Carroll Jenny (Cabot Meg) - 1-800-Jeśli-Widziałeś-Zadzwoń 05 - Szukając siebie.pdf - Cabot Meg - ssaaggaa

CARROLL JENNY

SZUKAJĄC SIEBIE

Nazywam się Jessica Mastriani.

Może o mnie słyszeliście. Ale nie obrażę się, jeżeli nie. Zresztą chyba nawet

tak bym wolała.

A mogliście o mnie słyszeć, bo to mnie prasa nazwała „dziewczyną od

pioruna”. Kiedy kilka lat temu uderzył we mnie piorun, zyskałam zdolności

parapsychiczne, dzięki którym potrafiłam odnajdywać zaginionych ludzi we śnie.

Było wtedy o tym dość głośno. Przynajmniej w Indianie, skąd pochodzę.

Nakręcili nawet serial telewizyjny na podstawie historii mojego życia. Nie był na nim

oparty zbyt dokładnie. To znaczy, mnóstwo rzeczy zmyślili. Na przykład, że

pojechałam do Quantico szkolić się na agentkę FBI. Wcale tak nie był o. Aha, i w

serialu uśmiercili też mojego tatę. W rzeczywistości żyje i ma się świetnie.

Ale nie miałam do nich pretensji (chociaż tata nie był specjalnie zachwycony),

bo za serial mi zapłacili. Za prawo do wykorzystania mojego nazwiska, mojej historii

i inne takie. Na koniec zrobiło się z tego sporo pieniędzy, mimo że serial pokazują

tylko w kablówce i to nawet nie w którejś z głównych stacji.

Rodzice realizują czeki, które dostaję co miesiąc, i inwestują je w moim

imieniu. Nie musiałam jeszcze naruszyć tego kapitału. Wydaję tylko od czasu do

czasu trochę odsetek, kiedy nie starcza mi kasy najedzenie albo czynsz czy coś

takiego. Co wcale ostatnio tak często się nie zdarza, bo mam pracę na lato, i tak dalej.

Może nie najlepszą pracę pod słońcem. Ale przynajmniej nie pracuję dla FBI, jak w

tym serialu o moim życiu.

Pracowałam dla nich przez jakiś czas. Mają tam specjalny wydział, którego

szefem jest taki jeden facet, Cyrus Krantz. Pracowałam tam przez prawie rok.

Widzicie, to wcale nie miało tak wyglądać. To znaczy, moje życie. Zaczęło się

od tego uderzenia pioruna. Przecież zupełnie tego nie planowałam. Bo nikt - a

przynajmniej nikt przy zdrowych zmysłach - nie chciałby zostać trafiony przez piorun

i zyskać zdolności parapsychiczne, bo - możecie mi wierzyć w tej sprawie - to jest

totalna beznadzieja. To znaczy, ludzie, którym pomogłam, pewnie to doceniają. Ale

ja sama nie miałam z tego żadnej większej frajdy, przysięgam.

A potem zaczęła się wojna. Tak jak piorun uderzyła znienacka. I jak piorun

zmieniła wszystko. Nie tylko dlatego, że nagle ludzie przy naszej ulicy wywieszali

przed domami amerykańskie flagi i że dwadzieścia cztery godziny na dobę, jak

przymurowani, wgapialiśmy się w CNN. Dla mnie zmieniło się o wiele więcej. Ja

przecież nawet jeszcze wtedy nie skończyłam liceum, a Wuj Sam i tak zwrócił się do

mnie: „Jesteś nam potrzebna”.

Problem w tym, że oni mnie naprawdę potrzebowali. Umierali niewinni

ludzie. Co ja miałam zrobić, odmówić?

Chociaż, prawdę mówiąc, z początku próbowałam odmawiać. Aż wreszcie

mój brat, Douglas - ten, który według mnie powinien najbardziej protestować

przeciwko moim związkom z FBI - powiedział:

- Jess, co ty wyrabiasz? Musisz się zgodzić.

No to się zgodziłam.

Najpierw powiedzieli mi, że mogę pracować z domu. Co mi odpowiadało, bo

naprawdę musiałam skończyć czwarte klasę, i tak dalej.

Ale byli też ludzie, których należało odszukać, i to szybko. Jak niby miałam to

zrobić? Przecież był a wojna.

Wiem, że dla większości ludzi ta wojna toczyła się gdzieś tam, daleko. Założę

się, że przeciętny Amerykanin nawet o niej nie myślał poza tymi chwilami, no wiecie,

kiedy włączał wieczorne wiadomości i widział, jak terroryści wysadzają ludzi w

powietrze i tak dalej. Tylu a tylu żołnierzy piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych

zginęło w dniu dzisiejszym - mówili w wiadomościach. A następnego dnia ludzie

słyszeli: Znaleźliśmy tylu a tylu terrory stów ukrywających się w jaskiniach w górach

Afganistanu.

No cóż, z mojego punktu widzenia wyglądało to inaczej. Ja nie oglądałam

wojny w telewizyjnych wiadomościach. Zamiast tego widziałam ją na żywo. Boja

tam byłam. A byłam tam, bo to ja im mówiłam, w których jaskiniach mają szukać

ludzi, których bezzwłocznie musieli pojmać.

Najpierw próbowałam to robić z domu, a potem z Waszyngtonu.

Ale bardzo często, kiedy mówiłam im, gdzie mają szukać, oni szukali, a potem

wracali i mówili:

- Tam nikogo nie było.

Aleja wiedziałam, że nie mają racji. Boja się nigdy nie myliłam. Czy raczej,

powinnam może powiedzieć, moje zdolności nigdy mnie nie zawiodły.

Więc wreszcie powiedziałam:

- Posłuchajcie, wyślijcie mnie tam, a ja wam pokażę, gdzie szukać.

O niektórych znalezionych przeze mnie ludziach słyszeliście w telewizji. Inni,

których znajdowałam, byli objęci tajemnicą wojskową. Do niektórych przeze mnie

znalezionych nie mogliśmy się dostać ze względu na miejsca, gdzie się ukrywali,

głęboko w górach. Niektórych chcieli mieć na oku i obserwować, jak sytuacja się

rozwinie. A innych, znajdowanych przeze mnie, spotykała śmierć.

Ale ich znajdowałam. Wszystkich znajdowałam.

I wtedy zaczęły się koszmary. Przestałam w ogóle sypiać. To znaczyło, że

nikogo więcej nie mogłam odnaleźć. Bo nie mogłam śnić.

Zespól stresu pourazowego. Czyli TPSD. W każdym razie tak to nazywają.

Próbowali wszystkiego, co im przychodziło do głowy, żeby mi pomóc. Leki.

Psychoterapia. Weekend przy wielkim, pięknym basenie w Dubaju. Nic z tego.

No więc, koniec końców, odesłali mnie do domu, myśląc, że może mi się

polepszy, kiedy znajdę się w swoim normalnym otoczeniu.

Ale problem polegał na tym, że kiedy wróciłam do domu, wcale nie znalazłam

się w normalnym otoczeniu. Wszystko wyglądało inaczej.

Pewnie jestem niesprawiedliwa. Pewnie tak naprawdę to ja się zmieniłam, a

nie inni. No bo człowiek ogląda takie rzeczy: dzieciaki wrzeszczą do ciebie, żeby nie

zabierać im ojca, różne rzeczy wylatują w powietrze... ludzie wylatują w powietrze...

A ty masz raptem siedemnaście lat, czy coś koło tego - hej, a nawet gdyby mieć ze

czterdzieści - trochę trudno w rok potem ot tak, jakby nigdy nic, wrócić do domu. I

co? Chodzić do centrum handlowego? Robić sobie pedicure? Oglądać Sponge Bob

Kancias toporty?

Dajcie spokój.

Ale nie mogłam też wrócić do tego, czym się zajmowałam wcześniej. To

znaczy do pracy dla FBI. Sama siebie nie umiałam już odnaleźć, a co dopiero kogoś

innego. Bo już nie byłam „dziewczyną od pioruna”.

Odkrywałam powoli, że stałam się kimś, kim nie byłam od bardzo długiego

czasu.

Normalną osobą.

A w każdym razie o tyle normalną, o ile taka dziewczyna jak ja może być

normalna. No bo w końcu z własnego wyboru noszę włosy niemal tak krótkie jak

niektórzy z tych komandosów, z którymi współpracowałam.

I przyznam, że mam niejakie upodobanie do krążowników szos. Tych

dwuśladowych. Nie takich z napędem na cztery koła.

I przyznam też, że nigdy nie uważałam, że fajny dzień to taki, kiedy się

dzwoni do przyjaciółek albo gada z nimi przez sieć, a potem umawia do kina na

romantyczną komedię. Bo po pierwsze, ja mam tylko jedną, no może dwie

przyjaciółki. A po drugie, lubię takie filmy, w których coś wybucha.

A przynajmniej kiedyś lubiłam. Dopóki różne rzeczy nie zaczęły dość

regularnie wybuchać wokół mnie. Teraz podobają mi się filmy o komiksowych

istotach z kosmosu, które mieszkają na Hawajach z małymi dziewczynkami, albo o

rybkach, które się gubią. Tego typu rzeczy.

Ale pomijając tych parę drobnych szczegółów, jestem jak najbardziej

normalna. Trochę to potrwało, ale mi się udało. Poważnie. Prowadzę życie, które z

każdego punktu widzenia można by określić jako normalne. Mieszkam w normalnym

mieszkaniu i mam normalną współlokatorkę. No cóż, dobra, Ruth, moja najlepsza

przyjaciółka od niepamiętnych czasów, nie jest tak zupełnie normalna. Ale dla mnie

wystarczy. Robimy razem normalne rzeczy, na przykład chodzimy po zakupy albo

zamawiamy do domu chińszczyznę i oglądamy w telewizji te durne seriale, za

którymi ona tak przepada.

I niech będzie, Ruth przez cały czas stara się mnie gdzieś wyciągać, na

przykład na koncerty na świeżym powietrzu i inne takie. A ja już bym raczej wolała

siedzieć w domu i ćwiczyć grę na flecie. Więc może nie jestem jednak tak do końca

normalna.

Ale hej, ona mi załatwiła pracę na lato. I to całkiem normalną letnią pracę,

taką, za którą człowiekowi płacą marne grosze. Czy nie dokładnie czegoś takiego

oczekuje normalna dziewiętnastolatka? Marnie płatnej pracy na lato?

No więc jest normalnie. Na szczęście przy moich wypłatach z FBI (Tak,

byłam na ich liście płac. Nie jako agentka, czy coś. Ale płacić mi musieli. No co wy?

Miałam niby harować dla nich za darmo?) i odsetkach od zainwestowanej kasy za

serial telewizyjny, i przy tym, co mama i tata podsyłają mi z domu, radzę sobie nieźle.

Poza tym, rozumiecie, przecież to nie tak, że jestem tu sama. Ruth i ja

zrzucamy się na wszystkie wydatki: zakupy spożywcze, czynsz (dość wysoki, chociaż

mamy mieszkanie z jedną tylko sypialną. No, ale tak to już bywa w nowojorskiej

Hell's Kitchen, czyli, jakby ktoś z was nie wiedział, najdroższej dzielnicy

mieszkaniowej na świecie)... Wszystko dzielimy po połowie.

W każdym razie, ta praca... No, w sumie jest fajna. Pomaga się dzieciakom - i

zresztą to nieco zabawne, bo przecież dokładnie coś takiego robiłam, kiedy zaczęła

się ta cała historia z piorunem i resztą (zanim zaczęłam, zamiast ratować dzieciom

życie, komplikowałam je, aresztując ich ojców). Ruth załatwiła sobie pracę w takiej

jednej organizacji pozarządowej. Dowiedziała się o niej z tablicy ogłoszeń na swojej

uczelni (kiedy już ją przyjęli na wszystkie uczelnie, gdzie składała podania,

zdecydowała się na Columbię).

Mnóstwo osób - na przykład rodzice Ruth i jej brat bliźniak, Skip, który

studiuje na Uniwersytecie stanu Indiana, a teraz przyjechał do Nowego Jorku na lato i

ma praktykę w jakiejś firmie na Wall Street - uważają, że Ruth mogła znaleźć sobie

lepiej płatną wakacyjną pracę, skoro już studiuje na Columbii, która jest przecież

uczelnią należącą do Ligi Bluszczowej i tak dalej.

Ale Ruth mówi zawsze: „Mnie zależy na tym, żeby zmieniać świat” - no i

bardzo fajnie, bo jej rzeczywiście na tym zależy. A robi to w ten sposób, że

organizuje grupy muzyków i aktorów, którzy odwiedzają różne miejskie dzienne

świetlice i półkolonie, gdzie pomagają dzieciakom wystawiać jakieś sztuki czy

musicale, bo miasto nie ma wystarczających środków, żeby zatrudniać prawdziwych,

dyplomowanych nauczycieli.

Najpierw uznałam, że to jakaś głupota - to znaczy, ta wakacyjna praca Ruth.

W jaki sposób, wystawiając sztukę w dziennej świetlicy osiedlowej, pomóc

dzieciakowi, którego matka to, na przykład, ćpunka?

Ale potem, któregoś dnia, Ruth zapomniała zabrać z domu portfel i poprosiła,

Carroll Jenny (Cabot Meg) - 1-800-Jeśli-Widziałeś-Zadzwoń 05 - Szukając siebie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: