Cartland Barbara - Taniec serc.pdf - Cartland Barbara - ssaaggaa

BARBARA CARTLAND

TANIEC SERC

OD AUTORKI

Kiedy pierwszy raz odwiedziłam Wiedeń, rozkochałam się w ogrodach

Heunriger Wine; rozbrzmiewały zawsze muzyką. Wspominam o nich w tej powieści,

którą napisałam zafascynowana i katedrą Św. Stefana, i eleganckimi manierami

Austriaków.

Moja książka The Private life of Elizabeth Empress of Austria przez wiele lat

uchodziła w „The Elizabeth Club” za najlepszą biografię cesarzowej.

Kolejny zaszczyt spadł na mnie w 1969 roku. Burmistrz Wiednia, który

podczas wojny wraz z prezydentem Tito i doktorem Paulem Urbanem brał udział w

ruchu oporu, wydał na moją cześć oficjalne przyjęcie za pracę dla Organizacji

Zdrowia.

Wspaniała, uroczysta kolacja odbyła się w historycznym ratuszu. Po

przemówieniach wszyscy zatańczyliśmy walca przy dźwiękach orkiestry, która grała

Nad pięknym, modrym Dunajem.

Pałac Esterhazych znajduje się w małej wiosce Fertod. Podczas ostatniej

wojny został poważnie uszkodzony, podobnie jak domki i świątynie w rokokowym

francuskim parku, okalającym dawną siedzibę Międzynarodowego Sądu.

Odbudowany pałac należy dziś do najwspanialszych zabytków Węgier i

zwiedza go rokrocznie ponad sto tysięcy turystów.

ROZDZIAŁ 1

Rok 1873

Gizelo, czuję się bardzo zmęczony.

- Połóż się, papo.

- Właśnie zamierzam to zrobić.

- Jestem przekonana, że tutaj śpi się wspaniale. Do pokoju weszła korpulentna

właścicielka gospody niosąc dzbanek gorącej kawy.

- Będzie pan mógł spać spokojnie, panie Ferraris. Wybrałam dla pana pokój w

tylnej części domu, tam gdzie nie słychać moich młodych i hałaśliwych gości.

- Zawsze była pani bardzo uprzejma, Frau Bubna - odpowiedział Paul

Ferraris.

Gospodyni postawiła dzbanek na stole i uśmiechnęła się, wzruszona.

- Pamiętam moment, kiedy zobaczyłam pana po raz pierwszy - chudego,

niepozornego chłopca. Jako student sprawiał pan wrażenie osoby zagubionej i

bezradnej, ale gdy usłyszałam pana grę!...

Uniosła ręce.

- Już wtedy wiedziałam, że jest pan geniuszem!

- Wtedy była pani jedyną osobą, która tak wysoko mnie oceniała.

- W tych sprawach nie mylę się - odparła wymachując palcem - Nigdy! A w

pańskim przypadku pomyłka była absolutnie wykluczona.

Gizela klasnęła w ręce.

Wiedziała, że komplementy sprawiają ojcu przyjemność. Przyjmował je

szczególnie ciepło tu, w ukochanej Austrii, gdzie studiował na Uniwersytecie

Wiedeńskim. Przez całą podróż wspominał kolegów z tamtych czasów, mając

nadzieję, że ich znów zobaczy.

Do Wiednia dojechali wczesnym popołudniem. Podróż pociągiem była długa i

nużąca, wydawało się, iż nigdy się nie skończy.

Do Lasku Wiedeńskiego, gdzie znajdowała się gospoda, jechali powozem.

Paul Ferraris nie wątpił, że zostanie serdecznie powitany nawet po dwudziestu pięciu

latach. Tymczasem Gizelę dręczyły obawy, czy aby gospoda nadal istnieje i czy nie

zmienił się jej właściciel. Wiedziała, że ojciec będzie bardzo rozczarowany, gdyby

tak było.

Na miejscu czekała ją miła niespodzianka. Usłyszawszy jego nazwisko, Frau

Bubna wahała się zaledwie moment, a potem objęła go ramionami i wykrzyknęła:

- Ależ to mój chudzina Paul, mój Anglik, ten, który bał się Wiednia, a grał na

skrzypcach niczym anioł! Witam! Witam!

Wspominali dawne czasy, a Gizela przysłuchiwała się opowieściom o

ludziach znanych jej tylko z nazwiska. Cieszyła się, widząc ojca pierwszy raz od

śmierci matki tak szczęśliwego. Miała nadzieję, że poprawi się również stan jego

zdrowia.

Przez dwa lata podróżowali, nigdzie nie zagrzewając miejsca. Dopiero gdy

oszczędności były na wyczerpaniu, a dochody niewielkie, ojciec powiedział jej

pewnego dnia:

- Jedziemy do Wiednia. Zawsze chciałem tam powrócić, ale twoja matka

wolała Francje.

W przeszłości to matka Gizeli troszczyła się o dom. Ojcu, który istotnie grał

jak anioł, przez myśl nie przeszło, że jego najbliżsi muszą jeść.

Dla nich obu grał tak wspaniale i tak samo chętnie jak przed wypełnioną

widownią teatru.

Paryż przyjął go z zachwytem. Dzięki pomocy żony, organizującej coraz to

nowe koncerty, zarabiał mnóstwo pieniędzy. Niestety, dobra passa skończyła się z

chwilą wybuchu wojny francusko-pruskiej. Po wkroczeniu Niemców kto mógł, czym

prędzej opuszczał miasto.

Niedługo potem żona Paula Ferrarisa zapadła nagle na poważną chorobę i

zmarła, on zaś i córka wyjechali na południe Francji. Jednak brak pieniędzy zmusił

ich do dalszych podróży. Wyruszyli najpierw do Włoch, a potem do Grecji. I właśnie

tam zatęsknił za Austrią, za ukochanym Wiedniem.

Gizela starała się przejąć obowiązki matki. Próbowała dowiedzieć się, kto i w

jaki sposób mógłby pomóc jej w zorganizowaniu koncertu lub w zdobyciu kontraktu

w jednym ze znanych teatrów.

- Jestem pewien, że moje nazwisko otworzy nam wszystkie drzwi - mówił

ojciec. - Wystarczy tylko skontaktować się z przyjaciółmi.

Kiedy jednak pytała o nazwiska, dawał niejasne odpowiedzi.

Martwiło ją to, chociaż wiedziała, że jest znanym skrzypkiem i być może

Johann Strauss, którego muzyka zdobyła sobie wielką popularność, powita go

serdecznie, jak kolegę artystę.

Teraz, kiedy Gizela przysłuchiwała się rozmowie, przyszło jej na myśl, by

przy nadarzającej się sposobności pomówić o swoich kłopotach z gospodynią. Może

ona będzie mogła pomóc w nawiązaniu jakichś kontaktów.

- Widzę, że dobrze pani sobie radzi - zauważył Ferraris. - Gospoda chyba się

powiększyła.

- Mein Herr! Dwukrotnie! - wykrzyknęła Frau Bubna. - Stała się modna;

prędzej czy później każdy tu trafi na moje wino i Schnitzel.

- Jeżeli są tak wspaniałe jak te, które jedliśmy dziś wieczorem, to wcale mnie

to nie dziwi - odrzekł.

- Jutro przygotuję panu Palatschinken. Uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Nikt lepiej od pani, Meine Frau, nie potrafi go przyrządzić. Mówiłem już

mojej córce, że to najlepsze danie na świecie.

Gizela wiedziała wprawdzie, że Palatschinken to słodkie ciasto z miodem,

owocami i różnymi bakaliami, bo w czasie podróży ojciec wspominał o nim

wielokrotnie, uważała jednak, że Schnitzel i Apfelstrudel także spełniły jej

oczekiwania.

- Obawiam się, że wkrótce utyję - uśmiechnęła się.

- Czy tak jak ja? - zażartowała Frau Bubna. - To niemożliwe! Pani ojciec jako

student miał wilczy apetyt, a mimo to pozostał szczupły.

Gizela przytaknęła. Był rzeczywiście szczupły i dlatego w smokingu wyglądał

zawsze elegancko, zwłaszcza zaś kiedy grał na swym bezcennym Stradiva-riusie.

Często zastanawiała się, czy czasami kobiety na widowni nie są tak samo

zachwycone jego grą jak wyglądem. Pamiętała oczy wpatrzone w przystojną twarz

ojca. Zaczesane do tyłu włosy lekko siwiały już na jego skroniach.

- Jestem zazdrosna, gdy widzę zafascynowane tobą piękne kobiety -

powiedziała kiedyś matka.

- Niepotrzebnie, kochanie - odparł. - Dla mnie jedyną i najpiękniejszą kobietą

jesteś ty.

I rzeczywiście. W przeciwieństwie do innych artystów najlepiej czuł się w

domu. Wielbiciele dziwili się, że po koncertach rzadko uczestniczył w uroczystych

kolacjach, on jednak wolał spędzać wieczory z żoną, a gdy podrosła córka, również i

w jej towarzystwie.

Po śmierci matki Gizela zauważyła, że czuł się zagubiony i bardzo

nieszczęśliwy. To cierpienie przerażało ją. Z miłości do ojca i przez pamięć dla matki

postanowiła wydobyć go z depresji; wiedziała, że pomoże mu tylko muzyka.

Teraz, gdy przyjechał do Wiednia, wszystko się ułoży, pomyślała z nadzieją,

słysząc jak żywo rozmawia z Frau Bubną.

Nadal dostrzegała zmarszczki pod jego oczami, niepewność i lekkie wahanie

w rozmowie, a wszystko to świadczyło o cierpieniach, jakie przeszedł.

Kiedy wypił kawę, poradziła:

- Idź teraz do łóżka, papo. Jutro nie musimy się spieszyć na żaden pociąg ani

ważne spotkanie. Będziesz mógł pospać sobie, jak długo zechcesz.

- Słusznie - zgodziła się Frau Bubna. - Panienka także powinna odpocząć.

Gute Nacht i niech Bóg was błogosławi - powiedziała wychodząc z pokoju.

Gizela uśmiechnęła się do ojca.

- Jest cudowna! Teraz rozumiem, dlaczego tak bardzo chciałeś ją zobaczyć.

- Musi mieć dobrze po sześćdziesiątce - odparł - a porusza się z wigorem

młodej dziewczyny i wszędzie jej pełno.

Wybuchnęli śmiechem.

- Jutro, jak wypoczniemy, pokażę ci Wiedeń. Czuję się tak, jakbym wrócił do

domu.

Gizela wiedziała, że to nieprawda. Nie chcąc go jednak urazić, nie odezwała

się nawet słowem. Ojciec nie lubił, kiedy wspominało się, iż jest pół-Anglikiem. Nie

miał szczęśliwych wspomnień z Anglii. Mieszkał tam z despotycznym ojcem, który

się ponownie ożenił, a macocha ledwie tolerowała pasierba. Dziadkowie ze strony

matki mieszkali w Austrii i Paul spędzał u nich wakacje. Kiedy zorientowali się, jak

nieszczęśliwy był we własnym domu, zdecydowali się zabrać go do siebie, do

Wiednia. Na studiach okazało się, że Paul ma talent muzyczny. Rozpoczął naukę gry

na skrzypcach. Wtedy właśnie przyjął nazwisko dziadków.

- Nie sądzisz chyba, że Anglik może być traktowany poważnie jako muzyk -

powiedziała mu babka. - Dzięki nazwisku Ferraris każdy się będzie odnosił do ciebie

z szacunkiem, a to pierwszy krok do sukcesu.

Paul był inteligentnym chłopcem, więc rozumiał jej intencje. Nie znosił Anglii

i nie chciał nawet, by mu o niej wspominano, ponieważ kojarzyła się z tragedią, jaką

była dla niego śmierć matki.

W jej austriackiej rodzinie zaadaptował się bardzo szybko, ale Gizela nadal

widziała u niego cechy Anglika, których sobie nie uświadamiał.

Pamiętała, jak matka zawsze pilnowała, żeby uczyła się angielskiego i

jednocześnie innych języków, mimo iż często byli w podróży.

Cartland Barbara - Taniec serc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: