Dick_Philip_K_-_Dr_Futurity.pdf

Philip K. Dick

DR Futurity

(Przekład Maciej Pintara)

SCAN-dal

Strzeliste budowle wyglądały obco. Kolory również. Przez moment czuł

przygniatające go, obezwładniające przerażenie... Po chwili uspokoił się. Wziął

głęboki oddech, wciągając zimne nocne powietrze, i zaczął analizować sytuację.

Wyglądało na to, że znajduje się na jakimś stoku porośniętym jeżynami i

winoroślą. Żył. I wciąż miał ze sobą swoją szarą, metalową walizeczkę. Wyrwał pęd

winorośli i ostrożnie przesunął się do przodu, zaledwie o kilka cali. W górze

błyszczały gwiazdy. Dzięki Ci, Boże. Znajome gwiazdy...

Nie, nieznajome.

Zamknął oczy i trwał tak, dopóki z wolna nie wróciła mu zdolność trzeźwego

rozumowania. Potem zsunął się w dół zbocza w kierunku oświetlonych wież

oddalonych może o milę, tłukąc się boleśnie, ale wciąż ściskając mocno w ręce swoją

walizeczkę.

Gdzie jest? I dlaczego się tu znalazł? Czy ktoś go tu przywiózł i wysadził w

tym miejscu nie wiadomo z jakiego powodu?

Barwy iglic zmieniały się i zaczął dostrzegać niewyraźne kształty budowli.

Gdy był w połowie drogi, udało mu się określić ich usytuowanie. Z jakiegoś powodu

poczuł się lepiej. Było tu coś, co mógł przewidzieć. Punkt zaczepienia. Ponad

strzelistymi wieżami wirowały i śmigały statki powietrzne, całe ich roje, chwytając

przesuwające się światła. Jakież to piękne...

Widok nie był mu znany, ale przyjemny. To było coś, co się nie zmieniło.

Rozum, piękno, zimne, nocne powietrze... Przyśpieszył kroku, potknął się, a potem,

przedzierając się miedzy drzewami, wyszedł na gładką nawierzchnię szosy.

Przyśpieszył jeszcze bardziej, pozwalając myślom błądzić bez celu,

przywołując z pamięci ostatnie fragmenty, dźwięki i obrazy, kawałki świata, który

nagle odszedł. Zastanawiał się spokojnie i bez emocji, co się właściwie wydarzyło.

Jim Parsons wybierał się do pracy. Był jasny, słoneczny poranek. Zanim

wsiadł do samochodu, zatrzymał się na chwilę, by pomachać ręką żonie.

- Nie potrzebujesz czegoś z miasta? - zawołał.

Mary stała na frontowym ganku z rękawami w kieszeniach fartucha.

- Nic mi nie przychodzi do głowy, kochanie... Gdyby coś mi się przypomniało,

znajdę cię w Instytucie przez wideo-telefon.

W ciepłym blasku słońca włosy Mary lśniły jak świeżo wyłuskane kasztany,

jak płomienny obłok. Ten kolor był w tym tygodniu ostatnim krzykiem mody wśród

gospodyń domowych. Stała tak, drobna i szczupła, w zielonych spodniach i

mieniącym się, obcisłym sweterku. Pomachał do niej, objął po raz ostatni wzrokiem

swoją piękną żonę, ich parterowy dom ozdobiony sztukaterią, ogród, ścieżkę

wyłożoną płytami chodnikowymi i wzgórza Kalifornii, wznoszące się w oddali, po

czym wskoczył do samochodu.

Zakręcił i wyjechał na drogę, pozwalając, by automatyczne sterowanie samo

poprowadziło samochód na północ, w kierunku San Francisco. Tak było bezpieczniej,

zwłaszcza na autostradzie międzystanowej 101. I o wiele szybciej. Nie miał nic

przeciwko temu, by jego samochód był zdalnie sterowany z odległości wielu setek

mil. Wszystkie samochody pędzące szesnastopasmową autostradą były tak sterowane.

I te jadące w tym samym kierunku co on, i te, które podążały równolegle w przeciwną

stronę. Na południe, do Los Angeles. Taki system prawie całkowicie eliminował

niebezpieczeństwo wypadku. Również dzięki temu Parsons mógł cieszyć oczy

obwieszczeniami o treści edukacyjnej, umieszczanymi zwyczajowo wzdłuż drogi

przez różne uniwersytety. I podziwiać krajobraz.

Okolica była czysta i uporządkowana. Atrakcyjna, odkąd prezydent Cantelli

znacjonalizował przemysł kosmetyczny, gumowy i hotelarstwo. Zniknęły reklamy

szpecące wzgórza i doliny. Wkrótce cały przemysł miał się znaleźć w rękach

dziesięcioosobowej Izby Planowania Ekonomicznego, działającej pod auspicjami

uniwersyteckich ośrodków badawczych Westinghouse. Oczywiście lekarzom to nie

groziło.

Poklepał swoją walizeczkę z instrumentami, leżącą na siedzeniu obok.

Przemysł to jedno, wolne zawody co innego. Nikt nie zamierzał nacjonalizować

lekarzy, prawników, malarzy, muzyków. Na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci

technokraci i ludzie wolnych zawodów stopniowo przejmowali kontrolę nad

społeczeństwem. Od roku 1998, w miejsce ludzi interesu i polityków, to naukowcy,

dysponujący praktyczną wiedzą...

Coś poderwało samochód i zrzuciło go z szosy.

Parsons krzyknął, gdy auto z oszałamiającą szybkością przekręciło się do góry

kołami i przechylone wpadło w zarośla i tablice edukacyjne. Zawiodło sterowanie! -

taka była jego ostatnia myśl. Zakłócenia! Zamajaczyły przed nim drzewa i kamienie,

nacierające na niego. Trzask pękającego plastyku i metalu i jego własny krzyk zlały

się w jeden chaotyczny łoskot. Dźwięk i ruch. A potem przyprawiające o mdłości

uderzenie, które zgniotło samochód jak plastykowe pudełko. Jak przez mgłę dotarło

do jego świadomości, że urządzenia zabezpieczające włączyły się z opóźnieniem.

Otoczyły go, tłumiąc uderzenie. Poczuł zapach wytryskującego płynu gaśniczego...

Został bezpiecznie wyrzucony w szarą, falującą pustkę. Opadał powoli,

zbliżając się do ziemi jak drobinka kurzu unosząca się w powietrzu, niczym na

zwolnionym filmie. Nie czuł bólu. Nic nie czuł. Wydawało mu się, że otacza go

bezkresna, bezkształtna mgła.

Obszar radiacji. Jakiś promień, moc, która zakłóciła sterowanie. Wiedział, że

to była jego ostatnia przytomna myśl. Potem wokół zapadła ciemność.

Wciąż ściskał w ręce swoją szarą walizeczkę z instrumentami.

Szosa przed nim stała się szersza.

Wokół migotały światła, jakby włączono je specjalnie dla niego. Rozwijający

się parasol żółtych i zielonych punktów, który wskazywał mu drogę. Szosa łączyła się

i krzyżowała z pogmatwaną siecią odgałęzień, niknących w ciemności. Mógł tylko

zgadywać, dokąd prowadzą.

Zatrzymał się pośrodku tej gmatwaniny, oglądając drogowskaz, który

natychmiast ożył, najwyraźniej na jego użytek. Odczytał głośno nie znane symbole:

DIR 30c N, ATR 46c N, BAR l00c S, CRP 205s S, EGL 67c N.

„N" i „S" bez wątpienia oznaczały pomoc i południe. Ale reszta nic mu nie

mówiła. „C" było jednostką miary. To się zmieniło - widocznie mila wyszła z użycia.

Nadal posługiwano się biegunem magnetycznym jako punktem odniesienia, ale nie

było to zbyt pocieszające.

Jakieś pojazdy poruszały się po drogach wznoszących się nad nim. Punkty

świetlne podobnie jak wieże miasta zmieniały barwy, gdy przemieszczały się w

przestrzeni względem niego. W końcu dał sobie spokój z drogowskazem. Dowiedział

się tylko tego, co i tak już wiedział. Nic ponadto. Ruszył przed siebie. Dokonał się

poważny postęp -język, system miar.. jak bardzo zmieniło się społeczeństwo!

Z niżej położonej drogi wspiął się po schodach pochylni na wyższy poziom,

potem wzniósł się na trzeci i czwarty. Mógł teraz bez przeszkód zobaczyć miasto.

To było naprawdę coś! Wielkie i piękne. Bez całej konstelacji otaczających go

urządzeń przemysłowych, bez skupisk kominów, które potrafiły zeszpecić nawet San

Francisco.

Parsonsowi zaparło dech. Gdy stal tak na pochylni w zimnej ciemności nocy,

w poszumie wiatru, z gwiazdami nad głową, widząc poruszające się. światła

pojazdów, ogarnęło go wzruszenie. Widok miasta chwytał za serce, dodawał sił.

Parsons ruszył, podniesiony na duchu. Co tam znajdzie? Jaki świat? Zresztą obojętne,

i tak potrafi w nim funkcjonować. W jego umyśle dźwięczało tryumfalne: jestem

lekarzem. Cholernie dobrym lekarzem. Gdyby to był ktoś inny...

Lekarze zawsze będą potrzebni. Opanuje język - całe życie miał zdolności w

tym kierunku... I przyswoi sobie miejscowe zwyczaje. Znajdzie dla siebie miejsce,

przetrwa, dopóki nie dowie się, jak się tu znalazł. Może też, oczywiście, wrócić do

żony. Tak, pomyślał. Mary byłaby zachwycona... Może uda mu się ponownie

wykorzystać moce, które go tu przywiodły i przenieść tu rodzinę...

Parsons ścisnął swoją walizeczkę i przyśpieszył. A kiedy gnał bez tchu w dół

opadającej drogi, od wstęgi szosy poniżej oderwał się bezdźwięcznie kolorowy punkt

i rósł, kierując się wprost na niego. Bez wątpienia celował właśnie w Parsonsa, który

miał tylko tyle czasu, by znieruchomieć. Coś barwnego zbliżało się, pędziło w jego

stronę... Zdał sobie sprawę, że to coś nie ma zamiaru go ominąć.

- Stop! - krzyknął.

Odruchowo wyrzucił w górę ramiona. Machał nimi szaleńczo, a kolor pęczniał

i był już tak blisko, że wypełnił mu oczy oślepiającym blaskiem...

A jednak to coś minęło go, owiewając falą gorąca. Dostrzegł tylko wpatrującą

się w niego twarz, na której malowały się jednocześnie rozbawienie i zdumienie.

Parsonsowi wydawało się - choć trudno było w to uwierzyć, ale przecież

widział na własne oczy - że kierowca pojazdu był zaskoczony jego reakcją w obliczu

grożącej mu śmierci.

Pojazd zawrócił, tym razem poruszając się o wiele wolniej. Wychylony z

niego kierowca wpatrywał się w Parsonsa. Podjechał do niego i zatrzymał się. Silnik

samochodu mruczał cicho.

- Hin? - zapytał kierowca.

Parsons pomyślał bezsensownie: „Przecież nawet nie wystawiłem do góry

kciuka..." Głośno powiedział:

- Dlaczego próbowałeś mnie przejechać? - Głos mu

drżał.

Kierowca zmarszczył brwi. W blasku zmieniających się barw jego twarz

wydawała się najpierw granatowa, potem pomarańczowa. Porażony światłem Parsons

przymknął oczy. Człowiek za kierownicą był zdumiewająco młody. Wyglądał raczej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: