Histooryja.docx
(
34 KB
)
Pobierz
Wojna Dwóch Róż
–
wojna domowa
, która toczyła się na terenie
Anglii
w latach
1455
-
1485
. Uważana jest za swoiste przedłużenie
wojny stuletniej
(wynikała z niej).
Była to walka o władzę pomiędzy dwoma rodami:
Lancasterów
, którzy mieli w herbie
różę czerwoną
oraz
Yorków
, którzy mieli w herbie różę białą. Wojna ta zaczęła się w roku
1455
, kiedy to
Ryszard
z rodu Yorków zebrał swoje wojska w okolicach Londynu i
22 maja
doprowadził do bitwy pod
St
Albans
.
Król
Henryk VI
po swoim francuskim dziadku odziedziczył chorobę umysłową, dlatego też ród Yorków oczekiwał na pewne przejęcie tronu. Niespodziewanie królowa -
Małgorzata Andegaweńska
urodziła syna, przy czym było niemal oczywiste, że nie jest to dziecko Henryka VI (głośne były plotki o romansie królowej). Yorkowie wszczęli bunt, co zapoczątkowało wojnę domową.
Doradcą Yorków był
Richard Neville
, hrabia
Warwick
nazywany "twórcą królów", który doprowadził w roku
1460
do obalenia Henryka VI. Na jego miejsce osadzono na tronie przedstawiciela rodu Yorków
Edwarda IV
. Warwick uznał jednak, że Yorkowie nie odwdzięczyli mu się tak, jak należy za usługi, więc przeszedł na stronę Lancasterów, co spowodowało obalenie Edwarda IV i powrót na tron Henryka VI po bitwie pod
Wakefield
. W roku
1461
Henryk został ponownie obalony, a tron przywrócono Edwardowi IV, zwycięzcy w bitwie pod
Towton
29 marca
1461 r. Bitwa ta - jedna z najkrwawszych w historii Anglii kosztowała życie 20-30 tysięcy ludzi. Bitwa ta zakończyła pierwszą fazę Wojny Róż, umacniając władzę rodu Yorków.
W roku 1470 Edward zmuszony został do opuszczenia kraju i zbiegł do
Niderlandów
. Po zebraniu nowych wojsk w tym samym roku doszło do bitwy pod
Barnet
, podczas której śmierć poniósł Richard
Neville
. Kolejna bitwa pod
Tewkesbury
również nie przyniosła rozstrzygnięcia w trwającym konflikcie.
W
1471
roku Henryk VI zmarł. Dwanaście lat później umarł Edward IV. Na tronie zasiadł jego kilkunastoletni syn
Edward V
, który został obalony, a następnie razem ze swoim młodszym bratem zniknął bez śladu (prawdopodobnie zostali oni zamordowani przez swojego wuja
Ryszarda III
). Zbrodnie Ryszarda III spowodowały kolejny bunt przeciwko niemu. Na jego czele stanął spokrewniony przez swoja matkę z Lancasterami
Henryk Tudor
. W
1485
roku doszło do
bitwy pod
Bosworth
. Ryszard III zginął w tej bitwie (słynne: "Konia! Konia! Królestwo za konia!" u Szekspira), a Henryk Tudor został nowym
władcą Anglii
(jako
Henryk VII
). Rozpoczęło się panowanie dynastii Tudorów.
RZĄDY ANDEGAWENÓW W POLSCE Kiedy w 1301
roku
wygasła na
Węgrzech dynastia Arpadów, w 1308 ro
ku królem został wybrany Karol Robert, syn Karola I
Martela, k
róla Neapolu. Z nowej dynastii
Andegawenów panującymi władcami byli Karol Robert i Ludwik
Andegaweński. Władcy ci posiadając na
jwiększe złoża złota w Europie
mogli pozwolić sobie na budowę imperiu
m. Opanował Bałkany i środkową
Europę, a w 1370 roku objąwszy władzę w Polsce stał
się
jednym z
największych władców w Europie. P
o śmierci Kazimierza wielkiego
dynastia Piastowska wygasła wraz z
jego śmiercią. Pozostał zatem
problem objęcia tronu przez następnego
władcę. Istniały wielkie obawy
przed
ponownym rozbiciem państwa wskut
ek niezwykle silnych tendencji
odśrodkowych i szlachty, która dążyła do sukcesji obcego króla
, od którego mogliby
wytargować odpowiednie dla siebie ustępstwa. Idealnym
kandydatem był dla nich Ludwik Andeg
aweński, którego łączyły więzi
dynastyczne z Piastami i który w dodatku
obiecał szlachcie odpowiednie
przywileje. W związku z czym, w 1370 roku
zawarta została unia polsko –
węgierska, która trwała do śmierci Ludw
ika w 1382 roku. Odsunął on od
sukcesji księcia Słupskiego – Kaźka co
akurat było posunięciem dobrym
albowiem Polska potrzebowała militar
nego wsparcia ze strony obcego
mocarstwa, narastało bowiem zagro
żenie ze strony Luksemburgów i
Krzyżaków. Bynajmniej, na dobrą spr
awę interesy narodowe niewiele
się liczyły. Ludwik Andegaweński nie tak
do końca został obrany królem
Polski – do tego wydarzenia bard
ziej pasowałoby określenie, że
Królestwo Polskie zostało przyłą
czone do własności Ludwika. Po
koronacji niewiele razy odwiedzał on Po
lskę – rządził przez regentów.
Miał
swoich
zwolenników, którzy sku
piali się wokół głównych rodów
szlacheckich, którym niezwykle podobała
się zaistniała sytuacja nie do
pomyślenia za panowania Kazimierza Wiel
kiego. Opozycja składała się z
byłych ministrów poprzedniego władcy – o
bejmowała również
możnowładców
Wielkopolski i Kujaw, którzy byli gotowi
intrygować na rzecz Piastów,
co czasami doprowadzało do interwencji
zbrojnych, które w niektórych
przypadkach trwały aż do śmierci króla w
1382 roku. Regentom zatem nie
przypadłe łatwe rządy. Z początku wła
dzę w kraju sprawowała siostra
Kazimierza Wielkiego – Elżbieta
Łokietkówna
, która wycofała się po
krwawym starciu między jej węgierską
strażą a polskim garnizonem w
Krakowie. Poszczególni regenci nie wytrz
ymywali oporu i rezygnowali ze
swoich funkcji, a niektórzy z nich nie zdołali nawet rozpocząć
swoich
rządów przed panowaniem Ludwika.
Sam Ludwik nie przejmował się
zbytnio oporem możnowładców, któ
rych zbywał coraz to kolejnymi
przywilejami prawnymi i społecznymi.
W 1374 wydał słynny przywilej
koszycki, w którym zwolnił szlachtę z podatków na rzecz państwa z 12 do 2 groszy, budowy i reperacji zamków warownych,
zniósł obowiązek stacji,
wprowadził odszkodowania dla szlachty za
udział w kampaniach wojennych
oraz zastrzegł iż starostwa miały by
ć przyznawane jedynie Polakom.
Rozszerzono też przywileje miast. W o
bliczu takiej hojności żaden z
możnowładców nie mógł trwać w o
porze. Za panowania tego króla
miały zamieszki na Rusi Czerwonej. Pow
ierzył on zatem władzę księciu
opolskiemu Władysławowi, co okaza
ło się doskonałym posunięciem.
Zapewniono przywileje nadbużańskim mias
tom, miały też miejsce walki z
wojskami litewskimi, po których w
ładzę rządów na Rusi Czerwonej
przekazano w ręce zarządców węg
ierskich. We wszystkich swoich
politycznych poczynaniach, Ludwik
kierował się troską o sukcesję
andegaweńską . Nie miał on potomka pł
ci męskiej, a przeżyły jedynie
dwie z jego córek – Maria i
Hedvig
. Su
kcesja Marii wywoływała jednak
wiele kontrowersji, w związku z czym
postanowiono na sukcesje jego
młodszej córki
Hedvig
, która jednak zaręczona była
wcześniej z księciem
Wilhelmem Von Habsburgiem. W 1384 roku, d
ziesięcioletnia
Hedvig
została
ukoronowana w Krakowie, jako kr
ólowa Jadwiga.
Kończąc, należy
podsumować niespełna dwunastoletnie panow
anie Ludwika Andegaweńskiego w
Polsce. Był to władca mający ogromne wpływy, w Europie Środkowo –
wschodniej. Z pew
nością oddał w zastaw szczęście swoich córek na rzecz
swoich starań o utrzymanie dynastii
przy władzy. Bynajmniej jednak
zamieszania w Polsce nie było kata
strofą, gdyż kraj ten stanowił
zaledwie część jego posiadłości. Śmi
erć Ludwika przeszkodziła mu w
realizacji swoich planów odzyskania swoic
h
progreatyw
. Węgierska korona
przeszła w ręce dynastii Luksemburskiej, a korona polska i los dynastii
andegaweńskiej spoczął w rękach dziesięcioletniej
Jadwigi. Przywileje
jakie nadał polskiej szlachcie nie tra
ciły na ważności w chwili jego
śmierci, oddały one również inicjatywę polityczną w ręce szlachty w
chwili, gdy zaczynało krzepnąć
spoiwo struktur społecznych i
państwowych. Stawały na przeszkodzie
wszystkich kolejnych królów i
tworzyły fundamenty długotrwałej tradycji. Polak – Węgier dwa
bratankiTak
do szabli jak do szklanki
Unia krewska – zawarta
14 sierpnia
1385
unia personalna
Królestwa Polskiego
z
Wielkim Księstwem Litewskim
.
Potrzeba unii polsko-litewskiej wynikła z powodu zagrożenia, jakie dla Polski i Litwy stworzył na przełomie XIV i XV wieku
zakon krzyżacki
. Unia w
Krewie
była pierwszym z sześciu aktów unijnych, podpisanych między Wielkim Księstwem Litewskim a Królestwem Polskim. Układ przewidywał małżeństwo wielkiego księcia litewskiego
Jagiełły
z królową Polski
Jadwigą
, a zarazem objęcie przez niego polskiego tronu. W zamian za to Jagiełło zobowiązał się przyjąć
chrzest
i schrystianizować Litwę, odzyskać wszystkie ziemie utracone przez Koronę. W ostatnim punkcie aktu książę Jagiełło
"obiecuje ziemie swoje litewskie i ruskie na wieczne czasy do korony królestwa polskiego przyłączyć"
.
SCHIZMA WSCHODNIA
GENEZA: W roku
1309
papież
Klemens V
przeniósł siedzibę
Kurii Rzymskiej
do
Awinionu
na terenie
Komturii
Wenassyjskiej
w
Prowansji
rozpoczynając okres tzw.
niewoli awiniońskiej papieży
. Jego kolejni następcy (
Jan XXII
,
Benedykt XII
,
Klemens VI
,
Innocenty VI
i
Urban V
) rezydowali do roku
1376
w Awinionie, jedynie Urban V w latach 1367-70 na krótko powrócił do
Rzymu
. Wszyscy oni byli
Francuzami
popieranymi i uzależnionymi politycznie od monarchii francuskiej. Kuria Rzymska została zdominowana przez Francuzów, a w gronie
kolegium kardynalskiego
nasilały się spory pomiędzy frakcjami narodowymi (głównie francuską i włoską). Urząd papieski był wykorzystywany politycznie przez
królów
Francji
a w Kościele szerzyły się
symonia
,
nepotyzm
, rozwiązłość i brak dyscypliny. Skutkowało to stopniowym upadkiem
autorytetu
papiestwa. Dopiero
Grzegorz XI
powrócił w
1377
roku do
Rzymu
za namową
Katarzyny ze Sieny
(późniejszej
świętej
).
1378:
27 marca
zmarł w
Rzymie
papież Grzegorz XI. Zwołano tam pierwsze
konklawe 1378
roku, które wybrało
Bartolomea Prignano
,
arcybiskupa
Bari
. Wstąpił on na
tron
papieski jako
Urban VI
. Wątpliwe okoliczności wyboru oraz kontrowersyjne rządy Urbana VI spowodowały bunt większości kardynałów. Przeciwnicy Urbana VI zgromadzili się na zwołanym przez niego
konsystorzu
w
Anagni
, gdzie miało dojść do pojednania zwaśnionych stronnictw. Niezadowoleni buntownicy wobec braku ustępstw ze strony papieża przenieśli się do
Fondi
, gdzie
2 sierpnia
wydali odezwę w której stwierdzali nieważność wyboru Urbana VI, jako dokonanego pod przymusem.
9 sierpnia
wezwali papieża do ustąpienia ale dalszy sprzeciw z jego strony doprowadził do tego, iż zbuntowani kardynałowie potwierdzili złożenie go z urzędu i odbyli
drugie konklawe 1378
roku.
20 września
wybrano a
21 września
ogłoszono wybór kardynała
Roberta z Genewy
, byłego arcybiskupa
Cambrai
, który przybrał imię
Klemens VII
. Datę tę można uznać za początek wielkiej schizmy zachodniej.
POCZĄTKI ROZŁAMU:
Klemens VII
ekskomunikował
Urbana VI ale nie udało mu się uzyskać powszechnego uznania ani też zdobyć zbrojnie Rzymu, mimo poparcia wielu krajów europejskich i Kurii Rzymskiej. W końcu musiał osiąść w Awinionie. W ten sposób Kościół katolicki podzielił się na dwie
...
Plik z chomika:
Sev
Inne pliki z tego folderu:
Vid0000.3gp
(2249 KB)
MASZYNA PAROWA2.ppt
(3319 KB)
MASZYNA PAROWA.pptx
(3217 KB)
Historyja.jpg
(1234 KB)
Historyja (6).jpg
(1195 KB)
Inne foldery tego chomika:
Alan Rickman
Książki
Merry Christmass!
music
Yaoi
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin