Dick Philip K - Simulakra.pdf - Dick Philip K - ssaaggaa

Philip K Dick

SIMULACRA

(przełożył Jarosław Jóźwiak)

Notatka biurowa pozostawiona w Electronic Musical Enterprise przestraszyła

Nata Fliegera, choć właściwie nie wiedział czemu. Mówiła przecież o nadarzającej

się wielkiej okazji. Sławny radziecki pianista, Richard Kongrosian, psychokinetyk,

który grywał Brahmsa i Schumanna nie dotykając palcami klawiatury, został

wytropiony w swojej letniej rezydencji w Jenner, w Kalifornii. Szczęśliwie zgodził

się odbyć kilka sesji nagraniowych dla EME. A mimo to...

Flieger pomyślał, że być może, czuje strach przed tymi ciemnymi, wilgotnymi

lasami rozciągającymi się w odległych północnych regionach wybrzeża Kalifornii;

zdecydowanie wolał jednak suche południe wokół Tijuany, gdzie EME posiadała

swoją główną siedzibę. Według notatki Kongrosian nie chciał opuszczać letniej

rezydencji; był właściwie na emeryturze, do której zmusiła go prawdopodobnie

sytuacja rodzinna; plotki głosiły, że miało to coś wspólnego z tragedią z udziałem

jego żony lub dziecka. Jak wynikało z notatki, tragedia wydarzyła się wiele lat temu.

Była dziewiąta rano. Nat Flieger w zamyśleniu nalał wodę do filiżanki i

nakarmił żywą protoplazmę zintegrowaną z systemem nagrań Ampek F-a2; ta

ganimedańska forma życia nie odczuwała bólu i nigdy nie sprzeciwiała się

wykorzystywaniu j ej jako części systemu elektronicznego. Z neurologicznego punktu

widzenia była raczej prymitywna, jeśli jednak chodziło o zapis dźwięku, okazywała

się niezastąpiona.

Woda przesączała się przez membrany ampeka F-a2, po czym weń wsiąkała;

obwody żywego systemu pulsowały. Mógłbym zabrać go ze sobą, pomyślał Flieger.

System był przenośny, a Nat wolał jego parametry od bardziej nowoczesnych i

wyszukanych rozwiązań. Nacisnął “delicado" i podszedł do okna w swoim biurze, by

przełączyć kotary na odbiór; zamrugał, bo oślepiło go ciepłe meksykańskie słońce. F-

a2 zaczął wykazywać wzmożoną aktywność, po czym, wykorzystując światło i wodę,

zainicjował procesy metaboliczne. Flieger odruchowo przyglądał się jego pracy,

myślami jednak nadal był przy notatce.

Podniósł ją jeszcze raz, ścisnął, a ona natychmiast jęknęła: “...stawia to naszą

firmę przed wielkim wyzwaniem, Nat. Wprawdzie Kongrosian odrzuca propozycje

występów publicznych, ale dzięki kontraktowi uzyskanemu przez naszego partnera w

Berlinie, firmę Art-Cor, mamy prawo zmusić go do nagrań dla nas... jeśli tylko uda

nam się utrzymać go wystarczająco długo w pozycji stojącej. I co ty na to wszystko,

Nat?".

- Taaak - odparł Nat Flieger przeciągle, odpowiadając głosowi Leo Dondoldo.

Dlaczego sławny pianista radziecki kupił dom w północnej Kalifornii? Już to

samo w sobie było dziwne i wywołało pomruk niezadowolenia ze strony rządu

centralnego w Warszawie. A skoro Kongrosian nauczył się lekceważyć ukazy

najwyższej władzy komunistycznej, można się było spodziewać, iż bez trudu uchyli

się od nagrań dla EME; sześćdziesięcioletni Kongrosian był profesjonalistą, jeśli

chodziło o ignorowanie aktów prawnych dotyczących współczesnego życia

społecznego - i w krajach komunistycznych, i w SZEA. Jak wielu artystów,

Kongrosian chadzał własnymi ścieżkami, które wiły się gdzieś między dwiema

wszechpotężnymi formacjami ustrojowymi.

Aby wywrzeć na niego odpowiedni nacisk, należało posłużyć się pewną dozą

przebiegłości. Publiczność ma krótką pamięć, należało jej więc z całą stanowczością

przypomnieć o obecności Kongrosiana oraz o jego muzyczno-psionicznych talentach.

Lecz dział reklamy EME mógł się z tym uporać bez problemu. Zdołali sprzedać tylu

nieznanych, a Kongrosian, mimo chwilowego zapomnienia, był już przecież u szczytu

popularności. Ciekawe jednak, jak też poczyna sobie dzisiaj, pomyślał Nat Flieger.

Notatka starała się przekonać go także co do tego: “...wszyscy wiedzą, że do

niedawna Kongrosian grywał na prywatnych spotkaniach", oświadczył głos. “Dla

grubych szych w Polsce, na Kubie i przed puertorykańską śmietanką w Nowym

Jorku. Rok temu, w Birmingham, wystąpił przed pięćdziesięcioma czarnoskórymi

milionerami na koncercie dobroczynnym. Zebrane fundusze poszły na rzecz

afromuzułmańskiej kolonizacji typu księżycowego. Rozmawiałem z paroma

współczesnymi kompozytorami, którzy brali w tym udział; przysięgali, że Kongrosian

nie stracił ani odrobiny swojego kunsztu. Zastanówmy się... to było w 2040. Miał

wtedy pięćdziesiąt dwa lata. Poza tym przychodzi zawsze do Białego Domu, gra dla

Nicole i dla tego zera der Alte".

Powinniśmy zabrać F-a2 do Jenner i nagrać go na taśmę tlenkową,

zdecydował Nat Flieger. To może być przecież nasza ostatnia szansa. Osobnicy tacy

jak Kongrosian, u których psi występuje w połączeniu ze zdolnościami

artystycznymi, zazwyczaj wcześnie umierają.

Odpowiedział na notatkę.

- Zajmę się tym, panie Dondoldo. Polecę do Jenner i spróbuję z nim osobiście

ponegocjować.

“Fiuuu...", zachwyciła się notatka. Nat Flieger jej współczuł.

Brzęcząca, natarczywa i ohydnie wytrwała maszyna reporterska spytała:

- Czy to prawda, doktorze Egonie Superb, że zamierza pan wejść dziś do

swojego biura?

Ktoś powinien wreszcie wymyślić jakiś sposób na pozbycie się z domu

maszyn reporterskich, pomyślał doktor Superb. Na razie jednak takiego sposobu nie

było.

- Tak. Kiedy tylko skończę śniadanie, które akurat jem, zasiądę za kierownicą,

pojadę do San Francisco, zaparkuję i pójdę do swojego biura przy Post Street, gdzie

jak zwykle rozpocznę sesję psychoterapii z moim pierwszym pacjentem. Nic mnie nie

obchodzi prawo ani cała tak zwana ustawa McPhearsona - odparł, po czym napił się

kawy.

- I ma pan poparcie...

- MSPP całkowicie popiera moje działania - potwierdził doktor Superb.

Właściwie rozmawiał z zarządem Międzynarodowego Stowarzyszenia

Praktykujących Psychoanalityków dopiero dziesięć minut temu. - Nie wiem, dlaczego

wybrałaś właśnie mnie do wywiadu. Każdy członek MSPP przyjdzie dzisiejszego

ranka do swojego biura. - A było ich dziesięć tysięcy, rozsianych po całych SZEA,

zarówno w Ameryce Północnej, jak i Europie.

Maszyna reporterska spytała po cichu:

- Jak panu się wydaje, kto jest odpowiedzialny za uchwalenie ustawy

McPhearsona oraz zamiar der Alte jak najszybszego jej podpisania?

- Dobrze wiesz - machnął ręką doktor Superb - równie dobrze jak ja. Nie

armia i nie Nicole, ani nawet nie PP, lecz wielka firma farmaceutyczna, kartel A.G.

Chemie z Berlina. - Każdy to wiedział, nie była to żadna nowość. Wszechmocny

kartel niemiecki, który sprzedał światu ideę leczenia chorób umysłowych środkami

farmaceutycznymi. Mogli na rym zarobić fortunę. Ów kartel sprawił, że

psychoanalitycy zostali uznani za znachorów, podobnie zresztą jak uzdrawiacze

zdrową żywnością i energią orgonalną. Nie było już tak jak w dawnych czasach, w

ubiegłym wieku, kiedy to psychoanalitycy cieszyli się wysoką pozycją społeczną.

Doktor Superb westchnął.

- Czy cierpi pan z tego powodu - ciągnęła maszyna, drążąc temat - że musi

pan porzucić swój zawód z przyczyn od pana niezależnych? Hmm?

- Powiedz swojej publiczności - wycedził powoli doktor Superb - że

zamierzamy walczyć o swoje, nawet wbrew prawu. My także potrafimy pomagać

pacjentom, podobnie jak terapia farmakologiczna. Szczególnie jeśli chodzi o

zaburzenia charakterologiczne, kiedy znaczenie ma właściwie całe życie pacjenta. -

Zauważył teraz, że maszyna redaktorska reprezentuje jedna z wielkich stacji

telewizyjnych. Relację oglądała prawdopodobnie około pięćdziesięciomilionowa

publiczność. Doktor Superb poczuł nagle, że język staje mu kołkiem.

Po śniadaniu, kiedy szedł do samochodu, spotkał czekającą już na niego drugą

maszynę redaktorską.

- Panie i panowie, oto ostatni z wiedeńskiej szkoły analityków. Jest to, być

może, jedyny znany psychoanalityk, doktor Superb. Czy powie nam pan parę słów,

doktorze? - Maszyna podjechała, zastępując mu drogę. - Co pan czuje?

Doktor Superb odparł:

- Czuję się beznadziejnie. Proszę zejść mi z drogi.

- Idąc po raz ostatni do swojego biura - ciągnęła maszyna, kiedy starał się jej

uciec - doktor Superb wygląda jak człowiek skazany, a jednocześnie dumny z tego, że

zgodnie ze swoim przekonaniem wykonał to, co do niego należało. Lecz czas zrobił

swoje i wyprzedził doktora Superba... i tylko przyszłość pokaże, czy dobrze się stało.

Podobnie rzecz się miała z praktyką upuszczania krwi; psychoanalitycy świetnie

prosperowali, po czym poszli w zapomnienie i teraz ich miejsce zajęła nowa terapia.

Po wejściu do samochodu doktor Superb włączył układ jezdny i jechał właśnie

autobahnem w kierunku San Francisco; nadal czuł się beznadziejnie i oczekiwał tego,

co - jak wiedział - było nieuniknione: spotkania z policją, które miało nastąpić za

chwilę.

Nie był już młodzieniaszkiem. Zdążył obrosnąć tłuszczykiem. Sięgał wieku

średniego i był na to wszystko po prostu za stary. Miał łysinę, którą lustro w łazience

ujawniało bezwstydnie każdego ranka. Pięć lat wcześniej rozwiódł się z trzecią żoną,

Livią, i więcej się nie ożenił. Kariera była całym jego życiem, zastępowała mu

rodzinę. Więc co teraz? Nie było żadnych wątpliwości, że tak jak powiedziała

maszyna reporterska, szedł dziś do biura po raz ostami. Pięćdziesiąt milionów ludzi w

Ameryce Północnej i Europie miało się temu przyglądać, ale czy mogło mu to

zapewnić nową posadę? Nowy, transcendentalny cel życia, który miał zastąpić

poprzedni? Nie, na pewno nie.

Aby podnieść się na duchu, sięgnął po słuchawkę samochodowego telefonu i

wybrał numer modlitwy.

Dick Philip K - Simulakra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: