Field Sandra - Słońce w środku nocy.pdf - Harlequin - kandr

Sandra Field

Słońce w środku nocy

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To było coś zachwycającego. To był prawdziwy raj na ziemi.

Kathrin Selby uśmiechnęła się do siebie. Tylko nieliczni skłonni byliby porównać widok,

jaki rozciągał się wokół, do arkadii. Przytłaczającej większości kojarzyłby się on raczej z

piekłem. Ona jednak była pod wrażeniem jego osobliwego piękna.

Rozsiadła się wygodniej na potężnym, nagrzanym przez słońce głazie i wsparła brodę na

dłoniach. Przypominała w tej chwili samotnego widza w teatrze natury. Widownią był tu

grzbiet niewielkiego skalistego wzniesienia, sceną zaś tundrowy obszar dalekiej północy.

Na wprost leżała rozległa dolina, wysłana kobiercem z traw, mchów i porostów, zamknięta

szarożółtym, piarżystym płaskowyżem, nad którym żeglowały po niebie podświetlone

słońcem pierzaste obłoki. Patrząc do tyłu w prawo, widziało się następną dolinę,

oddzieloną od tamtej garbem porośniętym krzewinkami i przeciętą wzdłuż srebrzystą

wstęgą strumienia, wypływającego z pokrytych wiecznym śniegiem gór. Tam, za tamtymi

kamienistymi wzgórzami, znajdował się obóz, w którym ona, Kathrin, wraz z kilkoma

kolegami naukowcami, miała swoją bazę wypadową. Lecz w najbliższym sąsiedztwie nie

było widać śladu żywej duszy. Jedynymi obecnymi w polu widzenia stworzeniami było

stadko reniferów, pasące się w dolinie na wprost.

Kathrin śledziła je już od dobrych pięciu dni, robiąc notatki i dość często sięgając po

kamerę filmową. Przewodnika stada, samca o potężnie rozgałęzionych rosochach, nazwała

zdrobniałym imieniem Szefunio. Miał nieładny zwyczaj odganiania samic od miejsc

zasobnych w co bardziej soczystą trawę i bogatych w zioła. Sięgnęła po lornetkę i

nacelowała ją na Szefunia. Miał ciemnoszaro-brunatne owłosienie, krępą głowę i silne

nogi, wyposażone w niezwykle szerokie racice. Długość jego tułowia wynosiła co najmniej

dwa metry, a wysokość w kłębie niemal półtora. Przed setkami lat byłby więc poważnym

zagrożeniem dla prymitywnie uzbrojonego myśliwego.

Wiatr poruszał grzywą rena, znajdującą się w dolnej części jego szyi, i przeczesywał jego

bardzo gęstą sierść, chroniącą zwierzę przed przemoknięciem. Szefunio oskubywał w tej

chwili gałązki karłowatej wiotkiej wierzby, jedynego drzewka, zdawałoby się, rosnącego w

tej północnej krainie.

Dziewczyna odciągnęła rękaw kurtki i spojrzała na zegarek. Dochodziła siódma, a do obozu

miała pełne trzy godziny drogi. Żywność skończyła się, więc musiała wracać. Czyniła to

niechętnie, rozsmakowana w samotności i w tej dość oszczędnej letnią porą palecie barw

tundry. Niechętnie też rozstawała się z reniferami, które podczas tych dni obserwacji tak

dobrze poznała i polubiła. Szefunio, trzy jego małżonki, dwie jałówki i dwa cielaki – całe to

towarzystwo przemierzało tundrę w poszukiwaniu trawy i soczystych ziół alpejskich.

Samice poruszały się ze spokojną gracją, podczas gdy cielęta skakały, jakby miały sprężyny

w kopytkach.

Poczuła przypływ szczęścia. W wieku dwudziestu czterech lat osiągnęła swój cel, znalazła

swoje miejsce na ziemi. Wykonywała pracę, którą kochała. Otaczała ją kraina, której

pustka i kolorystyka przemawiały do jej duszy. Niewielu ludzi było tak szczęśliwych.

Wstała i wciągnęła w płuca chłodne, czyste powietrze. Szefunio uniósł łeb, lekko

zaniepokojony. Nerwowo uderzył kopytem o ziemię. W chwilę potem jednak uspokoił się i

znów zaczął skubać wierzbowe listki.

Kathrin powoli odwróciła się i poszła w kierunku widocznego nie opodal żółtego namiotu,

niziutkiej pojedynki. Nie będzie go zwijać i zabierać ze sobą, gdyż planowała wrócić tu już

jutro. Spakowała więc do plecaka tylko brudne rzeczy oraz sprzęt fotograficzny i ruszyła w

drogę. Dobiegł jej uszu żałosny okrzyk siewki, jak gdyby ptak skarżył się, że go zostawia. Ku

swemu wielkiemu zaskoczeniu poczuła łzy pod powiekami. Opuszczała miejsce, gdzie była

tak bardzo szczęśliwa.

Zatrzymała się i przez chwilę stała nieruchomo. Przeczyste niebo z białoróżowymi

obłokami na horyzoncie, renifery rzucające długie cienie na łąkę, barwa skalistego podłoża

i krzyk ptaka – wszystko to tak głęboko zapadło w jej duszę, że tundra i ona stały się

jednością.

Siewka ponowiła okrzyk i czar prysł. Kathrin wstąpiła na lekko wznoszącą się kamienistą

ścieżkę. Najkrótsza droga do obozu wiodła przez grzbiet niewielkiego wzgórza, a potem

wzdłuż strumienia. Miała nadzieję, że znajdzie się dla niej jakaś kolacja. A może nawet

Garry Morrison napalił w saunie. Po pięciu dniach biwakowania w surowych warunkach

marzyła o gorącej wodzie, mydle i szamponie.

Kroczyła lekko, pewnie stawiając swoje długie nogi.

Osiągnąwszy grzbiet, zaczęła spuszczać się w dolinę. Po trzech kwadransach weszła na

teren mokradeł i błot. Pod stopami zaczęło chlupotać. Równocześnie wzmógł się szum

strumienia. Zasilały go śniegi górskich szczytów. Woda w strumieniu była niezwykle czysta

i zimna. Nigdy takiej nie piła. Usiana kwitnącymi ziołami łąka przypominała wzorzysty

kobierzec.

Trwało krótkie arktyczne lato – barwna szczelina w bieli zalegającej te obszary przez

większą część roku. Tylko latem można było zorganizować naukową wyprawę, zważywszy,

że w tym wypadku chodziło o obserwację zwierząt i ptaków. Rozlokowali się obozowiskiem

na zachodnim brzegu Hearne Island, u północnych wybrzeży Kanady. Obóz, jako taki, nie

sprawiał imponującego wrażenia – skupisko namiotów oraz obitych paździerzowymi

płytami baraków, wszystko w jaskrawych kolorach, ażeby piloci nie mieli kłopotów z

nakierowaniem na cel. Teraz, ze szczytu kolejnego wzniesienia, Kathrin mogła już

zauważyć pomarańczową plamę budynku radiostacji oraz błękitną plamę swej własnej

chatki. Bezwiednie uśmiechnęła się. Wiedziała, że tam oczekiwali jej powrotu koledzy.

Wprawdzie ceniła sobie samotność, ale lubiła też od czasu do czasu porozmawiać, a

rozmowa z reniferem wydawała się raczej niemożliwa.

Mimo że rozróżniała już poszczególne budynki, wiedziała, iż pozbawione jakichkolwiek

zanieczyszczeń powietrze skraca perspektywę i że marsz zajmie jej jeszcze ponad godzinę.

Poza tym nie było tu drzew, tak bardzo przydatnych w operowaniu skalą odległości.

Wkroczyła na teren usiany jeziorkami i małymi oczkami wodnymi. Pełno tu było

wszelakiego rodzaju ptactwa, ale wzrok Kathrin biegł ku obozowisku. Cieszyła perspektywa

zobaczenia Pam, Garry’ego, Karla i Calvina, a jeszcze bardziej myśl o powrocie do domu.

Zdumiało i zaskoczyło ją to słowo. Jak to się stało, iż wystarczył miesiąc, by skupisko

baraków i namiotów zaczęła nazywać własnym domem?

Gdzie był jej prawdziwy dom?

Odkąd opuściła Thorndean...

Thorndean... Wspominając tę ceglaną, okazałą rezydencję, gdzie jej matka pracowała jako

gospodyni i gdzie ona z dziecka stała się dorosłą panną, Kathrin nie mogła nie pomyśleć o

dwóch młodych mężczyznach, którzy w sposób tak nieodwołalny i zgubny ukształtowali jej

życie. Ivor i Jud. Przyrodni bracia, synowie właściciela Thorndean. Ivor, którego kochała,

oraz Jud, któremu ufała...

Nie widziała ich od siedmiu lat.

Potknęła się na jakimś kamieniu i tylko dzięki wysportowanemu ciału udało się jej nie

upaść. Znajdowała się dwie godziny lotu od najbliższego szpitala. Musiała o tym pamiętać.

Nie mogła pozwolić sobie na żadną nieuwagę bądź lekkomyślność.

Przeszłość była przeszłością. Co było, przeminęło i już nigdy nie wróci.

Kathrin usiłowała teraz skupić myśli wyłącznie na ciepłym posiłku i wygodnym łóżku.

Karimata, która służyła jej za łóżko przez ostatnie pięć dni, nie była sprężystym

materacem, co, nawiasem mówiąc, od początku wzięte zostało w rachubę.

Zresztą w czasie tej wyprawy w pojedynkę nie spała wiele. Hearne Island znajdowała się

już za kołem podbiegunowym i słońce bardziej krążyło tu nad horyzontem, niż toczyło się

po niebie ze wschodu na zachód. Wzgórza i doliny skąpane były w niegasnącym świetle.

Dni nie miały początku i kresu, zlewając się w zachwycającą pełnię czasu. Skąpiła więc

sobie snu, woląc podążać za stadkiem reniferów i regenerując siły krótkimi drzemkami.

Nie miała do stracenia ani godziny. Za kilka tygodni skończy się lato i będzie musiała wraz

z innymi uczestnikami wyprawy wracać do Calgary, by opracować zebrany tu materiał.

Po owalnym stawie po prawej pływało stadko nurów, ptaków wodnych o czerwonych

szyjach, ostro zakończonych dziobach i krótkich skrzydłach. Na jej widok wydały

ostrzegawczy sygnał, dźwięk wręcz niesamowity, jakby żałobny. Ostrożnie ominęła ich

ukryte w szuwarach gniazda.

Na tle nieba czerniły się klify Whale Island. Garry obiecywał, że któregoś dnia zabierze ją

tam, razem z Pam. Smutną atrakcją wyspy były dawne obozowiska wielorybników, usiane

kośćmi waleni pomordowanych w przeciągu minionych stuleci. Podnosiły natomiast na

duchu uczepione skał gniazda białozorów islandzkich, niezwykle rzadkich białopiórych

drapieżników dalekiej północy.

Kathrin przekroczyła granicę obozowiska. Była piekielnie głodna. Ssało ją w żołądku, a

ślina miała gorzki posmak. Liczyła, że Pam, dziewczyna Garry’ego, która robiła tu za

kucharkę, poczęstuje ją jakąś pachnącą smakowitością. Wreszcie prawdziwe żarcie,

zamiast tych skąpych suszonych racji, pomyślała sennie.

Barak, który spełniał potrójną rolę: kuchni, jadalni i biblioteki, pomalowany był na kolor

jaskrawo-pomarańczowy. Kathrin pchnęła drzwi ganku, zrzuciła plecak na podłogę i oparła

się plecami o ścianę. Chwilę odpoczywała, wsłuchując się w śmiechy i głosy dobiegające ze

środka.

Następnie uwolniła stopy z gumowych butów z cholewami i w samych skarpetach weszła

do jadalni.

Uderzyła w nią fala gorąca. Zdjęła więc kurtkę i ściągnęła z głowy wełnianą narciarską

czapkę z pomponem. Uwolnione włosy opadły w artystycznym nieładzie na jej policzki i

ramiona.

Wciągnęła nosem powietrze.

– Mam nadzieję, chłopaki, że zostawiliście mi coś do żarcia.

Wszystkie głowy zwróciły się w jej kierunku.

– Owszem, zostało tego tyle, że na pewno zdołasz zaspokoić swój apetyt – odparł Karl w

swojej nienagannej, wyuczonej angielszczyźnie.

– Nie znajdziesz ani okruszyny – powiedział Calvin. – Zresztą i tak jesteś za gruba.

Pam parsknęła śmiechem. Pasjonowała się swoim kucharzeniem, a dowodem tego była

między innymi jej pulchna sylwetka. Szczerze zazdrościła Kathrin, że ta potrafi nakładać

sobie pełne talerze i mimo to zachowywać idealną linię.

– Zaraz podgrzeję ci kolację – powiedziała, podrywając się zza stołu. – Potrwa to tylko

chwilę.

Karl był wysokim i chudym okularnikiem, niesamowicie mądrym i śmiertelnie poważnym.

Przyjechał ze Szwecji w ramach wymiany naukowej. Calvin, grubasek niskiego wzrostu, a

więc zupełne przeciwieństwo Karla, kochał piękne kobiety oraz płatanie komuś figli,

niekoniecznie zresztą w tej kolejności. Odgrywał rolę zakochanego do obłędu w Kathrin, a

szczególnie w jej ciemnych oczach i kasztanowatych włosach. A jednak, nawet dzieląc z nim

namiot gdzieś w leśnej głuszy, Kathrin wiedziałaby, iż z jego strony nie grozi jej żadne

napastowanie. Bardzo go lubiła.

– Myślałam, że zbierasz próbki glonów na mokradłach – powiedziała, siadając za stołem.

– Przemoczyłem skarpetki i wróciłem, żeby je wysuszyć. A jak twoje reny arktyczne?

Kathrin, której upał panujący w pomieszczeniu coraz bardziej dawał się we znaki, ściągnęła

przez głowę sweter. Teraz jej włosy pięknie kontrastowały z zieloną koszulą.

– Są cudowne! Obserwowałam je przez pięć dni i zamierzam wrócić do nich już jutro. –

Uchwyciła spojrzenie Garry’ego, który stał przy piecu i skubał swoją brodę.

– Oczywiście pod warunkiem, że uda mi się zakosztować dziś sauny.

– Nie ma sprawy – rzekł Garry. – Już moja w tym głowa, żebyś wypociła cały ten

pięciodniowy brud. A co do powrotu w tundrę, to chyba będziesz miała towarzysza. On

również interesuje się reniferami.

Uniosła pytająco brwi. Czyżby minione pięć dni miały być ostatnimi dniami rozkosznej

samotności?

W tym momencie doleciał ją z tyłu jakiś męski głos.

– Cześć, Kit.

Tylko jeden człowiek na świecie używał w stosunku do niej tego zdrobnienia.

Ożyła cała przeszłość. Kathrin wzdrygnęła się i zacisnęła dłonie. Patrzyła przed siebie

szeroko otwartymi oczami. To musiał być sen. Za chwilę obudzi się i przekona, że leży w

śpiworze w swoim żółtym namiocie, a z zewnątrz dochodzą odgłosy letniego arktycznego

życia.

To nie mogło być prawdą. Skąd na tym krańcu świata mógłby się znaleźć Jud?

Powoli, bardzo powoli odwróciła głowę. Jej spojrzenie przebiegło po zdumionych twarzach

Karla i Calvina.

Tamten człowiek siedział na krześle w kącie pomieszczenia. Zatknięte za pasek u spodni

kciuki nadawały mu trochę nonszalancki, trochę cwaniacki wygląd. Patrzył prosto w jej

oczy.

Poznała go natychmiast, mimo że zmienił się ogromnie przez te siedem lat. Przeszył ją

zimny dreszcz. Błękitna otchłań jego oczu wionęła lodowatym chłodem. Nikt poza Judem

nie miał takich oczu – w kolorze farbki do prania, niesamowicie niebieskich. Efekt był taki,

jakby w powleczonym cienką warstewką lodu górskim jeziorze przeglądało się pogodne

niebo.

– Jud... Jud Leighton? – wybąkała. Pam postawiła przed nią parujący talerz.

– Twoja kolacja.

Kolacja była wybawieniem. Kathrin odwróciła wzrok od koszmaru, który ujrzała. Tam

siedział Jud, nie zaś Ivor, a właśnie Ivor, którego niegdyś kochała, powinien był w niej

wzbudzić tę burzę uczuć, która się w niej rozszalała. Jud zmaterializował się przed nią w

miejscu oddalonym od Thomdean o tysiące kilometrów i tylko to właściwie powinno ją

poruszyć – sama niezwykłość, wręcz fantastyczność tego spotkania. Więc dlaczego

zachowuje się, jakby zobaczyła potwora?

Ponieważ zdrada Juda była ohydniejsza od zdrady Ivora. Po stokroć ohydniejsza. Z taką

wyrazistością i mocą uświadomiła to sobie dopiero w tej chwili. Niespodziewane i niemal

zagadkowe pojawienie się Juda otworzyło, zdawałoby się, już dawno zabliźnione rany.

Zranili, skrzywdzili i udręczyli ją obaj, ale Jud zrobił to z większym okrucieństwem.

– Czy dobrze się czujesz? – zapytała Pam, a w jej szarych oczach malował się niepokój. –

Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. – Odwróciła się ku Judowi i z jej oczu znikły troska i

ciepło. – Nie powiedziałeś nam, że znasz Kathrin.

Jud, który siedział z nogami opartymi na sąsiednim krześle, spuścił je teraz na podłogę.

– Chciałem się najpierw upewnić. W Kanadzie żyje z pewnością niejedna Kathrin Selby.

Kathrin przeszył płomień gniewu.

– Daj spokój, Jud. Więcej niż jedna z ciemnobrązowymi oczami i rudymi włosami, która

uwielbia odludzie i dzikie zwierzęta? Komu ty będziesz prawił dyrdymałki?

– Przeceniasz siebie. Nie pytałem o szczegóły. Gdy usłyszałem twoje imię i nazwisko,

postanowiłem czekać na chwilę, gdy wrócisz do obozu.

Mówił głosem tak gładkim, jak ta jedwabna chustka na głowę, którą podarował jej na

szesnaste urodziny. Ale pod tą układną powłoką, wiedziała to, roznosiła go wściekłość.

Choć, prawdę mówiąc, nie miał powodu być wściekły. To ostatecznie ona została

skrzywdzona.

I wróciła wzburzoną falą udręka siedemnastoletniej dziewczyny, której nagle zapadła się

ziemia pod nogami. Musiała jak najprędzej się z tego otrząsnąć. Patrzyli na nią jej

Field Sandra - Słońce w środku nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: