Zanim pozwolisz zaszczepić swoje dziecko.pdf

(401 KB) Pobierz
Opublikowane na  Wydawnictwo BIOSŁONE  ( http://portal.bioslone.pl )
Strona główna  > Zanim pozwolisz zaszczepić dziecko
Zanim pozwolisz zaszczepić dziecko
KONSTYTUCJA RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
PREAMBUŁA
W  trosce  o  byt  i  przyszłość  naszej  Ojczyzny,  odzyskawszy  w  1989  roku  możliwość  suwerennego  i
demokratycznego stanowienia o Jej losie, my, Naród Polski – wszyscy obywatele Rzeczypospolitej, zarówno
wierzący w Boga będącego źródłem prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna, jak i niepodzielający tej wiary, a
te  uniwersalne  wartości  wywodzący  z  innych  źródeł,  równi  w  prawach  i  w  powinnościach  wobec  dobra
wspólnego – Polski, wdzięczni naszym przodkom za ich pracę, za walkę o niepodległość okupioną ogromnymi
ofiarami,  za  kulturę  zakorzenioną  w  chrześcijańskim  dziedzictwie  Narodu  i  ogólnoludzkich  wartościach,
nawiązując  do  najlepszych  tradycji  Pierwszej  i  Drugiej  Rzeczypospolitej,  zobowiązani,  by  przekazać
przyszłym  pokoleniom  wszystko,  co  cenne  z  ponad  tysiącletniego  dorobku,  złączeni  więzami  wspólnoty  z
naszymi  rodakami  rozsianymi  po  świecie,  świadomi  potrzeby  współpracy  ze  wszystkimi  krajami  dla  dobra
Rodziny Ludzkiej, pomni gorzkich doświadczeń z czasów, gdy podstawowe wolności i prawa człowieka były w
naszej  Ojczyźnie  łamane,  pragnąc  na  zawsze  zagwarantować  prawa  obywatelskie,  a  działaniu  instytucji
publicznych  zapewnić  rzetelność  i  sprawność,  w  poczuciu  odpowiedzialności  przed  Bogiem  lub  przed
własnym  sumieniem,  ustanawiamy  Konstytucję  Rzeczypospolitej  Polskiej  jako  prawa  podstawowe  dla
państwa oparte na poszanowaniu wolności i sprawiedliwości, współdziałaniu władz, dialogu społecznym oraz
na zasadzie pomocniczości umacniającej uprawnienia obywateli i ich wspólnot. Wszystkich, którzy dla dobra
Trzeciej  Rzeczypospolitej  tę  Konstytucję  będą  stosowali,  wzywamy,  aby  czynili  to  dbając  o  zachowanie
przyrodzonej godności człowieka, jego prawa do wolności i obowiązku solidarności z innymi, a poszanowanie
tych zasad mieli za niewzruszoną podstawę Rzeczypospolitej Polskiej.  
Rozdział II 
WOLNOŚCI, PRAWA I OBOWIĄZKI CZŁOWIEKA I OBYWATELA
  Art. 39.
Nikt  nie  może  być  poddany  eksperymentom  naukowym,  w  tym  medycznym,  bez  dobrowolnie  wyrażonej
zgody.
  Art. 40.
Nikt  nie  może  być  poddany  torturom  ani  okrutnemu,  nieludzkiemu  lub  poniżającemu  traktowaniu  i  karaniu.
Zakazuje się stosowania kar cielesnych.
  Art. 43.
Zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości nie podlegają przedawnieniu.
  Art. 54.
931213472.006.png 931213472.007.png 931213472.008.png 931213472.009.png
1.  Każdemu  zapewnia  się  wolność  wyrażania  swoich  poglądów  oraz  pozyskiwania  i  rozpowszechniania
informacji.
Rodzaje i kryteria rozpoznawania niepożądanych odczynów poszczepiennych na potrzeby nadzoru
epidemiologicznego* zgodnie z załącznikiem do  Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia
2010 r.   [1]  (poz. 1711)
I. Ogólne rodzaje i kryteria niepożądanych odczynów poszczepiennych na potrzeby
nadzoru epidemiologicznego
1. Jako  ciężki  niepożądany  odczyn  poszczepienny  kwalifikuje  się  niepożądany  odczyn  poszczepienny,
który zagraża życiu i może:
• wymagać hospitalizacji w celu ratowania zdrowia,
 
• prowadzić do trwałego ubytku sprawności fizycznej lub umysłowej,
• kończyć się śmiercią.
 2. Jako poważny niepożądany odczyn poszczepienny kwalifikuje się niepożądany odczyn poszczepienny,
który charakteryzuje się dużym nasileniem objawów w postaci znacznego obrzęku kończyny, silnego jej
zaczerwienienia, wysokiej gorączki, ale:
• nie wymaga zwykle hospitalizacji w celu ratowania zdrowia,
 
• nie prowadzi do trwałego uszczerbku dla zdrowia,
• nie stanowi zagrożenia dla życia.
3. Jako łagodny niepożądany odczyn poszczepienny kwalifikuje się niepożądany odczyn poszczepienny,
który nie ma szczególnie dużego nasilenia, a charakteryzuje się występowaniem:
• miejscowego obrzęku kończyny,
 
• silnego miejscowego zaczerwienienia,
• gorączki.
* Jeśli nie podano inaczej i z wyjątkiem odczynów po szczepieniu BCG, za związane czasowo ze szczepieniem uznaje się zaburzenia stanu zdrowia, które
wystąpiły w okresie 4 tygodni po podaniu szczepionki. Mogą one być wynikiem: 
1.  indywidualnej reakcji organizmu człowieka szczepionego na podanie szczepionki; 
2.  błędu wykonania szczepionki lub błędu podania szczepionki; 
3.  zjawisk od szczepienia niezależnych, a tylko przypadkowo pojawiających się po szczepieniu.
II. Szczegółowe rodzaje i kryteria niepożądanych odczynów poszczepiennych na
potrzeby nadzoru epidemiologicznego    
931213472.001.png 931213472.002.png
1. Odczyny miejscowe, w tym odczyny miejscowe po szczepieniu BCG:
• obrzęk,
 
• powiększenie węzłów chłonnych,
• ropień w miejscu wstrzyknięcia.
 2. Niepożądane odczyny poszczepienne ze strony ośrodkowego układu nerwowego (OUN):
•  encefalopatia   [2] ,
•  drgawki gorączkowe   [3] ,
•  drgawki niegorączkowe   [4] ,
 
•  porażenie wiotkie wywołane wirusem szczepionkowym   [5] ,
•  zapalenie mózgu   [6] ,
•  zapalenie opon mózgowo­rdzeniowych   [7] ,
•  zespół Guillaina­Barrégo   [8] .
3. Inne niepożądane odczyny poszczepienne:
• bóle stawowe,
•  epizod hipotensyjno­hiporeaktywny   [9] ,
• gorączka powyżej 39°C, 
•  małopłytkowość   [10] ,
•  nieutulony ciągły płacz   [11] ,
•  posocznica   [12] , w tym  wstrząs septyczny   [13] ,
•  reakcja anafilaktyczna   [14] ,
 
•  reakcje alergiczne   [15] ,
•  uogólnione zakażenie BCG   [16] ,
•  wstrząs anafilaktyczny   [17] ,
• zapalenie jąder,
• zapalenie ślinianek,
• porażenie splotu barkowego,
931213472.003.png
• inne poważne odczyny występujące do 4 tygodni po szczepieniu .
Różnica między profilaktyką a prewencją
Profilaktyka to postępowanie  mające  na  celu  zapobieganie  zagrożeniu,  zaś  prewencja  to  postępowanie  w
sytuacji  zagrożenia,  mające  na  celu  zapobieganie  szkodom  spowodowanym  owym  zagrożeniem.  Inaczej
mówiąc: postępowanie prewencyjne jest wdrażane wówczas, gdy zawiodło postępowanie profilaktyczne.
Z  potrzeby  postępowania  prewencyjnego  można  wyciągnąć  tylko  jeden  wniosek:  brakło  postępowania
profilaktycznego,  bądź  było  ono  nieskuteczne.  W  przeciwnym  bowiem  razie  nie  zaszłaby  potrzeba
postępowania prewencyjnego.
Wschodnia tradycja profilaktyki zdrowotnej
Profilaktyka  zdrowotna  to  zapobieganie  chorobom  i  –  co  za  tym  idzie  –  potrzebie  leczenia.  Profilaktyka
zdrowotna jest więc konkurencją dla medycyny, ale nie zawsze tak było. W czasach Hipokratesa (460 p.n.e. ­
370 p.n.e.) w Chinach popularny był nurt medycyny taoistycznej, który zakładał, że natura jest doskonała,
więc  niczego  nie  należy  poprawiać.  Wystarczy  przestrzegać  jej  praw,  bowiem  to  właśnie  naruszenie
odwiecznych  praw  natury  jest  przyczyną  utraty  zdrowia.  Lekarz  medycyny  taoistycznej  to  nade  wszystko
nauczyciel uczący ludzi jak nie chorować, interweniujący tylko w nagłych i nieprzewidzianych wypadkach.
Taoiści wymieniają 6 przyczyn utraty zdrowia:
1.  Nieprawidłowe odżywianie 
2.  Niedostateczna ilość snu i odpoczynku 
3.  Nieprawidłowa ilość i jakość ruchu fizycznego 
4.  Niewłaściwy stan emocjonalny 
5.  Działanie medycyny objawowej 
6.  Zagrożenia wynikające ze zmian środowiskowych
Lekarze medycyny taoistycznej wynagradzani byli tylko wówczas, gdy ich pacjenci byli zdrowi, natomiast gdy
któryś z nich zachorował – lekarz nie dość, że nie otrzymywał zapłaty, to jeszcze musiał leczyć go na własny
koszt.
Posada lekarza chińskiej rodziny cesarskiej była kusząca ze względu na sowite wynagrodzenie, ale też jego
odpowiedzialność  była  współmierna  do  tego  wynagrodzenia.  W  razie  choroby  któregoś  z  członków  rodziny
cesarskiej  opiekujący  się  nim  lekarz  nie  tylko  tracił  wynagrodzenie,  ale  na  dodatek  był  karany  chłostą,
natomiast w razie choroby samego cesarza mógł stracić nawet życie.
W  Chinach  medycyna  taoistyczna  nie  zdała  egzaminu,  bowiem  szybko  doprowadziła  do  przeludnienia.
Obecnie chińska medycyna jest tak samo objawowa, a więc biznesowa, jak zachodnia, tyle że oparta jest na
lekach pochodzenia naturalnego.
Zachodnia tradycja profilaktyki zdrowotnej
Prekursorem  zachodniej  profilaktyki  zdrowotnej  jest  Hipokrates,  który  był  lekarzem,  ale  to  mu  nie
przeszkodziło  udzielić  ludziom  następującej  rady:  Mądry  człowiek  powinien  wiedzieć,  że  zdrowie  jest  jego
najcenniejszą wartością, i powinien uczyć się, jak sam może leczyć swoje choroby. Najwidoczniej Hipokrates
dobrze wiedział, że nie każdy człowiek będzie chciał wziąć swoje zdrowie we własne ręce, tylko mądry.
Lepszym przejawem  mądrości  od  samodzielnego  leczenia  chorób  jest  zapobieganie  im,  czyli  profilaktyka
zdrowotna,  którą  Hipokrates  zdefiniował  następująco:  Profilaktyka  zdrowotna  to  zapobieganie  chorobom
931213472.004.png
poprzez utrwalenie  prawidłowych  wzorców  zdrowego  stylu  życia.  Tutaj  wszystko  jest  jasne  i  oczywiste  –
profilaktyka zdrowotna to zapobieganie chorobom po to, żeby ich nie było, czyli żeby nie było czego leczyć.
Nie  trzeba  być  szczególnie  inteligentnym,  by  dostrzec,  że  tak  rozumiana  profilaktyka  zdrowotna  jest
konkurencją dla medycyny.
Hipokratejska  definicja  profilaktyki  zdrowotnej  była  nie  do  pogodzenia  z  prężnie  rozwijającą  się  medycyną
rockefellerowską   [18] ,  opartą  na  wynajdywaniu  chorób  i  produkowaniu  przeciwko  nim  chemicznych  leków.
Wychodząc naprzeciw potrzebom, WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) opublikowała w roku 1966 „swoją”,
przyjazną  dla  medycyny  rockefellerowskiej  definicję  profilaktyki  zdrowotnej:  Profilaktyka  zdrowotna  to
działania mające na celu zapobieganie chorobom, poprzez ich wczesne wykrycie i leczenie. Tutaj nie chodzi
już  o  zapobieganie  chorobom,  żeby  ich  nie  było.  Przeciwnie  –  w  rockefellerowskiej  wersji  profilaktyki
zdrowotnej chodzi wyłącznie o to, żeby było co leczyć.
Pierwsze próby manipulacji systemem odpornościowym
Medycynę  rockefellerowską  wciąż  korcił  pomysł  zwiększenia  sprzedaży  leków  i  usług  medycznych  za
pomocą osłabienia systemu odpornościowego dzieci po to, żeby nie chorowały w dzieciństwie, czyli wtedy,
kiedy zgodnie z prawami natury powinny chorować, ale za to chorowały przez resztę życia. Ten perfidny plan
realizowany jest pod płaszczykiem profilaktyki zdrowotnej.
W latach  60.  XX  wieku  lekarze  zalecali  profilaktyczne  usuwanie  zdrowego  wyrostka  robaczkowego  już  w
dzieciństwie, rzekomo po to, żeby wyeliminować choroby przewodu pokarmowego spowodowane chronicznym
zapaleniem wyrostka robaczkowego. Niedługo potem lekarze zalecali profilaktyczne  usuwanie  migdałków  u
dzieci,  żeby  zapobiec  częstym  w  tym  wieku  anginom.  Plany  te  zawiodły  z  dwóch  powodów.  Przede
wszystkim  pozostała  spora  grupa  porównawcza  tych,  którym  w  dzieciństwie  nie  usunięto  ani  wyrostka
robaczkowego, ani migdałków, toteż łatwo można było wykazać, że w życiu dorosłym ludzie ci są zdrowsi od
tych,  u  których  dokonano  „profilaktycznych”  manipulacji  na  systemie  odpornościowym.  Drugą  przyczyną
niepowodzenia  było  to,  że  farmaceutyczno­medyczny  kartel  był  jeszcze  zbyt  słaby,  żeby  zablokować
pojawienie się tych informacji w środkach masowego przekazu.
Szczepienia „profilaktyczne”
Idealnym sposobem zapewnienia sobie dozgonnych nabywców leków i usług medycznych okazał się proceder
zwany  systemem  szczepień  obowiązkowych,  polegający  na  konsekwentnym  „wyszczepieniu”  wszystkich
dzieci po to, by nie można było wykazać, że dzieci nieszczepione są zdrowsze od szczepionych, z powodu
braku  grupy  porównawczej.  Niewielki  odsetek  dzieci  nieszczepionych  to  dzieci  zwolnione  ze  szczepień  z
powodów  zdrowotnych,  więc  na  ich  przykładzie  nie  można  wykazać  negatywnych  skutków  szczepień.
Ewidentnym  dowodem  „skuteczności”  szczepień  jest  epidemiczny  wzrost  liczby  aptek,  ale  nikt  nie  mówi,
dlaczego. Wszelka bowiem krytyka jest skutecznie blokowana przez niewyobrażalnie bogate obecnie wielkie
korporacje farmaceutyczne.
Profilaktyczna rola chorób wieku dziecięcego
Szczepienia profilaktyczne dzieci zapobiegają zachorowaniu na choroby wieku dziecięcego, to fakt. Czyżby
farmaceutyczno­medyczny  kartel  działał  na  swoją  szkodę?  Bynajmniej.  Kartel  nie  jest  zainteresowany
leczeniem chorób wieku dziecięcego, na które choruje się raz i nabywa na nie odporność na całe życie. Kartel
jest  zainteresowany  leczeniem  ludzi  przez  całe  życie,  w  konsekwencji  nieodchorowania  chorób  wieku
dziecięcego. Jak to jest możliwe?
Hipokrates,  ojciec  medycyny  i  prekursor  profilaktyki  zdrowotnej  stwierdził:  Choroby  są  procesem
pozbywania  się  toksyn  z  organizmu.  Objawy  są  naturalną  ochroną  organizmu.  Nazywamy  je
chorobami, lecz w rzeczywistości leczą one choroby. Wszystkie choroby mają jedną przyczynę, choć
931213472.005.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin