Brondos Sharon - Miekkie ladowanie.pdf - Brondos Sharon - Karo1510

Sharon Brondos

Miękkie lądowanie

ROZDZIAŁ 1

Gdy malutki samolot kołami podwozia dotykał asfaltu

szosy, Nan Black - jadąca z przeciwka samochodem kombi z

przyczepą - po prostu marzyła. Przez ułamek sekundy

niebezpieczeństwo wydawało się jej częścią marzeń, ale mózg

zareagował natychmiast.

Wróciła do rzeczywistości, mimo woli krzyknęła i

wymanewrowała samochodem tak, by nie doszło do czołowego

zderzenia z kołującym samolotem. Udało się, ale sama

wylądowała w płytkim rowie, biegnącym wzdłuŜ szosy

przecinającej południową Dakotę. Zawirował pył, silnik jęknął i

zgasł. Nan kurczowo zaciskała dłonie na kierownicy - tak

mocno, Ŝe aŜ zbielały opuszki jej palców. Straciła oddech, a

potem z kolei oddychała tak, jakby w jej płucach zgromadził się

nadmiar powietrza. Była bliska zemdlenia.

I dopiero potem pomyślała, Ŝe Ŝywcem obedrze ze skóry

idiotę, który omal jej nie zabił!

Puściła kierownicę i wysiłkiem woli na tyle opanowała

drŜenie rąk, by odpiąć pas. Dzięki Bogu, zawsze zatrzaskiwała

go niemal odruchowo! Gdyby nie to, wyleciałaby przez przednią

szybę.

W miarę ustępowania strachu rosła w niej złość. Nim

wydostała się z samochodu, była przygotowana do natarcia.

Rozdygotana wygrzebała się z rowu, wyszła na środek szosy i

stanęła w wyczekującej postawie.

Samolot znajdował się juŜ na końcu drogi, śmigło ledwo się

obracało. Nawet z tej odległości widziała, Ŝe to zdezelowana

maszyna - poobijana, jakby powiązana drutem i posklejana

gumą do Ŝucia! I pomyśleć, Ŝe coś takiego omal nie

doprowadziło do śmiertelnego wypadku! Wszystko się w niej

gotowało. Postanowiła nie czekać i ruszyła w kierunku

zwalniającego samolotu, w myślach rzucając wyzwanie

szalonemu pilotowi. Niech no spróbuje uciec od jej gniewu! Ale

mu pokaŜe! Wściekłość zdusiła w niej wrodzoną niechęć do

zaogniania sytuacji. Była gotowa do prawdziwej awantury.

Samolot jeszcze bardziej zwolnił, a potem pilot wykonał

manewr, który ją zaskoczył: zawrócił i ruszył... w jej kierunku.

Poprzez wirujące śmigło widziała sylwetkę męŜczyzny, ale

obraz był zniekształcony i nie na tyle wyraźny, by móc określić,

z kim będzie miała za chwilę do czynienia.

W miarę jak samolot się zbliŜał, rosła w niej pewność, Ŝe

siedzi tam jakiś maniak o morderczym instynkcie, który

specjalnie na nią poluje w wiosenne słoneczne popołudnie.

Ogłuszał ją ryk silnika. Sunąca wprost na nią maszyna rosła

przeraŜająco w oczach. Nerwy puściły, rozpaczliwie zaczęła

rozglądać się za jakimś schronieniem, ale preria ofiarowywała

pustkę: ani jednego drzewa po horyzont, ani kawałka skały!

Jedyną szansę dawał jej własny samochód. Zaczęła biec w jego

kierunku, Ŝałując, Ŝe nie posłuchała przyjaciół, którzy radzili, by

nie podróŜowała bez broni w kieszeni. Gdyby miała przy sobie

rewolwer, mogłaby się bronić. Ukucnęła za przyczepą, jej serce

waliło jak młotem. Co będzie, jeśli pilot uderzy jak taran?

Zastanawiała się teŜ, czy byłaby zdolna strzelić do kogoś, kto

chciałby ją zabić.

Czy ten lunatyk naprawdę próbuje ją zaatakować i

dlaczego?

Nie miał tego zamiaru! Samolot zatrzymał się. Przesunęła

się parę kroków i wyjrzała ostroŜnie zza maski samochodu.

Motor charknął, sapnął i zamilkł. Śmigło zrobiło jeszcze jeden

obrót i stanęło z piskliwym łomotem, jakby jakiś smok

przeŜuwał Ŝelazny złom. Przemknął jej przez głowę obraz

robota z filmu „Terminator". Czekała skulona, wstrzymując

oddech. Przez chwilę Nan słyszała tylko lekki szmerek wiatru w

suchej zmartwiałej trawie na poboczu drogi. No i głośne bicie

własnego serca. Głośno klnąc, na ziemię wyskoczył męŜczyzna.

Bogaty repertuar dosadnych epitetów nawiązywał do wszystkich

antenatów maszyny. Rzucał przekleństwami, obchodząc

samolot, rozdawał teŜ kopniaki oponom. Mówił do siebie, jej

chyba nie widział. Nan podniosła głowę i uwaŜnie się

przyglądała.

MęŜczyzna nie był wysoki, ale za to szeroki w ramionach,

potęŜnej budowy. Nie potrafiły tego ukryć zuŜyte dŜinsy i stara

czarna skórzana kurtka pilota. Spadochroniarskie buty

dopełniały stroju domniemanego szaleńca. Brakowało tylko

białego jedwabnego szalika, będącego symbolem tego typu

powietrznych awanturników. Rysów jego twarzy dobrze nie

dostrzegała, poniewaŜ nie patrzył w jej kierunku. Postawa

wskazywała na osobnika zahartowanego przeciwnościami i

pewnego siebie. Jasny szatyn, włosy kręcone, z blond

przebłyskami. Przestał wreszcie kląć i odszedł kilka kroków od

maszyny. Z wewnętrznej kieszeni kurtki wyciągnął cygaro i

zapalił. Takie paskudztwo!

- No dobrze, droga pani! - zawołał. - JuŜ moŜe pani wyjść!

Dziś po południu nie gryzę!

- Ale ja gryzę! - odkrzyknęła. Jego sarkastyczny, pełen

zniecierpliwienia ton powtórnie rozpalił w niej gniew. - Omal

mnie pan nie zabił! PowaŜnie myślę o zaskarŜeniu pana!

Zrobił krok w jej kierunku.

- I niech się pan nie zbliŜa. Mam broń i umiem z niej

strzelać!

- A jakiego kalibru? - spytał, wyjmując z ust cygaro.

Z Ŝalem pomyślała, Ŝe rewolwer jest schowany głęboko w

przyczepie bagaŜowej.

- No... czterdzieści pięć! Kula zatrzyma towarowy pociąg!

- MoŜliwe! - odparł. Rzucił cygaro i przydeptał je obcasem.

- Ale jeśli potrafi pani strzelić i trafić z czterdziestki piątki, Ŝeby

przy okazji nie odrzuciło pani do sąsiedniej parafii, to w istocie

opuściło mnie szczęście. W nagrodę moŜe mnie pani zabić! No,

niechŜe pani wyjdzie i ruszamy!

- Ruszamy? - Schowała głowę, w gardle poczuła suchość.

Po horyzont nie było dookoła widać śladu Ŝycia. Tylko

niebieskie niebo, złota preria, ten męŜczyzna i jego maszyna,

ona sama i samochód z przyczepą. Podszedł i połoŜył dłonie na

karoserii z przeciwnej strony. Nawet nie usłyszała. Uśmiechnął

się, lecz nie był to ciepły uśmiech.

- Ruszamy, bo wydaje mi się, Ŝe jesteśmy jedynymi ludźmi

w promieniu stu kilkudziesięciu kilometrów. Mamy tylko siebie

i pani jest mi potrzebna.

Nan patrzyła niemo, niezdolna się poruszyć. Próbowała

odgadnąć znaczenie jego słów. Studiowała twarz. Z bliska

wydawał się całkiem przystojny. Miał zielone oczy i szerokie

usta, które wyglądały, jak wyrzeźbione. Agresywny

haczykowaty nos i zarys dolnej szczęki nadawały mu z lekka

zawadiacki wygląd.

- Niech pan pamięta, Ŝe mam rewolwer! - powiedziała.

- NiechŜe pani...! - zaczął. Z kurtki wyjął nowe cygaro. -

Nie ma pani Ŝadnej broni, bo gdyby pani miała, juŜ dawno by mi

pani wymachiwała nią przed nosem. MoŜe i na to zasłuŜyłem.

Nie miałem zamiaru pani przestraszyć.

Zaskoczyła ją nutka zakłopotania, jaką wyczuła w jego

głosie.

- Dwa razy przeleciałem nad szosą - ciągnął dalej, zapalając

cygaro. - Byłem pewny, Ŝe mnie pani usłyszy. Motor mi nawalił

i pomyślałem, Ŝe jeśli nie usiądę na szosie, to na długo zagrzebię

się w prerii. Zawsze woŜę ze sobą radio, ale tym razem gdzieś

się zapodziało i nie mógłbym nawet wezwać pomocy. Zapłacę

za podwiezienie do miasta, zapłacę za uszkodzenie samochodu...

- Zapłaci pan za podwiezienie? I za szkody? - wyprostowała

się powoli. Wreszcie mówi z sensem, pomyślała.

- Oczywiście! I nawet usiądę za kierownicą. Prowadzenie

samochodu nie naleŜy do pani silnych stron, jak widać. Jak to

się mogło stać, Ŝe mnie pani nie słyszała? Radio grało za

głośno?

Przepłynęła ku niej smuga dymu z cygara. Zapach

przypominał dieselowskie spaliny, których nawdychała się w

czasie tej podróŜy aŜ nadto.

Zakaszlała, prostując się całkowicie.

- Radio nie. Po prostu byłam zamyślona. Zawsze jestem

zamyślona, jadąc pustą drogą. Nie słyszałam pana i nie

widziałam. Zobaczyłam dopiero wtedy, kiedy pan nagle spadł z

nieba tuŜ przede mną.

- Musiała pani myśleć o absorbujących sprawach -

roześmiał się. - A co by było, gdybym to był nie ja, a cyklon?

Wtedy by pani usłyszała?

- Oczywiście, Ŝe bym usłyszała. Zawsze w drodze

sprawdzam pogodę. Na niebie nie ma ani chmurki. - Zatoczyła

dłonią po pustym bezmiarze dakotańskiego nieba. - To znaczy

nie ma chmury stworzonej przez naturę - dodała, sztyletując go

wzrokiem.

Jess Rivers zmruŜył oczy i zaczął się uwaŜniej przyglądać

kobiecie. Poprzednio był zbyt zajęty samolotem i własnymi

kłopotami, by zauwaŜyć cokolwiek więcej niŜ jej młody wiek i

blond włosy. Teraz stwierdził, Ŝe jest bardzo ładna. Jasne włosy

koloni zboŜa, rosnącego na farmie jego ojca, oczy bardziej

niebieskie niŜ niebo, na które wskazywała. Regularne rysy i

ciemnoczerwone wargi bez śladu szminki. Kolor policzków

wyraźnie kontrastował z jasną cerą. Pomyślał, Ŝe to wypieki ze

złości. Dostrzegł ją teraz w oczach dziewczyny. Przez chwilę

były pełne strachu i sprawiało mu to wyraźną przykrość.

Wiedział, Ŝe jego gburowate zachowanie odstręczało kobiety,

zwłaszcza przy pierwszym spotkaniu. Ręką niemal odruchowo

sięgnął do kieszeni z cygarami.

- Niech mnie pani posłucha! Nie miałem zamiaru spychać

pani z szosy! Po prostu potrzebowałem pani pomocy. Czy to jest

przestępstwo?

- A moŜe by pan tak przeprosił, panie cwaniaku. - Nan

podparła się pod boki. - Przez pańskie sztuczki z samolotem

postarzałam się o dziesięć lat. - Odczuwając wielką ulgę, Ŝe juŜ

jej nic nie grozi, powiedziała to ostrym głosem, który wyraźnie

zagrał męŜczyźnie na nerwach.

- Mam przepraszać? - Jess zmarszczył brwi. - A za co?

PrzecieŜ wcześniej sygnalizowałem swoje intencje. KaŜdy

kierowca z kilkoma włączonymi komórkami mózgowymi

musiałby mnie zauwaŜyć i usłyszeć. To nie moja wina, Ŝe

przebywała pani w krainie czarów, prawdopodobnie marząc o

jakimś facecie. - Znów włoŜył do ust kolejne cygaro, zaciskając

na nim fachowo zęby.

Zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

- Nie marzyłam o Ŝadnym facecie! Ma pan brudne i

ograniczone myśli. Myślałam o pewnym miejscu. To były myśli

Brondos Sharon - Miekkie ladowanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: