Coulter Catherine - Hrabina.pdf - Coulter Catherine - ssaaggaa

CATHERINE COULTER

HRABINA

ROZDZIAŁ 1

Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, nie wiedziałam oczywiście, kim jest.

Tak naprawdę nawet mnie to nie interesowało - przynajmniej wtedy. Minęły dopiero

trzy tygodnie od pogrzebu mojego dziadka. Właśnie otrzymałam list od kuzyna,

Petera, który cudem wyszedł z bitwy pod Waterloo bez jednego draśnięcia, nie licząc

ran duszy. Kuzyn napisał, że nie może opuścić Paryża, dopóki Francuzi, jak zawsze

targani namiętnościami, nie zaakceptują Ludwika XVIII jako swojego

pełnoprawnego, chociaż zidiociałego króla.

W przeciwieństwie do Francuzów, w owej chwili nie czułam zupełnie nic.

Dopóki nie spotkałam tego człowieka.

Spacerowałam w parku z George'em - moim terierem rasy Dandie Dinmont, o

którym znajomi mawiali, że jest brzydki, jak sam diabeł w bezksiężycową noc. Nie

zwracałam uwagi na pięknie wystrojonych ludzi, którzy przejeżdżali obok w karetach

albo przechadzali się alejkami, podobnie jak ja. Szłam przed siebie w milczeniu,

nawet George milczał, chociaż takie zachowanie nie było w jego zwyczaju. Jednak od

śmierci dziadka w naszym życiu zapanowała cisza.

George był cicho nawet wtedy, gdy podniosłam patyk i rzuciłam go na

odległość ponad pięciu metrów. Zwykle przy takich okazjach zaczynał szczekać jak

szalony, po czym zrywał się do biegu i po kilkunastu wariackich skokach dopadał

zdobyczy, żeby zatopić w niej zęby i powalić na ziemię. Tym razem nie wydał z

siebie głosu. W końcu udało mu się złapać patyk, chociaż nie bez trudu.

Spowodował to mężczyzna, który podniósł patyk i zmierzył George'a

wzrokiem, uśmiechnął się, po czym rzucił gałązkę dobre dziesięć metrów dalej. Pies,

nadal bez jednego szczeknięcia, rzucił się naprzód tak szybko, że jego cztery krótkie

łapki wyglądały jak jeden włochaty wir. Zamiast odnieść patyk swojej ukochanej pani

- to znaczy mnie - George potruchtał z powrotem do mężczyzny i złożył gałąź u jego

obutych stóp, merdając ogonem, który wyglądał jak wskazówka metronomu.

- George - powiedziałam nieco zbyt głośno - wracaj tu natychmiast. Chodź do

mnie. Nie chcę, żeby ktoś ukradł mi taki skarb.

- To naprawdę wspaniałe zwierzę - krzyknął mężczyzna z oddali, a ja

natychmiast wyczułam sarkazm w jego głosie. Zresztą trudno go było nie wyczuć. -

Ale przysięgam, nie zamierzałem go uprowadzić z myślą o okupie. Niektórzy ludzie,

niewątpliwie ograniczeni i płytcy, mogliby jednak pomyśleć, że z tymi

musztardowoczerwonymi włosami pies nadaje się wyłącznie do odstraszania

nieprzyjaciół.

- On wcale nie ma musztardowoczerwonych włosów. Psy z musztardową

sierścią wyglądają idiotycznie. Powiedziałabym, że George ma włosy w barwach

beżu zmieszanego z przepięknym, czerwonawym brązem - oświadczyłam, zmierzając

w stronę mężczyzny, przy którym stał mój terier. Osobiście uważałam, że George

odznacza się wyjątkowo ładnym umaszczeniem, szczególnie podobały mi się plamy

beżu, chociaż nieżyczliwi mogliby nazwać ten kolor zgniłożółtym. Zresztą i tak

plamy te nie były zbyt duże, bo sam George mierzył mniej niż czterdzieści

centymetrów wysokości i ważył tyle, co niewielki kamień. Spojrzałam na niego,

marszcząc brwi. Jego szata, mieszanka twardych włosów i miękkiego podszerstka,

wymagała porządnego wyczesywania, a ja nie tknęłam go szczotką od ponad

tygodnia. Tak bardzo pogrążyłam się w swoich sprawach, że zaniedbałam psa i teraz

poczułam wyrzuty sumienia.

Tymczasem ten mały zdrajca wyglądał jakby się zakochał. Uklękłam przed

nim, poklepałam jego okrągłą główkę i popatrzyłam prosto w wielkie inteligentne

oczy, odgarniając z nich jedwabiste włosy.

- Posłuchaj mnie, ty karłowaty niewdzięczniku. To ja cię karmię, zabieram na

spacery i wytrzymuję twoje chrapanie, kiedy najesz się za dużo gulaszu z królika

firmy Cook. Teraz zamierzam wrócić do domu i chcę, żebyś poszedł za mną.

Rozumiesz, George?

George podniósł głowę, zerkając na mnie, po czym odwrócił się do

mężczyzny, który ukląkł obok mnie. W wielkich ślepiach mojego psa błyszczało

uwielbienie. Mężczyzna usiłował rozładować sytuację, wzruszając beztrosko

ramionami.

- Proszę się nie denerwować. Zwierzęta po prostu mnie ubóstwiają. Taki już

się urodziłem, mam pewien dar, pewną moc przyciągania, tak można to nazwać.

Wystarczy, że przejdę się raz po Bond Street, a wszystkie te frywolne małe pieski

natychmiast zeskakują z rąk dam i ruszają za mną w pogoń. Polują na mnie psy z

całego Piccadilly. Staram się je ignorować i zawsze oddaję właścicielkom, ale ten

obłęd trwa bez końca. Co mam robić?

To humor, pomyślałam. Coś, czego w moim życiu brakowało już od tak

dawna, że z trudem przypomniałam sobie o jego istnieniu. Nie mogłam powstrzymać

uśmiechu. W odpowiedzi mężczyzna wyszczerzył do mnie olśniewające białe zęby,

po czym ujął moją dłoń i pomógł wstać. Był potężny, zbyt potężny i zbyt wysoki. A

przede wszystkim - zbyt młody. Ten człowiek nie stał tak po prostu w parkowej

alejce, on górował nad całym otoczeniem, brał je w posiadanie. Odruchowo cofnęłam

się o krok, potem o dwa.

- George - powiedziałam, czując się coraz bardziej niezręcznie. - Czas już

sprawdzić, co tam pani Dooley naszykowała dla nas na lunch. We wtorki zawsze robi

dla ciebie specjalną przekąskę z bekonu. Tak, tak z bekonu. Smaży go, aż stwardnieje

do tego stopnia, że można nim rzucać o podłogę. Chodź już. Zostawisz teraz tego

pana. Może i jest dla ciebie miły, ale na pewno nie chciałby, żebyś złapał zębami poły

jego płaszcza i ścigał go aż do domu. Idziemy.

Odwróciłam się i odeszłam, mając nadzieję, że George nie zostanie z tym

mężczyzną. Jeszcze przed chwilą siedział u jego stóp, machając ogonem i nastawiając

uszy, zupełnie jakby chciał zapytać: „Czy sądzisz, że naprawdę dostanę bekon na

obiad?”.

- Proszę zaczekać! - krzyknął za mną mężczyzna, unosząc rękę. - Nie wiem

nawet, kim pani jest.

Ale ja nie zaczekałam. Nie chciałam, żeby poznał moje nazwisko. Poza tym,

skąd ta ciekawość? Czy nie widział, że noszę żałobę? Czy nie zauważył, że źle się

czułam, stojąc metr od niego? Przyspieszyłam kroku. Był wysoki, silny i za młody.

Nie, pomyślałam, na środku parku nic mi nie zrobi, nie na oczach tych wszystkich

ludzi. Potrząsnęłam głową, ale nie odwróciłam się do niego. Omal nie krzyknęłam z

radości, kiedy popatrzyłam w dół i zobaczyłam, że George drepce obok mnie z

wywieszonym językiem i patykiem w pysku. Dopiero na rogu odważyłam się

spojrzeć za siebie.

Mężczyzna zniknął.

Właściwie czego innego się spodziewałam? Że rozwinie skrzydła i poleci za

mną? Że porwie mnie i George'a w przestworza, po czym zaniesie do jakiegoś

mrocznego starego zamczyska? Nie, nie był potworem i chyba nie miał złych

zamiarów. Ale to jednak mężczyzna, pomyślałam. Zbyt młody i zbyt pewny siebie.

Zdolny do rzeczy, o których bałam się nawet pomyśleć. Ale przynajmniej mnie

rozśmieszył. To już coś.

Wróciliśmy do domu, gdzie George dostał na obiad nie bekon, lecz gulasz z

królika, w związku z czym chrapał przez całą noc. Ja czytałam szarpiące nerwy

wiersze Colleridge'a i zastanawiałam się, czy nie napisał ich pod wpływem opium.

I tak zapomniałam o zdarzeniach dzisiejszego dnia.

Kiedy zobaczyłam go po raz drugi, nadal nie wiedziałam, kim jest.

Ciągle jeszcze chodziłam w czerni, a w dodatku tym razem włożyłam też

czarny woal, który zasłonił mi pół twarzy. Kiedy wyszłam z księgarni Hookhama, on

stał pod drzwiami z otwartym parasolem. Właśnie zaczynało mżyć. Jego opaloną

twarz rozjaśniał szeroki uśmiech, skierowany bez wątpienia do mnie.

Chciałam go zapytać, co tam robił, uśmiechając się do mnie tak promiennie,

ale zdanie, które w końcu wydobyło się z moich ust, brzmiało zupełnie inaczej:

- Jakim cudem tak się pan opalił, chociaż od dwóch dni słońce nie wyszło

nawet na minutę?

Uśmiech nieco przygasł, ale nadal czaił się w kącikach jego ust, gotowy, by

przerodzić się w głośny śmiech. Czułam to.

- Przynajmniej tym razem spojrzała mi pani w twarz, czego nie chciała pani

zrobić, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy w parku. W moich żyłach płynie

hiszpańska krew, którą mój ojciec szczerze pogardzał, dopóki nie zakochał się w

mojej matce, Isabelli Marii. Z tego związku narodziłem sieja. Ciekawe, co by sobie

teraz o mnie pomyślał, gdyby jeszcze żył. Zupełnie nie przypominam prawdziwego

Anglika, bladego, z różowymi policzkami.

- No cóż, to wszystko wyjaśnia - odparłam, po czym skinęłam głową, życząc

mu miłego dnia.

Nie byłam zdziwiona, kiedy chwilę później mżawka przemieniła się w ulewę -

w końcu mieszkałam w Anglii. Zdziwił mnie natomiast fakt, że mężczyzna szedł za

mną krok w krok, trzymając mi parasol nad głową. Hm, nawet niech o tym nie

myśli... Odwróciłam się raz jeszcze, żeby spojrzeć mu w twarz.

- Dziękuję, że mnie pan osłania. Co pan tu robi?

- Zobaczyłem, że kupuje pani książkę. Pada. Nie ma pani parasolki.

Zamierzam chronić panią przed szaleństwem żywiołów, odprowadzić, dokąd tylko

zechce pani pójść, i tym samym zyskać sobie pani dozgonną wdzięczność.

- Proszę wybaczyć - przerwałam mu, zerkając na szare niebo koloru żelaza. -

Jakie szaleństwo żywiołów? Czy pan oszalał? Jesteśmy w Anglii.

Mężczyzna odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Śmiał się z tego, co

powiedziałam. Usiłowałam zmarszczyć surowo brwi, ale on tylko podszedł bliżej.

Nawet się nie przestraszyłam. Wokół krążyło co najmniej kilkunastu ludzi,

uciekających przed deszczem lub manipulujących przy swoich parasolach.

- Dokąd mogę panią odprowadzić, panno...?

Już chciałam odwrócić się i odejść, kiedy on delikatnie dotknął ręką mojego

ramienia. Zamarłam w bezruchu. Trwałam tak przez chwilę, czekając, co się stanie.

- W porządku - powiedział wolno, mierząc mnie wzrokiem.

Wiedziałam, że chciałby zedrzeć zasłonę z mojej twarzy. Ale oczywiście nie

mógł tego zrobić.

- Miałem nadzieję, że George zastąpi osobę, która mogłaby nas sobie

przedstawić owego dnia w parku. Niestety wtedy tego nie zrobił, a dzisiaj nie widzę

go przy pani. Skoro pies nie nadawał się do tej roli, musimy znaleźć wspólnego

znajomego pośród ludzi. Najwyraźniej jest pani damą surowo przestrzegającą praw

etykiety. Czy w pobliżu widzi pani kogokolwiek, kto byłby godzien, aby mnie pani

przedstawić?

Tak bardzo chciałam się roześmiać... Aż za bardzo. Nie powinnam się śmiać

teraz, zaledwie miesiąc po śmierci dziadka. Stanowczo nie powinnam.

Popatrzyłam na przepięknie dobrany krawat, po czym podniosłam wzrok na

tego mężczyznę. Miał dołeczek w dumnym podbródku i nadal uśmiechał się do mnie

w najlepsze, demonstrując wspaniały garnitur białych zębów. Deszcz przybrał na sile,

więc nie zamierzałam porzucać właściciela parasola. Nie ufałam mu ani trochę i

podejrzliwie patrzyłam na ten uprzejmy uśmiech, ale nie byłam na tyle głupia, żeby z

Coulter Catherine - Hrabina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: