Agatha Christie - Słonie Mają Dobrą Pamięć.pdf - Agatha Christie - nest2

AGATHA CHRISTIE

S ŁONIE M AJĄ D OBRĄ P AMIĘĆ

(P RZEŁOŻYŁA : A GNIESZKA B IHL )

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Obiad literacki

Pani Oliver popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. Rzuciła pospieszne spojrzenie na

zegar na kominku, który, jak podejrzewała, spóźniał się o jakieś dwadzieścia minut. I

powróciła do studiowania fryzury. Kłopot z panią Oliver (do czego się zresztą otwarcie

przyznawała) polegał na tym, że jej fryzura stale ulegała zmianom. Wypróbowała już niemal

wszystko. Kiedyś nosiła surowy kok a la madame Pompadour , potem niby rozwiane wiatrem

loki, które sczesywała do tylu, by odsłonić czoło intelektualistki (przynajmniej miała

nadzieję, iż to, co odsłania, jest czołem intelektualistki). Wypróbowała też schludnie ułożone

pukle i artystyczny nieład. Musiała przyznać, że akurat dziś jej fryzura nie miała znaczenia:

dziś bowiem zamierzała uczynić to, co robiła niezwykle rzadko, to jest założyć kapelusz.

Na górnej półce szafy pani Oliver leżały cztery kapelusze. Jeden z nich przeznaczony

był na śluby. Jeśli w planach miało się przyjęcie ślubne, kapelusz stawał się obowiązkowy.

Właściwie to na takie okazje pani Oliver miała aż dwa. Pierwszy, zamknięty w okrągłym

pudle, skonstruowany był z piór. Siedział ciasno na głowie i bardzo dobrze znosił nagle ataki

deszczu, który mógł niespodziewanie dopaść ofiarę przenoszącą się z samochodu do wnętrza

świętego przybytku lub, popularniejszego w dzisiejszych czasach, Urzędu Stanu Cywilnego.

Drugi, bardziej wyszukany, nadawał się idealnie na śluby urządzane w letnie sobotnie

popołudnia. Składał się z szyfonu, kwiatów i żółtej siateczki przypiętej gałązką mimozy.

Dwa pozostałe nakrycia głowy cechowało niemal uniwersalne przeznaczenie.

Pierwsze z nich, zwane przez panią Oliver “wiejskim”, z ciemnego filcu, świetnie pasowało

do tweedów w prawie każdym wzorze. Twarzowe rondo można było opuścić lub wywinąć do

góry.

Pani Oliver miała kaszmirowy sweter na ciepłe dni i cieniutki pulowerek na gorące,

oba w kolorach dobranych do kapelusza. Jednakże, mimo iż często nosiła pulowery,

praktycznie nigdy go nie zakładała. Bo, doprawdy, po cóż zakładać kapelusz na wycieczkę na

wieś i obiad z przyjaciółmi?

Czwarte chapeau , najdroższe, obdarzone było niezwykłymi wprost zaletami. Być

może, jak myślała nieraz pani Oliver, dlatego, że było tak drogie. Przypominało turban

złożony z wielu różnokolorowych warstw aksamitu w pastelowych odcieniach, które

pasowały do wszystkiego.

Pani Oliver zawahała się i wreszcie zawołała o pomoc.

- Mario! - Powtórzyła głośniej: - Mario! Przyjdź tu na minutkę.

Maria przywykła do próśb o udzielenie rady na temat stroju, który pani Oliver ma

zamiar włożyć.

- Chce pani założyć ten śliczny wytworny kapelusik, prawda? - spytała wchodząc.

- Tak - odrzekła pani Oliver. - Jak sądzisz: czy wygląda lepiej tak, czy odwrotnie?

Maria cofnęła się i spojrzała.

- Założyła pani tył na przód, prawda?

- Tak, wiem - powiedziała pani Oliver. - Doskonale o tym wiem. Ale wydawało mi

się, że tak będzie lepiej.

- A dlaczegóż to? - zdziwiła się Maria.

- Tak być powinno. Choć najwyraźniej nie odpowiadałoby to firmie, która mi go

sprzedała - wyjaśniła pani Oliver.

- Dlaczego myśli pani, że lepiej będzie odwrotnie?

- Wtedy widać ten śliczny odcień błękitu i ciemny brąz, i ta strona jest chyba lepsza

od drugiej, zielono-czerwono-czekoladowej.

Jednocześnie pani Oliver ściągnęła kapelusz i przymierzyła go złą stroną na przód,

potem właściwą, bokiem - co nie spodobało się zarówno jej, jak i Marii.

- Nie może go pani założyć szeroką stroną na przód. Nie pasuje do pani twarzy.

Zresztą nikomu by nie pasowało.

- Nie. To na nic. Chyba założę go w końcu tak, jak trzeba.

- Tak jest zawsze bezpieczniej - stwierdziła Maria.

Pani Oliver zdjęła z głowy przedmiot sporu. Maria pomogła jej założyć dopasowaną

sukienkę z ciemnobrązowej wełenki i kapelusz.

- Ależ pani elegancko wygląda - oceniła.

To właśnie pani Oliver lubiła w Marii. Wystarczyło dać jej bodaj najmniejszą szansę,

a nie poskąpiła pochwał.

- Wygłosi pani przemówienie? - spytała Maria.

- Przemówienie! - Pani Oliver była przerażona. - Nie. Oczywiście że nie. Wiesz, że

nigdy nie wygłaszam przemówień.

- Myślałam, że zawsze się je wygłasza na spotkaniach literackich. Na to się pani

przecież wybiera, prawda? Sławni pisarze roku 1973, czy który to rok mamy teraz.

- Nie muszę wygłaszać przemówień - powiedziała pani Oliver. - Będą inni ludzie,

którzy lubią to robić i są w tym o wiele lepsi ode mnie.

- Na pewno ładnie by pani przemawiała, gdyby pani chciała - powiedziała Maria,

wcielając się w rolę kusicielki.

- Nie, nie mogłabym - zaprotestowała pani Oliver. - Wiem, co potrafię robić i czego

nie potrafię. Nie umiem wygłaszać przemówień. Zawsze przejmuję się i tracę głowę. Pewnie

zaczęłabym się jąkać i powtarzać. Nie tylko czułabym się głupio, ale i głupio wyglądałabym.

Nie mam nic przeciwko słowom. Słowa można zapisać, nagrać na magnetofon albo

podyktować. Mogę robić ze słowami wszystko, dopóki wiem, że nie wygłaszam właśnie

przemówienia.

- Niech już pani będzie. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Na pewno. To

dość uroczysty obiad, prawda?

- Tak - przyznała pani Oliver bardzo przygnębionym tonem. - Dość uroczysty.

I dlaczego, pomyślała, ale nie wypowiedziała tego na głos, dlaczego u licha na niego

idę? Zastanowiła się przez chwilę, gdyż zawsze wolała wiedzieć, co zamierza zrobić, niż

robić coś najpierw i zastanawiać się potem, dlaczego to zrobiła.

W tym momencie Maria musiała pospiesznie wrócić do kuchni, ponaglona zapachem

przypalającego się dżemu, który akurat smażyła.

- Przypuszczam - odpowiedziała sobie pani Oliver - że chcę wreszcie sprawdzić, jak to

jest. Zawsze dostaję zaproszenia na obiady i spotkania literackie, a nigdy na nie nie chodzę.

Pani Oliver dotarła do ostatniego dania uroczystego obiadu, z pełnym zadowolenia

westchnieniem dziobiąc wśród resztek bezy na swoim talerzu. Przepadała za bezami, a w

dodatku był to przepyszny deser po niezwykle smacznym obiedzie. Lepiej jednak uważać z

bezami, kiedy osiągnęło się już wiek średni. Zęby? Wyglądały dobrze i miały tę zaletę, że

nigdy nie bolały. Białe, ładne zęby - całkiem jak prawdziwe. Ale w rzeczywistości nie były

prawdziwe. A zęby, które nie są prawdziwe - tak przynajmniej uważała pani Oliver - nie

zostały zrobione z pierwszorzędnego tworzywa. Zawsze była zdania, że psy mają zęby z

autentycznej kości słoniowej, natomiast ludzie - tylko z kości. W przypadku sztucznej szczęki

- z plastiku. W każdym razie rzecz polegała na tym, że lepiej unikać zawstydzającego

wrażenia, jakie można by wywołać, ufając zbytnio protezie. Sałata, solone migdały,

czekoladki z twardym środkiem, ciągnące się karmelki i cudownie lepkie bezy - to wszystko

oznaczało kłopoty. Z westchnieniem satysfakcji pani Oliver nabrała ostatnią łyżeczkę.

To był dobry obiad, bardzo dobry. Trunki były odpowiednie. Potrawy - bardzo

smaczne. Do tego towarzystwo sympatyczne. Obiad wydany na cześć kobiet-pisarek na

szczęście nie ograniczał się do żeńskich przedstawicielek profesji. Stawili się też inni literaci,

a także krytycy - w sumie i ci, którzy książki piszą, i ci, co je czytają. Pani Oliver siedziała

między dwoma czarującymi przedstawicielami męskiej pici. Edwin Aubyn, którego poezje

zawsze się jej podobały, był człowiekiem niezwykle dowcipnym. Miał sporo zabawnych

przygód podczas zagranicznych podróży i wiele doświadczeń osobistych i artystycznych.

Przy tym interesowały go restauracje i jedzenie, rozmawiali więc o tym radośnie, odkładając

na bok literaturę.

Sir Wesley Kent, siedzący po jej drugiej stronie, okazał się równie miłym kompanem.

Prawił komplementy i taktownie pomijał milczeniem wszystko, co mogłoby ją wprawić w

zakłopotanie (wielu ludziom udawało się to niemal bez wysiłku). Wspomniał o jednym czy

kilku powodach, dla których podobała mu się ta czy inna z jej książek, a były to przyczyny

całkiem właściwe. Dlatego też pani Oliver myślała o sir Kencie z sympatią. Uznała, że

zawsze można przyjąć komplementy od mężczyzn. To kobiety bywały zbyt wylewne. Co one

nieraz wypisywały! Doprawdy! Nie tylko kobiety, oczywiście. Niekiedy byli to młodzi,

uczuciowi mężczyźni z odległych krajów. W zeszłym tygodniu dostała list od wielbiciela,

zaczynający się od: “Czytając Pani książkę widzę, jak szlachetną musi być Pani kobietą”. Po

Agatha Christie - Słonie Mają Dobrą Pamięć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: