Dick_Philip_K_-_Klany_Ksiezyca_Alfy.pdf

Philip K. Dick

Klany Księżyca Alfy

(tłumaczyła Agata Dudkiewicz)

SCAN-dal

Zanim wszedł do gabinetu zgromadzenia, Gabriel Baines wysłał przodem

klekoczącego symulakrona, chcąc sprawdzić, czy nie zostanie zaatakowany.

Symulakron, tak zręcznie skonstruowany, że przypominał go w każdym szczególe, od

kiedy został wyprodukowany przez pomysłowy klan Mansów, robił już wiele rzeczy,

ale Baines używał go jedynie dla własnej ochrony. Zapewnienie sobie

bezpieczeństwa było jedynym celem jego życia, roszczeniem do członkostwa w

enklawie Pare w Adolfville na północnym krańcu księżyca.

Baines, rzecz jasna, wielokrotnie bywał poza Adolfville, ale bezpiecznie, czy

raczej stosunkowo bezpiecznie, czuł się jedynie tutaj, w obrębie grubych murów

miasta Pare. Dowodziło to, iż jego chęć przynależności do klanu Pare nie była

wynikiem kombinacji, dzięki którym mógł dostać się do któregokolwiek z

masywnych, solidnie zbudowanych okręgów miejskich. Baines niewątpliwie był

szczery, jeżeli w ogóle ktoś mógłby mieć co do niego jakiekolwiek wątpliwości.

Na przykład jego wizyta w obskurnych norach Hebów, gdy poszukiwał

zbiegłych członków brygady pracowniczej.

Byli Hebami, więc prawdopodobnie powrócili do Gandhitown.

Problem jednakże polegał na tym, że wszyscy Hebowie, przynajmniej dla

niego, wyglądali identycznie: zgarbione istoty w poplamionych ubraniach,

chichoczące i niezdolne skoncentrować się na jakiejkolwiek skomplikowanej

czynności. Byli użyteczni jedynie jako siła robocza, nic więcej. Ale w Adolfville,

gdzie nieustannie trzeba udoskonalać fortyfikacje przed najazdami Mansów, siła

robocza była zawsze potrzebna. A żaden Pare nie zabrudziłby sobie rąk. W każdym

razie między rozpadającymi się chatami Hebów czuł paniczny strach, jako reakcję tej

części osobowości, która narażona była na największe wpływy z zewnątrz. Siedlisko

Hebów było zamieszkanym śmietnikiem pełnym kartonowych domów. Oni jednak

nie protestowali, żyli wśród własnych śmieci w niezmąconej równowadze.

Tutaj, na odbywającym się dwa razy w roku zebraniu wszystkich klanów,

Hebowie oczywiście będą mieli swojego rzecznika. Prawdopodobnie w tym roku

znowu będzie to gruba Sarah Apostoles. Baines, przemawiając w imieniu Pare,

znajdzie się w jednym pomieszczeniu z odpychającym - mówiąc dosłownie - Hebem.

Nie przydawało to godności jego zadaniu.

Większą jednak obawę budził w nim reprezentant Mansów, ponieważ Baines,

jak każdy Pare, panicznie się ich bał. Szokowała go ich bezmyślna agresywność. Nie

mógł jej pojąć, gdyż była bezcelowa. Lubowali się w przemocy, znajdowali wręcz

perwersyjną przyjemność w niszczeniu przedmiotów i zastraszaniu ludzi, szczególnie

Pare, do których należał.

Świadomość tego, jacy są Mansowie, niczego nie ułatwiała - ciągle drżał na

samą myśl o mającej nastąpić konfrontacji z Howardem Strawem, ich delegatem.

Sapiąc astmatycznie, symulakron powrócił. Na jego twarzy, imitującej oblicze

Bainesa, przyklejony był sztuczny uśmiech.

- Wszystko w porządku. Szkodliwych gazów nie ma, nie ma też substancji

trujących w dzbanie z wodą, otworów strzelniczych na karabiny maszynowe i maszyn

piekielnych. Nie istnieje też zagrożenie wyładowań elektrycznych. Może pan

bezpiecznie wejść - klekotał chwilę aż do całkowitego zatrzymania; potem zamilkł.

- Nikt się do ciebie nie zbliżał? - spytał ostrożnie Baines.

- Nikogo jeszcze tam nie ma - odparł symulakron. - Z wyjątkiem oczywiście

Heba zamiatającego podłogę.

Baines szybkim ruchem otworzył drzwi i ujrzał Heba. Mężczyzna zamiatał we

właściwy sobie sposób, powoli i jednostajnie. Miał zwyczajny, głupi wyraz twarzy,

jak gdyby bawiła go ta praca. Prawdopodobnie mógłby ją wykonywać bez znudzenia

miesiącami. Hebowie nie męczyli się swoimi zadaniami, gdyż nie pojmowali nawet

idei różnorodności. Oczywiście - zastanawiał się Baines - w tej prostocie była jakaś

zaleta. Na przykład duże wrażenie wywarł na nim słynny święty Hebów, Ignatz

Ledebur. Emanowała z niego ogromna siła duchowa, kiedy tak wędrował z miasta do

miasta, rozsiewając ciepło swej niewinnej osobowości Heba. Ten z pewnością nie

budził uczucia zagrożenia...

Hebowie, nawet ich święci, nie starali się nawracać ludzi, jak to czynili

mistycy Skitzów. Jedno, czego pragnęli, to żeby pozostawiono ich w spokoju. Ich

życie z roku na rok stawało się coraz mniej skomplikowane. Wegetacja na poziomie

warzywa była ich ideałem.

Po sprawdzeniu swego pistoletu laserowego Baines zdecydował się wejść.

Ostrożnie wkroczył do gabinetu zgromadzenia, usiadł, po czym nagle zmienił miejsce

na inne. Tamto było za blisko okna - stanowiłby zbyt wygodny cel dla kogoś

znajdującego się na zewnątrz. By zająć się czymś, w oczekiwaniu na pozostałych,

postanowił podrażnić się z Hebem.

- Jak się nazywasz? - zapytał.

- J-jacob Simion - odpowiedział Heb, nie przestając zamiatać z tym samym

głupim uśmiechem. Heb nigdy nie zdawał sobie sprawy, że ktoś mu dogryza, lecz

nawet jeżeli o tym wiedział, nie przejmował się. Apatia wobec wszystkiego, to był ich

sposób na życie.

- Lubisz swoją pracę, Jacob? - spytał Baines, zapalając papierosa.

- Jasne - odparł Heb i zachichotał.

Drzwi otworzyły się i stanęła w nich ładna, pulchna Annette Golding z

torebką pod pachą, delegatka Poly. Jej okrągła twarz była zarumieniona, a zielone

oczy błyszczały, gdy chwytała oddech.

- Myślałam już, że się spóźniłam - powiedziała.

- Nie. - Baines podniósł się, podając jej krzesło. Obrzucił ją fachowym

spojrzeniem. Nic nie wskazywało, że przyniosła ze sobą broń. Mogła jednak mieć

śmiercionośne zarodki w kapsułkach ukrytych w ustach. Uznał, że tak było, i

przesiadł się, wybierając krzesło na dalekim końcu wielkiego stołu. Dystans... to

najważniejsze.

- Gorąco tu - powiedziała Annette, wyraźnie spocona. - Przebiegłam całe

schody. - Uśmiechnęła się do niego szczerze, jak to zwykli robić niektórzy Poly. Nie

uważał, że jest atrakcyjna... chociaż, gdyby trochę schudła... Niemniej jednak lubił

Annette i wykorzystał sposobność, by trochę się z nią podroczyć. Rozmowa miała

delikatne zabarwienie erotyczne.

- Annette - powiedział - jesteś tak miłą i sympatyczną osobą. Szkoda, że nie

masz męża. Gdybyś wyszła za mnie...

- Tak, Gabe - odparła, uśmiechając się - czułabym się bezpiecznie. Papierek

lakmusowy w każdym kącie, pulsujące analizatory atmosfery, ekwipunek na wypadek

oddziaływania promieniowania maszyn...

- Bądź poważna - powiedział Baines zagniewany. Zastanawiał się, ile mogła

mieć lat. Z pewnością nie więcej niż dwadzieścia. I, jak wszyscy Poly, wyglądała

dziecinnie. Poly nie dorastali, nie zmieniali się z upływem czasu. Bo na czym

polegało bycie Poly, jeżeli nie na sztucznym przedłużaniu dzieciństwa? W końcu

wszystkie dzieci, z każdego klanu na księżycu, rodziły się jako Poly, chodziły do

wspólnej centralnej szkoły jako Poly i nie zmieniały się do dziesiątego czy

dwunastego roku życia. A niektóre, jak ona, nigdy nie miały się zmienić.

Annette otworzyła torebkę, wyjęła z niej paczuszkę cukierków i zaczęła

łapczywie jeść.

- Jestem zdenerwowana - wyjaśniła - więc muszę jeść. Podała paczuszkę

Bainesowi, ale uprzejmie odmówił - w końcu

nigdy nic nie wiadomo. Chronił swoje życie przez trzydzieści pięć lat i nie

zamierzał go stracić pod wpływem głupiej zachcianki. Wszystko powinno być

uprzednio przemyślane i zaplanowane, jeżeli chciał przeżyć drugie tyle.

- Mam nadzieję, że Louis Manfreti w tym roku ponownie będzie

reprezentował klan Skitzów - powiedziała Annette. - Zawsze go lubiłam. Ma tyle

interesujących rzeczy do powiedzenia. Bestie z ziemi i nieba, potwory, które walczą

pod ziemią... - Zamyślona ssała twardego cukierka. - Czy myślisz, że wizje Skitzów

są prawdziwe, Gabe?

- Nie - odpowiedział szczerze Baines.

- W takim razie, dlaczego wciąż rozmawiają i myślą o nich? Przynajmniej dla

nich są rzeczywiste.

- Mistycyzm - rzekł Baines pogardliwie. Wciągnął powietrze i poczuł jakiś

nienaturalny zapach, coś słodkiego. Zdał sobie sprawę, że pochodzi on z włosów

Annette i odetchnął. Może o to właśnie chodzi - pomyślał nagle, znów czujny.

- Masz ładne perfumy - powiedział nieszczerze. - Jak się nazywają?

- „Noc dzikości” - odparła Annette. - Kupiłam je od handlarza z Alfa II.

Kosztowały mnie dziewięćdziesiąt skinów, ale pachną pięknie, nie uważasz?

Miesięczna pensja. - Z jej oczu wyzierał smutek.

- Wyjdź za mnie - zaczął znowu Baines, a potem urwał.

Pojawił się reprezentant Depów. Stał w drzwiach, a jego wytrzeszczone oczy,

w pełnej przerażenia twarzy, zdawały się przeszywać Bainesa na wylot.

- Dobry Boże - jęknął Gabriel, nie wiedząc, czy współczuć biednemu Depowi,

czy żywić dla niego pogardę. W końcu mężczyzna mógłby nabrać werwy, wszyscy

Depowie mogliby, gdyby mieli trochę odwagi. Ale odwaga była uczuciem nie

znanym mieszkańcom kolonii z południa. Ten rzeczywiście wykazywał całkowity jej

brak. Zawahał się przy drzwiach, bojąc się wejść, tak obojętny na swój los, że

zrobiłby każdą rzecz, nawet taką, której się bał. Podczas gdy Ob-Com na jego miejscu

po prostu policzyłby do dwudziestu, odwróciłby się i uciekł.

- Proszę wejść - nakłaniała Annette, wskazując krzesło.

- Jaki jest sens naszej rozmowy? - zapytał Dep i wszedł powoli, pochylony,

zdesperowany. - Zadajemy sobie tylko ból. Nie widzę powodu rozpętywania

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: