Padmasambhawa.pdf
(
160 KB
)
Pobierz
264346439 UNPDF
Tulku Thondup Rinpocze
TAJEMNE ŻYCIE PADMASAMBHAWY I JEGO UCZNIÓW
Przełożył: Jacek Sieradzan
YUNGDRUNG PUBLISHING
Kraków 2124
w Roku Ognistego Wołu
SPIS TREŚCI
Życie Padmasambhawy
Pięć głównych partnerek Guru Rinpocze
Główni tybetańscy uczniowie Guru Rinpocze
Guru Rinpocze, jeden z wielkich adeptów buddyjskiej Indii, jest
założycielem buddyzmu tybetańskiego. Jest znany jako Padmasambhawa (Padma
Byung gNas), 'Urodzony w lotosie' i guru Oddijany. W Tybecie jest
powszechnie zwany Guru Rinpocze, 'Cennym mistrzem'. Ningmapowie uważają go
za drugiego Buddę i czczą jako takiego.
Zanim zajmę się życiem Guru Rinpocze, chciałbym omówić niektóre problemy,
na jakie możemy napotkać chcąc zrozumieć takie pełne mocy, ezoteryczne,
mistyczne i oświecone życie, jak życie Guru Rinpocze.
W jaki sposób adept może czynić cuda i osiągnąć świetliste ciało?
Prahewadżra, Mańdziuśrimitra, Śri Simha, Dżnianasutra, Vimalamaitra i Guru
Rinpocze wraz z partnerkami, jak również wielu jego uczniów, byli
manifestacjami buddów lub wysoce zrealizowanych istot. Ich żywoty i
długość życia nie były ograniczone jak życie zwykłej osoby. Chociaż
manifestacje buddów w formie wielkich adeptów pojawiają się w historii
świata, dzieje się to bardzo rzadko. Prahewadżra, Mańdziuśrimitra, Śri
Simha i Dżnianasutra rozpuścili pod koniec życia swoje przejawione ciała w
dharmakaję, nie pozostawiając po sobie żadnych śmiertelnych szczątków.
Ponieważ osiągnęli kontrolę nad długością życia, żyli przez stulecia.
Vimalamitra -- dzięki swej uczoności i poświęceniu medytacji njingthig --
osiągnął ciało wielkiego przekształcenia
świetlistym ciele i pozostanie w tej samej formie przez tysiące lat. A
Guru Rinpocze, chociaż był manifestacją Buddy Amitabhy, Buddy
Nieskończonego Światła, przejawił się w postaci potężnej istoty, która
dążyła do zdobycia ezoterycznych nauk, aby zrealizować ich rezultaty dla
pożytku istot. Uważa się, że również i on osiągnął świetliste ciało
wielkiego przekształcenia.
Urzeczywistnienie tych wielkich adeptów nie zawiera się wyłącznie w samej
tylko długowieczności ich śmiertelnych ciał albo zdobyciu ciała
astralnego, ale w osiągnięciu ciała oświeconego, powstałego z siebie
światła wrodzonej świadomości, natury buddy. Chociaż my, zwykli ludzie,
nie jesteśmy w stanie ujrzeć świetlistego ciała takim, jakie ono jest, to
kiedy nadarza się sposobność otrzymania pożytku, widzimy je w formach
odpowiednich do naszej natury.
Kiedy słyszymy opowieści o adeptach żyjących przez stulecia albo
czyniących cuda, większość z nas w najlepszym wypadku przyjmuje je
niechętnie. Są również i tacy, którzy czytali o adeptach i podobały im się
opowieści o długowieczności i cudach, ale nie potrafią zaakceptować ich,
ponieważ nie pozostają one w zgodzie z tym, czego teraz doświadczają.
Jednak większość starożytnych kultur i religii zapisywało wydarzenia
związane z ponadludzkimi istotami i nadnadutalnymi osiągnięciami, takimi
jak długowieczność czy pokazy cudownych mocy, będące rezultatem
wewnętrznej duchowej mocy i siły medytacji, a nie skutkiem materialnej
władzy.
Dzisiaj jesteśmy świadkami materialnych cudów, w które nigdy by nie
uwierzono w dawnych czasach, ale utraciliśmy kontakt z naszymi
wewnętrznymi mocami. Staliśmy się niewolnikami zewnętrznego, materialnego
świata. A zatem problem nie polega na tym, czy ezoteryczne moce są zasadne
czy nie, ale raczej na tym, abyśmy skierowali się ku obcym nam, prawdziwym
mocom naszej wewnętrznej prawdy, jak osoba, która trzyma bogactwa ukryte w
domu i wychodzi na ulicę by żebrać.
Dlaczego należy badać manifestacje Buddy? Jeżeli mistrzowie tacy jak Guru
Rinpocze są manifestacjami buddów, to dlaczego przechodzą rygorystyczny
trening i stają wobec wielu przeszkód? Należy tu zwrócić uwagę na dwa
punkty. Po pierwsze, emanacje buddów pojawiają się i ściśle spełniają
swoje aktywności, bez względu na formy i role, jakie manifestują. Jeżeli
pojawiają się jako słudzy społeczeństwa, to -- chociaż są emanacjami
buddów -- spełniają tę rolę, stając się ludźmi, którzy dostarczają
jedzenia, schronienia i leków, albo też pracują nad wzmocnieniem wartości
etycznych i rodzinnych. Dlatego jeśli adepci manifestują się jako
mistrzowie nauk tajemnych, to pełnią rolę uczniów, medytujących i
zrealizowanych adeptów. Podobnie jest wtedy, gdy ze złota wykona się
łyżeczkę i będzie ona służyć jako łyżeczka, a jeśli zrobi się ozdobę --
posłuży ona jako ozdoba. Nie ma tu znaczenia fakt, że złoto jest metalem
szlachetnym, który można przechowywać jako część skarbu narodowego.
Po drugie, różne manifestacje Buddy (nirmanakaje) pojawiają się bez
związku z perspektywą Buddy, lecz [stosownie do potrzeb] zwykłych istot,
którym mają służyć. Zazwyczaj zwykli ludzie nie posiadają najlepszej karmy
i temperamentów, aby zobaczyć, poczuć i otrzymać najlepszą z manifestacji.
Rola manifestacji będzie więc ograniczona stosownie do ich karmicznej i
emocjonalnej natury. Nawet wielkich adeptów, takich jak Guru Rinpocze,
większość ludzi widziała w zwykłej -- lub podobnej do zwykłej -- postaci,
a nie w świetle ciała wielkiego przekształcenia. Kiedy Guru Rinpocze
przebywał w Tybecie, król Trisong Detsen nie chciał uwierzyć, że on
przebywa w świetlistym ciele. Ponieważ Guru Rinpocze nalegał, król
trzykrotnie uderzył go pięścią i za każdym razem nie był w stanie dotknąć
jego ciała, i uderzał w siedzenie.
Wielcy adepci, tacy jak Prahewadżra i Guru Rinpocze, nie tylko byli
manifestacjami buddów, ale ukazali się jako istoty obdarzone
właściwościami adeptów. Posiadali niezwykłą moc i oświeconą mądrość.
Adepci tacy jak oni objawiali swoją moc poprzez zamanifestowanie wiele
form jednocześnie, sprowadzenie form do jednej i ukazywanie harmonijnego
[istnienia] przeciwstawnych elementów, takich jak woda i ogień, stosownie
do karmicznej i mentalnej natury i potrzeb uczniów, którzy byli ich
świadkami. Wszystkie te cudowne manifestacje były możliwe dzięki dojrzałej
karmie wielu ludzi, żyjących w tamtym czasie i miejscu.
Skąd biorą się różne wersje życia wielu adeptów? W szczególności życie
Guru Rinpocze jest jednym z najbardziej niezwykłych żywotów, jakie zna
historia duchowego świata, dzięki czemu doszła do nas w wielu różnych
wersjach. Odmienne wersje nie oznaczają, że jedna z nich jest prawdziwa, a
pozostałe fałszywe. Manifestacje żywotów adeptów pojawiają się odmiennie
różnym ludziom w różnych miejscach i czasach, aby w ten sposób służyć im
w najodpowiedniejszy sposób. Przy wielu okazjach ta sama manifestacja w
jednej chwili była odmiennie odbierana przez różnych ludzi. Dzieje się tak
z powodu oświeconej mocy adeptów, pełnej kontroli, jaką sprawują nad
iluzorycznymi formami, czasem i przestrzenią zwykłych zjawisk. Jest to
samo sedno, które sprawia, że moc w pełni oświeconego mistrza jest czymś
niezwykłym i stanowi wielkie źródło błogosławieństwa i pozytywnej mocy dla
mądrych, otwartych i oddanych [Dharmie] ludzi. Jedynym powodem, dla
którego Budda manifestuje się przed nami, zwykłymi ludźmi, jest to, że
jako inne istoty posiadamy odmienne natury i potrzeby, a nie z powodu
presji karmy i nawyków, emocji i działań manifestacji.
Pośród licznych wersji biografii Guru Rinpocze, napisanych przez wielkich
uczonych i/lub odkrytych przez wielkich tertonów, będących jego duchowymi
spadkobiercami, istnieje wiele takich, które mogą zrozumieć zwykli ludzie,
tacy jak ja. W oparciu o te źródła powstał ten krótki opis życia Guru
Rinpocze.
Osiem (lub według innych, dwanaście) lat po odejściu Buddy [Śakjamuniego],
manifestacja Buddy Amitabhy posiadająca na ciele pomyślne oznaki, urodziła
się, ale nie z łona kobiety, ale poprzez cudowne narodziny pośród
cudownych oznak, w lotosie na Mlecznym Oceanie w północnowschodniej części
kraju Oddijana.
W owym czasie w Oddijanie rządził wielki i szczodry król Indrabhuti. Przez
wiele lat -- dopóki jego skarbiec nie opustoszał -- zapewniał ubogim
ludziom wszystkie niezbędne materialne rzeczy. Teraz, kiedy nie miał
niczego do dania, stracił również wzrok. Nie miał dzieci, które mogłyby
objąć po nim tron i zadbać o jego poddanych. Ciągle jednak, z niezwykłą
odwagą i entuzjazmem w spełnianiu potrzeb swego ludu, pomimo obiekcji
ministrów, wraz z lojalnym ministrem Krisznadharą i dużą załogą, wyruszył
w podróż przez ocean w poszukiwaniu klejnotu spełniącego życzenia. Gdy
wracał wraz z klejnotem, dzięki któremu odzyskał wzrok, on i jego orszak
ujrzeli zdumiewająco piękne dziecko w wieku około ośmiu lat, siedzące w
rozkwitłym lotosie w środku Mlecznego Oceanu. Zdumiony król spytał
dziecko:
-- Kim są twoi rodzice? Z jakiej linii się wywodzisz? Jak ci na imię? Co
jesz? Co tutaj robisz?
W odpowiedzi dziecko czarującym głosem zaśpiewało następujące wiersze:
Moim ojcem jest wrodzona świadomość, Samantabhadra.
Moją matką jest ostateczna sfera, Samantabhadri.
Moją linią jest jedność wrodzonej świadomości i ostatecznej sfery.
Na imię mam chwalebny Urodzony w lotosie (= Padmasambhawa).
Moim krajem jest nienarodzona, ostateczna sfera.
Jem dualistyczne myśli.
Moją rolą jest spełnianie działań buddów.
Kiedy usłyszeli to, w ich sercach rozkwitły ufność i radość. Dziecko
zaakceptowało zaproszenie króla i dołaczyło do nich. Król adoptował
dziecko i zabrał je do swego pałacu, gdzie uczynił je księciem korony. W
tym czasie Guru Rinpocze był zwany Padmasambhawą (lub Padmakarą),
Urodzonym w lotosie'.
Król i jego poddani ponownie zaczęli cieszyć się wielkim dobrobytem. Król
szczodrymi darami spełniał wszystkie potrzeby swego kraju. Szczęście i
pokój zdominowały kraj. Młody książe poznał wiele dyscyplin i wykształcił
się w naukach i sportach siłowych. Potem poślubił dakinię Prabhawati
('Świetlistą') i służył królestwu zgodnie z prawem Dharmy. W owym czasie
był znany jako król Śikhin ('Noszący turban').
Guru Rinpocze wiedział, że spełniając rolę króla, nie będzie w stanie
spełnić prawdziwych oczekiwań, duchowych potrzeb innych. Poprosił króla,
aby pozwolił mu opuścić królestwo, ale spotkał się z odmową. Później
dostrzegł zręczną możliwość ucieczki. Dzięki mocy swojego jasnowidzenia
ujrzał, że wkrótce -- wskutek poprzedniej karmy -- śmierć zabierze syna
niegodziwego ministra Kamaty. Kiedy więc tańczyli razem, Guru Rinpocze
wypuścił z ręki swój trójząb, który zabił chłopca. Król ze smutkiem
uczynił zadość surowemu prawu królestwa i wygnał Guru Padmasambhawę na
pole kremacyjne. Opuszczając [królestwo], zaśpiewał swoim [przybranym]
rodzicom następującą pieśń:
Chociaż rzadko można spotkać ojcowską [dobroć],
Dbaliście o mnie jak rodzice i intronizowaliście mnie.
Zabiłem syna ministra z powodu jego karmicznego długu.
Mimo iż jestem wygnany, nie lękam się, ponieważ nie czuję przywiązania do
nikogo.
Nawet gdybym miał zostać stracony, nie czuję lęku,
Ponieważ śmierć i narodziny są dla mnie tym samym.
To wspaniale, że zostałem wygnany, ponieważ dla państwa prawo jest święte.
Ojcze i matko, proszę, miejcie się dobrze.
Spotkamy się jeszcze, ponieważ wiąże nas karma.
Guru Rinpocze został wygnany na pole kremacyjne Śitawana, gdzie
praktykował ćwiczenia ezoteryczne i widział łagodne bóstwa. Następnie
wyruszył na pole kremacyjne Radosny Lasek (Nandanawana) i od dakini
Maradżity ('Poskromicielki negatywnych sił') otrzymał ezoteryczne
wyjaśnienia. Udał się też na pole kremacyjne Sosadwipa, gdzie otrzymał
błogosławieństwo dakini Śantarakszity ('Zachowawczyni pokoju'). Rozkazując
zastępom dakiń, cieszył się ezoterycznymi dyscyplinami na różnych polach
kremacyjnych. Był wówczas znany jako Śantarakszita ('Zachowawca pokoju').
Potem wyruszył na wyspę Dhanakośa, gdzie przemówił do dakiń w ich
symbolicznym języku i podporządkował je sobie. Podczas praktykowania
ezoterycznych ćwiczeń na polu kremacyjnym Paruszakawana, miał czystą wizję
Wadżrawarahi i otrzymał jej błogosławieństwa. Dzięki swojej oświeconej
mocy podporządkował sobie nagów z pewnego oceanu i [istoty z klasy]
za, związane z niebem. Dakowie i dakinie mądrości obdarzyli go
realizacjami. Wówczas stał się znany jako Dordże Drakpo Tsel ('Potężny
gniew wadżry').
Następnie udał się do Wadżrasany, Bodhgaja, i dokonał wielu cudów.
potwierdzając w ten sposób, że jest samozrealizowanym buddą. Mając w
umyśle wiele celów, wyruszył do kraju Sahor i od mistrza Prabhahasti
przyjął ordynację wyrzeczenia. Był wówczas znany jako Śakjasimha ('Lew
Śakjów').
Osiemnaście razy otrzymał nauki jogantantry i miał czyste wizje bóstw
jogatantry. Otrzymał inicjację od Anandy, dakini mądrości w postaci
mniszki, która przekształciła Guru Rinpocze w literę HUM, a następnie
połknęła ją. W jej ciele Guru Rinpocze otrzymał zewnętrzne, wewnętrzne i
tajemne inicjacje, a następnie wyszedł z niej ciała przez padmę.
Dosłownie 'lotos'
W stupie Deczie Tsekpa od ośmiu vidjadharów -- Mańdziuśrimitry,
Nagardżuny, Humkary, Vimalamitry, Prabhahasti, Dhanasamskrity, Rombuguhji
i Śantigarbhy -- otrzymał inicjacje i wyjaśnienia do ośmiu mandal. Od
Buddhaguhji otrzymał [nauki na temat] Tantry Guhjagarbhy, a od
Mańdziuśrimitry [nauki] dzogpa czienpo, w szczególności zaś
njingthig. Na polu kremacyjnym Tsubgjur Tsel spotkał Śri Simhę i
przez 25 lat studiował tantry Mannagde i nauki Khandro
Njingthig. Nawet nie wykonując żadnej określonej praktyki medytacyjnej,
miał czyste wizje wielu bóstw. Osiągnął stan dzierżawcy poznania
(vidjadhara) z karmicznymi pozostałościami (rNam sMin Rig 'dzin).
Był wówczas znany jako Loden Cziokse ('Mądra najwyższa namiętność').
W sutrycznej tradycji buddyzmu stany osiągnięcia są sklasyfikowane w
dziesięciu stanach i pięciu ścieżkach
buddy. W tradycji tantrycznej stany dzieli się odmienny sposób. Większość
pism tantrycznych ningmapy mówi o czterech osiągnięciach zwanych
vidjadharami.
Dzierżawca poznania z pozostałościami jest pierwszym z czterech
vidjadharów. Posiada trzy cechy charakterystyczne. Jego umysł dojrzał i
udoskonalił się jako bóstwo, ale pozostałości karmiczne, których
rezultatem jest ciało fizyczne, nie zostały jeszcze porzucone, i
natychmiast po uwolnieniu się z ciała fizycznego (czyli po jego śmierci),
zrealizuje wielki znak vidjadhary, trzecie osiągnięcie, które omówię
później.
[Guru Rinpocze] wyruszył do krainy Sahor, gdzie spotkał księżniczkę
Mandarawę, córkę króla, która praktykowała Dharmę na odosobnieniu.
Ponieważ ezoteryczne znaczenie jej związku z księżniczką zostało błędnie
odczytane, na rozkaz króla miał zostać spalony żywcem na ogromnym stosie.
Nie spalił się jednak, ale przekształcił ogień w wodę a paliwo w lotos.
Nazajutrz ujrzano, że Guru Rinpocze siedzi w lotosie na środku jeziora.
Uważa się, że jeziorem tym było jezioro Rewalsar w dystrykcie Mandi w
stanie Himaćal Pradeś w północnej Indii. Na znak pokuty król ofiarował mu
wraz z całym królestwem swoją królewską koronę, szatę i buty, a
księżniczkę Mandarawę dał mu jako duchową partnerkę. Guru Rinpocze
udzielił królowi i jego poddanym nauk, dzięki którym wielu osiągnęło
urzeczywistnienie. (W większości przedstawień Guru Rinpocze został ukazany
w lotosowym kapeluszu, szacie z brokatu i butach, które ofiarował mu król
Sahor, aby wyrazić jego oświeconą moc.)
Potem wraz z Mandarawą udał się do jaskini Maratika w Nepalu. Przez trzy
miesiące praktykowali sadhanę długiego życia, aż przed nimi pojawił się
Budda Amitajus i udzielił im inicjacji długowieczności, dzięki której
stali się od niego nieoddzielni. Osiągnęli stan vidjadhary posiadającego
kontrolę nad życiem. Dzięki temu drugiemu osiągnięciu nie tylko jego umysł
udoskonalił się jako bóstwo, ale nawet jego niesubtelne ciało zostało
udoskonalone. To osiągnięcie posiada właściwości wolności od czterech
Plik z chomika:
Eywaa
Inne pliki z tego folderu:
13594760-Padmasambhava-Nauki.pdf
(1745 KB)
13594750-Dzogczen-a-Tantra.pdf
(101 KB)
III.Karmapa-Świadomość_Zwyczajna-Świadomość_Przebudzona.pdf
(701 KB)
Buddyzm - Wprowadzenie w świat buddyzmu.pdf
(98 KB)
Bhikkhu Bodhi-Dhammapada-Ścieżka Prawdy Buddy.pdf
(418 KB)
Inne foldery tego chomika:
buddyzm
Dokumenty
Galeria
muzyka buddyjska i inna
Playlisty
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin