EWANGELIA ŚW. MATEUSZA CZ. 3.pdf

William Barclay

EWANGELIA

ŚW. MATEUSZA

Tom III

Poznań 2002

Tłumaczył: Zdzisław Pawlik

Wydanie poprzednie ukazało się nakładem

Wydawnictwa „Słowo Prawdy” w 1977 r.

Redakcja: Adam Ciorga

Góra przemienienia (17,1-8)

Po doniosłym wydarzeniu pod Cezareą Filipową nastąpiła wielka

chwila na Górze Przemienienia. Przyjrzyjmy się najpierw scenerii miej-

sca, w którym Jezus ukazał się w chwale trzem wybranym uczniom. Ist-

nieje tradycja, która wiąże Górę Przemienienia z Górą Tabor. Ta koncep-

cja wydaje się jednak nieprawdopodobna. Na szczycie Góry Tabor znaj-

dowały się warowna forteca i wielki zamek. Jest rzeczą niemal niemożli-

wą, aby Przemienienie nastąpiło na Górze, która była fortecą. Bardziej

prawdopodobne jest umiejscowienie akcji wydarzenia na Górze Hermon.

Góra ta była oddalona o około 25 km od Cezarei Filipowej. Jest to góra

bardzo wysoka, tak wysoka, że widać ją nawet znad Morza Martwego, w

każdym zakątku Palestyny, w promieniu 150 km. Hermon wznosi się na

wysokość około 3000 metrów, a około 3500 metrów nad Doliną Jordanu.

Opisane wydarzenie nie mogło się rozegrać na samym szczycie góry, jest

bowiem zbyt wysoka. Kanonik Tristram opowiada, jak wspinał się na tę

górę w towarzystwie innych osób. Właściwie można było wjechać konno

prawie na sam szczyt. Zajęło to około 5 godzin czasu. Na tak wysokim

szczycie trudno się poruszać. Tristram mówi: „Na szczycie góry spędzili-

śmy większą część dnia. Wszakże bardzo dokuczała nam rozrzedzona at-

mosfera”. Przemienienie musiało nastąpić na jednym z pięknych zboczy

góry w nocy. Łukasz mówi, że uczniowie zasnęli (Łk 9,32). Dopiero na-

stępnego dnia Jezus i uczniowie zeszli na równinę, gdzie nastąpiło spotka-

nie z oczekującym na nich ojcem epileptyka (Łk 9,37). Wspaniała wizja

ukazała się zapewne o zachodzie słońca lub późnym wieczorem, a może

nawet w nocy.

Zadajmy sobie pytanie: Dlaczego Jezus udał się na tę górę? Dlaczego

zarządził wyprawę na samotne zbocze górskie? Ewangelista Łukasz daje

odpowiedź, stwierdza, że Jezus się modlił (Łk 9,29). Wczujmy się w poło-

żenie Jezusa. W owym czasie znajdował się na drodze prowadzącej do

Krzyża. Tego był absolutnie świadomy, mówił o tym uczniom stale. W

Cezarei Filipowej absorbuje Go jeden problem i podejmuje jedno zagad-

nienie. Pragnie się dowiedzieć, czy ktokolwiek poznał, kim On jest na

prawdę. Na swe pytanie otrzymuje wspaniałą odpowiedź. Piotr pojął bo-

wiem rzecz niezwykłej wagi, mianowicie: że Jezus jest Synem Bożym . Ist-

niał jednak jeszcze ważniejszy problem, który Jezus chciał rozwiązać

przed udaniem się w ostatnią podróż. Chciał mieć absolutną pewność, że

czyni to, czego od niego żąda Bóg. Chciał być pewny, że Bóg rzeczywi-

ście żąda, aby udał się do Jerozolimy, na Krzyż. Poszedł przeto na Górę

Hermon, aby zadać pytanie Bogu: „Czy spełniam Twą wolę, kierując

twarz w stronę Jerozolimy?”. Udał się na Górę Hermon, by wysłuchać po-

leceń Boga. Jezus nie czynił żadnego kroku bez zasięgnięcia Boskiej rady.

Jakże mógł podjąć największe dzieło bez poradzenia się Boga? W każdej

sytuacji Jezus zadawał tylko jedno i wyłącznie jedno pytanie: „Czy Bóg

tego ode mnie żąda” I to właśnie pytanie chciał zadać na ustronnym zbo-

czu Góry Hermon.

Pomiędzy Jezusem a nami istnieje zasadnicza różnica, mianowicie:

Jezus zawsze pytał: „Czego Bóg oczekuje ode mnie?”. My niemal zawsze

pytamy: „Co ja pragnę uczynić?”. Często słyszy się, że Jezus był bez

grzechu . Co przez to rozumiemy? Właśnie to, że Jezus nie znał innej woli

oprócz woli Boga.

Kiedy przed Jezusem wyłaniał się jakiś problem, to nigdy nie usiłował

go rozwiązać tylko dzięki sile własnego intelektu, nie pytał o radę ludzi,

lecz szedł z tym problemem na bezludne miejsce i rozmawiał z Bogiem.

Błogosławieństwo przeszłości (17,1-8 ciąg dalszy)

Na zboczach góry ukazały się Jezusowi dwie wielkie postacie: Moj-

żesz i Eliasz. Warto zwrócić uwagę na to, jak pod wielu względami prze-

życia tych dwóch znakomitych przywódców narodu i sług Bożych przy-

pominają dzieje Jezusa. Kiedy Mojżesz zszedł z Góry Synaj, nie uświada-

miał sobie, że cera jego oblicza promienieje (2 Mjż 34,29). Mojżesz i

Eliasz przeżyli najbardziej spotkanie z Bogiem właśnie na szczycie góry.

Właśnie na Górze Synaj Mojżesz otrzymał tablice Zakonu (2 Mjż 31,18).

Na Górze Horeb Eliasz poznał Boga nie w wichrze, nie w trzęsieniu zie-

mi, ale w cichym, łagodnym głosie (1 Krl 19,9-12). Dziwna była śmierć

Mojżesza na Górze Nebo. Tekst mówi , że sam Bóg pogrzebał wielkiego

wodza narodu: „I pochował go Pan w dolinie, ziemi Moabskiej, naprzeciw

Bef-Peor, a nikt nie zna jego grobu, aż po dziś dzień”. Jeśli chodzi o Elia-

sza, to zgodnie ze starą relacją, oddalił się on w wozie ognistym z pola wi-

dzenia zdumionego Elizeusza (2 Krl 2,11). Owe dwie postacie, które uka-

zały się Jezusowi, gdy kierował wzrok ku Jerozolimie, to ludzie, którzy

byli tak wielcy, że nie sądzone im było umrzeć.

Co więcej, zgodnie z wierzeniami Żydów Eliasz miał być poprzedni-

kiem i zwiastunem Mesjasza. Niektórzy żydowscy nauczyciele wierzyli,

że kiedy przyjdzie Mesjasz będzie mu towarzyszył Mojżesz. Łatwo wytłu-

maczyć właściwość zjawienia się Mojżesza i Eliasza. Żadna z tych racji

nie tłumaczy wszakże przyczyny zjawienia się Mojżesza i Eliasza przed

Jezusem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: