Christie_Agatha_-_Morderstwo_w_Boze_Narodzenie.pdf

Agatha Christie

Morderstwo w Boże

Narodzenie

Przelożył: Andrzej Milcarz

Tytuł oryginału: Hercule Poirot’s Christians

SCAN-dal

Część I — 22 grudnia

Stephen szedł żwawo po peronie. Uniósł kołnierz płaszcza. Poszarpana mgła

spowijała dworzec. Wielkie lokomotywy gwizdały donośnie, wyrzucając chmury

pary w zimne, wilgotne powietrze. Wszystko było brudne i usmolone.

„Co za paskudny kraj, co za paskudne miasto!” — pomyślał z obrzydzeniem

Stephen.

Pierwsze, podniecające wrażenie z Londynu: sklepy, restauracje, pięknie

ubrane, atrakcyjne kobiety — to wszystko przyblakło. Metropolia wydała mu się

naraz diamentem w zardzewiałej oprawie.

Gdyby mógł być teraz na południu Afryki… Poczuł nagłą, aż bolesną tęsknotę

za domem. Słonce, błękit nieba, ogrody pełne kwiatów, niebieskich najczęściej,

żywopłoty z plumbago, modre powoje na ścianach każdej chałupiny.

A tu… brud, sadza i te tłumy bez końca, sunące nieprzerwanie, w pośpiechu.

Wszędzie ścisk. Krzątanina mrówek biegających pracowicie po chodnikach

mrowiska. „Lepiej było nie przyjeżdżać” — żałował przez moment. Wspomniał

jednak swój plan i zacisnął zęby. Nie, do diabła, zrobi, co zamierzał! Obmyślał to

przez lata. Zawsze tego chciał. Tak, jazda naprzód!

Wahanie, nagłe wątpliwości, pytania do samego siebie: Dlaczego? Czy

wdarto? Po co wracać do przeszłości? Czy nie lepiej wymazać całą sprawcę? — to

tylko moment słabości. Nie jest przecież dzieckiem, by kierować się nagłym

kaprysem. Jest mężczyzną czterdziestoletnim, pewnym siebie, człowiekiem czynu.

Nie zrezygnuje. Musi zrobić to, po co przyjechał do Anglii.

Odesłał bagażowego i, sam niosąc swoją walizkę z nie wyprawionej skóry,

wszedł do wagonu. Zaglądał do wszystkich przedziałów po kolei, szukając wolnego

miejsca. Pociąg był pełny. Do Bożego Narodzenia pozostały już tylko trzy dni.

Stephen Farr patrzył z niechęcią na stłoczonych pasażerów.

Co za ogromna, nieprzebrana rzesza ludzi! I wszyscy tacy… tacy, jak to

powiedzieć… tacy szarzy! I jednakowi, tak okropnie jednakowa! Jeśli nie pociągła,

smutna twarz owcy, to pysk królika, tylko takie skojarzenia wywołują te oblicza.

Niektórzy są rozgadani i nerwowi. Inni, szczególnie niemłodzi mężczyźni,

pochrząkują zupełnie jak świnie. Nawet te chude dziewczyny o jajowatych twarzach i

szkarłatnych wargach wyglądały beznadziejnie jednakowo.

Z nagłą tęsknotą pomyślał o sawannach, o przestrzeniach pustego,

spieczonego słońcem Weldu…

Rzucił okiem do następnego przedziału i aż wstrzymał oddech. Ta dziewczyna

była inna. Czarne włosy, świeża, śniada cera, głębia i ciemność nocy w oczach.

Smutne, dumne oczy Południa… Taka dziewczyna nie powinna siedzieć w tym

pociągu, pomiędzy szarymi, nijakimi ludźmi, i jechać gdzieś w głąb ponurej Anglii. Z

różą w ustach, z czarną koronkową mantylą na dumnej głowie powinna stać teraz na

balkonie. W upale i w pyle o woni krwi — w zapachu korridy… Ona powinna być w

jakimś wspaniałym miejscu, a nie siedzieć wciśnięta w kąt przedziału trzeciej klasy.

Był uważnym obserwatorem. Spostrzegł natychmiast, jak sfatygowane jest jej

czarne paletko oraz spódnica. Nie przeoczył rękawiczek z tandetnego materiału,

lichych butów i zaczepnie ognistoczerwonej torebki. A jednak miała klasę. Była

świetna, wspaniała, egzotyczna…

Co, do diabła, robiła w tym kraju mgieł, chłodu i zabieganych, pracowitych

mrówek?

„Muszę dowiedzieć się — pomyślał — kim jest i co tu robi… Muszę

wiedzieć”.

Pilar siedziała wciśnięta w kąt siedzenia pod oknem i dziwiła się, że tak tu

wszystko inaczej pachnie… To właśnie, jak do tej pory, uderzało ją w Anglii

najbardziej — odmienność zapachów. Nie czuło się czosnku ani pyłu i tylko trochę

perfum. Tu, w wagonie, wisiał zimny zaduch, czuło się siarkę — won kolei parowej

— i mydło oraz jeszcze jakiś bardzo nieprzyjemny zapach. Rozłazi się to, pomyślała,

z futrzanego kołnierza siedzącej obok tęgiej kobiety. Powąchała dyskretnie: naftalina.

Co za pomysł — wyperfumować się czymś takim!

Rozległ się gwizd, ktoś coś krzyknął stentorowym głosem i pociąg zaczął

powoli wysuwać się ze stacji. Ruszyli.

Serce zabiło jej trochę szybciej. Czy jej się powiedzie? Czy potrafi zrobić to,

co zamierzyła? Jasne, na pewno potrafi, przecież tak starannie obmyślała szczegół za

szczegółem… Jest przygotowana na każdą ewentualność. O tak, uda jej się, musi się

udać…

Uśmiechnęła się samymi koniuszkami warg. Nagle te usta stały się okrutne. I

okrutne, i zachłanne, trochę jak buzia dziecka albo pyszczek kota. Jakby znała tylko

własne pragnienia, a nie wiedziała, co to litość.

Rozglądała się wokół siebie otwarcie, jak dziecko. Ci ludzie obok, cała

siódemka, jacy oni śmieszni, jak wszyscy Anglicy! Wydawali się bogaci, musi im się

doskonale powodzić. Jakie ubrania, buty! Och! Bez wątpienia Anglia jest bardzo

bogatym krajem, zawsze to słyszała. Ale oni w ogóle nie wyglądają na wesołych.

Na korytarzu stał przystojny mężczyzna… Pilar pomyślała, że jest bardzo

przystojny. Podobała jej się smagła twarz, orli nos i mocne bary. Szybciej niż

angielska dziewczyna Pilar zauważyła, że również podoba się mężczyźnie. Nie

patrzyła na niego wprost, ale i tak doskonale wiedziała, jak często i w jaki sposób on

na nią spogląda.

Stwierdziła to wszystko bez wielkiego zainteresowania czy emocji.

Pochodziła z kraju, gdzie mężczyźni bez żenady przyglądają się kobietom.

Zastanawiała się, czy jest Anglikiem, i nabrała przekonania, że nie.

Pomyślała, że jest zbyt żywy, zbyt realny, by być Anglikiem. Może to

Americano . Przypomina aktora z filmów o Dzikim Zachodzie.

— Śniadanie, prosimy na śniadanie — powtarzał steward, przesuwając się

wzdłuż korytarza. Wszyscy z przedziału Pilar mieli wykupione śniadanie, wyszli więc

do wagonu restauracyjnego, a dziewczyna pozostała nagle sama.

Pilar szybko domknęła okno, zsunięte wcześniej parę centymetrów do dołu

przez siwą jejmość o wojowniczym wyglądzie, która zajmowała miejsce w kącie

naprzeciwko. Następnie rozsiadłą się wygodnie i spoglądała na północne

przedmieścia Londynu przesuwające się za szybą. Słyszała zgrzyt odsuwanych drzwi

przedziału, ale nie odwróciła głowy. Pilar wiedziała, że to ten mężczyzna z korytarza

wszedł do przedziału, by nawiązać z nią rozmowę. Wciąż, zadumana, wyglądała za

okno.

— Czy otworzyć okno? — spytał Stephen Farr.

— Nie, proszę nie otwierać, właśnie je zamknęłam. — Mówiła doskonale po

angielsku, choć ze śladem obcego akcentu.

W chwili milczenia, która nastąpiła, Stephen pomyślał, że głos dziewczyny

jest zachwycający. Ciepły jak letnia noc. I jest w nim słońce.

A Pilar pomyślała, że podoba jej się głos mężczyzny, taki dźwięczny i

donośny. Ten nieznajomy jest atrakcyjny, tak, zdecydowanie atrakcyjny.

— Ale tłok w tym pociągu — powiedział Stephen.

— Tak, rzeczywiście. Przypuszczam, że ludzie uciekają z Londynu, bo tam

jest tak ponuro.

Pilar nie wychowano w przekonaniu, że rozmowa w pociągu z obcym

mężczyzną to coś zdrożnego. Pilnowała się jak każda dziewczyna, ale nie miała

rygorystycznych tabu.

Gdyby Stephen wychowywał się w Anglii, nawiązywanie kontaktu z

dziewczyną mogłoby go krępować. Był jednak człowiekiem bezpośrednim i rozmowę

z kimkolwiek, jeśli tylko ma się na to ochotę, uważał za rzecz całkowicie naturalną.

— Londyn to raczej okropne miejsce, prawda? — uśmiechnął się bezwiednie.

— O tak. Wcale mi się nie podoba.

— Ja też nie lubię go ani trochę.

— Pan nie jest Anglikiem, nie?

— Jestem Brytyjczykiem, ale pochodzę z Afryki Południowej.

— A, rozumiem. To wszystko wyjaśnia.

— Przyjechała pani właśnie z zagranicy?

— Tak — skinęła głową Pilar. — Jestem z Hiszpanii.

— Z Hiszpanii, tak? Jest więc pani Hiszpanką?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: