Cook Robin - Zabawa w Boga.pdf - Cook Robin - ssaaggaa

Robin Cook

Zabawa w Boga

Przekład Zygmunt Jagielski

Barbarze i Puchatkowi

- moim nierozłącznym towarzyszom

i najbardziej wdzięcznym słuchaczom

Prolog

Bruce Wilkinson ocknął się nagle z twardego snu. Natychmiast

oprzytomniał, czując, że przenika go niewytłumaczalny lęk. Tak budził

się z koszmarnych snów w dzieciństwie. Nie miał pojęcia, co go

właściwie obudziło - musiał to być hałas lub jakiś ruch w pobliżu.

Zastanawiał się, czy go ktoś nie dotknął podczas snu. Leżał cicho z

szeroko otwartymi oczami, wstrzymując oddech i nasłuchując.

Początkowo nie mógł sobie uprzytomnić, gdzie się znajduje, ale powoli

pamięć mu wracała: był w Boston Memorial, w sali 1832. Niemal

jednocześnie zorientował się, że wokół panuje głęboka ciemność:

musiało być koło północy. Cały szpital był pogrążony w ciszy.

Od przeszło tygodnia leżał na oddziale chirurgii serca. Przed około

miesiącem przebywał w tym samym szpitalu kilka pięter niżej po

nieoczekiwanym ataku serca, zdążył się więc już przyzwyczaić do

szpitalnych odgłosów: skrzypienia wózków przewożących chorych,

odległych sygnałów nadjeżdżających ambulansów, a nawet do wywoływania

nazwisk lekarzy.

Wszystkie te dźwięki nie tylko mu nie przeszkadzały, ale wręcz

budziły w nim poczucie bezpieczeństwa. Na ich podstawie Bruce nie

spoglądając na zegarek mógł niemal dokładnie określić godzinę.

Wszystkie świadczyły, że w razie potrzeby w każdej chwili może

otrzymać pomoc lekarską.

Bruce nigdy nie przejmował się zbytnio stanem swojego zdrowia, mimo

iż cierpiał na stwardnienie rozsiane. Występujące pięć lat temu

kłopoty ze wzrokiem ustąpiły. Bruce usiłował więc zapomnieć o

diagnozach lekarskich, gdyż szpitale i doktorzy budzili w nim lęk.

Niespodziewanie, jak grom z jasnego nieba, ten atak serca,

konieczność pobytu w szpitalu i poddania się operacji. Chociaż

lekarze zapewniali go, że obecna choroba serca nie ma nic wspólnego

ze stwardnieniem rozsianym, nie poprawiło to jego pogarszającego się

samopoczucia.

Teraz, gdy obudził się w środku nocy i nie słyszał zwykłych

szpitalnych odgłosów, szpital wydał mu się ponurym i posępnym

miejscem, budzącym raczej lęk niż nadzieję. Otaczająca go cisza była

przerażająco głucha, nie wiedział skąd się wzięła ogarniająca go

nagle niemoc. Czuł, że zaczyna go paraliżować narastający strach.

W miarę jak upływały sekundy coraz bardziej zasychało mu w ustach,

dokładnie tak samo jak przed pięcioma dniami po lekach stosowanych

przed operacją. Leżał wciąż spokojnie i cicho jak czujne zwierzę,

trzymając wszystkie zmysły w napięciu. Zachowywał się dokładnie tak

samo jak przed laty, gdy jako mały chłopiec, obudziwszy się ze złego

snu, nie poruszał się w nadziei, że straszny potwór go nie zauważy.

Leżąc na plecach niewiele mógł widzieć wokół siebie, gdyż jedynym

źródłem światła była mała lampka stojąca za łóżkiem, tuż przy samej

podłodze. Przed sobą widział ścianę, na której rysował się olbrzymi

cień zainstalowanego przy łóżku statywu z butlą i rurką. Miał

wrażenie, że butelka lekko się chwieje.

Usiłując stłumić narastający lęk, Bruce zaczął się zastanawiać nad

swoim samopoczuciem. Przede wszystkim niepokoiła go odpowiedź na

zasadnicze pytanie: czy nie dzieje się z nim w tej chwili coś złego?

Od dnia, w którym przeżył atak serca, stracił zaufanie do swojego

zdrowia; obawiał się, by to nagłe przebudzenie nie zapowiadało

jakiejś nowej katastrofy. Może szwy na sercu puściły? Bardzo się tego

obawiał tuż po operacji. Czy może bypass się rozluźnił?

Bruce czuł pulsowanie tętna w skroniach, ale oprócz pocenia się rąk i

nieprzyjemnego uczucia w głowie, które przypisywał gorączce, nie miał

powodu do niepokoju. W każdym razie nie czuł żadnego bólu, a przede

wszystkim piekącego ucisku w piersi zapowiadającego zwykle atak

serca.

Spróbował nabrać większą ilość powietrza do płuc: nic, najmniejszego

bólu, chociaż włożył w to nieco wysiłku.

Nagle w wypełniającym salę półmroku rozległ się chrapliwy, flegmisty

kaszel. Bruce poczuł nowy przypływ lęku, ale szybko uświadomił sobie,

że te odgłosy wydaje Hauptman, leżący na sąsiednim łóżku pacjent. Z

pewnością to on obudził go swoim kaszlem. Na tę myśl Bruce poczuł coś

w rodzaju ulgi. Starzec zakaszlał raz jeszcze, a następnie hałaśliwie

przewrócił się na drugi bok.

Bruce zaczął się zastanawiać, czy nie warto wezwać do Hauptmana

pielęgniarki; miałby wtedy okazję do porozmawiania. Rzecz jednak w

tym, że sąsiad często kaszlał, jego kaszel nie stanowił więc

wystarczającego pretekstu do takiego alarmu.

Nieprzyjemne gorączkowe uczucie zaczęło w nim narastać. Chory poczuł,

jakby jego pierś zalała gorąca fala. Wrócił lęk, że dzieje się z nim

coś niepokojącego.

Spróbował spojrzeć w kierunku bocznej metalowej poręczy łóżka, do

której przymocowany był przycisk dzwonka. Głowę miał zbyt ciężką,

żeby ją odwrócić, ale kątem oka dostrzegł, że ze stojącej obok butli

z kroplówką w miarowym, lecz dziwnie przyspieszonym tempie spływają

krople wypełniającej butlę cieczy. Załamujące się w kroplach światło

sprawiało wrażenie iskrzenia, które lada chwila spowoduje wybuch.

To było bardzo dziwne! Bruce wiedział, że kroplówka znajdowała się

obok niego tylko na wszelki wypadek, a podłączona powinna spływać jak

najwolniej. Bruce dobrze to pamiętał i przed wyłączeniem lampki do

czytania za każdym razem to sprawdzał.

Spróbował odnaleźć palcami przycisk dzwonka. Nie był jednak w stanie

się poruszyć. Wyglądało tak, jakby prawe ramię odmawiało mu

posłuszeństwa. Spróbował ponownie - również bez rezultatu.

Strach zamienił się w panikę. Teraz był już pewien, że dzieje się z

nim coś przerażającego. W najlepszym szpitalu nie miał w tej chwili

opieki lekarskiej. Musi wezwać pomoc. Musi natychmiast wezwać pomoc.

To jest jak koszmarny sen, z którego nie może się obudzić.

Unosząc głowę nad poduszką, Bruce zawołał pielęgniarkę. Był zdumiony,

że jego głos zabrzmiał tak cicho. Chciał krzyczeć, a z jego ust

wydobywał się zaledwie szept. Jednocześnie głowa zaciążyła mu

straszliwie, jakby była z ołowiu; musiał wytężyć wszystkie siły, żeby

ją utrzymać nad poduszką. Z wysiłku zaczął drżeć, a razem z nim

zaczęło się trząść całe łóżko.

Ulegając panice, opadł z powrotem na poduszkę z ledwo dosłyszalnym

westchnieniem. Ponownie spróbował zawołać, ale zamiast swojego głosu

i słów usłyszał tylko nieartykułowany syk. Cokolwiek się z nim działo

- szło ku gorszemu. Zdawało mu się, że niewidoczny ołowiany pled

rozciąga się nad nim i przyciska do łóżka. Jego oddech stawał się

coraz bardziej nierówny i przyspieszony. Z najwyższym przerażeniem

Bruce uprzytomnił sobie, że się dusi.

Jakimś cudem udało mu się jeszcze pozbierać myśli i przypomnieć o

dzwonku alarmowym. Ogromnym wysiłkiem woli uniósł ramię nad łóżkiem i

nieskoordynowanym ruchem przesunął po piersi. Miał wrażenie, jakby

był zanurzony w gęstej, lepkiej mazi. Palce kurczowo przylgnęły do

poręczy w poszukiwaniu przycisku, lecz go nie znalazły. Resztkami sił

przewrócił się na lewy bok, przyciskając mimowolnie twarz do zimnej,

stalowej poręczy, która zasłaniała mu prawe oko. Brakowało mu już

siły, żeby poruszyć się i zmienić pozycję. Lewym okiem dojrzał leżący

na podłodze przycisk dzwonka.

Panika i desperacja ogarnęły Bruce'a, gdy poczuł, że ucisk na jego

ciało wciąż narasta i wyklucza możliwość wykonania choćby

najmniejszego ruchu. Przerażony pomyślał, że coś niedobrego musiało

się stać z jego sercem: prawdopodobnie wszystkie założone podczas

operacji szwy popękały. Uczucie duszności rosło, a jednocześnie

wszystko w nim niemal krzyczało o dodatkowy dopływ powietrza. Był

całkowicie sparaliżowany, zdolny jedynie do wydawania z siebie

przytłumionych jęków. Mimo to był zupełnie przytomny, zachował

całkowitą jasność umysłu. Wiedział, że umiera. W uszach mu dzwoniło,

czuł zawrót głowy i nudności. Potem zapadła ciemność...

Pamela Breckenridge już od roku pracowała w szpitalu codziennie od

jedenastej wieczorem do siódmej. Nie była to popularna zmiana, ale

ona ją doceniała, gdyż dawała sporo swobody. Latem chodziła w ciągu

dnia na plażę, a sypiała wieczorami. Wysypiała się dobrze - całe

siedem godzin. Lubiła swoje nocne dyżury. W nocy było w szpitalu

mniej nerwowości i bieganiny. W ciągu dnia czuła się często jak

policjant na skrzyżowaniu ulic - rozrywana na lewo i na prawo. Poza

tym Pamela wolała nie dzielić się z nikim odpowiedzialnością.

Tej nocy szła pustym, ciemnym korytarzem, wsłuchana w ciszę szpitala:

do jej uszu dochodził jedynie syk respiratora i odgłosy własnych

kroków. Była za kwadrans czwarta. W tej chwili na oddziale nie było

żadnego lekarza i Pamela dyżurowała tylko z dwiema innymi

doświadczonymi pielęgniarkami. W trójkę radziły sobie nawet w

najtrudniejszych sytuacjach.

Przechodząc obok pokoju 1832, Pamela zatrzymała się. Tej nocy

przekazująca jej służbę pielęgniarka wspomniała, że kroplówka u

Bruce'a kończy się, tak, że należałoby pomyśleć o zawieszeniu nad

ranem nowej butli z D5W. Zawahała się. Była to czynność, której

wykonanie mogła prawdopodobnie zlecić komu innemu, ale ponieważ

znalazła się już pod drzwiami tego pokoju i nie przestrzegała

pedantycznie tego, co do jej obowiązków należy, a co nie, postanowiła

zrobić to sama.

W słabo oświetlonej sali przywitał ją kaszel chorego, budząc w niej

samej podobny odruch. Bezszelestnie przesunęła się wzdłuż łóżka

Wilkinsona. Płynu w butli było mało; przestraszyła się, widząc jak

szybko spływa drenem w stronę żył chorego. Zapasowa butla z D5W stała

na nocnej szafce. Po dokonaniu wymiany pojemników i uregulowaniu

kroplówki nagle nastąpiła na coś twardego. Spojrzała w dół: na

podłodze leżał przycisk dzwonka. Gdy pochyliła się, by go podnieść,

spostrzegła, że twarz chorego była dziwnie przyciśnięta do żelaznej

poręczy łóżka. Coś tutaj było nie w porządku. Delikatnie przewróciła

Bruce'a na plecy. Pacjent opadł bezwładnie na poduszkę jak szmaciana

lalka, a jego prawa ręka przyjęła nienaturalną pozycję. Pamela

pochyliła się: chory nie oddychał!

Sprawnymi, wytrenowanymi ruchami nacisnęła przycisk dzwonka, zapaliła

stojącą na nocnej szafce lampkę i odsunęła łóżko od ściany. W ostrym,

fluoryzującym świetle dostrzegła, iż skóra Bruce'a miała

ciemnoniebieską barwę, jak chińska porcelana, co wskazywało, że chory

musiał się czymś udławić i udusić. Pochyliwszy się nad nim, lewą ręką

przesunęła do tyłu jego podbródek, prawą ścisnęła mu nozdrza i mocno

dmuchnęła w otwarte usta. Ze zdziwieniem stwierdziła, że pierś

Bruce'a uniosła się: najwidoczniej to, czym się udławił, nie

stanowiło już przeszkody dla powietrza.

Ujęła Bruce'a za przegub dłoni - nie wyczuła pulsu. Usunęła poduszkę

spod głowy, uderzyła go ręką w pierś, a następnie pochyliła się

ponownie, by wdmuchnąć mu do ust powietrze.

Niemal jednocześnie wpadły do sali dwie pielęgniarki - Trudy i Rose.

Pamela rzuciła w ich kierunku tylko jedno słowo: "kod" i obie

natychmiast przystąpiły do akcji. Rose szybko nadała wiadomość o

wypadku przez głośnik, Trudy zaś przyniosła mocną deskę o wymiarach

60 na 90 centymetrów, podkładaną zwykle pod pacjenta podczas masażu

serca. Po ułożeniu Bruce'a na desce Rose zaczęła rytmicznie uciskać

jego mostek. Po każdych czterech naciśnięciach Pamela wdmuchiwała

powietrze do płuc pacjenta, gdy tymczasem Trudy pobiegła po wózek

reanimacyjny i aparat EKG.

Kiedy po czterech minutach zjawił się Jerry Donovan, dyżurny lekarz,

pielęgniarki zdążyły już podłączyć aparaturę EKG. Niestety, aparat

kreślił prostą, poziomą linię, choć jednocześnie twarz Bruce'a nieco

się zaróżowiła.

Stwierdziwszy, że EKG nie wykazuje pracy serca, Jerry - podobnie jak

wcześniej Pamela - uderzył ręką w pierś pacjenta. Żadnej reakcji.

Sprawdził źrenice: były rozszerzone i nieruchome. Za Jerrym nadszedł

młody lekarz, Peter Matheson, a potem w drzwiach stanął jakiś

rozczochrany student.

- Kiedy to się stało? - zapytał Jerry.

- Znalazłam go w takim stanie pięć minut temu - odpowiedziała Pamela.

- Nie mam pojęcia, kiedy mógł stracić przytomność. Nie było go na

głównym monitorze. Skórę miał szarosiną.

Jerry skinął głową w milczeniu. Przez ułamek sekundy zastanawiał się

nad celowością dalszych prób reanimacji. Podejrzewał, że u pacjenta

nastąpiła już śmierć mózgu. Nie mógł się jednak zdecydować, co robić

dalej - łatwiej było kontynuować to, co już zaczął.

- Potrzebuję dwóch ampułek dwuwęglanu i trochę epinefryny - burknął,

biorąc z wózka rurkę dotchawiczą. Cofnąwszy się nieco, polecił

Pameli, by wznowiła sztuczne oddychanie: po chwili wprowadził do

krtani Bruce'a laryngoskop, a następnie założył rurkę dotchawiczą i

umocował worek ambu, który połączył ze znajdującym się w ścianie

źródłem tlenu. Postawiwszy stetoskop na piersi pacjenta, polecił

przytrzymać go Peterowi, a sam zaczął rytmicznie naciskać worek ambu.

Pierś Bruce'a natychmiast zaczęła się unosić.

- Wiemy przynajmniej, że drogi oddechowe są w porządku - powiedział

jakby do siebie Jerry.

Tymczasem podano dwuwęglan i epinefrynę.

- Zaaplikujemy mu chlorek wapnia - zdecydował Jerry, obserwując jak

twarz Bruce'a powoli przybiera normalny, różowawy kolor.

- Ile? - spytała Trudy, podchodząc do wózka reanimacyjnego.

- Pięć centymetrów sześciennych dziesięcioprocentowego roztworu -

odpowiedział Jerry, a zwracając się do Pameli zapytał: - Na co

chorował?

- Jest po bypassie - odparła. Rozpostarła kartę choroby, którą podała

jej Rose. - Czwarty dzień po operacji. Stan dobry.

- Był dobry - poprawił ją Jerry. Skóra Bruce'a przybrała już niemal

całkowicie normalną barwę, tylko źrenice były wciąż rozszerzone, a

aparat EKG rysował wciąż tę samą prostą linię.

- Być może nastąpił ciężki, rozległy zawał serca, a może był to zator

płucny. Pani powiedziała, że był siny, kiedy go znalazła?

- Szarosiny - potwierdziła Pamela.

Jerry potrząsnął głową. Ani w jednym, ani w drugim przypadku nie

powinna wystąpić sinica. Jego rozważania przerwało przybycie chirurga

stażysty. Był rozespany.

Jerry zwięźle przedstawił mu sytuację. W uniesionych do góry rękach

trzymał strzykawkę, próbując uwolnić znajdującą się w niej epinefrynę

od pęcherzyków powietrza; następnie wbił igłę prostopadle w pierś

Bruce'a. Rozległo się ciche "plaśnięcie", gdy igła przebiła ścięgna.

Poza tym słychać było tylko szum aparatu EKG, wypluwającego z siebie

taśmę z płaskim wykresem. Kiedy Jerry cofnął tłoczek strzykawki, jej

wnętrze wypełniła krew. Przekonany, że trafił w serce, wstrzyknął

zawartość do środka, po czym polecił Peterowi wznowienie masażu

serca, a Rosie - sztucznego oddychania.

Nadal nie było żadnych oznak pracy serca. Wydobywając ze sterylnego

opakowania dożylną elektrodę rozrusznika, Jerry zastanawiał się nad

celowością swoich wysiłków. Intuicyjnie czuł, że sprawy zaszły już za

daleko. Musiał jednak skończyć to, co zaczął. Zwilżonym betadyną

tamponem zaczął nacierać lewą stronę szyi Bruce'a, przygotowując

zabieg.

- Czy chciałbyś może, żebym ja to zrobił? - zapytał chirurg,

odzywając się po raz pierwszy.

- Sądzę, że opanowaliśmy już sytuację - stwierdził Jerry, nadrabiając

miną.

Pamela pomogła mu założyć chirurgiczne rękawice. Mieli właśnie

przystąpić do układania pacjenta do zabiegu, gdy w drzwiach pojawiła

się jakaś postać, odsuwając na bok stojącego w nich studenta. Uwagę

Jerry'ego zwróciło zachowanie się chirurga stażysty: był tak bardzo

uniżony wobec przybyłego, że brakowało tylko, by mu zasalutował.

Nawet pielęgniarki wyprostowały się mimo woli, gdy do sali wkroczył

Thomas Kingsley, najlepszy chirurg w szpitalu. Był ubrany jak do

zabiegu - najwidoczniej przyszedł prosto z sali operacyjnej. Podszedł

do łóżka i łagodnie położył dłoń na ramieniu Bruce'a, jakby w ten

sposób chciał postawić diagnozę.

- Co robisz? - zapytał Jerry'ego.

- Zakładam elektrodę do komory serca - odpowiedział Jerry, nieco

speszony obecnością przybyłego. Etatowi lekarze zwykle nie pojawiali

się w takich sytuacjach, szczególnie w środku nocy.

- Wygląda na to, że serce całkowicie przestało pracować - stwierdził

doktor Kingsley, przebiegając wzrokiem kawałek taśmy EKG. Nie

zachodzi tu przypadek bloku przedsionkowo-komorowego. Rozrusznik

chyba już nic nie pomoże. Tracisz po prostu czas. - Namacał puls w

pachwinie Bruce'a. Spoglądając na Petera, który był już spocony od

wysiłku, rzekł: - Puls jest silny. Dobrze pracowałeś, a zwracając się

do Pameli, rzucił krótko: - Numer szósty, proszę.

Pamela podała mu natychmiast rękawice; założył je i poprosił o

skalpel.

- Czy mógłbyś zdjąć z niego opatrunki? - zwrócił się do Petera. Od

Pameli zażądał przygotowania wysterylizowanych cienkich nożyc.

Peter spojrzał na Jerry'ego, jakby oczekując od niego zgody, a

następnie przerwał masaż i ściągnął plątaninę plastrów i gazy z

mostka pacjenta. Kingsley podszedł do łóżka i palcem wypróbował

ostrze skalpela. Nie namyślając się, zanurzył nóż w gojącej się ranie

i pociągnął go z góry na dół. Słychać było jak ostrze przecina

niebieskie, przezroczyste szwy nylonowe. Peter odsunął się na bok,

żeby nie przeszkadzać.

- Nożyce - rzucił doktor Kingsley; wszyscy przyglądali mu się bacznie

jak urzeczeni. Na ich oczach działo się coś, o czym dotąd mogli

czytać, ale nigdy oglądać.

Doktor Kingsley porozcinał szwy łączące mostek. Następnie wcisnął

obie ręce w otwartą ranę i siłą rozepchnął obie połowy mostka.

Cook Robin - Zabawa w Boga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: