Brzezińska Anna - Plewy na wietrze.pdf - Brzezińska Anna - ssaaggaa

Anna Brzezińska

Plewy na wietrze

Prolog

Przed północą spłonęła kolejna wiedźma.

Ósma, jak się Twardokęsek dorachował z uderzeń mosiężnego gongu.

– Rychło przyjdzie i wasza kolej. – W drzwiach pokazał się łysy łeb

oprawcy. – Najpierw was dobrze wypytają, a potem w ogień wrzucą.

Tymczasem gościa macie. Z samej świątyni.

Zbójca wygiął się, z wysiłkiem obrócił ku wejściu do katowni i przez

mgnienie oka miał nadzieję, że rudowłosa dziewczyna, z którą

przewędrował Góry Żmijowe, przyszła się o niego upomnieć, że ocali go

i wyprowadzi na wolność, jak zrobiła poprzedniej nocy, kiedy płonęła

gospoda i ze wszech stron osaczali ich zwierzołacy. Ale nie. Jaśminowa

wiedźma, rozciągnięta obok zbójcy na katowskiej szrobie, nie drgnęła

nawet. Leżała bezwładnie, z głową opuszczoną na bok, oddychając

ciężko przez rozbity nos, i zanim jeszcze w ościeżnicy pokazał się zarys

człowieka, zbójca zrozumiał, że Szarka nie przybędzie, a te odwiedziny

są bez znaczenia, w niczym bowiem nie poprawią ani nie pogorszą ich

losu.

W chwilę później rozpoznał chuderlawą, przygarbioną postać i z

trudem zdusił przekleństwo. Spomiędzy wszystkich możliwych gości

tego się najmniej spodziewał. Zacisnął zęby do bólu, aż pobielały mu

mięśnie u nasady szczęk, by ukryć zawód i gniew. Nie zdołał jednak

zapanować nad ruchami palców, które przykurczały się i drgały, jakby

usiłowały wymacać w powietrzu kształt ludzkiej szyi.

Drobny człek w ciemnej szacie wyrzekł kilka przyciszonych słów do

oprawcy. Ten żachnął się – nie nosił cechowego stroju, tylko poplamiony

juchą skórzany fartuch i pewnie był u powroźników za katowskiego

pomocnika, któremu powierzano najbrudniejsze i najbardziej hańbiące

zajęcia – ale wkrótce usłuchał i, mamrocząc pod nosem, umknął z izby.

Wówczas przybysz postąpił naprzód.

Wszedł w krąg światła pochodni pozostawionej więźniom, aby nawet

przed śmiercią dobrze widzieli całą mizerię swego położenia. Zbójca ze

świstem wciągnął powietrze. Znał brunatne szaty, przykrywające chudy

grzbiet Mroczka, niegdyś kupca bławatnego i jego kamrata z Przełęczy

Zdechłej Krowy; w całych Krainach Wewnętrznego Morza przynależały

jedynie kapłanom z Pomortu. Dziwne zatem musieli bogowie wyrzucić

losy, bo przecież ledwie dzień minął, jak Twardokęsek widział Mroczka

na brzegu Trwogi, gdy z resztą szajki pobierał myto u traktu. Tyle że

wówczas kamrat zgoła inne nosił odzienie, a i pobożność nie biła mu

zanadto z twarzy, kiedy z ostrzem w ręku pędził rabować podróżnych.

Coś się musiało wydarzyć. Coś złego, także dla Mroczka. Zbójecki

towarzysz powinien był do tej pory zesztywnieć w przydrożnych

chaszczach, gdzie go zbójca zostawił ze sztyletem w boku. Jednakże

widok brunatnych szat kapłanów z Pomortu wielekroć zwiastował

nieszczęście gorsze niż zwyczajna, czysta śmierć od stali. I skoro

Mroczek wstąpił na służbę Zird Zekruna, jego dawne życie, wraz ze

wszelkimi jego trwogami i rozkoszami, bezpowrotnie dobiegło kresu.

– Zdziwionyś, Twardokęsek? – Gość wpatrywał się w herszta

łapczywie, szukając w jego twarzy zaskoczenia i strachu.

– Czego chcesz? – warknął zbójca.

Nie oczekiwał niczego dobrego po niegdysiejszym kamracie, który w

dawnych czasach, kiedy pospołu hasali po gościńcu poniżej Przełęczy

Zdechłej Krowy, ten lekce sobie ważył przywódcę szajki i jątrzył

przeciwko niemu, ile sił starczyło. Ani pospieszna ucieczka zbójcy z

zagrabionym skarbczykiem, ani ostatnie spotkanie z pewnością nie

natchnęły Mroczka przychylnością. Dlatego Twardokęsek ani myślał

łasić się do niego czy też błagać o litość przez wzgląd na minione dni.

Nazbyt dobrze znał Mroczka. Choć milkliwy i skryty, nieskłonny do

przechwałek lub głośnych kłótni przy ognisku, dawny kupiec bławatny

był równie mściwy jak inni grasanci z Przełęczy Zdechłej Krowy, acz

może jeszcze bardziej zajadły, zimnym okrucieństwem pisarczyka, który

oszacuje i po wiek wieków zakonotuje każdą zniewagę.

– Pogawędzić. – Chudy człeczyna wyszczerzył nadpsute zęby. –

Dwóch nas już tylko z całej kompanii zostało, postanowiłem więc ziomka

odwiedzić i stare czasy powspominać.

Za całą odpowiedź zbójca strzyknął śliną. Plwocina, podbarwiona na

różowo z popękanych warg, opadła o dobre trzy kroki od człowieczka w

brunatnej szacie.

Mroczek nie stropił się.

– Widzę ja, Twardokęsek, co ci teraz po łbie chodzi – rzekł. – Wiesz,

że cię mają jutro ogniem palić, myślisz więc sobie, jaka dla ciebie

korzyść język strzępić? Ano taka, że nielekko się na stosie zdycha.

Twardokęsek wzruszył nieznacznie ramionami. Spodziewał się raczej,

że Mroczek będzie z niego szydził albo zechce go choćby osmagać w

odpłacie za niedawną krzywdę. Ale nieoczekiwana łagodność jeszcze

bardziej zaniepokoiła zbójcę.

– Był już tu wcześniej ktoś, co mi lekką śmierć za pogawędki

obiecywał. Sam książę Evorinth. I z niczym precz poszedł.

– Ale wróci, Twardokęsek. – Mroczek pokiwał głową. – Wróci

niezawodnie. A zgadujesz, co wtedy się zdarzy? Poty cię każe kleszczami

szarpać, póki wszystkiego nie wyśpiewasz.

Zbójca popatrzył ku rozciągniętej na dębowej ławie wiedźmie. Jej

twarz pozostała nieruchoma, po policzku chodziła wielka mucha o

błękitnym odwłoku, lecz rytm oddechu zmienił się nieco i Twardokęsek

odgadł, że przebudziła się już. Słuchała, jej magia wszakże była

nieprzewidywalna i zmienna jak woda w górskim strumieniu – to rwąca i

przemożna, to sączyła się tylko słabo po dnie. Nie, na wiedźmie zbójca

nie mógł polegać. Nie zamierzał jednak zaufać dawnemu druhowi,

szczególnie jeśli ten wstąpił na służbę do pomorckich kapłanów.

– Ona cię od kaźni nie wybawi. – Mroczek widać wyczuł jego

niepewność. – A ja okowitę przyniosłem. – Dobył z sakwy solidny

bukłak. – Zamroczysz się i lżej będzie zdychać.

Twardokęsek poruszył językiem, chropowatym i wyschłym jak

paździoro. Od kilku godzin nie miał w gębie ani kropelki.

– Popatrz, zbójco – dawny kupiec bławatny zakołysał naczyniem i

gorzałka zachlupotała kusząco – jak to się dziwnie na tym świecie plecie.

Tyś mnie wczoraj sztyletem dźgnął, dzisiaj ja ciebie w ciemnicy

nawiedzam.

– I litość cię przygnała? – zakpił Twardokęsek.

– Ciekawość. – Mroczek wykrzywił się i jego pociągłe, wąskie

oblicze stało się z nagła podobne do pyska rosomaka. – Chcę wiedzieć,

co się wydarzyło na południowych szlakach i jakeś do tej katowni

zbłądził. Bo coś się stało niezawodnie, jeśli i książę Evorinth, i kapłani z

wielkiej świątyni przychodzą z tobą mówić niczym z jaką personą. W coś

się, Twardokęsek, wplątałeś z głupoty albo przypadku. I coś wiesz, skoro

wciąż żyjesz. Może więc cząstka tej wiedzy i mnie pomoże. – Przy tych

słowach twarz mu się skurczyła, a kącik ust zaczął drgać nerwowo.

Odwrócił się prędko i pociągnął z gąsiora.

Boi się, pomyślał zbójca, dziwnie poruszony przerażeniem kompana.

Na Przełęczy Zdechłej Krowy mało kto zdradzał się ze strachem; co

bardziej lękliwi szybko kończyli w przydrożnym zielsku z rękojeścią

noża wystającą spomiędzy żeber. Mroczek, chociaż ostrożny i przebiegły

jak liszka, nie był tchórzem. Od lat krążył z grasantami u traktu, że zaś

znał miejskie obyczaje, przyłączał się do kupieckich konwojów, by

wciągnąć je potem w pułapkę. Chadzał też na zwiad do Spichrzy, gdzie

na jego głowę naznaczono sowitą nagrodę, i nigdy nie wracał bez zysku.

Tym razem jednak trafił na pomorckich kapłanów.

– Co ci, Twardokęsek, za różnica? – podjął ochryple Mroczek.

– I tak zdechniesz. Nikt się tu o ciebie nie upomni, więc i ty nikomu

niceś niewinien. Dobrze gadam?

Nie spuszczając z niego wzroku, zbójca powoli skinął głową i aż mu

się nieswojo zrobiło od zadowolenia, które rozlało się po obliczu

kamrata.

– Sam widzisz – Mroczek poweselał i znów potrząsnął gąsiorem – że

możesz kupić za tę opowieść pociechę przed zgonem. Gadaj więc

wszystko wedle porządku, od tamtego dnia, kiedy z naszym

skarbczykiem czmychnąłeś z kompanii. Goniliśmy za tobą, Uchacz nas

prowadził, ale cię nie dościgliśmy. Może byłoby lepiej, gdybyśmy

dościgli...

Brzezińska Anna - Plewy na wietrze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: