Celmer Michelle - Kusicielka.pdf - Harlequin 2 - Bardot

Michelle Celmer

Kusicielka

PROLOG

Z dziennika Jessamine Golden 11 października 1910

Kochany Dzienniczku,

właśnie wtedy, gdy myślałam, że nie chcę już odwetu,

kiedy uwierzyłam, że miłość Brada rozproszy mrok, co zalągł

się w mym sercu, właśnie wtedy zostałam znów zdradzona.

Edgar Halifax zabrał mi rodzinę i bezpieczeństwo, mordując

mego Ojca. Zrujnował mi życie i przekreślił nadzieję na to, że

zostanę kiedyś nauczycielką. A teraz jeszcze z jego powodu

odsunął się ode mnie jedyny mężczyzna, którego w życiu

kochałam i który mógłby kochać mnie. Więc jednak chcę

odwetu, o, bardzo chcę, i pali mnie ta chęć żywym ogniem.

Zostałam wrobiona, Dzienniczku! Nie ukradłam tego złota

i powiedziałam o tym Bradowi. Przysięgałam mu na grób

Ojca, że to nie ja, że to jest sprawka samego Halifaksa. Że to

on zabrał gdzieś złoto i ukrył je, pozorując włamanie. Jednak

w oczach Brada zobaczyłam niedowierzanie i to rozdarło mi

serce. Poczułam się zdradzona, dopiero teraz zdradzona do

końca. I od razu zrozumiałam, że on i ja nigdy nie będziemy

razem, bo jak mogą być razem ci, co sobie nie ufają ?

Mój Boże.. .jednak wciąż kocham tego mężczyznę.

Tęsknię za jego pocałunkami, za rękami, co umiały mnie tak

czule pieścić. I nie zdjęłam z szyi wisiorka, który mi kiedyś

dał. Zatrzymam go, choć wiem, że Brad już nie wróci do

mnie... No tak, w oczach Brada Halifax był przedstawicielem

prawa i oczywiście raczej jemu się wierzy niż mnie. Płonie we

mnie chęć zemsty i nie uspokoję się dopóty, dopóki morderca

mego Ojca nie poniesie zasłużonej kary.

Nie popuszczę mu! Teraz, kiedy straciłam Brada i jego

miłość, nie mam już nic do stracenia.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nita Windcroft nie należała do gatunku kobiet, które łatwo

się poddają.

Płakała po raz ostatni może jeszcze w szkole. Tak, było to

wtedy, gdy w czwartej klasie spadła z drabinek i wywichnęła

sobie rękę. Śmiał się z niej wtedy Buck Johnson, który mówił,

że Nita jest fajtłapą, na co ona zacisnęła tylko zęby, podniosła

się i zdrową ręką wykonała nieprzyzwoity gest. Nie

imponowały jej żadne płaczliwe dziewczyny i dziś również

nie szanowała kobiet bez charakteru. Jednak ostatnie

wydarzenia w rodzinnej stadninie - rozmyślne łamanie płotów,

rycie jam, zatrute karmniki, które omal nie uśmierciły paru

koni, listy z pogróżkami, domagające się ustąpienia z ziemi -

wszystko to zaprowadziło ją w końcu na krawędź załamania

nerwowego.

Doktor Willard, miejscowy weterynarz, wyszedł z boksu

Ulissesa ze smutnym wyrazem twarzy. I nagle Nita poczuła,

że pieką ją w kącikach oczu łzy. Ale nie pozwoliła im spłynąć.

- Przykro mi, Nita - odezwał się doktor. - Złamanie jest

tak poważne, że... Cóż, możemy tylko uśpić to zwierzę.

Zresztą, sama osądź.

Oparła się plecami o ścianę stajni.

- Cholera... Może Ulisses był tylko starym koniem do

roboty, ale ojciec go bardzo kochał. Będzie niepocieszony.

Willard wytarł ręce w ścierkę.

- No właśnie, a jak tam z twoim ojcem? Słyszałem, że

mocno się przy tym upadku potłukł?

- W tej chwili jest na badaniach. Zadzwonili do mnie, że

chcą tatę zapakować na parę tygodni do szpitala, a potem

jeszcze urządzić mu rehabilitację. - Nicie przypomniał się

widok ojca leżącego na zakurzonej drodze po tym, jak

wyleciał z siodła. Objeżdżał północną część corralu, gdy nagle

Ulisses wpadł w jakiś wilczy dół. Cóż to za złośliwość! Kto

mógł wykopać coś takiego? Bez wątpienia byli to ci sami

ludzie, którzy psuli od dawna płoty i zatruwali karmniki:

Devlinowie.

Tym razem posunęli się za daleko. Nita nie zamierzała im

już nic darować. Przecież oni mogli zabić jej ojca!

Przełknęła łzy, czując, jak pieką ją w gardle. Najpierw,

dawno już temu, straciła matkę, która umarła na raka, potem

straciła starszą siostrę, Rose, która przepadła gdzieś w

wielkim mieście. A teraz miałaby jeszcze zostać bez ojca,

sama jedna w świecie? O nie, nie pozwoli się Devlinom dalej

terroryzować.

Słyszała, że Teksański Klub Ranczerów jest przykrywką

dla pewnej grupy interesów, która działa na szeroką skalę i

zajmuje się „upowszechnianiem dobra". Zdążyła ich już nawet

poprosić o pomoc. Przysłali wtedy człowieka, który miał się

rozejrzeć po okolicy; przypadkowo był to nowy mąż Alison,

jej najlepszej przyjaciółki, Mark. Jednak Mark nie dopatrzył

się w działalności Devlinów, których poddał dyskretnej

obserwacji, nic niewłaściwego. Z niedowierzaniem przyjął od

Nity do wiadomości, że Devlinowie już prawie od wieku mają

chrapkę na ziemię Windcroftów i że próbują ją na różne

sposoby zagarnąć.

Mark, podobnie jak policja stwierdził, że aby podjąć jakieś

kroki przeciw sąsiadom, potrzebowałby lepszych dowodów.

- Pewnie odwiedzisz teraz swego ojca w szpitalu? -

odezwał się doktor Willard.

Nita splotła ramiona.

- Nie wiem, czy uda im się go tam dłużej przytrzymać.

Kiedy go zabierali, przysięgał, że zaraz tu wróci, że nic mu nie

jest i że nie zostawi stadniny na łasce losu.

Na zewnątrz stajni dał się słyszeć stukot podków.

- No, doktorze - Nita oderwała się od ściany. - Czyń

swoją powinność, idź do Ulissesa. A ja zobaczę, kto tam

przyjechał. Kto to może być?

Na zewnątrz zobaczyła Jimmy'ego Bradleya, stajennego,

jak zsiada właśnie z wierzchowca. Słońce chyliło się już ku

zachodowi i wiał chłodny wiatr.

- I co? - spytała Nita. - Coś znalazłeś?

Jimmy wzruszył ramionami.

- Parę nowych dołów. Tym razem ktoś je wykopał wzdłuż

południowych ogrodzeń. Posłałem już chłopaków, żeby to

pozasypywali.

- A może to borsuki tak ryją?

- E tam, jakie borsuki. Borsuki zostawiłyby borsucze

ślady. A nic takiego nie widziałem. To muszą być ci

Devlinowie, jak amen w pacierzu. Nikt, tylko oni.

Jimmy, mieszkający na ranczu co najmniej od czasu

narodzin Nity, był od dawna wprowadzony w konflikt

sąsiedzki i dlatego nie miał złudzeń.

- Coś z tym trzeba zrobić, panno Windcroft - westchnął

Jimmy.

Nita poczuła, że coś aż zaciska się w niej z głębokiej

frustracji.

- Jasne, Jimmy, ale póki nie mamy niezbitych dowodów,

policja ani nikt nam nie pomoże. Kiedy do nich ostatnio

dzwoniłam, powiedzieli, że to pewnie jakieś „szczenięce

figle".

- To nie są figle.

Wobec braku zainteresowania policji wiedziała, że

pozostaje tylko jedna droga. I że musi na nią wkroczyć, nawet

gdyby to oznaczało dyskomfort, gdyby trzeba było się

poniżyć, prosić i błagać. Jednak bezpieczeństwo jej rodziny i

zwierząt warte było poświęcenia.

Sięgnęła do kieszeni po kluczyki od półciężarówki.

Celmer Michelle - Kusicielka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: