Coulter Catherine - FBI 07 - Godzina śmierci.pdf - aaaaaaaaaaaaNamiętność - tilia62

Catherine Coulter

Godzina śmierci

Tytuł oryginału Eleventh hour

Rozdział 1

SAN FRANCISCO

Nick siedziała skulona w ławce pośród nocnej ciemności

kościoła, z twarzą ukrytą w dłoniach. Była tutaj, bo ksiądz Michael

Joseph błagał ją, by tu przyszła. Błagał, żeby pozwoliła sobie pomóc.

Chyba tyle mogła dla niego zrobić? Chciała przyjść nocą, kiedy

wszyscy już dawno spali, a ulice były puste, a on się zgodził i nawet

się uśmiechnął. Był dobrym człowiekiem i bardzo dbał o swoich

parafian.

Będzie czekała? Westchnęła na myśl o tym. Dała słowo, wymógł

to na niej, jakby wiedział, że może to ją tutaj zatrzyma. Patrzyła, jak

podchodzi, uważnie obserwowała, jak nagle zwalnia kroku,

zatrzymuje się na chwilę i kładzie rękę na małej klamce drzwi

konfesjonału. Patrząc na niego, odniosła wrażenie, że wcale nie chciał

otwierać tych drzwi, nie chciał tam wchodzić. Ale w końcu, jakby

przywołał się do porządku, otworzył drzwi i wszedł do środka.

W wielkim kościele panowała całkowita cisza. Powietrze zamarło

po tym, jak ksiądz Michael Joseph zniknął w tej ciasnej, dusznej

klitce. Ciemne cienie czaiły się nie tylko po kątach kościoła, ale

zakradły się nawet do głównej nawy i pochłonęły także ją. Tylko mała

smuga księżycowego światła wdzierała się nieśmiało przez witrażowe

okno.

Zdawałoby się - oaza spokoju, ale wcale tu nie było spokojnie.

Coś było w kościele, coś niespokojnego i wcale nie duchowego.

Nasłuchiwała uważnie.

Usłyszała, jak drzwi do kościoła otwierają się. Odwróciła się i

ujrzała człowieka, który najwyraźniej poczuł nagłą potrzebę

spowiedzi i energicznie wkroczył do środka. Wyglądał dość

zwyczajnie, był szczupły, miał krótkie czarne włosy i ubrany był w

długi trencz. Zatrzymał się, rozejrzał wokół, ale nie mógł zobaczyć jej

pośród ciemności. Widziała, jak podchodzi do konfesjonału, gdzie

czekał ksiądz Michael Joseph, otworzył drzwi i wśliznął się do środka.

W kościele znowu zapanowała głucha cisza. A ona siedziała tak,

wtopiona w cień i spoglądała w stronę konfesjonału pogrążonego w

mglistym, niewyraźnym świetle. Ale nic nie usłyszała.

Jak długo może trwać spowiedź? Była przecież protestantką, skąd

mogła to wiedzieć? Przyszło jej do głowy, że musi być jakiś związek

pomiędzy liczbą grzechów a długością spowiedzi. Nawet ją to

rozśmieszyło.

Poczuła nagły powiew zimnego powietrza na długo przed tym,

zanim naprawdę się poruszyło. Pomyślała, że to dziwne, i dokładniej

okryła się swetrem.

Spojrzała na ołtarz, jakby w poszukiwaniu natchnienia, może

jakiegoś znaku i poczuła się głupio.

Co powinna zrobić, kiedy ksiądz Michael Joseph skończy

spowiadać? Złożyć rękę w jego wielkich dłoniach i wszystko mu

wyznać? Jasne, jakby kiedykolwiek wcześniej to robiła.

Podniosła oczy wyżej: łagodny kształt ołtarza rozmazywał się w

mglistym świetle, a cienie miękko czaiły się za jego krawędziami.

Może ksiądz Michael Joseph chciał, żeby posiedziała tutaj

całkiem sama. Przyszło jej nawet do głowy, że chciał, żeby ona raczej

porozmawiała sobie z Bogiem, a nie z nim. Ale ona nie czuła potrzeby

modlitwy. Może była gdzieś w głębi jej serca, ale tam stanowczo nie

zamierzała zaglądać.

Tak wiele się wydarzyło, a jednocześnie tak niewiele. Nieznane

jej kobiety nie żyły. A ona tak. Przynajmniej na razie. On miał tyle

możliwości, tyle oczu i uszu; ale teraz była bezpieczna.

Zdała sobie sprawę, że teraz, siedząc w ciszy i ciemności

kościoła, nie była już tak przerażona jak jeszcze dwa i pół tygodnia

temu. Stała się bardziej czujna. Przyglądała się twarzom ludzi

mijających ją na ulicy. Jedne ją przerażały, inne nie robiły na niej

żadnego wrażenia, tak jak ona nie robiła wrażenia na nich.

Czekała. Spoglądała na ukrzyżowanego Chrystusa i doznała

dziwnego uczucia bólu, pomieszanego z nadzieją. Czekała dalej.

Powietrze jakby się poruszyło, ale nadal panowała martwa cisza, nie

słychać było choćby szeptu dochodzącego z konfesjonału.

Tymczasem w konfesjonale ksiądz Michael Joseph powoli i

głęboko odetchnął, aby odzyskać równowagę. Nie chciał nigdy więcej

widzieć tego mężczyzny. Kiedy ten zatelefonował do księdza Binneya

i powiedział, że może przyjść tylko późno w nocy, przepraszał, ale

twierdził, że grozi mu niebezpieczeństwo i że musi się wyspowiadać,

a ksiądz Binney zgodził się. Mężczyzna powiedział księdzu

Binneyowi, że musi widzieć się z księdzem Michaelem Josephem, i

tylko z nim - ksiądz Binney zgodził się i na to.

Ksiądz Michael Joseph bał się, bo wiedział, dlaczego ten

mężczyzna znowu tutaj przyszedł. Podczas poprzedniej spowiedzi

udawał skruszonego, cierpiącego człowieka, który chce przestać

zabijać i szuka duchowego wsparcia. Kiedy zjawił się tutaj drugi raz,

przyznał się do kolejnego morderstwa, i przyszło mu to z taką

łatwością, jakby wcześniej sobie wszystko przygotował, mówił

płynnie i bez zająknięcia, ale ksiądz wiedział, że nie żałuje on za

grzechy, że... no właśnie - co? Ksiądz nie mógł pojąć, że mężczyzna

chciał napawać się świadomością, że ksiądz nie może zrobić nic, by

go powstrzymać. Oczywiście ksiądz Michael Joseph nie mógł

powiedzieć księdzu Binneyowi, dlaczego nie chciał widzieć tego

grzesznika. Tak naprawdę nigdy nie wierzył w ludzkie zło. Aż do

strasznych wydarzeń z 11 września i do spotkania z tym człowiekiem.

Po raz pierwszy przyszedł dziesięć dni temu, potem w ubiegły

czwartek i dziś w nocy znowu. Ksiądz przeczuwał, że ten człowiek

był zły, nie miał wyrzutów sumienia, i był pozbawiony ludzkich

uczuć. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek naprawdę czegoś żałował.

Raczej nie. Ksiądz usłyszał, jak mężczyzna naprzeciw niego głęboko

odetchnął, a następnie przemówił łagodnym, jednostajnym głosem:

- Wybacz mi, Ojcze, bo zgrzeszyłem.

Wszędzie rozpoznałby ten głos, nawet w snach go słyszał. Nie

wiedział, czy jest w stanie go znieść. Wreszcie przemówił cienkim,

słabym głosem:

- Wyznaj swoje grzechy.

Zaczął modlić się do Boga, aby nie usłyszeć wyznania o kolejnym

morderstwie.

Mężczyzna zaśmiał się szyderczo, a ksiądz Michael Joseph w tym

śmiechu usłyszał obłęd.

- Ja też witam księdza. Wiem, co ksiądz myśli, i to prawda.

Owszem, zabiłem tego żałosnego fiuta. Udusiłem go garotą. Wie

ksiądz, co to jest garota?

- Wiem.

- Próbował włożyć ręce pod obrożę, poluzować ją, uwolnić się i

złagodzić nacisk, ale drut był tak rozkosznie mocny. Nic nie mógł

zrobić. Trochę go poluzowałem, by dać mu nadzieję.

- Nie słyszę skruchy w twoim głosie, żadnych wyrzutów

sumienia, ale zadowolenie z popełnionego zła. Zrobiłeś to dla

przyjemności...

- Ale nie znasz jeszcze całej historii, ojcze - odpowiedział

mężczyzna niskim, poważnym głosem.

- Nie chcę już niczego słuchać.

Mężczyzna roześmiał się głębokim, dźwięcznym śmiechem.

Ksiądz Michael Joseph milczał. W konfesjonale było zimno i duszno,

ciężko się oddychało, cały zlany był zimnym potem, a sutanna

przyklejała się do skóry.. Cz u ł woń własnego potu, strachu i

obrzydzenia do tego potwora.

Dobry Boże, spraw, aby to monstrum teraz odeszło i nigdy nie

powróciło.

- Kiedy tylko poczuł, że poluzowałem drut wystarczająco, aby

mógł oddychać, znowu zacisnąłem go mocno, tak szybko, że przeciął

jego palce aż do kości. Umarł z rękami zaciśniętymi wokół własnej

szyi. Proszę o rozgrzeszenie, ojcze. Czytał ksiądz gazety? Jak nazywał

się ten mężczyzna?

Ksiądz Michael Joseph wiedział, o kogo chodzi. Widział relację

w telewizji, czytał o tym w gazecie.

- Zamordowałeś Thomasa Gavina, działacza na rzecz chorych na

AIDS. Zrobił wiele dobrego dla naszego miasta.

- Spal ksiądz z nim?

Nie był zaszokowany, po ostatnich dwunastu latach nic nie było

w stanie go zaszokować, ale był zaskoczony. Mężczyzna nigdy

wcześniej nie mówił takich rzeczy. Ksiądz milczał.

- Nie zaprzeczy ksiądz? Nie ma potrzeby, wiem, że ksiądz z nim

nie spał, bo nie jest gejem. Ale on niestety musiał umrzeć. Nadszedł

jego czas.

- Nie udzielę ci rozgrzeszenia bez żalu za grzechy.

- Dlaczego mnie to nie dziwi? Thomas Gavin był tylko kolejnym

żałosnym facetem, którego należało usunąć z tego świata. I wie

ksiądz, co jeszcze? On wcale nie był prawdziwy.

- Co to znaczy, że nie był prawdziwy?

- Właśnie to, co powiedziałem. On nie żył tak naprawdę.

Egzystował w swoim własnym, małym świecie. A ja pomogłem mu

opuścić ten nędzny świat. Wie ksiądz, że w zeszłym roku zaraził się

AIDS? Właśnie się o tym dowiedział. Wariował. A ja go uratowałem,

wyzwoliłem. To najlepsze, co mogłem zrobić. Pomogłem mu w

samobójstwie.

Coulter Catherine - FBI 07 - Godzina śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: