Barclay Suzanne - Najpiękniejszy klejnot.pdf - Barclay Suzanne - Karo1510

Suzanne Barclay

Najpiękniejszy klejnot

Magia Bożego Narodzenia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wybrzeże Szkocji, październik 1192 roku

Lodowate strumienie deszczu lały się z zachmurzonego

nieba.

Duncan MacLellan nie sądził, że kiedykolwiek doświadczy

takiej ogromnej przyjemności. Stojąc na dziobie niewielkiego

żaglowca, kierował twarz wprost pod strugi deszczu. W pew

nym momencie westchnął i powiedział:

- Nie ma niczego lepszego od poczciwego szkockiego desz

czu po tych latach spędzonych na piaszczystych pogańskich pu

styniach:

- Na brodę Pana Boga, od tego zimna zadek przymarza mi

do ławki - poskarżył się Angus MacDougal.

- Angus - upomniał go Duncan.

Rycerz żachnął się.

- Jestem pewien, że Bóg zrozumie okoliczności, które

pchnęły mnie do wzywania imienia Jego nadaremno. Niech za

mienię się w kaczkę, jeśli nie jesteś najbardziej bogobojny ze

znanych mi dwunożnych istot.

- To właśnie dzięki bojaźni Bożej udało mi się przetrwać te

trzy lata wśród niewiernych. - A także dzięki nieugiętej woli

powrotu do Janet Leslie i poproszenia jej o rękę, dodał natych

miast w myślach. Tak więc własna odwaga i przemyślność,

a także wsparcie Najwyższego sprawiły, że był już u końca

długiej podróży i niemal o krok od spełnienia się najgorętszych

pragnień.

- Tym bardziej szkoda tych, którzy broniąc krzyża, grzeszy

li zapomnieniem o Bogu - przyłączył się do rozmowy ojciec

Simon, który nadszedł od strony rufy. W odróżnieniu od dwóch

rosłych rycerzy był mizernej postury, a spalona południowym

słońcem łysina jego tonsury wciąż obłaziła ze skóry. - Gdyby

nie ich przewrotność, nasza wyprawa nie zakończyłaby się tak

straszliwym fiaskiem.

- Nie przegraliśmy - obruszył się Angus. - Królowi Ryszar

dowi udało się zawrzeć rozejm z tym obrzydliwym Saladynem,

gwarantujący chrześcijańskim pielgrzymom swobodne korzys

tanie z portów.

- A jednak koszty po obu stronach okazały się zbyt wysokie

- rzekł Duncan. Wspomnienie przerażającej masakry w Akrze

oraz wycięcie w pień arabskich zakładników na rozkaz chrześ

cijańskiego króla Ryszarda wciąż go oburzało. Nie było żadne

go usprawiedliwienia dla takiej nieokiełznanej dzikości. Ludzie

honoru nie sieką mieczami bezbronnego tłumu.

- Znów zaczynasz gadać od rzeczy, Duncan - zauważył An

gus. Spojrzał na bandaże widoczne pod kolczugą i kubrakiem

Duncana. - Czy czasami nie otworzyły ci się rany?

- Nie ma obawy, druhu, już prawie nie czuję bólu. - Pogań

ski kindżał o mało co nie odciął mu ręki wraz z barkiem. Trosk

liwa opieka w lazarecie prowadzonym przez rycerzy spod znaku

świętego Jana z Jerozolimy uratowała mu ramię.

- Szpitalnicy chcieli, byś poleżał dłużej przynajmniej o ty

dzień, i tak powinieneś był zrobić - rzekł Angus. - Jesteś bez

ikry i oklapnięty jak żagle tej łajby, którą płyniemy do domu.

Ledwie trzymasz się na nogach.

- Nic mi nie jest. Czuję się dobrze. - Było to kłamstwo

i Duncan przyrzekł sobie w duchu wyznać je na spowiedzi, gdy

tylko przybędzie do Threave Castle. - Jeśli się słaniam, to

z powodu kołysania się statku, a nie na skutek osłabienia czy

gorączki. Gdy znów zobaczę Janet i pobierzemy się, zapomnę,

że kiedykolwiek byłem ranny. Prawdę mówiąc, gdy dowiedzia

łem się, że wy dwaj wsiadacie na statek, taka opanowała mnie

tęsknota za Szkocją, że nie wytrzymałbym w Ziemi Świętej ani

dnia dłużej. - Instynktownie dotknął sakiewki ukrytej pod tuni

ką sięgającą do połowy uda. Wypchana była szlachetnymi ka

mieniami. Templariusze zapłacili mu za rozliczne łupy, które

zdobył w walkach. Klejnoty łatwiej po prostu było przewieźć.

Angus podrapał się po zarośniętym policzku.

- Mam nadzieję, że pani twego serca doceni ryzyko, na jakie

się narażałeś, by wrócić do niej jako bogaty człowiek.

- Bądź tego pewien. - Duncan spojrzał w kierunku lądu.

Mgła i deszcz przesłaniały port Carlisle. Gdy przed trzema laty

wyruszał stąd w daleką podróż, widział z pokładu żaglowca ja

kieś nędzne chałupiny i labirynt doków, lecz obraz ten zatarł mu

się częściowo w pamięci. Natomiast drogę łączącą port z Threave

Castle pamiętał tak dobrze, jakby jechał nią wczoraj. A Janet

pojawiała się przed oczyma jego duszy jak żywa. - Najważniej

sze, że jej ojciec da nam swoje błogosławieństwo.

- Trzy lata rozłąki to topiel, w której utonęła niejedna nie

wieścia wierność. Skąd wiesz, że twoja bogdanka nie znalazła

już innego?

- Ponieważ przyrzekliśmy sobie, że wytrwamy w rozłące.

Wśród licznych przymiotów Janet jest również stałość. Nawet

jej ojciec musi uszanować naszą przysięgę, gdyż ślubowaliśmy

na święte relikwie.

- Ludzie nie szanują własnych przysiąg, a co dopiero cudze

- zauważył Angus.

- Niall Leslie do nich nie należy. - Pan na zamku Threave,

daleki krewny ze strony ojca, mimo licznych wad był słownym

człowiekiem. - Nawet gdyby oceniał mnie bardzo nisko, to i tak

Janet jest jego czwartą i ostatnią już córką. Przyrzekł swej żo

nie, gdy leżała na łożu śmierci, że Janet sama wybierze męża.

Wybrała mnie.

Fakt, że niewiasta tak doskonała jak Janet pokochała ko

goś tak mało znaczącego jak on, wciąż budził jego nabożną

cześć.

— Cóż, mam nadzieję, że się nie mylisz - rzekł Angus. - Ina

czej te trzy lata celibatu poszłyby na marne.

- Powiedziała, że będzie na mnie czekać. Czymże jest to

drobne wyrzeczenie, o którym wspomniałeś, jeśli w zamian

zdobędę szczęście?

- Jak dla kogo drobne. Mężczyźni mają swoje potrzeby.

A może w ogóle nie widziałeś tych czarnookich wschodnich

piękności, o które ocierałeś się każdego dnia?

- Poganki są jak powietrze w oczach chrześcijańskiego ry

cerza.

Duncan wykrzywił wargi. Wielu krzyżowców padło ofiarą

ciemnowłosych egzotycznych kobiet o namiętnych spojrzeniach

i kołyszących się biodrach. W Duncanie również budziła się żą

dza, kiedy na nie patrzył, lecz nie poddał się jej i nie uległ. A te

raz był ciekaw wyrazu twarzy kuzyna Nialla, kiedy będzie oglą

dał skarb, który on, Duncan, zgromadził podczas trzech lat cięż

kich walk.

Nie, kuzyn Niall nie nazwie go już więcej nicponiem i dar

mozjadem. Duncan stanie bowiem przed nim z krzyżem krzy

żowców na piersi i z garścią najwspanialszych klejnotów.

Statek skierował się dziobem ku skalistemu wybrzeżu. Zało

ga zaczęła skracać żagle i manewrować sterem. Przybili i zrzu

cili kotwicę. Gdy Duncan poczuł twardy grunt pod stopami, no

gi się pod nim ugięły.

Angus podparł go ramieniem.

Barclay Suzanne - Najpiękniejszy klejnot.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: