Clarke Arthur - Wyspy na niebie.pdf - Clarke Arthur C - ssaaggaa

Arthur C. Clarke

Wyspy na niebie

Przełożyła Ewa Kołaczkowska

OD REDAKCJI

Arthur Charles Clarke, jeden z najwybitniejszych anglosaskich autorów książek

fantastycznonaukowych, urodził się w roku 1917 w nadmorskim mieście angielskim

Minehead.

Już od wczesnego dzieciństwa zdradzał zainteresowanie sprawami nauki, a w

trzynastym roku życia skonstruował swój pierwszy teleskop.

Clarke niemal od początków istnienia Brytyjskiego Towarzystwa

Międzyplanetarnego był ściśle z nim związany, najpierw jako skarbnik, a od 1949

roku jako jego prezes.

W 1941 roku został powołany do RAFu, gdzie specjalizował się w radiolokacji

i stanął na czele pierwszej jednostki dokonującej eksperymentów z radarem.

W okresie tym publikował liczne rozprawy z zakresu elektroniki i swe pierwsze

fantastycznonaukowe opowiadania.

Po demobilizacji rozpoczął studia w dziedzinie fizyki i matematyki na

uniwersytecie w Londynie, gdzie w 1948 roku zdobywa dyplom.

W latach 1949-51 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Science

Abstracts”, nie przerywając pracy literackiej, której całkowicie poświęcił się od roku

1952. Poza książkami popularno - i fantastycznonaukowymi Clarke jest autorem

licznych audycji radiowych i telewizyjnych, chętnie też wygłasza odczyty

poświęcone lotom kosmicznym.

Obecnie Clarke należy do paru towarzystw naukowych, mieszka stale na Cejlonie

I dużo podróżuje.

Swym fantastycznonaukowym nowelom i powieściom daje przede wszystkim

solidną naukową podbudowę, a jednocześnie z dużą umiejętnością mówi o zawiłych

problemach nauki współczesnej językiem rzeczowym i prostym.

Spośród licznych jego książek przekładu na polski doczekały się już: „Na podbój

przestrzeni”, „Piaski Marsa” (Wiedza Powszechna), „Zdobywamy księżyc”

(Państwowe Wydawnictwa Techniczne) oraz „Tajemnice koralowych raf”

(Wydawnictwo Morskie).

„Wyspy na niebie” to powieść, której akcja rozgrywa się w XXI wieku

w kosmosie, a bohaterem jest szesnastoletni chłopiec. Książka ta, wydana w Anglii w

1952 roku, ukazuje, rzecz prosta, perspektywy astronautyki. Perspektywy te

doczekały się w minionym dziesięcioleciu częściowej realizacji.

MIASTA W KOSMOSIE

Wraz z uruchomieniem pierwszego sztucznego satelity w dniu 4 października

1957 roku swat wkroczył w epoką podboju przestrzeni kosmicznej. Książka, którą

bierzecie do ręki, opowie Wam o tej właśnie epoce, kiedy to - za sto lat od

dzisiejszego dnia - obecne małe księżyce urosną do rozmiarów miast-olbrzymów,

unoszących się w odległości tysięcy mil ponad Ziemią.

Te „stacje przestrzenne” powstaną dla wielorakich celów i będą służyły za

obserwatoria astronomiczne, za punkty pobierania paliwa przez statki dążące na inne

planety, bądź za pomieszczenie dla urządzeń radio-telewizyjnych, które zapewnią

światu system łączności, o jakim dziś nie mamy wyobrażenia. Zbuduje się je

z materiałów dostarczanych etapami na orbitą za pomocą rakiet transportowych, które

zrzucą i zostawią swój ładunek w przestrzeni, do chwili gdy będzie potrzebny.

Montażu części dokonają robotnicy w skafandrach kosmicznych lub

w miniaturowych jednoosobowych pojazdach z napadem odrzutowym o małej mocy,

co umożliwi ludziom poruszanie się poza atmosferą, w próżni pozbawionej tarcia.

Osiągnięcia te zaczną się jeszcze za życia naszego pokolenia; niejeden czytelnik

niniejszej książki wyruszy w podróż międzyplanetarną i, być może, wniesie swój

wkład w budową pierwszych „wysp na niebie”. Rozporządzamy już silnikami

rakietowymi, które mogą do tego posłużyć. Rozwój astronautyki przedstawia się dziś

podobnie jak rozwój aeronautyki w 1903 roku, kiedy bracia Wright zbudowali swój

pierwszy samolot. Ale postęp astronautyki będzie o wiele szybszy, bo nasza wiedza

o wszechświecie jest już teraz ogromnie rozległa.

Za satelitami, które obecnie okrążają Ziemię, podążą wkrótce znacznie większe,

wyposażone w bardziej precyzyjne instrumenty. W ciągu następnych kilku lat

opracujemy metody ich bezpiecznego powrotu na Ziemią, osadzać je może będziemy

jak szybowce o wielkiej prędkości, które można ściągnąć do baz za pomocą fal

radiowych. A wtedy wszystko już będzie przygotowane do dalszego etapu -

pierwszego lotu sztucznego satelity z załogą ludzką. [Przepowiednia autora spełniła się 12 kwietnia

1981 roku, w dniu tym bowiem znalazł się w kosmosie pierwszy człowiek, Jurij Gagarin.]

W istocie ludzie przebywali już dawniej w przestrzeni, ale jedynie przez parą

godzin, w trakcie wysokościowych lotów balonem. Musimy się jeszcze wiele nauczyć

w zakresie „medycyny kosmicznej”, tej zupełnie nowej dziedziny, niewątpliwie

jednak zagadnienie utrzymania człowieka przy życiu poza atmosferą zostanie

rozwiązane. Nadejdzie dzień, kiedy niektórzy ludzie będą prawie stale przebywać

w kosmosie, a poczują się nieswojo i źle, gdy przyjdzie im wrócić na powierzchnią

naszej Ziemi, z jej nieokiełznaną pogodą i paraliżującą siłą ciężkości.

Pierwsze stacje kosmiczne pomieszczą różnorodne laboratoria naukowe, ale

z czasem znajdą również zastosowanie w licznych przedsięwzięciach handlowych,

a nawet jako hotele i szpitale, o czym wspomina ta książka. Na dalszą metą jednak

posłużą przede wszystkim za odskocznię przy lotach międzyplanetarnych. Podróżni

z Ziemi będą się tutaj przesiadać z bliskodystansowych statków szybujących po

orbicie, które uniosły ich poza atmosferę, do rzeczywistych pojazdów

międzyplanetarnych; te przewiozą ich z jednego świata w drugi.

Z trudem można to sobie wyobrazić, ale zastanówcie się, co pomyślałby wasz

pradziadek na widok dzisiejszych olbrzymich lotnisk. To, co dla jednego pokolenia

wydaje się niemożliwe, zostaje z łatwością zrealizowane przez następne, a jeszcze

dalsze uważają te osiągnięcia za najzupełniej naturalne.

Książka moja jest opowieścią przygodową i ma na celu przynieść Wam trochę

rozrywki. Lecz jednocześnie wszystkie zawarte w niej elementy są ścisłe w takim

stopniu, w jakim pozwalał na to zakres dzisiejszej wiedzy. Po skończonej lekturze

stwierdzicie z pewnością, że nauczyliście się niemało O prawach rządzących lotami

międzyplanetarnymi i o przedziwnych rzeczach, jakie mogą się zdarzyć

w przestrzeni.

A jeśli to Was zachęci do obrania najbardziej nowoczesnego I podniecającego

zawodu - zawodu inżyniera-astronauty - najserdeczniej będę Wam życzył

powodzenia.

A. C. C.

1. Rozgrywka o podróż kosmiczną

„Wygrasz czy nie, uszy do góry, Roy! Po prostu nie przejmuj się i wszystko

traktuj jako dobry kawał”. To były słowa stryja Jima i przypomniałem je sobie

w drodze do wielkiego studia, dokąd podążałem wraz z innymi uczestnikami

teleturnieju. Nie czułem się specjalnie zdenerwowany. Ostatecznie była to tylko

zabawa, chociaż ogromnie mi zależało na wygranej.

W zatłoczonym audytorium ludzie kręcili się i rozmawiali oczekując rozpoczęcia

programu. Tu i ówdzie rozległy się brawa, w chwili gdy weszliśmy na scenę, aby

zająć swoje miejsca. Szybko rzuciłem okiem na swoich pięciu współzawodników

i doznałem lekkiego wstrząsu. Na twarzy każdego z nich malowała się pewność, że

właśnie jemu przypadnie wygrana.

Na widowni znowu rozległy się brawa: do studia wchodził Elmer Schmitz,

konferansjer. Poznałem go oczywiście już dawniej, w czasie rozgrywek

półfinałowych, a wy widzieliście go pewno nieraz w telewizji.

Elmer Schmitz udzielił nam ostatnich instrukcji, przeszedł na swoje stanowisko

pod reflektorami i dał znak operatorom. Na widok czerwonego światła sala nagle

ucichła. Z mego miejsca obserwowałem, jak Elmer „nastawia” swój uśmiech.

- Dobry wieczór państwu! Elmer Schmitz przedstawia finalistów Lotniczego

Teleturnieju. Program jego został przygotowany wespół ze Światowym

Towarzystwem Linii Lotniczych. Tych sześciu młodych ludzi, których gościmy dziś

w studio...

Skromność nie pozwala mi powtórzyć tego, co Elmer Schmitz o nas mówił.

Ogólny sens był taki, że wiemy mnóstwo rzeczy o wszystkim, co lata w atmosferze

i poza atmosferą, i w tej dziedzinie pobiliśmy około pięciu tysięcy innych członków

Młodzieżowego Klubu Rakietowego w serii ogólnokrajowych konkursów. Dziś

nastąpią końcowe eliminacje, które wyłonią zwycięzcę.

Początek przeszedł dość gładko według porządku ustalonego w czasie

poprzednich spotkań. Elmer kolejno rzucał pytanie każdemu z nas, zostawiając nam

dwadzieścia sekund do namysłu. Moje pytanie było całkiem łatwe: jaki jest rekord

wysokości dla prostego odrzutu. Inni uczestnicy również dali trafne odpowiedzi na

swoje pytania. Ta pierwsza seria, jak mi się zdaje, miała na celu obudzenie w nas

wiary we własne siły.

Ale później zaczęto dociskać śrubę. Żaden z nas nie widział swoich rezultatów,

które wyświetlano na ekranie na wprost widowni, ale z hałasu, jaki wybuchał wśród

publiczności, można się było domyślić, że odpowiedź jest trafna. Zapomniałem

wyjaśnić, że przy niewłaściwej odpowiedzi traciło się punkt: miało to zapobiegać

zgadywaniu. Jeśli się czegoś nie wiedziało, najrozsądniej było milczeć.

Clarke Arthur - Wyspy na niebie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: