Carroll Jonathan - Białe Jabłka.pdf - Carroll Jonathan - ssaaggaa

Carroll Jonathan

Białe Jabłka

Przełożył Jacek Wietecki

DOM WYDAWNICZY REBIS

POZNAŃ 2002

Tytuł oryginału

White Apples

Wydanie I

ISBN 8373012575

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49, 60171 Poznań

tel. 8674708, 8678140; fax 8673774

email: rebis@rebis.com.pl

www.rebis.com.pl

Dla Andrei L. Padinhy niegdyś studentki,

później przyjaciółki,

na zawsze mojej bohaterki,

oraz

dla Neila Gaimana

Stokrotne podziękowania dla:

Niclasa Bahna,

Borisa Kiprova

i Chrisa Rolfe’a

za ich nieustającą zachętę do pracy

nad Białymi jabłkami.

Miłość, sen i śmierć nadchodzą pomału;

Schwyć mnie za włosy i mocno pocałuj.

A. C. Swinburne, W ogrodzie

Bóg z wody

Cierpliwość nie życzy sobie w domu Zdumienia, bo Zdumienie to okropny gość.

Zużywa cię do cna, nie przejmując się tym, co kruche i nie do zastąpienia. Jeśli cię

uszkodzi, wzrusza ramionami i idzie dalej, jakby nigdy nic. Nieproszone, często

sprowadza swych podejrzanych przyjaciół: wątpliwość, zazdrość, chciwość. Razem

zaprowadzają własne porządki; przemeblowują wszystkie twoje pokoje dla własnej

wygody. Mówią dziwnymi językami, nie siląc się na tłumaczenie. Pitraszą w twoim

sercu nieznane potrawy o dziwacznych smakach i aromatach. Co czujesz, gdy

wreszcie odchodzą ‐ radość czy smutek? Cierpliwość zawsze zostaje z miotłą w ręku.

Lubiła trzymać świeczki w sypialni. Zdaniem Ettricha świeczki miały swoje miejsce

w kościele, na urodzinowym torcie i podczas przerwy w zasilaniu. Nigdy jednak jej

tego nie powiedział, nawet półżartem. Była bardzo wrażliwa ‐ brała na serio

wszystko, co mówił. Wkrótce po tym, jak się poznali, zdał sobie sprawę, że łatwo,

zbyt łatwo, można ją zranić. Wystarczyło jedno ostre słowo lub sarkastyczna uwaga,

by całkiem ją znokautować. Sama wyznała, że dopiero niedawno wydobyła się z

poczucia, że musi zadowolić cały świat.

‐ Brałam narkotyki, choć ich nie cierpiałam ‐ oświadczyła. ‐ Chciałam, żeby

mój chłopak mnie kochał, więc ćpałam razem z nim. Byłam śmierdzącym

tchórzem.

Umiała się przyznać do błędów. Od początku była gotowa zdradzić mu swoje

najintymniejsze sekrety. Było to zarazem ekscytujące i żenujące. Ettrich trochę ją

kochał. Któregoś dnia, spacerując przez miasto, przeszedł obok sklepu. Na widok

kobiet oczy Ettricha stawały się żarłoczne. On nie był tego świadom, lecz jego oczy

widziały wszystko, co wiązało się z kobietami: ich stroje, sposób palenia papierosów,

rozmiar stóp, odruch zaczesywania włosów, kształt torebki, odcień lakieru na

paznokciach. Czasem mijała sekunda, zanim pojął, że jego umysł coś zarejestrował:

szczegół, odgłos, mgnienie. Wtedy spoglądał ponownie. Za każdym razem

przekonywał się, że odebrane nieświadomie impulsy były prawdziwe: rzeczywiście

dostrzegł połysk słońca na zielonej jedwabnej bluzce naciągniętej na pokaźny biust.

Dłoń na stole, dziwnie szorstką i toporną, należącą do niezwykle eleganckiej kobiety.

Albo intrygujące oczy w kształcie migdałów czytające francuską gazetę sportową.

Albo promienny uśmiech na twarzy niepozornej kobiety, który zmieniał ją nie do

poznania.

W dniu, kiedy się spotkali, Ettrich przeszedł obok jej niewielkiego sklepu. Mijał go

przedtem wiele razy w drodze do pracy, nigdy jednak nie zaglądał w okno

wystawowe. A jeśli nawet, nie przypominał sobie, co tam widział. Był to fragment

codziennej scenerii, tło jego życia. Ale dziś spojrzał tam i zobaczył ją ‐ wpatrzoną w

niego.

Co dostrzegł najpierw? Później usiłował sobie przypomnieć ten moment, ale bez

skutku. Obszerne szklane drzwi sklepu były zamknięte. Kobieta gapiła się prosto na

niego. Była drobna. Może właśnie to przykuło jego uwagę. Była drobna i miała

szczupłą, zmysłową twarz psotliwego aniołka. Wyglądała jak podrzędny

cherubinek; który przypadkiem znalazł się na fresku w wiejskim kościele gdzieś we

Włoszech. Mimo świętego oblicza w jego spojrzeniu jest coś jeszcze, jakaś przekora,

która każe się domyślać, że modelem dla tego niebiańskiego duszka była zapewne

kochanka artysty.

Miała na sobie błękitną letnią sukienkę, która opadała jej akurat do kolan. Choć nie

zachwyciła Ettricha urodą, tak jak inne kobiety, jednak zwolnił kroku, a potem zrobił

coś dziwnego. Zatrzymał się i pokiwał do niej. Nieznaczny ruch dłoni uniesionej na

wysokość piersi. Wykonując ten gest, pomyślał: po co ja to robię? Upadłem na

głowę? Powietrze wokół niego wypełniło się nagle wonią gorącej pizzy. Ettrich

obrócił się lekko i ujrzał faceta niosącego wielkie białoczerwone pudełko. Kiedy

odwrócił się z powrotem, kobieta za szklanymi drzwiami odpowiedziała mu

kiwnięciem ręki. Przez moment, trwający może półtorej sekundy, zastanawiał się,

dlaczego ona to robi. Czemu do mnie macha? Był to ładny, bardzo kobiecy ruch. Jej

prawa dłoń, przysunięta do piersi, poruszała się szybko w lewo i w prawo, jak

wycieraczka na szybie auta. Spodobały mu się zarówno ten gest, jak i kryjący się za

nim uśmiech ‐ ciepły, otwarty, śmiały. Postanowił wejść do środka.

‐ Cześć ‐ rzucił bez wahania. Jego serce przepełniały spokój i szczęście. Był w

swoim żywiole. W ciągu lat Vincent Ettrich nawiązał znajomość z tak wieloma

kobietami, że perfekcyjnie opanował modulację swego głosu. Tym razem

powitanie zabrzmiało radośnie i przyjacielsko ‐ cieszę się, że cię widzę! W jego

głosie nie było mrocznych, męskich czy seksualnych tonów. Jeśli przez następne

kilka minut wszystko dobrze się ułoży, Ettrich będzie mógł to wykorzystać

później.

‐ Cześć ‐ odpisnęła cicho, jak małe dziecko, które patrzy na ciebie z nadzieją

w oczach, chcąc i jednocześnie bojąc się podejść. Cofnęła rękę i oparła ją na lewej

piersi, jak gdyby badała sobie tętno. ‐ To było bardzo miłe. Podobało mi się, że

pan to zrobił. Poczuł pustkę w głowie.

‐ Co takiego?

‐ Że pomachał pan do mnie. Mimo że się nie znamy. To jak podarunek od

nieznajomego.

‐ Nie mogłem się powstrzymać.

Zmarszczyła brew i odwróciła spojrzenie. To z kolei jej się nie spodobało. Nie chciała

słyszeć od następnego mężczyzny, że jest ładna i że tamten chce ją poznać. Pragnęła

tylko otrzymać nieoczekiwany prezent od nieznajomego, po czym wrócić do

normalnego życia.

‐ Zobaczyłam pana wcześniej niż pan mnie ‐ dodała, nadal unikając jego

wzroku.

‐ Często tędy przechodzę, ale jakoś nie zaglądałem do środka. ‐ Podniósł

głowę i rozejrzał się wokół siebie. Uśmiechnął się, a zaraz potem zachichotał.

Otaczała ich damska bielizna: biała, brzoskwiniowa, fioletowa, czarna... Setki

kompletów. Wszędzie wisiały biustonosze i majteczki, białe tangi i śliwkowe stringi,

przezroczyste nocne koszule... Wszystko, o czym marzy kobieta, by na siebie włożyć,

i co mężczyzna pragnie z niej zdjąć. Ettrich uwielbiał sklepy z damską bielizną.

Bywał w wielu i kupował mnóstwo dla różnych kobiet.

‐ 34‐B?

‐ Słucham?

Wskazała na jego pierś i zrobiła kółko palcem.

‐ Przypuszczam, że nosi pan rozmiar 34‐B. ‐ Uśmiechnęła się i był to uśmiech

cudowny: wesoły i filuterny. Ettrich złapał jej żarcik w locie i posłał jej

natychmiastową ripostę.

‐ Czy kobiety, które tutaj przychodzą, są z reguły zadowolone ze swoich

biustów? Niemal wszystkie, które znam, uważają, że mają albo za duże, albo za

małe piersi. Kobiety są bardzo wyczulone na tym punkcie. ‐ Odczekał sekundę,

sprawdzając, czy złapała jego podwójną kontrę. Jej podstępna mina i nagle

rozszerzone oczy powiedziały mu, że zrozumiała go świetnie. Pokrzepiony na

duchu Ettrich ciągnął dalej: ‐ Praca tutaj musi być ciężka.

‐ Dlaczego?

‐ Codziennie musi pani spełniać wymagania klientek, które na ogół nie są

zadowolone ze swojego wyposażenia. Jej uśmiech powrócił wolno. Miała małe,

lekko zakrzywione ząbki.

‐ Wyposażenia?

Ettrich nie wahał się ani przez moment.

‐ Tak jest, a pani praca polega na dopasowaniu tego wyposażenia do

najnowszego rynsztunku bojowego. Kobieta wykonała szeroki łuk ręką,

zagarniając sklepowe wnętrze.

‐ Więc tak to wygląda? Jak rynsztunek? ‐ Nie przestała się uśmiechać.

Zaczynała go lubić.

Ettrichowi udało się wsadzić jedną nogę w drzwi. Sięgnął po leżący na ladzie

atłasowy biustonosz w odcieniu miedzi i podniósł go takim gestem, jakby

prezentował dowód rzeczowy w procesie sądowym. ‐ Proszę połączyć ten kolor z

piękną czarną skórą, a otrzyma pani broń binarną. ‐ Odłożył biustonosz i wziął

jasnoniebieskie stringi, które ważyły tyle co mgiełka. ‐ A oto pocisk klasy

ziemiapowietrze. Zabójczy bez względu na odległość od celu.

‐ Jeśli włożysz go dla swojego chłopaka, to już po nim?

Skinął głową.

‐ Właśnie. Co więcej, mężczyźni nie dysponują ekwiwalentnym uzbrojeniem.

Czy zdaje sobie pani z tego sprawę? Nie istnieje nic, co mężczyzna mógłby

włożyć, aby wywrzeć na kobiecie wrażenie podobne do tego, jakie te fatałaszki

robią na nas. To nie fair.

Taksowała go wzrokiem, jakby się zastanawiała, czy jest bezczelny czy zabawny.

Czy warto podtrzymywać tę rozmowę? Ettrich niemal widział wiszący nad jej głową

znak zapytania. Zbliżała się jedna z przełomowych chwil we wczesnej fazie

znajomości. Wymienili powitania, zagaili rozmowę, trochę się podręczyli. Zapadła

pauza pod tytułem „Czy będziemy to ciągnąć?” Następny ruch należał do niej.

Ettrich był szalenie ciekaw, co zrobi.

Carroll Jonathan - Białe Jabłka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: