#09-Boskie przypowiesci_Ant.pdf

Boskie Przypowieści

Zapisane przez

Annę Zubkową

Pod redakcją

Władimira Antonowa

Tłumaczenie:

Irina Lewandowska

Korekta:

Grażyna Bednarek

(wersja robocza)

Przypowieści te zostały opowiedziane po to, by każdy Czytelnik mógł

odczuć obecność Boga w swoim życiu. Potrafił otworzyć się na rzeczywiste

trwanie w Bogu — w Jego Pięknie, Harmonii, Miłości!

2010

Treść

Andrzej Pierwszy Powołany .. ................................................................................... 3

Przypowieść o Proroku... ........................................................................................ 3

Przypowieść o Ogniu Nieopalającym .. ............................................................... 5

Przypowieść o głosie serca.. ................................................................................... 7

Chuań... ........................................................................................................................ 10

Przypowieść o Złotym Kwiecie, Rzece Miłości i Nieśmiertelnym

Ogrodniku ... ........................................................................................................... 10

Sulia... ........................................................................................................................... 13

Przypowieść o miłości ... ....................................................................................... 13

Przypowieść o Mistrzu ... ...................................................................................... 15

Symeon Nowy Teolog.... ........................................................................................... 19

Przypowieść o zakonnikach i milczącej medytacji.... ..................................... 19

Jamamuto... .................................................................................................................. 24

Przypowieść o artyście malarzu.... ...................................................................... 24

Radek Wołyński ... ...................................................................................................... 27

Przypowieść o Wielkim Aptekarzu i kamieniu filozoficznym.... ................ 27

Igł... ............................................................................................................................... 33

Przypowieść o Skrzydlatym Sercu... .................................................................. 33

Sarkar .... ....................................................................................................................... 38

Przypowieść o Fakirze i Boskim Ogniu ... ......................................................... 38

Apostoł Mateusz .... .................................................................................................... 43

Przypowieść o żaglowcu Zbawiciel i ziemi obiecanej .... ................................ 43

POSŁOWIE‐KOMENTARZE: ... .............................................................................. 47

Tot z Atlantydy.... ....................................................................................................... 47

Sedno Boskiej Alchemii .... ................................................................................... 47

Władimir Antonow .... ............................................................................................... 49

Samoregulacja psychiczna i wzrost duchowy (leśna lekcja) .... .................... 49

Czakry i samoregulacja psychiczna ... .................................................................... 50

Anahatniczny typ psychologiczny ... ...................................................................... 51

Jak zatem osiągnąć to w praktyce? .... ..................................................................... 53

Zalecana literatura ... .................................................................................................. 56

Andrzej Pierwszy Powołany

Przypowieść o Proroku

Powiedział Jezus: „On przyszedł, ale nieliczni poznali Go.

Mówił, ale niewielu usłyszało Go.

Nauczał, ale nieliczni wypełnili Jego Naukę.

Ze wspomnień Andrzeja Apostoła

Przyszedł na ziemię Człowiek, posłany przez Boga‐Ojca.

I zobaczył Człowiek, że ludzie w grzechach się pogrążyli. Wady w duszach

się namnożyły, a dobre obyczaje uległy zapomnieniu.

I widział Człowiek, że naukę o Prawach Bożych ludzie odrzucili, że zatracili

oni wiedzę o istocie Pism Świętych danych przez Boga.

Podobnie jak szykownym ubraniem może być przykryty brud i szpetota

ciała, tak samo słowami Pism Świętych wymawianymi, lecz nie spełnionymi,

można starać się przykryć ułomności duszy.

Wszyscy mówią o Prawie, wszyscy pouczają o Prawie. Jednak wymawiają

oni tylko słowa. Nawet sami się nie stosują do tego, o czym mówią.

Nie widzą ludzie Światła. I nie wiedzą, że żyją w ciemności.

Nie wiedział ów Człowiek, jak zmienić to, co zobaczył. Bowiem wiedział, że

jeżeli zacznie mówić, to Jego słowa zagubią się wśród mnóstwa fałszywych

przemówień…

I odrzucił wtedy Człowiek swoje wytworne szaty. Odszedł na pustynię i

tam zamieszkał. I słuchał Człowiek Boga. A Bóg z Nim rozmawiał.

I poszła po ziemi wieść o Proroku, który żyje na pustyni, słucha Boga, zaś

sam zawsze milczy.

I zaczęli przychodzić ludzie, żeby zobaczyć tego Człowieka. I dziwili się

ludzie.

Zadawali pytania. I czekali, komu On odpowie.

Przyszedł jeden i zapytał:

„Jaki urodzaj będzie w tym roku?”

Przyszedł drugi i zapytał:

„Kiedy ożeni się mój syn?”

Przyszli inni i pytali:

„Kiedy moja synowa urodzi?”, „Jak mam nie stracić bogactwa i pomnożyć

je?”, „Jak mam pannę zauroczyć i za żonę wziąć?”

A Prorok milczał. Słowa, które chciał powiedzieć ludziom, paliły Jego usta. I

Miłość Boża przepełniała serce Jego. I tak milczał on przez dziesięć lat.

A wieść o Nim szerzyła się coraz dalej i coraz więcej ludzi przychodziło

spojrzeć na Niego. Przecież wszyscy inni prorocy mówili, a ten nie mówił nic,

nawet słowa!

Prorok milczał. A słowa, które chciał powiedzieć ludziom paliły Jego usta. I

Miłość Boża przepełniała serce Jego. A On milczał przez kolejnych dziesięć lat…

I Jego milczenie przyciągało bardziej, niż mowy innych.

Pewnego razu przyszedł do Niego młodzieniec. Nie pragnął on żadnej

korzyści z usłyszanej odpowiedzi na swoje pytanie. Spytał: „Jakie słowo

ukrywasz w milczeniu swoim?”

I wtedy Prorok powiedział: „Oczyśćcie się!”

I zaczęli przychodzić do Niego ludzie, aby oczyścić się z grzechów swoich.

I jeden mówił: „Gniewałem się wczoraj, oczyść mnie!”

I mówił inny: „Oszukałem handlując, powiedziałem nieprawdę, oczyść

mnie!”

I trzeci mówił: „Pyszny byłem i próżności się oddałem, oczyść mnie!”

Prorok znowu milczał. I przychodzili ci sami ludzie, wciąż na nowo kajali

się z tych samych popełnionych grzechów i odchodzili, żeby grzeszyć od nowa…

Prorok milczał.

„Dlaczego nie chcesz nas oczyścić?” — zapytali go.

Prorok odpowiedział: „Nie ma oczyszczenia, dopóki skrucha nie zmyje

ułomności duszy tak, aby niemożliwym stało się popełnienie tego samego

grzechu!”

I znów Prorok milczał.

Tylko Rzeka Żywego Światła płynęła, w Którym intencje są widoczne i

wszystkie czyny są jawne. Prorok stał w Rzece Żywego Światła i czekał, kiedy do

Niego przyjdą się oczyścić. Rzeka płynęła i czas też płynął…

A ludzie słuchali Jego milczenia i wsłuchiwali się w ciszę Duszy. I byli tacy,

którzy Go zrozumieli. I przyszli oni, żeby się oczyszczać.

Palił ich ogień wstydu za grzechy, nie śmieli oni podnieść oczu i mówić też

się wstydzili. Ogień wstydu ich palił, a wady duszy spalały się w nim, skruchą

obmyte.

Prorok zaś czystą wodą obmywał tych, którzy przychodzili otrzymać

oczyszczenie. I nie było w Jego czułym spojrzeniu ani cienia osądzania.

Rzeka Świętego Światła płynęła. Do jej Wód wchodzili i oczyszczali się z

wad ludzie, żeby już więcej nie grzeszyć!

I mówił Prorok: „W jednej chwili nie da się odrzucić wszystkich ułomności

duszy. Pozostańcie i uczcie się oczyszczania! Wszystkie złe właściwości duszy

powinniście zmyć i zastąpić miłością obdarzającą!

I mówił Prorok: „Chrzczę was Wodami Potoku, abyście mogli przyjąć

Chrzest Pański Ogniem Ojca!

Ten , kto idzie za Mną, Ogień Bożej Miłości na Ziemię przyniesie! Poznać

Ogień Boski potrafi tylko ten, kto wcześniej oczyszczenie duszy uzyska!”

Tak uczył Prorok, którego ludzie nazywali Janem.

Przypowieść o Ogniu Nieopalającym

Powiedział Jezus: „Istnieje Ogień Nieopalający.

To Moc Ojca Mego!”

Ze wspomnień Andrzeja Apostoła

Był człowiek. I był on dobry. Chciał on pomóc ludziom, którzy żyli w

nieszczęściach, smutkach, w biedzie i chorobach. Szukał on sposobu, jak pomóc

ludziom, by życie ich ciężkie i pozbawione radości zmienić. I mimo starań, nie

znalazł go.

Dowiedział się ów dobry człowiek, że istnieje Ogień Nieopalający. Podobny

jest ten Ogień do płomienia ogniska, a zarazem niepodobny. Tkwi w nim

bowiem Siła Wielka. Pali się ten Ogień jaskrawiej, niż światło słoneczne i nie

parzy. I wszystko, czego sobie zażyczysz, może być spełnione Mocą tą Wielką.

Pewnego razu usłyszał ów dobry człowiek, że przyszedł na ziemię

Nauczyciel, od Boga‐Ojca posłany, w którym płonie Ogień Niebiański

Nieopalający.

I co powie ten Nauczyciel, to tak będzie. Dotknie ślepego i rzeknie: „Patrz!”

— i ślepy wzrok odzyska. Dotknie sparaliżowanego i rzeknie: „Wstań i idź!” — i

podniesie się sparaliżowany i pójdzie. Obdarzony jest On Mocą Wielką —

wskrzesza zmarłych, uzdrawia chorych. Zna ten Nauczyciel tajemnice życia i

tajemnice śmierci. I głosi On — od Boga‐Ojca — Wiedzę o tym, jak przykazane

jest żyć ludziom na Ziemi.

Postanowił dobry człowiek, że znajdzie tego Nauczyciela i pozna, w jaki

sposób można otrzymać Moc Płomienia Nieopalającego — aby pomagać

cierpiącym i głodującym, chorym i słabym.

Długo szedł, a cel jego świetlany prowadził go. Aż wreszcie znalazł on tego

Nauczyciela.

I zobaczył człowiek dobry, jak Nauczyciel idzie, a Ogień Nieopalający idzie

w Nim! Gdy tylko baczniej się przyjrzał i mrugnął oczami — ognia żadnego nie

zobaczył! Znów spojrzał i ponownie Jaśniejący Płomień mu się ukazał!

Nauczyciel w proste szaty był odziany. I słowa, które mówił były proste, jak

gdyby wcale niepodobne do Wielkiego Mesjasza!

Tylko Światło Miłości płynie z oczu Nauczyciela. I mówi On cicho, a każde

słowo wywołuje w sercu oddźwięk i na zawsze pozostaje w pamięci duszy.

I poszedł dobry człowiek wraz z tłumem podążającym za Nauczycielem. I

słuchał Jego słów. I widział, jak uzdrawiał On i mówił do uzdrowionego: „Idź i

nie grzesz więcej!”

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: