Rozdział 1.pdf

Od samego początku twierdził,

popełnił przestępstwo były tylko zdj

dziewczynę - Isabellę Swan.

MęŜczyzna został aresztowany, os

On jednak nie miał zamiaru sie podda

Poprzysiągł zemstę...

tku twierdził, Ŝe jest niewinny. Dowodem tego,

pstwo były tylko zdjęcia wykonane przez młod

Isabellę Swan.

czyzna został aresztowany, osądzony i zamknięty w wi

On jednak nie miał zamiaru sie poddać...

e jest niewinny. Dowodem tego, Ŝe

cia wykonane przez młodą

ty w więzieniu...

Rozdział 1.

Edward Cullen rozejrzał się po warsztacie kalifornijskiego więzienia

stanowego i przez myśl przemknęło mu, Ŝe powodzenie ucieczki zaleŜy od zimnej

krwi i stalowych nerwów, a raczej tego, co mu jeszcze z nich pozostało. Wszystko i

wszyscy wydawali się tacy jak zwykle. Współwięźniowie, odziani w niebieskie

spodnie i więzienne koszule tego samego koloru, krzątali się przy produkcji tablic

rejestracyjnych, których całe girlandy suszyły się juŜ na wieszakach pod sufitem.

Gotowe tablice, zapakowane w tekturowe pudła i przygotowane do transportu, jeden

z ludzi ładował za pomocą podnośnika widłowego na krytą skrzynię cięŜarówki.

Widok tej cięŜarówki, tej przepustki do wolności, sprawił, Ŝe Edwardowi Ŝywiej

zabiło serce.

- Będziesz tak stał, Cullen, czy raczysz mi moŜe podać list przewozowy?

Słysząc złośliwą odzywkę straŜnika – wysokiego, tyczkowatego faceta o pociągłej

twarzy, zwanego przez więźniów śabką z uwagi na skrzeczący, przepalony

papierosami głos, Edward wziął się w garść i uspokoił swoje tętno. Bez słowa –

właśnie tak zwykł wszystko robić – postąpił krok i podał śabce kartkę. StraŜnik, nie

lubiany przez więźniów za naduŜywanie władzy, jaką powierzyło mu więzienne

prawo, zmierzył Edwarda wzrokiem. Ten wytrzymał to bez mrugnięcia okiem. Po

rundzie pojedynku na spojrzenie straŜnik pierwszy spuścił oczy. Wyciągnął rękę po

kartkę, przejrzał rządek liczb i złoŜywszy swój podpis u góry strony, oddał ją

Cullenowi:

- Przypilnuj, Ŝeby załadowali tablice, a potem zanieś ten świstek do księgowości.

Edward nie odpowiedział. Po prostu się odwrócił. Wówczas straŜnik dodał:

- Widzę, Cullen Man, Ŝe wciąŜ niewiele masz do powiedzenia?

Cullen Manem nazwała Edwarda przed sześcioma miesiącami prasa. ZasłuŜył sobie

na to miano podczas procesu, który zakończył się skazaniem go na piętnaście lat

więzienia za morderstwo. Określenie to bardzo do niego pasowało, gdyŜ podczas

procesu nie wypowiedział ani jednego słowa. Nie przyznał się do winy ani nie

próbował dowieść swojej niewinności. Miał powód, Ŝeby się nie odzywać. Zresztą,

nawet go nie mając i tak by pewnie nic nie powiedział. W końcu któŜ, u diabła, by

mu uwierzył?

- Fakt – odparł. W jego głosie pobrzmiewała taka sama pustka, jaka gościła w sercu.

Serce Edwarda w mniejszym bądź większym stopniu zawsze wypełniała

pustka. Szczególnie zaś przez ostatnie dwa tygodnie, odkąd prywatny detektyw,

którego wynajął, poinformował, Ŝe jego brat został w końcu odnaleziony. Martwy.

To właśnie ta wiadomość skłoniła Edwarda do zaplanowania ucieczki. Przedtem

starał się być przykładnym więźniem, na co nalegał jego adwokat, twierdząc, Ŝe za

dobre sprawowanie moŜe zostać przedterminowo zwolniony. Teraz, patrząc przez

pryzmat śmierci swojego brata – zamordowania swojego brata – nie zamierzał

odgrywać dłuŜej grzecznego chłopca.

- Fakt, proszę pana – warknął straŜnik.

Edward nie dał się sprowokować. Zareagował tylko półuśmieszkiem i powtórzył:

- Fakt, proszę pana.

Ciszę, która zawisła między dwoma męŜczyznami, wypełniło pobrzękiwanie tablic

rejestracyjnych, warkot maszyn wiercących dziury w metalu, szuranie teksturowych

pudeł i mechaniczne pojękiwanie podnośników widłowych.

- Do roboty – straŜnik przerwał w końcu milczenie.

Cullen odwrócił się bez słowa i ruszył w stronę cięŜarówki. Starał się iść beŜ

pośpiechu i nie okazywać po sobie jakie miotają nim emocje. Podszedł do

załadowanej juŜ w jednej czwartej skrzyni, wspiął się do środka i zaczął

porównywać numery z tymi, które miał zapisane na kartce. Rozglądał się ukradkiem

za pudłem opatrzonym pewną kombinacją liczb, o której wiedział, Ŝe nie figuruje na

kartce. Takiego pudła tam nie było.

W pierwszej chwili Edwarda naszło uczucie, Ŝe ucieczka moŜe się nie

powieść. Bez tego pudła wszystkie jego plany brały w łeb. Potrzebował ukrytej w

nim pary noŜyc do cięcia metalu. Nie dając jednak za wygraną, zaczął niby to od

niechcenia przestawiać inne pudła. W rezultacie w rogu skrzyni ładunkowej

powstała luka, w którą mógł się wcisnąć człowiek. Piętnaście minut później skrzynia

była juŜ załadowana w trzech czwartych, a specjalnie oznaczonego pudła jak nie

było, tak nie było. Edwarda ogarnęła panika. Zimna i wyrachowana, ale mimo

wszystko panika.

- Dalej, ładować do końca. – krzyknął straŜnik o ponurej gębie, poklepując

cięŜarówkę. – Nie mamy na to całego dnia. Cullen wyłaź stamtąd wreszcie i daj mi

skończyć załadunek.

Edward zeskoczył ze skrzyni z zadziwiającą zwinnością. Całą siłą woli walczył z

pokusą obejrzenia się za siebie, na puste miejsce, które sobie wygospodarował.

Przyglądając się ładowaniu, Edward czuł narastającą rozpacz. Jeszcze chwila i

skrzynia będzie pełna. Do upchnięcia została juŜ ostatnia sterta pudeł, a i ona, pod

czujnym okiem straŜnika powędrowała wkrótce do cięŜarówki. Edward dalej

sprawdzał numery. Nagle jego ręka znieruchomiała. Na trzecim pudle od końca

widniały cyfry których szukał. Ogarnęło go uczucie ulgi, a wraz z nim frustracja

granicząca niemal z wściekłością. O zrealizowaniu planów nie było juŜ mowy, nie

na oczach połowy więzienia, zebranej tu jak publiczność teatralna.

- No, czego tak stoisz, Cullen, na co czekasz, na oklaski? – spytał straŜnik,

zatrzaskując jedno skrzydło drzwi cięŜarówki i sięgając po drugie. Skinął na

kierowcę, młodego człowieka, który najwyraźniej czuł się nieswojo w tym najlepiej

strzeŜonym stanowym więzieniu i nie mógł się doczekać odjazdu.

Kierowca z widoczną ulgą wdrapał się do kabiny i trzasnął głośno

drzwiczkami, straŜnik zaś kończył właśnie zamykanie tylnych drzwi. W tej samej

chwili rozpętało się piekło. Jeden podnośnik widłowy zderzył się z innym, ten drugi

pojawił się jak spod ziemi. Metal zazgrzytał o metal przyprawiając o dreszcze

piskiem. Zaraz potem wybuchła wrzawa.

- Co jest u licha?

- Widzieliście?!

- To Laurent!

- Laurent?! – krzyknął straŜnik, podbiegając do piętrzącej się pośrodku

pomieszczenia kupy złomu. Wszyscy, włącznie z kierowcą cięŜarówki podąŜyli za

nim. ‘Ściślej mówiąc, wszyscy prócz Edwarda, który jako jedyny nie ruszył się ze

swojego miejsca. Został obok cięŜarówki. Obok opuszczonej cięŜarówki. Z

unieruchomionej teraz maszyny, której bok szpeciło rzucające się w oczy wgłębienie

wyskoczył potęŜnie zbudowany murzyn, Laurent. W pierwszym tygodniu pobytu w

więzieniu Edward poprztykał się z Laurentem z takim rezultatem, Ŝe obaj nabrali do

siebie szacunku. Nie byli przyjaciółmi – w więzieniu nie było praktycznie przyjaciół

– ale ufali sobie nawzajem. Kiedy Edward zwrócił się do Laurenta z prośbą, którą

tamten mógł spełnić, bo pracował w dziale tablic rejestracyjnych więziennego

warsztatu, gdzie pełno było wszelkiego rodzaju narzędzi, Laurent o nic nie pytał.

Jego wzrok na ułamek sekundy napotkał spojrzenie Edwarda i powiedział mu Ŝeby

nie zadawał zbędnych pytań, Ŝe wypadek który wydarzył się przed chwilą, w

rzeczywistości nie był Ŝadnym wypadkiem. „Korzystaj z szansy którą ci daję”,

zdawał się mówić.

- Ślepy jesteś, Laurent? – wydarł się straŜnik.

- Ej, człowieku, nie dziwota, Ŝe was dorwali, skoro to ty prowadziłeś ten wóz,

którym nawiewaliście – zaŜartował inny więzień, który wiedział, Ŝe Laurent

odsiaduje wyrok za napad z bronią w ręku na bank.

Śmiech był ostatnią rzeczą, jaką słyszał Edward, otwierając drzwi cięŜarówki

i wskakując do środka. Ciemność, zaskakujący chłód, którego przedtem nie czuł,

szalone łomotanie serca – wszystko to niespodziewanie dało mu się we znaki. Bez

nerwów – powtarzał sobie w duchu. Po prostu spokojnie i bez nerwów. Na wszelki

wypadek, bo nigdy nie wiadomo, czy komuś nie przyjdzie do głowy zajrzeć jeszcze

do środka, Edward wślizgnął się czym prędzej do przygotowanej wcześniej

kryjówki. Ukucnął, odetchnął głęboko i czekał: zdawało mu się, Ŝe mijają godziny,

choć tak naprawdę trwało to zaledwie parę minut. Gdy kierowca wdrapał się

wreszcie z powrotem do kabiny, zapuścił silnik i zaczął wyprowadzać wóz z terenu

więzienia, Edward poczuł ogromną ulgę, a zarazem niepokój. Ulgę, Ŝe jest wreszcie

w drodze, niepokój, Ŝe to juŜ, Ŝe nie ma teraz odwrotu i Ŝe jeśli go schwytają,

poniesie wszelkie konsekwencje swego czynu.

Ale nie złapią go, po prostu nie mogą. Nie wcześniej, nim załatwi to, co ma do

załatwienia. Tym zaś, co będzie później, nie zaprzątał sobie na razie głowy.

Edward czekał spokojnie, dopóki nie upewnił się, Ŝe cięŜarówka wyjechała za

więzienna bramę, po czym najostroŜniej jak mógł, przepełznął na tył wozu.

Udzielało mu się trzęsienie pojazdu. Wyrzucał sobie, Ŝe w pośpiechu nie zapamiętał

dobrze miejsca, gdzie spoczywało potrzebne pudło. Czy leŜy na stercie po prawej,

czy po lewej? Czy to trzecie od góry, czy trzecie do dołu? Wybrał jedno na chybił

trafił i otworzył je.

Tablice rejestracyjne.

Zaklął pod nosem.

Sięgnął po inne pudło i podwaŜył wieko, Ŝałując, Ŝe nie ma przy sobie scyzoryka, z

którym dawniej nigdy się nie rozstawał. Jego brak odbierał jako jedno z wielu

więziennych upokorzeń, jeszcze jedną ingerencję w swoją prywatność. Mocując się

z pudłem, natrafił nagle plecami na parę noŜyc do cięcia metalu. Dzięki, Laurent!

Poustawiał kilka pudeł jedno na drugim, wspiął się na szczyt konstrukcji i zaczął

wycinać dziurę w suficie skrzyni ładunkowej. Pracując w gorączkowym pośpiechu,

ciął i szarpał. Za kaŜdym cięciem noŜyce wgryzały się w dach zaledwie na

centymetr. Drogocenne centymetry. Drogocenny czas. Z wycięciem dziury Edward

musiał uporać się do chwili, kiedy cięŜarówka dotrze do pewnego odosobnionego

miejsca i zwolni, wchodząc w zakręt.

Odginając poszczerbiony, trójkątny kawał grubej blachy, pokaleczył sobie

stawy palców. Z ran trysnęła krew, ale nawet nie zwrócił na to uwagi. Wystawił

głowę przez poszarpany otwór. Natychmiast zdał sobie sprawę, Ŝe zakręt drogi jest

tuŜ, tuŜ. Znacznie bliŜej niŜ myślał. Nie było czasu do stracenia. Podciągnął się do

góry, starając się nie zahaczyć o krawędzie otworu. Wypełznąwszy na zewnątrz,

przywarł do dachu, stawiając czoło silnemu prądowi powietrza. Wstrząsy

cięŜarówki i podmuchy wiatru groziły w kaŜdej chwili zmieceniem. Zaparł się,

rozrzucając szeroko ręce i nogi… i czekał.

CięŜarówka weszła w zakręt. Teraz albo nigdy. Próbując nie myśleć, co robi,

Edward zeskoczył z dachu. Ziemia wybiegła mu na spotkanie w piorunującym

tempie, grzmotnął o nią plecami z takim impetem, Ŝe na moment go zatkało.

Usłyszał własny krzyk, gardłowy odgłos protestu przeciw bólowi, który przeszył

jego ciało. PoniewaŜ porastające rów krzaki zapewniały mu tylko częściową

ochronę, Edward nie od razu zerwał się z ziemi. Zaczął powoli badać swoje ciało,

zginając po kolei kolejne części ciała, i na koniec stwierdził z ulgą, Ŝe Ŝadna nie jest

złamana. Zaś jego oddech, choć nadal cięŜki, odzyskał juŜ miarowość. Nie mu się

nie stało. A co waŜniejsze, był wolny. Wolny. Zrobił głęboki wdech, delektując się

popołudniem, delektując się świeŜym powietrzem kalifornijskiej jesieni. Powietrze

to, wolne i nie trzymane pod Ŝadną straŜą, miało wybornie upajającą woń.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: