Simon Beckett-Dr David Hunter 1-Chemia śmierci.pdf

SIMONBECKETT

CHEMIAŚMIERCI

Przekład

JANKRAŚKO

Rozdział1

Ciało ludzkie zaczyna się rozkładać cztery minuty po śmierci. Coś, co było kiedyś siedliskiem Ŝycia,

przechodzi teraz ostatnią metamorfozę. Zaczyna trawić samo siebie. Komórki rozpuszczają się od środka.

Tkanki zmieniają się w ciecz, potem w gaz. JuŜ martwe, ciało staje się stołem biesiadnym dla innych

organizmów. Najpierw dla bakterii, potem dla owadów. Dla much. Muchy składająjaja, zjaj wylęgają się

larwy. Larwy zjadają bogatą w składniki pokarmowe poŜywkę, następnie migrują. Opuszczają ciało w

składnymszyku,w zwartympochodzie,którypodąŜazawszenapołudnie.Czasemnapołudniowywschód

lubpołudniowyzachód,alenigdynapółnoc.Niktniewiedlaczego.

DotegoczasuzawartewmięśniachbiałkozdąŜyłosięjuŜrozłoŜyć,wytwarzającsilniestęŜonychemiczny

roztwór.Zabójczydlaroślinności,niszczytrawę,wktórejpełznąlarwy,tworzącswoistąpępowinęśmierci

ciągnącą się aŜ do miejsca, skąd wyszły. W sprzyjających warunkach na przykład w dni suche i gorące,

bezdeszczowe pępowina ta, ten pochód tłustych, Ŝółtych, rozedrganych jak w tańcu czerwi, moŜe mieć

wielemetrówdługości.Jesttowidokciekawy,adlaczłowiekaznaturyciekawskiegocóŜmoŜebyćbardziej

naturalneniŜchęćzbadaniaźródłategozjawiska?WłaśnietakdzieciYatesówznalazłyto,copozostałopo

SallyPalmer.

Neili Sam natknęli się napochód larw na brzegu lasu Farnhama, na skraju mokradeł. Był drugi tydzień

lipca i zdawało się, Ŝe to nietypowe lato trwa juŜ od wieków. Nieustający upał wysysał kolory z drzew,

spiekałziemięnakość.ChłopcyszlidoSadzawkipodWierzbąporośniętegotrzcinąstawu,któryuchodziłtu

za basen kąpielowy. Mieli spotkać się tam z kolegami i spędzić niedzielę, skacząc do zielonej wody z

rosnącegonadbrzegiemdrzewa.Takprzynajmniejmyśleli.

Bylipewnieznudzeniiapatyczni,odurzeniupałemizniecierpliwieniswoimtowarzystwem.Jedenastoletni

Neil, trzy lata starszy od Sama, szedł przodem, Ŝeby zademonstrować bratu swoje rozdraŜnienie tak to

sobie wyobraŜałem. Idzie przodem, ma w ręku patyk i smaga nim krzaki i gałęzie mijanych po drodze

drzew. Sam wlecze się z tyłu, pociągając nosem. Nie, nie jest przeziębiony ma katar sienny i mocno

zaczerwienioneoczy.Pomógłbymułagodnylekprzeciwhistaminowy,aleonjeszczeotymniewie.Latem

zawsze pociąga nosem, tak po prostu jest. Wiecznie w cieniu starszego brata, idzie ze spuszczoną głową,

dlategotowłaśnieon,anieNeil,zauwaŜapochódlarw.

Przystaje,Ŝebysięmuprzyjrzeć,apotemwołabrata.Neilniemaochotyzawracać,alewyczuwa,ŜeSam

coś znalazł. Udaje, Ŝe nie robi to na nim Ŝadnego wraŜenia, lecz falujący pochód czerwi intryguje go tak

samo jak Sama. Obydwaj kucają i odgarniając z czoła ciemne włosy, krzywią się od zapachu amoniaku. I

chociaŜpotemniebędąmoglisobieprzypomnieć,któryznichwpadłnapomysł,Ŝebysprawdzić,skądlarwy

idą, myślę, Ŝe zaproponował to Neil. To nie on zauwaŜył je jako pierwszy, dlatego na pewno zechciałby

ponownieobjąćdowództwo.TakwięctoonruszaprzodemwstronękęppoŜółkłejbagiennejtrawy,aSam

idziezanim.

Czy juŜ wtedy poczuli smród? Prawdopodobnie tak. Musiał być na tyle silny, Ŝe mimo zapalenia zatok

poczułgonawetSam.Iprawdopodobniewiedzieli,cotensmródoznacza.Niebylimieszczuchami,dobrze

znalicyklŜyciaiśmierci.IchuwagęmusiałyteŜzwrócićmuchy,somnambuliczniebrzęczącewupale.Ale

wbrewtemu,czegooczekiwali,niezobaczylitamścierwaowcyanijeleniaczynawetpsa.Nagie,leczwciąŜ

rozpoznawalnezwłokiSallyPalmerbyłystudiumrozedrganegoruchu,siedliskiemkłębiącegosiępodskórą

robactwa, które wypełzało z jej ust, nosa i z pozostałych otworów ciała. Czerwie zbijały się na ziemi w

gromadę,dołączałydopochoduiznikaływtrawie.

Niemaznaczenia,któryzchłopcówuciekłstamtądpierwszy,alemyślę,ŜebyłtoNeil.Sam,jakzwykle

naśladującbrata,próbowałgodogonićiścigalisiętakaŜdodomu.Zdomuposzlinapolicję.

Iwkońcutrafilidomnie.

OpróczłagodnegośrodkauspokajającegodałemSamowicośnakatarsienny.Aledotegoczasunietylko

on miał zaczerwienione oczy. Odkryciem wstrząśnięty był i jego brat, chociaŜ jak na młodego chłopaka

przystało,zaczynałjuŜodzyskiwaćzimnąkrew.Dlategotowłaśnieonopowiedziałmi,cosięstało,powoli

nadając surowym wspomnieniom bardziej przystępną formą opowieści, którą moŜna w nieskończoność

odtwarzaćipowtarzać.Jakoodkrywcazwłok,odktórychtowszystkosięzaczęło,miałjąopowiadaćjeszcze

przezwielelat,długopotragicznychwydarzeniachtamtegoupalnegolata.

Rzeczwtym,ŜekoszmarniezacząłsięwcaleododkryciazwłokSallyPalmer.Poprostuniewiedzieliśmy

wtedyidowtedycowśródnasŜyło.

Rozdział2

PrzyjechałemdoManhamtrzylatawcześniej,późnympopołudniemwdeszczowymtamtegorokumarcu.

Wysiadłemnastacjimałejplatformiewszczerympolubyujrzećtonącywdeszczukrajobraz,pozbawio

ny zarówno Ŝycia, jak i konkretnych kształtów. Z walizką w ręku stałem tam, chłonąc scenerię i nie

zwracającuwaginaściekającyzakołnierzdeszcz.Jakokiemsięgnąć,aŜpohoryzontrozciągałysiępłaskie

wrzosowiskaiupstrzonekępamidrzewmokradła.

Nigdy przedtem nie byłem w Broads ani w ogóle w Norfolk. Tak, okolica była spektakularnie obca.

Ogarnąłemwzrokiemrozległą,otwartąrówninę,odetchnąłemchłodnym,wilgotnympowietrzemipoczułem,

Ŝe zaczynam się trochę rozluźniać. Choć dość odstręczające, Manham nie było Londynem i to mi

wystarczyło.

Niktniewyszedłminaspotkanie.NiezamówiłemtaksówkianiŜadnegoinnegośrodkatransportu.Moje

plany nie sięgały tak daleko. Sprzedałem samochód oraz całą resztę i zupełnie nie zastanawiałem się, jak

dotręzestacjidomiasteczka.Wtedyjeszczeniemyślałemzbyttrzeźwo.Gdybympomyślałztypowądla

mieszczucha arogancją załoŜyłbym pewnie, Ŝe będą tam taksówki, sklep czy w ogóle cokolwiek.

TymczasemniebyłotaaniŜadnejtaksówki,aninawetbudkitelefonicznej.PrzezchwilęŜałowałem,Ŝewraz

zrzeczamisprzedałemkomórkę,apotemwziąłemwalizkęiruszyłemwstronędrogi.Gdytamdoszedłem,

stanąłem przed wyborem: skręcić w lewo czy w prawo? Skręciłem w lewo. Bez wahania i bez powodu.

Kilkaset metrów dalej było skrzyŜowanie, a przed skrzyŜowaniem stał wyblakły, drewniany mocno

pochylonydrogowskaz,wydawałosięwięc,Ŝewskazujecośukrytegowrozmokłejziemi.Aledowiedziałem

sięprzynajmniej,Ŝeidęwdobrymkierunku.

Zanim doszedłem do miasteczka, zapadł juŜ zmierzch. Po drodze minęło mnie parę samochodów, ale

Ŝaden się nie zatrzymał. Nie licząc samochodów, pierwszymi oznakami Ŝycia było kilka przydroŜnych,

oddalonych od siebie gospodarstw. Nieco później w gasnącym świetle dnia zobaczyłem wieŜę na wpół

wrośniętego w ziemię kościoła; tak to przynajmniej wyglądało. Zaraz potem pojawił się chodnik, wąski i

śliski od deszczu, mimo to lepszy niŜ trawiaste pobocze i Ŝywopłoty, przez które musiałem się przedtem

przedzierać. Za kolejnym zakrętem wyrosło samo Manham ukryte tak dobrze, Ŝe zobaczyłem je dopiero

wtedy,gdydoniegodotarłem.

Nie naleŜało do miasteczek jak z widokówki. Było za bardzo przytulne, za bardzo rozciągnięte, Ŝeby

pasować do obrazu typowej angielskiej prowincji. Na skraju stało kilka przedwojennych kamienic, ale te

szybko ustąpiły miejsca kamiennym domom ze ścianami upstrzonymi kawałkami krzemienia. Im bliŜej

centrum, tym domy były starsze, tak więc z kaŜdym krokiem coraz bardziej cofałem się w przeszłość.

Błyszczące od deszczu tuliły się do siebie, a ich martwe okna gapiły się na mnie z nieskrywaną

podejrzliwością.

Nieco dalej, na ulicy pojawiły się zamknięte sklepy, a za sklepami kolejne domy ginące w mokrym

zmierzchu.Minąwszyszkołęipub,dotarłemdomiejskiegoskweru.SkwerjarzyłsięodŜonkili.Wponurym

ciemnobrązowym świecie ich kiwające się na deszczu Ŝółte trąbki były szokująco barwne. Nad skwerem

górował olbrzymi kasztanowiec z nagimi, czarnymi, rozłoŜystymi gałęziami. Za kasztanowcem, pośrodku

cmentarza pełnego omszałych nagrobków stał normandzki kościół, którego wieŜę widziałem z drogi.

Podobnie jak ściany domów na skraju miasteczka, j ego ściany teŜ wyłoŜono kawałkami twardego,

odpornegonapogodękrzemienia.Aletynk,wktórymtkwiłkrzemień,byłstaryizwietrzały,adrzwiiokna

lekkowypaczone,gdyŜzupływemstulecifundamentykościołacorazbardziejzapadałysięwziemię.

Przystanąłem.Dalejbyłydomy,azanimikolejne.Dotarłodomnie,ŜetojuŜcałeManham.Wniektórych

oknach paliło się światło, lecz poza tym nigdzie nie dostrzegłem ani śladu Ŝycia. Stałem na deszczu, nie

wiedząc, dokąd iść. Nagle usłyszałem jakiś hałas i zobaczyłem dwóch ogrodników na cmentarzu. Nie

zwracając uwagi ani na pogodę, ani na porę dnia, wyrywali i grabili trawę między starymi, kamiennymi

nagrobkami.GdypodszedłembliŜej,nieprzerwalipracyaninawetnamnieniespojrzeli.

Przepraszam,gdzietujestprzychodnia?spytałemztwarząspływającądeszczem.

Dopiero wtedy podnieśli wzrok i mimo dzielącej ich róŜnicy wieku trudno było nie poznać, Ŝe są to

dziadekiwnuk.Obydwajmielitakiesamespokojneiobojętnetwarze,takiesamemodreoczy.Tenstarszy

ruchemgłowywskazałwąską,wysadzanądrzewamiuliczkąbiegnącąwzdłuŜskweru.

Tam.Prostoprzedsiebie.

Jego akcent, spiralne zbitki samogłosek tak obce moim miejskim uszom, był kolejnym potwierdzeniem

tego,ŜeniejestemjuŜwLondynie.Podziękowałemim,aleonijuŜpowrócilidopracy.Wszedłemwuliczkę

i szum ściekającego z gałęzi drzew deszczu przybrał na sile. Po chwili stanąłem przed szeroką bramą

strzegącą dostępu do wąskiego podjazdu. Na słupie bramy wisiała drewniana tabliczka z napisem: B ANK

H OUSE , podniązaśbyłamosięŜnaznapisem:D R H.M AITLAND . Wysadzanacisamialejkapięłasięłagodnie

pod górę przez starannie utrzymany ogród, a potem opadała, by skończyć się na podwórzu okazałego

gregoriańskiegodomu.PotarłembutamiobłyszczącąmocnozuŜytąsztabękutegoŜelazazbokufrontowych

drzwiioskrobawszybłotozbutów,głośnozastukałemcięŜkąkołatką.JuŜmiałemzastukaćponownie,gdy

drzwisięotworzyły.

Wprogustanęłapulchnakobietawśrednimwiekuonienagannieuczesanychszarychwłosach.

Tak?

JadodoktoraMaitianda.Kobietazmarszczyłabrwi.

GabinetjuŜzamknięty.Ibojęsię,Ŝepandoktorniechodzinatakpóźnewizyty.

Nie, nie, chciałem powiedzieć, Ŝe jestem umówiony. Nie zareagowała. Dopiero wtedy zdałem sobie

sprawę,jakmuszęwyglądaćpogodzinnymspacerzewdeszczu.Jawsprawiepracy.NazywamsięHunter.

DavidHunter.

Natychmiastrozjaśniłajejsiętwarz.

Och,bardzopanaprzepraszam.Niewiedziałam,myślałam,Ŝe...Proszę,proszęwejść.Przepuściłamnie

przodem.BoŜeświęty,przemókłpandosuchejnitki.Długopanszedł?

Godzinę,zestacji.

Zestacji?PrzecieŜtokilometrystąd!JuŜpomagałamizdjąćpłaszcz.Dlaczegopanniezadzwoniłinie

powiedział,októrejpanprzyjeŜdŜa?Ktośbypanaodebrał.

Nieodpowiedziałem.Szczerzemówiąc,poprostunieprzyszłomitodogłowy.

Proszędalej,dosaloniku.Rozpaliłamwkominku.Nie,walizkęniechpanzostawidodała,odwracając

się od wieszaka. Uśmiechnęła się i dopiero wtedy zauwaŜyłem, jak bardzo ściągniętą ma twarz. To, co

wziąłemprzedtemzaoschłośćilapidarność,byłopoprostuzmęczeniem.Niktjejtunieukradnie.

ZaprowadziłamniedoduŜego,wyłoŜonegodrewnempokoju.Przedkominkiem,wktórymŜarzyłsięstos

polan,stałastara,wytartaskórzanakanapa.Dywanbyłperski,teŜstary,leczwciąŜpiękny;leŜałnapodłodze

zbrunatnoczerwonychdesek.Wszędzieunosiłsięprzyjemnyzapachsosnyidymuzkominka.

Proszę,niechpanusiądzie.Powiemdoktorowi,Ŝepanprzyjechał.Napijesiępanherbaty?

Kolejnyznak,ŜebyłemjuŜnawsi.Wmieściezaproponowanobymikawę.Podziękowałemigdywyszła,

zapatrzyłemsięwogień.Popanującymnadworzezimnie,odgorącazrobiłemsięsenny.ZaoknembyłojuŜ

zupełnie ciemno. W szybę bębniły krople deszczu. Kanapa była miękka i wygodna, i Powoli opadały mi

powieki.Gdyzaczęłaopadaćgłowa,ogarniętypaniką,szybkowstałem.Wstałemiodrazupoczułemsiędo

cnawyczerpany,fizycznieipsychiczniewypluty.Alestrachprzedzaśnięciembyłjeszczewiększy.

Gdywróciła,wciąŜstałemprzedkominkiem.

Proszętędy.Doktorjestwgabinecie.

Poskrzypującbucikami,zaprowadziłamniedodrzwinakońcukorytarza.Przystanęła,cichozapukałainie

czekając na „proszę", swobodnym, poufałym ruchem ręki przekręciła klamkę. Uśmiechnęła się i stanęła z

boku.

Zarazprzyniosęherbatkęszepnęła,zamykającdrzwi.

Biurko, za biurkiem jakiś męŜczyzna. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie bez słowa. Był wysoki, nawet

siedząc.Miałwyrazistą,pooranązmarszczkamitwarzigęstewłosy,moŜeniesiwe,alekremowe.Leczjego

czarne brwi były zaprzeczeniem jakiejkolwiek słabości, a osadzone pod nimi oczy spoglądały czujnie i

przenikliwie.Patrzyły,oceniały,alecowemniedostrzegły,tegonieumiałempowiedzieć.Niewyglądałem

najlepiejiporazpierwszyogarnąłmnielekkiniepokój.

BoŜe,człowiekuwarknął.Aleśpanprzemókł!Głosmiałszorstki,leczprzyjazny.

SzedłempiechotąaŜzestacji.Niebyłotaksówek.

WitamywnaszymcudownymManhamprychnął.Powinienbyłpanmnieuprzedzić,Ŝeprzyjedziepan

dzieńwcześniej.Ktośbynapanaczekał.

Dzieńwcześniej?powtórzyłem.

No,tak.Spodziewałemsiępanajutro.

Zamknięte sklepy dopiero teraz to do mnie dotarło. Była niedziela. Nie zdawałem sobie sprawy, jak

bardzowypaczyłomisiępoczucieczasu.Gafawprawiłamniewzakłopotanie.Udał,Ŝetegoniewidzi.

Nie szkodzi. NajwaŜniejsze, Ŝe pan juŜ jest. Będzie pan miał więcej czasu na aklimatyzację. Henry

Maitland.Miłomi.

Wyciągnął do mnie rękę, ale nie wstał. Dopiero wtedy zauwaŜyłem, Ŝe jego fotel ma kółka. Nachyliłem

się,Ŝebyuścisnąćmudłoń,lecztuŜprzedtemlekkosięzawahałem.Maitlanduśmiechnąłsięgorzko.

TerazjuŜpanrozumie,dlaczegodałemtoogłoszenie.

Zamieściłjew„Timesie,wdziale„Praca",ogłoszenietakmałe,ŜełatwojemoŜnabyłoprzeoczyć.Aleja

niewiedziećczemu,odrazujezobaczyłem.Wiejskaprzychodniaposzukiwałalekarzapierwszegokontaktu

na umowę okresową. Na pół roku; mieszkanie zapewnione. Najbardziej uderzyła mnie lokalizacja. Nie

Ŝebym bardzo chciał pracować w Norfolk, ale Norfolk leŜy daleko od Londynu. Odpowiedziałem na

ogłoszeniebezekscytacjiiwielkichnadziei,dlategogdytydzieńpóźniejprzyszedłlist,otwierałemgo,spo

dziewając się grzecznej odmowy. Ale zamiast odmowy, znalazłem konkretną propozycję. Musiałem

przeczytaćlistdwarazy,Ŝebywkońcutodomniedotarło.Winnychokolicznościachpomyślałbympewnie,

Ŝemusitkwićwtymjakiśhaczyk.Alewinnychokolicznościachnigdynieodpowiedziałbymnaogłoszenie.

Odpisałem,Ŝeprzyjmujępropozycję.

A teraz patrzyłem na mojego nowego chlebodawcę, poniewczasie zastanawiając się, w co właściwie

wdepnąłem.Maitlandjakbyczytałwmoichmyślach.Klepnąłsiępoudachirzucił:

WypadeksamochodowypowiedziałtobezzaŜenowaniaczyuŜalaniasięnadsobą.Jestnadzieja,Ŝez

czasem odzyskam częściową władzę w nogach, ale na razie nie daję sobie rady sam. Przez rok brałem na

zastępstwomiejscowych,alemamtegodość.Jednegotygodniajednagęba,drugiegodruga.Tonikomunie

słuŜy.Wkrótcesiępanprzekona,Ŝetunielubiązmian,Wziąłfajkęikapciuchzbiurka.Przeszkadzapanu

dym?

Nie,jeślinieprzeszkadzapanu.

Dobra odpowiedź odparł ze śmiechem Maitland. Aleja niejestem pańskim pacjentem. Niechpano

tympamięta.

Przytknąłzapałkędocybucha.

No, dobrze powiedział, pykając z fajki. Po pracy na... na uniwersytecie, tak? Po pracy na

uniwersytecieprzeŜyjepantunielichyszok.No,apozatymManhamtonieLondyn.Zerknąłnamnieznad

cybuchaimyślałem,Ŝespytamnieodoświadczeniezawodowe.Aleniespytał.Jeślimapanjeszczejakieś

wątpliwości,toodpowiedniachwila,Ŝebyjewyniszczyć.

Nie,niemam.

Zadowolonykiwnąłgłową.

Dobrze.Tymczasemzamieszkapantutaj.JanicepokaŜepanupokój.Porozmawiamyprzykolacji.MoŜe

panzacząćjuŜjutro.Przyjmujemyoddziewiątej.

Mogęocośspytać?Maitlanduniósłbrwi.Czekał.

Dlaczegomniepanzatrudnił?

Nie dawało mi to spokoju. Nie na tyle, Ŝeby odrzucić propozycję, jednak wciąŜ dręczyła mnie mglista

niepewność.

Bouznałem,Ŝesiępannadaje.Dobrekwalifikacje,znakomitereferencje,noichęćpracynaodludziuza

psigrosz.

Myślałem, Ŝe najpierw przeprowadzi pan ze mną rozmowę. LekcewaŜąco machnął fajką, oplatając się

struŜkądymu.

Rozmowytrwają,ajachciałemprzyjąćkogoś,ktomógłbyzacząćnatychmiast.Pozatym,mamdobrego

nosa.

Jegopewnośćsiebiedodałamiotuchy.DopieroduŜopóźniej,kiedyniebyłojuŜwątpliwości,Ŝezostanę,

wyznałmiześmiechemprzyktórejśtamszklaneczcesłodowejwhisky,Ŝebyłemjedynymkandydatem.

Alewtedytakoczywistaodpowiedźnieprzyszłamidogłowy.

Uprzedzałem pana, Ŝe nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w leczeniu ogólnym. Skąd pewność, Ŝe

damsobieradę?

Adapan?

Chwilętrwało,zanimodpowiedziałem,bowsumiezastanawiałemsięnadtympierwszyraz.Wyjechałem

zLondynuprawiebeznamysłu.Poprostuuciekłemodludziimiejsczbytdlamniebolesnych.Noiświetnie

zacząłem. Nie dość Ŝe przyjechałem dzień wcześniej, to jeszcze przemokłem do suchej nitki. Nie miałem

nawetnatylerozumu,Ŝebyskryćsięgdzieśprzeddeszczem.

Takodparłem.

Notoniemampytańrzuciłzsurowąjednocześnielekkorozbawionątwarzą.Pozatym,totylkopół

roku.Noibędęmiałnapanaoko.

Wcisnąłguziknabiurku.Wgłębidomuzadzwoniłdzwonek.

Jeśli pacjenci nie dopisują, kolacja jest zwykle o ósmej. MoŜe pan teraz odpocząć. Ma pan bagaŜ czy

przyślą?

Mam walizkę. Zostawiłem ją pod opieką pańskiej Ŝony. Zaskoczony uśmiechnął się dziwnie

zaŜenowanymuśmiechem.

Janicetomojagosposiaodparł.Jestemwdowcem.Zdawałosię,Ŝewchłonąłemcałezawartewpokoju

ciepło.

JateŜ.

I tak zostałem lekarzem w Manham. I właśnie dlatego, Ŝe nim zostałem, trzy lata później jako jeden z

pierwszych dowiedziałem się o odkryciu Neila i Sama Yatesów. Oczywiście nikt nie wiedział, czyje to

zwłoki,jeszczeniewtedy.Byływtakimstanie,Ŝechłopcyniepotrafilinawetpowiedzieć,czysątozwłoki

kobiety,czymęŜczyzny.Teraz,gdywreszciepoczulisiębezpiecznie,niebylinawetpewni,czysąnagieczy

nie.WpewnymmomencieSamwymamrotałnawet,Ŝemająskrzydła,alezarazpotemstraciłpewnośćsiebie

i zamilkł. Natomiast Neil patrzył na mnie z tępym wyrazem twarzy. Cokolwiek tam widzieli, musiało to

wykraczać poza wszelkie znane im dotychczas punkty odniesienia, dlatego pamięć broniła się przed tym i

wzdragała.Zgadzalisięjedyniecodotego,ŜeleŜytamczłowiekiŜeczłowiektenjestmartwy.IchociaŜz

tego,Ŝenazwłokachroisięodrobactwa,wynikało,iŜodniósłjakieśrany,dobrzewiedziałem,Ŝemartwych

staćnawieleróŜnychsztuczek.Niebyłopowodu,Ŝebyzakładaćnajgorsze.

Jeszczeniewtedy.

Tym dziwniej zabrzmiały słowa ich matki. Linda Yates siedziała w małym saloniku, bez przekonania

oglądając coś na jaskrawym ekranie telewizora i tuląc do siebie przygaszonego syna. Jej mąŜ, rolnik, nie

wróciłjeszczezpracy.Zadzwoniładomnie,kiedysynowieprzybieglidodomuzdyszaniirozhisteryzowani.

Wmiasteczkutakmałymiodciętymodświatajakto,dyŜurmiałosięnawetwniedzielę.

WciąŜczekaliśmynaprzyjazdpolicji.Najwyraźniejuznali,Ŝeniemapocosięspieszyć,mimotoczułem

sięwobowiązkuzostać.DałemSamowiśrodekuspokajający,łagodnyjakplacebo,iniechętniewysłuchałem

opowieścijegobrata.Próbowałemniesłuchać.Dobrzewiedziałem,comoglitamwidzieć.

Iniechciałemdotegowracać.

Okno było szeroko otwarte, ale do pokoju nie wpadał najmniejszy powiew wiatru. Z podwórza biła

oślepiającajasność,rozpalonaniemaldobiałościprzezpopołudniowesłońce.

ToSallyPalmerpowiedziałaniztego,nizowegoLinda.

Popatrzyłemnaniązaskoczony.SallymieszkałasamotnienamałejfarmietuŜzamiastem.Byłaatrakcyjną

kobietą w wieku trzydziestu, trzydziestu pięciu lat i przyjechała do Manham kilka lat przede mną

odziedziczywszy gospodarstwo po wujku. WciąŜ miała kilka kóz, a dzięki wujkowi nie ma to jak więzy

krwiwoczachmiejscowychuchodziłacoprawdazaautsajderkę,lecznietaką,jakąbyłabyosobazupełnie

obca, a juŜ na pewno nie taką jak choćby ja, nawet teraz, po tylu latach. JednakŜe zarabiała na Ŝyciejako

pisarka i to stawiało ją poza nawiasem społeczności, gdyŜ większość sąsiadów patrzyła na nią z pełnym

szacunkupodziwem,aleizpodejrzliwością.Niesłyszałemplotek,Ŝezaginęła.

Skądpaniwie?

Bomisięśniła.

Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem. Zerknąłem na jej synów. Sam, teraz juŜ spokojniejszy, chyba nie

przysłuchiwał się naszej rozmowie. Ale Neil przez cały czas patrzył na matkę i wiedziałem, Ŝe gdy tylko

wyjdziezdomu,rozpowiewszystkopocałymmieście.

PoniewaŜmilczałem,pomyślała,Ŝejejniewierzę.

Stała na przystanku autobusowym i płakała. Spytałam, co się stało, ale nie odpowiedziała. Potem

spojrzałamnadrogę,akiedysięodwróciłam,juŜjejniebyło.

Niewiedziałem,copowiedzieć.

Takiesnynieśniąsiębezpowoduciągnęła.TenteŜnie.

Niech pani przestanie, nie wiemy jeszcze, kto tojest.To moŜe być kaŜdy. Posłała mi spojrzenie, które

mówiło,Ŝesięmylę,aleniezamierzałazemną

polemizować.Ucieszyłemsię,kiedydodrzwiwreszciezapukałapolicja.

Przyjechałoichdwóchiobydwajbyliświetnymprzykłademwiejskiegopolicjanta.Starszy miałrumianą

twarz i podczas rozmowy co chwilę wymownie mrugał. W tych okolicznościach było to zupełnie nie na

miejscu.

A więc znaleźliście trupa, tak? zaczął wesoło, spoglądając na mnie ze znaczącą miną jakby ponad

głowamichłopcówchciałwciągnąćmniedojakiejśzabawy.PodczasgdySamtuliłsiędomatki,zastraszony

obecnościąumundurowanejwładzy,Neilmamrotałpodnosem,odpowiadającnapytania.

Nietrwałotodługo.Tenstarszy,rumiany,zamknąłnotesipowiedział:

Dobra.Chodźmytoobejrzeć.KtóryzwaspokaŜe,gdzietojest?

Sam wtulił głowę wpiersi matki. Neil milczał,leczbardzo pobladł. Rozmowa tojedno. Powrót naskraj

mokradełtodrugie.Lindaspojrzałanamnieniespokojnie.

To chyba niejest dobry pomysł odparłem. Szczerze mówiąc, był zupełnie poroniony. Ale miałem do

czynienia z policją na tyle często, by wiedzieć, Ŝe dyplomacją moŜna wskórać z nimi znacznie więcej niŜ

otwartąkonfrontacją.

Tojakznajdziemytomiejsce,skoronieznamyterenu?spytał.

Wsamochodziemammapę.PokaŜęwam,gdzietojest.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: