Baldacci David - Pełna kontrola.pdf - Baldacci David - Arekszefunio

David Baldacci urodził się w 1960 roku w Richmond w stanie

Wirginia. Po ukończeniu nauk politycznych i historii na Virginia Common-

wealth UnWersity studiował prawo na University of Virgmia. W latach

1986-95 mieszkał w Waszyngtonie, gdzie praktykował jako adwokat i kon-

sultant prawny. Z kariery prawniczej zrezygnował w 1995 roku, gdy otrzy-

mał honorarium w wysokości dwóch milionów dolarów za prawa do swojej

pierwszej powieści „Władza absolutna". Książka ukazała się w USA na

początku 1996 roku nakładem wydawnictwa Warner Books; przez ponad

4 miesiące nie schodziła z pierwszej dziesiątki amerykańskich list bestsel-

lerów. Jej przekłady ukazały się w 20 krajach świata. W 1997 roku na

ekrany kin trafił film oparty na powieści Baldacciego; główne role zagrali

w nim Gene Hackman i Clint Eastwood, który podjął się także funkcji

reżysera. Kolejne książki Baldacciego „Pełna kontrola" (Total Control,

1997) i The Winner( 1998) dowiodły, że popularność pisarza systematycznie

rośnie. Wkrótce ukaże się jego nowy thriller The Simple Truth.

David Baldacci mieszka w Alexandrii (stan Wirginia) z żoną Michelle

i dwójką dzieci.

BALDACCI

Pełna kontrola

Spencer,

jedynej dziewczynce na świecie,

która w odstępie kilku chwil potrafi wprawić mnie

w tak ekstatyczną radość i tak niepohamowany gniew.

Tatuś kocha cię całym sercem

Podziękowania

Napisanie „Pełnej kontroli" wymagało ogromu żmudnej pracy

badawczej i mnóstwa specjalistycznych informacji, które szczęś-

liwie udało mi się uzyskać dzięki pomocy i wysiłkowi wymienio-

nych poniżej osób. Im właśnie, za ich wkład, pragnę niniejszym

złożyć najserdeczniejsze podziękowania.

Mojej przyjaciółce Jennifer Steinberg za to, że nie szczędziła

własnego czasu przy wyszukiwaniu odpowiedzi na wszystkie

ezoteryczne i niebywale skomplikowane pytania, którymi zasy-

pywałem ją bez ustanku. Nie znam drugiego tak zaangażowanego

naukowca.

Mojemu przyjacielowi Tomowi DePont z NationsBank za wpro-

wadzenie w zagadnienia bankowości i podsunięcie wielu nieoce-

nionych pomysłów realistycznego scenariusza finansowej mal-

wersacji. Mojemu przyjacielowi Marvinowi Mclntyre z domu

maklerskiego Legg Mason oraz jego koledze Paulowi Montgo-

mery'emu za wnikliwe uwagi i pomoc z zakresu wiedzy o funk-

cjonowaniu Zarządu Rezerwy Federalnej (FED) oraz polityce

inwestycyjnej.

Dr Catharine Broome, drogiej przyjaciółce i wspaniałej lekarce,

za fachową konsultację oraz zaznajomienie mnie ze specjalistycz-

nym leczeniem nowotworów. A także za to, że wspólnie z mężem

Davidem przekazała mi całą swoją wiedzę o Nowym Orleanie.

Mojemu wujowi Bobowi Baldacciemu za dostarczanie stosów

materiałów i cierpliwe odpowiadanie na niezliczone pytania do-

DAVID

tyczące zasady działania odrzutowców oraz funkcjonowania portu

lotniczego i organizacji pracy obsługi naziemnej.

Mojemu kuzynowi Steve'owi Jenningsowi za przeprowadzenie

mnie przez labirynt techniki komputerowej i meandry Internetu.

Jego żonie Mary, która powinna poważnie zastanowić się nad

karierą wydawcy. W ostatecznej wersji powieści uwzględnionych

zostało wiele z jej wnikliwych uwag. A także doktorowi Peterowi

Aikenowi z Virginia Commonwealth University za wprowadzenie

w zawiłości podróżowania poczty elektronicznej (e-mail) po In-

ternecie.

Neilowi Schiffowi, dyrektorowi prasowemu FBI, za zorganizo-

wanie wycieczki po Hoover Building i odpowiedzi na moje py-

tania dotyczące działalności Biura.

Larry'emu Kirshbaumowi, Maureen Egen i innym pracowni-

kom Warner Books za cały ich wkład. Odmieniliście moje życie

tak bardzo, że czuję się zobowiązany wspominać o was w każdej

swojej powieści, by tym dobitniej wyrazić wam swoją wdzię-

czność.

Szczególne podziękowania należą się Frances Jalet-Miller z Aa-

ron Priest Agency, mojemu wydawcy i przyjaciółce. Dzięki jej

wnikliwym komentarzom „Pełna kontrola" jest nieporównywalnie

lepsza niż w pierwotnym kształcie.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Mieszkanko było małe i nieciekawe, a wyraźnie wyczuwalna

woń stęchlizny sugerowała, że od dawna stoi opuszczone. Jednak

nieliczne sprzęty i rzeczy osobiste utrzymane były w czystości

i porządku; kilka krzeseł i niewielki stoliczek były bez wątpienia

wysokiej klasy antykami. Najwięcej miejsca w malutkim living

roomie zajmowała misternej roboty biblioteczka z drewna klono-

wego, która tak dalece nie pasowała do tego skromnego, nijakiego

otoczenia, że równie dobrze mogłaby stać na Księżycu. Wśród

książek ustawionych równiutko na półkach przeważały pozycje

o tematyce finansowej, dotyczące takich zagadnień jak między-

narodowa polityka walutowa i kompleksowe teorie inwestowania.

Jedynym źródłem światła była tu lampa stojąca na podłodze

obok sfatygowanej kanapy. Skąpy łuk iluminacji obejmował wy-

sokiego mężczyznę o wąskich ramionach, który siedział na tej

kanapie z przymkniętymi oczyma i zdawał się drzemać. Płaski

zegarek na jego przegubie wskazywał czwartą nad ranem. Man-

kiety spodni od tradycyjnego szarego garnituru opierały się

o błyszczące czarne buty. Szelki w kolorze myśliwskiej zieleni

kontrastowały ze śnieżną bielą wizytowej koszuli. Po obu stronach

rozpiętego pod szyją kołnierzyka zwisały luźno końce rozwiąza-

nego krawata. Wielka łysa głowa mężczyzny była niejako tłem

dla przyciągającej wzrok gęstej, stalowosiwej brody, która okalała

szeroką twarz o ostrych rysach. Gdy jednak mężczyzna uniósł

niespodzianie powieki, wszystkie pozostałe cechy jego powierz-

chowności zeszły na dalszy plan: oczy miał koloru kasztanowego,

przeszywające; sunąc po pokoju, zdawały się nabrzmiewać i wy-

stępować z orbit.

Ból zaatakował znienacka. Mężczyzna chwycił się za lewy

bok; właściwie bolało go teraz wszystko, ale źródło tego bólu

zlokalizowane było w miejscu, które z taką dziką i daremną

zapamiętałością uciskał w tej chwili dłonią. Oddychał spazmami,

grymas cierpienia wykrzywiał mu twarz.

Zsunął rękę na aparacik przy pasku. Obudowa była wielkości

i kształtu walkmana i mieściła sterowaną komputerowo pompę

dozującą CADD, od której odbiegała ukryta pod koszulą rurka

Groshonga. Drugi koniec rurki niknął w torsie. Mężczyzna namacał

palcem właściwy przycisk i mikroprocesor sterujący pracą pompy

CADD odmierzył bezzwłocznie silną porcję środka przeciwbólo-

wego, przekraczającą znacznie dawki, jakie zwykle aplikował

sobie w ciągu całego dnia. Kombinacja leków podana bezpośrednio

do krwiobiegu uśmierzyła ból. Ale on powróci — zawsze wracał.

Mężczyzna opadł wyczerpany na oparcie kanapy. Zimny pot

zraszał mu twarz, przesiąkał przez świeżo upraną koszulę. Dzięki

Bogu za tę wbudowaną na specjalne życzenie funkcję pompy,

pomyślał. Był niewiarygodnie wytrzymały na ból, siłą woli potrafił

zmóc wszelkie fizyczne dolegliwości, ale bestia, która pożerała

go teraz od środka, odkrywała przed nim zupełnie nowy poziom

fizycznej udręki. Ciekawe, co nadejdzie pierwsze: śmierć czy

ostateczna porażka lekarstw w walce wręcz z wrogiem? Modlił

się o to pierwsze.

Arthur Lieberman dźwignął się z kanapy, powlókł do łazienki

i przejrzał się w lustrze. Spoglądając w nie, wybuchnął histerycz-

nym śmiechem. W końcu ten niekontrolowany wybuch przeszedł

w szloch, a potem w zdławione spazmy wymiotów. Kilka minut

później Lieberman, zmieniwszy koszulę, patrzył już beznamiętnie

na swoje odbicie w lustrze i spokojnie wiązał krawat. Uprzedzono

go, że może doznawać gwałtownej huśtawki nastrojów. Pokręcił

głową.

Zawsze tak o siebie dbał. Ćwiczył regularnie, nigdy nie palił,

nigdy nie pił, przestrzegał diety. Teraz, w kwiecie wieku, licząc

sobie lat sześćdziesiąt dwa, wiedział, że sześćdziesiątego trzeciego

roku już nie dożyje. Potwierdziło to tylu specjalistów, że w końcu

skapitulować musiała nawet potężna wola życia Liebermana. Ale

nie odejdzie po cichu. Ma jeszcze w rękawie jedną kartę do

rozegrania. Uśmiechnął się na myśl, że nadciągająca śmierć daje

mu pole manewru nieosiągalne dla człowieka cieszącego się

dobrym zdrowiem. Jego nieposzlakowaną karierę zakończy, o iro-

nio, taka zgrzytliwa, nieszlachetna nuta. Ale fale wstrząsowe,

jakie wywoła swoim zejściem z tego świata, były tego warte. Co

mu zależy? Skręcił do małej sypialni, żeby zerknąć na stojące na

biurku fotografie: Łzy napłynęły mu do oczu i szybko stamtąd

wyszedł.

Punktualnie o piątej trzydzieści rano Lieberman opuścił miesz-

kanie i zjechał małą windą na parter. Przed wejściem do budynku

czekała crown victoria z rządowymi tablicami rejestracyjnymi,

które lśniły bielą w blasku ulicznych latarni. Silnik pracował na

jałowym biegu. Na widok Liebermana szofer wyskoczył szybko

z wozu i otworzył drzwiczki. Zasalutował do daszka czapki, ale

jak zwykle nie doczekał się żadnej reakcji. Po chwili limuzyna

ruszyła i zniknęła w głębi ulicy.

Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy wóz wiozący Lieber-

mana włączał się do ruchu na Beltway, z hangaru na lotnisku

międzynarodowym Dullesa wytaczano samolot pasażerski mariner

L800 przygotowywany do bezpośredniego lotu do Los Angeles.

Zakończono już kontrolę techniczną, następny punkt procedury

przewidywał tankowanie. Western Airlines zlecały tankowanie

swoich maszyn zakontraktowanej firmie. Pod prawym skrzydłem

zatrzymała się przysadzista, pękata cysterna. W standardowej

konfiguracji, zbiorniki paliwa w odrzutowcach L800 zlokalizo-

wane są w obu skrzydłach oraz w kadłubie. Po zdjęciu osłonowej

płyty poszycia, do zaworu wlewu paliwa usytuowanego od spodu

skrzydła, mniej więcej w jednej trzeciej jego długości licząc od

kadłuba, podłączono długi wąż. Poprzez ten jeden zawór za po-

średnictwem rozgałęźnego systemu rur napełniane są wszystkie

trzy zbiorniki. Nad przetaczaniem łatwopalnej mieszanki do zbior-

ników czuwał pompiarz w grubych rękawicach i usmarowanym

kombinezonie. Rozejrzał się flegmatycznie po wzmagającej się

wokół samolotu krzątaninie: ładowano pocztę i zafrachtowane

przesyłki, od strony terminalu nadjeżdżały slalomem wózki ba-

gażowe. Pompiarz, upewniwszy się, że nikt nie zwraca na niego

uwagi, spryskał fragment zbiornika paliwa wokół zaworu wlewo-

wego jakąś substancją z plastikowego pojemniczka. Powierzchnia

metalu w tym miejscu natychmiast lekko zmatowiała. Przy bliż-

szych oględzinach można by się tam dopatrzyć tego zmatowienia,

ale do takich oględzin nie dojdzie. Nawet mechanik pokładowy

dokonujący obchodu w ramach kontroli przedstartowej nie odkryje

małej niespodzianki czającej się w trzewiach ogromnej maszyny. Mężczyzna schował

plastikowy pojemniczek do kieszeni kom-

binezonu. Z drugiej kieszeni wyciągnął płaski, prostokątny obiekt

i wsunął rękę do wnętrza skrzydła. Kiedy ją cofnął, była już

pusta. Tankowanie dobiegło końca, wąż został zwinięty z po-

wrotem na cysternie, a płyta poszycia skrzydła na powrót założona.

Cysterna odjechała do następnej maszyny. Mężczyzna tylko raz

obejrzał się na L800. Kończył zmianę o siódmej trzydzieści rano.

Nie zamierzał pozostawać w pracy ani minuty dłużej.

Ważący 220 000 funtów mariner L800 oderwał się lekko od

pasa startowego i przebił wczesnoporanną powłokę chmur. L800

to wąskokadłubowy turboodrzutowiec napędzany dwoma dwu-

przepływowymi silnikami rolłs-royce'a, najbardziej zaawansowana

technologicznie z eksploatowanych obecnie maszyn pasażerskich,

ustępująca osiągami jedynie samolotom U.S. Air Force.

Na pokładzie Rejsu 3223 znajdowało się 174 pasażerów i sied-

mioosobowa załoga. Samolot piął się szybko nad Wirginią na

wysokość podróżną wynoszącą trzydzieści pięć tysięcy stóp. Po-

kładowy komputer nawigacyjny szacował czas przelotu do Los

Angeles na pięć godzin i pięć minut.

Jeden z pasażerów pierwszej klasy czytał Wall Street Journal.

Wodząc oczami po stronach zapełnionych informacjami finan-

sowymi, gładził machinalnie dłonią bujną, stalowosiwą brodę.

W pewnej odległości od niego siedzieli w ciszy pasażerowie

klasy turystycznej — jedni z rękami założonymi na piersi, inni

z przymkniętymi powiekami, jeszcze inni zatopieni w lekturze

gazet i czasopism. Starsza kobieta przebierała w palcach paciorki-

różańca i poruszając bezgłośnie ustami powtarzała znajome słowa

litanii.

L800 wspiął się wreszcie na wysokość trzydziestu pięciu tysięcy

stóp, wyrównał lot i kapitan powitał zwyczajowo podróżnych

przez system nagłaśniający, a stewardesy przystąpiły do rutyno-

wych zajęć.

Nagle wszystkie głowy odwróciły się jak na komendę, przywa-

bione czerwonym rozbłyskiem po prawej stronie maszyny. Ci,

którzy siedzieli przy oknach od tej strony, z przerażeniem patrzyli,

jak poszycie prawego skrzydła wybrzusza się i pruje, jak pryskają

nity. W ciągu kilku sekund dwie trzecie skrzydła oderwało się

i znikło, unosząc ze sobą prawy silnik rolls-royce'a. Paliwo z prze-

łamanego zbiornika chlusnęło na kadłub, poprzerywane przewody

hydrauliczne i kable targane prądem powietrza furkotały na końcu

kikuta skrzydła niczym poszarpane żyły.

L800 przekręcił się momentalnie na plecy i w kabinie zapano-

wał chaos. Wszyscy krzyczeli. Maszyna pozbawiona całkowicie

sterowności pędziła po niebie jak gnany wiatrem kłąb chwastów.

Siła ciążenia gwałtownie wyrwała pasażerów z foteli. Dla więk-

szości z nich upadek na sufit zakończył się fatalnie. Fale uderze-

niowe powietrza powyrywały zamki klap przedziałów bagażo-

wych. Na pasażerów posypały się ciężkie torby i walizy. Towa-

rzyszyły temu jęki i okrzyki bólu.

Starszej kobiecie różaniec wyślizgnął się z rąk i upadł na

podłogę, którą stanowił teraz sufit lecącego do góry brzuchem

samolotu. Kobieta oczy miała szeroko otwarte, ale nie ze strachu.

Należała do garstki szczęśliwców: od przeżywania piekła, które

miało trwać jeszcze kilka minut, wybawił ją atak serca.

Dwusilnikowe samoloty pasażerskie mogą latać na jednym

tylko silniku, ale żadna maszyna nie utrzyma się w powietrzu bez

jednego skrzydła. Zdatność do lotu Rejsu 3223 uległa nieodwracal-

nemu unicestwieniu. L800 wszedł w pionową spiralę śmierci.

W kokpicie okaleczonego samolotu, który niczym igła prze-

szywająca bawełnę pikował poprzez pqwłokę chmur, dwaj piloci

walczyli rozpaczliwie ze sterami. Choć nie w pełni świadomi

natury katastrofy, zdawali sobie jednak sprawę, że życie wszyst-

kich na pokładzie znalazło się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Usiłując gorączkowo odzyskać kontrolę nad maszyną, modlili się

jednocześnie w duchu, by w locie nurkowym ku ziemi nie zderzyć

się z innym samolotem.

— Boże! — Kapitan śledził z niedowierzaniem spadające na

łeb, na szyję wskazania wysokościomierza.

Ani najdoskonalszy system awioniki na świecie, ani najkunsz-

towniejszy pilotaż nie były już w stanie odwrócić przerażającej

prawdy: lada moment wszyscy znajdujący się w tym samolocie

zginą. Jak to bywa w prawie każdej katastrofie lotniczej, pierwsi

zejdą z tego świata piloci — ale pasażerowie podążą w ich ślady

zaledwie ułamek sekundy później.

Lieberman, z rozdziawionymi szeroko ustami i niedowierzaniem

w wychodzących z orbit oczach, ściskał kurczowo poręcze fotela.

Dziób samolotu ustawił się na szóstą, a on wlepiał wzrok w opar-

cie fotela pod sobą i czuł się jak na absurdalnej diabelskiej

kolejce. Na swoje nieszczęście miał zachować świadomość aż do

ostatecznego momentu: Odejdzie ze świata żywych kilka miesięcy

przed czasem i niezupełnie tak, jak sobie zaplanował. Kiedy

samolot wszedł w ostatnią fazę upadku, z jego ust wyrwało się

nieludzkie wycie, które zagłuszyło wszystkie inne przerażające

odgłosy wypełniające kabinę:

— Nieeeeeee!

ROZDZIAŁ DRUGI

WASZYNGTON, D.C., STREFA STOŁECZNA, MIESIĄC

PÓŹNIEJ

Jason Archer w brudnej koszuli i przekrzywionym krawacie

przekopywał się przez zawartość stosów kartonowych pudeł. Obok

stał laptop. Co kilka minut Jason wyciągał ze sterty papierzysk

jakąś kartkę i ręcznym skanerem kopiował jej treść do komputera.

Strużki potu ściekały mu po nosie. W magazynie, w którym się

znajdował, panowała okropna duchota. Z jakiegoś nieokreślonego

punktu ogromnej hali dobiegło wołanie:

— Jason, jesteś tu?

Jason zamknął szybko karton, w którym akurat grzebał, za-

trzasnął wieko laptopa i wsunął go w szczelinę między stertami

pudeł. Kilka sekund później wołający go mężczyzna stał już obok

niego. Quentin Rowe był wąski w ramionach, mierzył około

metra siedemdziesięciu wzrostu i ważył jakieś siedemdziesiąt

Baldacci David - Pełna kontrola.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: