Gołąb skalny
Gołąb skalny (Columba livia) – gatunek średniego, osiadłego ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae), zamieszkujący południową Europę, północne wybrzeża Francji i Wysp Brytyjskich, południową i środkową Azję oraz północną Afrykę.
Gołąb domowy (Columba livia forma domestica) – udomowiona około 4000 lat temu przez Fenicjan[3] i występująca w wielu rasach forma gołębia skalnego.
Gołąb miejski (Columba livia forma urbana) – forma kosmopolityczna, wywodząca się od gołębia skalnego i zamieszkująca wszystkie większe miasta Europy i większości świata. W Warszawie na km2 w okresie letnim przypada od 390 do 680, a w zimowym 970–1740 gołębi miejskich. Istnieją dwie hipotezy na temat pochodzenia populacji miejskich. Starsza tradycyjna zakłada, że tworzą ją zdziczali uciekinierzy z hodowli. Natomiast wg nowszej, alternatywnej, jeszcze na terenie pierwotnego zasięgu występowania gołębie skalne skolonizowały europejskie miasta, wykorzystując kamienne budynki jak skały, a następnie rozprzestrzeniły się na całą Europę i świat[4]. Niewątpliwie natomiast populacje miejskie są stale zasilane przez kolejnych uciekinierów z hodowli.
Charakterystyka[edytuj]
Wygląd zewnętrzny
Obie płci ubarwione są jednakowo. Upierzenie mają niebieskawoszare z niebieskofioletowymi plamami o metalicznym połysku na bokach szyi, na wierzchu ramieniowej części skrzydeł dwa podłużne ciemne pasy. Biały kuper. Skrzydła od spodu białe, z wąskim, ciemnym tylnym brzegiem, co jest dobrze widoczne w locie. Na końcu ogona ciemny pasek. Oczy czerwone, dziób wąski, ciemnoszary z białą woskówką.
Gołębie miejskie są polimorficzne: część osobników (ok. 10%) jest ubarwiona identycznie lub podobnie jak gołębie skalne, a pozostałe są w różnym stopniu melanistyczne lub wykazują inne cechy wynikające m.in. z krzyżowania się z gołębiami hodowlanymi. W porównaniu do dzikich gołębi skalnych, gołębie domowe mają krótszy i masywniejszy dziób oraz większą woskówkę.
Rozmiary
Długość ciała ok. 31–36 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 63–69 cm
Waga
ok. 300 g
Głos
Gruchanie – głębokie, dudniące gruu, młode gołębie piszczą – domagając się karmienia (nawet gdy już są wypierzone i latają w obecności gołębi dorosłych)
Długość życia
Średnio 3 lata.
Środowisko[edytuj]
Skalne ściany zarówno na morskich wybrzeżach, jak i równinach czy górach. Forma miejska synantropijna, licznie zamieszkuje miasta, traktując ściany budynków w ten sam sposób jak forma dzika skalne stromizny. Unika zadrzewień.
Pożywienie[edytuj]
Różnego rodzaju nasiona i owoce (w mieście odpadki), również żołędzie, jagody oraz drobne ślimaki. Żeruje na skałach, terenach pokrytych piaskiem lub niską roślinnością zielną. Odchody gołębia zawierają 5% azotu, 2,25% fosforu, 2,7% wapnia oraz 30,8% substancji organicznych[5].
Lęgi[edytuj]
Dwa–trzy lęgi w roku. Okres lęgowy u gołębi miejskich trwa praktycznie przez cały rok, mniejsze natężenie zachowań godowych ma miejsce jedynie w grudniu i styczniu. Maksymalnie 8 lęgów w roku. Gniazdo: z reguły gniazduje w koloniach, w skalnych szczelinach i niszach. W mieście w zagłębieniach ścian budynków. Gniazdo stanowi mała sterta bezładnie ułożonych gałązek.
Jaja
Samica składa 2 białe jaja z lekkim, zielonkawym połyskiem.
Wysiadywanie
Jaja są wysiadywane przez okres ok. 17 dni przez oboje rodziców, lecz udział samicy jest znacznie większy.
Pisklęta
Młode wykluwają się po 16–19 dniach, opuszczają gniazdo po 35–37 dniach.
para gołębi skalnych
Status i ochrona[edytuj]
Liczny w miastach, pospolity. W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową na podstawie § 1 pkt 1 lit. a i § 2 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną Dz. U. z 2004 r. Nr 220, poz. 2237.
Rasy gołębia domowego[edytuj]
Gołębie rasowe zostały podzielone na dziewięć grup: uformowane, brodawczaki, kuraki, dęte, barwne, turkoty, strukturalne, mewki, lotne.
tomaszowianka