Cook Robin - Marker.pdf - Cook Robin - ssaaggaa

Robin Cook

Marker

(Marker)

przełożył Norbert Radomski

Dla Jean i Camerona za wszystko, co dla mnie znaczą Chciałbym podziękować

swojej uczelni – Wydziałowi Lekarskiemu Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku.

Studiowanie tam było dla mnie zaszczytem i przywilejem. Zarówno moje życie

zawodowe, jak i kariera pisarska opierają się w znacznym stopniu na fundamencie

wiedzy i doświadczenia, jakie zdobyłem w tej instytucji.

R. C.

Prolog

Drugiego lutego przed świtem padająca nieprzerwanie zimna mżawka skrapiała

betonowe iglice Nowego Jorku, spowijając je gęstą, sinoróżową mgłą. Jeśli nie liczyć

kilku stłumionych syren, miasto, które nigdy nie zapada w sen, pogrążone było we

względnej martwocie. Jednak dokładnie o trzeciej siedemnaście po przeciwnych

stronach Central Parku zaszły dwa niemal równoczesne, nie powiązane ze sobą, ale

zasadniczo podobne wydarzenia, które – jak miało się okazać – były w tragiczny

sposób splecione. Jedno z nich rozegrało się na poziomie komórkowym, drugie na

poziomie molekularnym. Choć biologiczne skutki tych wydarzeń były całkowicie

odmienne, same wydarzenia zrządzeniem losu niespełna dwa miesiące później

doprowadziły swych sprawców – obcych sobie ludzi – do brutalnego starcia.

Zdarzenie na poziomie komórkowym nastąpiło w momencie intensywnej

rozkoszy i polegało na gwałtownym wstrzyknięciu do pochwy nieco ponad dwustu

pięćdziesięciu milionów plemników. Niczym gromada niecierpliwych

maratończyków, plemniki błyskawicznie zmobilizowały się, sięgnęły do swych

zasobów energii i rozpoczęły prawdziwie herkulesowy wyścig ze śmiercią:

wyczerpujący i niebezpieczny bieg, który wygrać mógł tylko jeden z nich, skazując

pozostałe na krótki i frustrująco jałowy żywot.

Najpierw musiały przedrzeć się przez czop śluzowy tarasujący dostęp do

obkurczonej jamy macicy. Mimo tej potężnej zapory plemniki szybko zatriumfowały,

choć było to pyrrusowe zwycięstwo. Dziesiątki milionów gamet z pierwszej fali

zginęły w akcie samopoświęcenia, by uwolnić zawarte w nich enzymy mające

otworzyć przejście dla innych.

Następnym sprawdzianem dla tej hordy maleńkich istot było przebycie

olbrzymiej przestrzeni macicy, wyczyn porównywalny pod względem dystansu

i niebezpieczeństw z wysiłkiem małej rybki przemierzającej wzdłuż Wielką Rafę

Koralową. Ale nawet ta pozornie nieprzekraczalna przeszkoda została pokonana, gdy

kilka tysięcy krzepkich plemników szczęśliwie zdołało dotrzeć do ujść jajowodów,

pozostawiając za sobą trupy setek milionów pechowców.

Jednak nie był to jeszcze koniec ich trudów. Wśród falujących fałd nabłonka

szczęśliwcy, którzy trafili do właściwego jajowodu, przyspieszyli bieg pod wpływem

chemicznych bodźców płynu z pękniętego pęcherzyka Graafa. Gdzieś przed nimi, za

dwunastoma centymetrami krętego, zdradliwego tunelu, znajdował się ich Święty

Graal, świeżo uwolniona komórka jajowa spowita obłokiem chroniących ją osłon.

Napędzana coraz mocniej nieodpartą siłą chemotaksji, część męskich gamet

dokonała rzeczy pozornie niemożliwej i otoczyła swój cel. Pozostało ich już niespełna

sto, wyczerpanych długą podróżą i ucieczką przed drapieżnymi makrofagami, które

unicestwiły wielu ich braci, a liczba ta malała wciąż w szybkim tempie. Niedobitki

w ostatnim zrywie zwaliły się na nieszczęsną haploidalną komórkę jajową.

Po zaledwie godzinie i dwudziestu pięciu minutach zwycięski plemnik ostatnim

rozpaczliwym ruchem witki rzucił się na osłony otaczające jajo. Gorączkowo

przedzierał się przez warstwę komórek ziarnistych, by dotknąć swym

czapeczkowatym akrosomem grubej osłonki przejrzystej i doprowadzić do fuzji.

W tym momencie wyścig dobiegł końca. Ostatecznym, przedśmiertnym czynem

zwycięskiego plemnika było wstrzyknięcie do wnętrza komórki jajowej materiału

jądrowego, wskutek czego powstało męskie przedjądrze.

Pozostałych szesnaście plemników, które dotarły do komórki jajowej parę sekund

po zwycięzcy, przekonało się, że nie są w stanie przylgnąć do zmodyfikowanej

osłonki przejrzystej. Ich zasoby energii były na wyczerpaniu i wkrótce ich witki

zamarły. Nie było innego miejsca. Wszyscy przegrani zostali wychwyceni,

wchłonięci i usunięci z organizmu przez śmiercionośne makrofagi.

Tymczasem wewnątrz zapłodnionej komórki jajowej męskie i żeńskie

przedjądrza wędrowały ku sobie. Gdy ich otoczki uległy rozpadowi, zawartość obu

połączyła się, tworząc wymagany dla ludzkiej komórki zestaw czterdziestu sześciu

chromosomów. Jajo przekształciło się w zygotę. W ciągu następnej doby uległo

podziałowi w procesie zwanym bruzdkowaniem, pierwszym z sekwencji wydarzeń,

która po dwudziestu dniach miała doprowadzić do powstania zarodka. Zaczęło się

życie.

Niemal równoczesne zdarzenie na poziomie molekularnym również wiązało się

ze wstrzyknięciem. W tym przypadku do jednej z obwodowych żył przedramienia

wprowadzono przeszło bilion cząsteczek zwyczajnej soli, zwanej chlorkiem potasu,

rozpuszczonej w niewielkiej ilości wody destylowanej. Efekt był niemal

natychmiastowy. Jony potasu przeniknęły na zasadzie biernej dyfuzji do wnętrza

komórek wyściełających żyłę, zaburzając równowagę elektrolityczną niezbędną dla

ich życia i funkcjonowania. Znajdujące się między komórkami delikatne zakończenia

nerwowe pospiesznie wysłały do mózgu pilne sygnały bólu, ostrzegając

o nadciągającej katastrofie.

Parę sekund później jony potasu dopłynęły głównymi żyłami do serca, skąd

każdy skurcz wyrzucał je do rozgałęzionego drzewa tętnic. Choć coraz bardziej

rozcieńczały się w osoczu, ich stężenie wciąż pozostawało zabójcze. Szczególnie

zagrożone były wyspecjalizowane komórki odpowiedzialne za inicjowanie uderzeń

serca, komórki pnia mózgu sterujące oddechem oraz przenoszące sygnały neurony

i wrzeciona mięśniowe. Już wkrótce wszystkie one odczuły niekorzystny wpływ

potasu. Częstość akcji serca spadła gwałtownie, a jego skurcze osłabły. Oddech stał

się płytki, a natlenienie krwi niewystarczające. Kilka chwil później serce zatrzymało

się, zapoczątkowując proces obumierania komórek w całym organizmie oraz śmierć

kliniczną. Życie się zakończyło. Ostatnim ciosem było wysączenie się potasu

zawartego w umierających komórkach do nie funkcjonującego już układu krążenia,

co skutecznie zamaskowało wstrzykniętą śmiertelną dawkę.

Cook Robin - Marker.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: