Barret William E. - Lewa reka Boga.pdf - ebook ciekawe - julus12

William Edmund Barrett

LEWA RĘKA BOGA

UWERTURA

Ten duży oddział szpitala misyjnego był przestronną salą ze ścianami pobielonymi i

dwoma równymi rzędami łóżek. Jeszcze kilka miesięcy temu łóżek nie wystarczało,

teraz tylko połowę ich zajmowali chorzy. Ci, którzy potrzebowali leczenia, stracili

zaufanie do szpitala, niewielu więc chorych przybywało. Na końcu przejścia stało

biurko pielęgniarki; gabinetowa lampka ocieniona zielonym kloszem stanowiła

jedyne światło w sali. Za biurkiem siedziała pielęgniarka Anne Scott i cierpliwie

wyjaśniała właściwości pewnych lekarstw młodej praktykantce Chince.

Robiła to tak często, że mogła udzielać wyjaśnień prawie machinalnie.

To był jeden ze spokojnych wieczorów. Chorzy leżeli cicho, nikt nie jęczał ani nie

szlochał, nikt nie chrapał. Panowała w sali jakaś duszna cisza i Anne to odczuwała.

Na biurku stała karafka z przegotowaną wodą - pryzmat, w którym światło

załamywało się tęczowo mnogością miniaturowych odbić jej twarzy. Oto tuzin

maleńkich panien Scott, blondynek schludnych, wykrochmalonych, urzędowych.

Anne, mówiąc zniżonym głosem do służbistej pra-ktykantki, patrzyła na te swoje

odbicia. Ostatecznie czemuż by nie miało być ich aż tyle?

Wiele dziewcząt naraz było w Anne; idealistka i realistka, lękliwa i odważna,

dziewczyna, która kochała mężczyznę szalenie, i dziewczyna, która skończyła z

miłością, rutynowana pielęgniarka, dobra znajoma śmierci, zawsze czujnej w czasie

jej pracy, a także wróg śmierci, walczący o życie

ludzi jej osobiście obojętnych. Teraz Anne widziała własne twarze tak różne w

załamaniach karafki i pomimo wszystko znała siebie - dramatyzowała siebie trochę,

niezupełnie zadowolona nawet ze swego Wybranego „ja", bo nie miała nikogo, kto

by jej przypominał, że jest kobietą - żadnych widzów do oceny jej możliwości.

Nastrój tego wieczora ciążył jej, a takich wieczorów i nocy było dużo.

Nagle stary Chińczyk w pierwszym łóżku z lewej strony przejścia podniósł chudą

rękę, sztywny palec wycelowany w sufit. Już nie zdołałby sięgnąć do dzwonka i tylko

podnoszeniem zesztywniałego palca mógł ją przywołać. Odbicia w karafce zniknęły,

Anne była znów pielęgniarką. Szybko podeszła do łóżka.

- Jakiś kłopot, Li Kwan?

Ton przybrała lekki, wesoły. Starzec spojrzał na nią, zamrugał łzawiącymi oczami.

Był niewiarygodnie stary i chory, w myśl wszelkich lekarskich orzeczeń powinien nie

żyć już od tygodni, a przecież nie wiadomo czemu, zdawałoby się wbrew logice,

wciąż jeszcze żył. Przez długie tygodnie dogorywania tego pacjenta Anne

przywiązała się do niego i on, czuła to, przywiązał się do niej. Rozciągnął szerokie

bezzębne usta w uśmiechu.

- Ksiądz przyjedzie - powiedział.

Powtarzał to często, ale zawsze ze znakiem zapytania w głosie. Dziś jednak nie pytał.

Zabrzmiało to jak rzeczowe stwierdzenie faktu i na jego twarzy malowała się

spokojna ufność. Dziewczyna patrzyła przez chwilę zdumiona, potem pogłaskała go

po ramieniu.

- Mamy nadzieję, że przyjedzie - powiedziała. - Nam wszystkim ksiądz jest

potrzebny, Li Kwan. Zrobić coś dla ciebie?

- Ksiądz przyjedzie dzisiaj.

Czy ja wiem...

Uporczywość tego twierdzenia wprawiła ją w zakłopotanie. Li Kwan nigdy dotąd nie

był taki. Oczami dzisiaj nie zmętniałymi wpatrywał się w nią ze skupieniem, jak

gdyby prosząc, żeby uwierzyła.

- Ksiądz przyjedzie zaraz w tym deszczu - powiedział.

On nie może - pomyślała - wiedzieć, że deszcz pada.

Przecież tu w sali ani nie ma okien, ani szmeru tego cichego

deszczu nie słychać. I pomyślała, że może śmierć, trzymana zbyt długo w szachu, już

stoi nad Li Kwanem.

- Zbadam tętno - rzekła.

Ujęła go za kościstą rękę i spojrzała na zegarek. Starzec zamknął oczy, nieomal

uśmiechnięty. Naliczyła sto osiemnaście uderzeń i to było w porządku. Od tygodnia

jego tętno wahało się w granicach sto dwanaście do stu dwudziestu. Przyjrzała się

choremu. Czy śpi teraz, czy nie śpi? Ten Chińczyk jest niezgłębiony, wprost

niedorzecznie prosty pod wieloma względami, ale skądinąd zgoła niepojęty.

Chrześcijanin niezłomnie wierzący, a jednak to jego ufne oświadczenie, że ksiądz

przyjedzie w deszczu, jakoś nasuwa myśl o pogaństwie i dawnych bogach. W istocie

Li Kwan nie mógł wiedzieć, nikt nie mógł wiedzieć, i w ogóle przyjazd księdza,

zważywszy sytuację, był wysoce nieprawdopodobny, ale tą pielęgniarką,

Amerykanką, jakoś to wstrząsnęło, aż poczuła nieledwie bojaźń. Chociaż miewała do

czynienia z przywidzeniami osób bardzo chorych, to było coś innego.

Zmarszczyła lekko brwi, ale wróciła do biurka opanowana, znów chłodno i spokojnie

urzędowa. Dawno już zrozumiała sens starego powiedzenia wojskowego - oficer

martwi się samotnie w namiocie, nigdy przy swoich żołnierzach. Na pytające

spojrzenie młodej Chinki odpowiedziała krótkim przytaknięciem.

- Będę teraz w laboratorium albo w kancelarii, w razie czego, Celeste -

powiedziała.

Potrafiła być autorytatywna i władcza, ale ten zawodowy sposób bycia zostawiła za

sobą w sali. Na ciemnym korytarzu jaśniał tylko płomyk czerwonej lampki oliwnej

przed krucyfiksem. Zatrzymała się i popatrzyła na postać cierpliwego, umęczonego

Chrystusa dziwnie żywą w pląsających cieniach.

Powoli z rękami złożonymi do modlitwy uklękła na klęczniku. Krzyż był dla niej

symbolem Boga Wszechmocnego, Stworzyciela nieba i ziemi, Odkupiciela świata.

Za postacią na krzyżu kryła się napawająca bo jaźnią tajemnica Trójcy, której ona ani

nie pojmowała, ani nie starała się pojąć, ale w którą pokornie wierzyła, bo patrzyła

już na wiele narodzin i zgonów, i chociaż tych tajemnic też nie pojmowała, to jednak

wiedziała, że człowiek rodzi się i umiera i tak być musi.

Wpatrzona w krucyfiks odmówiła modlitwę. Była katoliczką, ale trzymała krucyfiks

dla umierających zarówno katolików jak i protestantów. Krzyż to powszechny

symbol chrześcijaństwa. Z całego serca teraz modliła się za Li Kwana, prosiła Boga,

żeby Li Kwan ,nie mylił się <0 do przyjazdu księdza. Czegoś zasadniczego brak

misji pozbawionej księdza, szczególnie misji tutaj. Chińczycy, raz nawróceni,

nabierają zaufania do wszystkiego, co misja popiera, ale gdy nie ma księdza,

zaczynają wątpić. Chociaż przyjmują, że leczenie szpitalne jest sposobem, w jaki

Bóg przynosi im ulgę w ich chorobach, lękają się szpitala. Bez księdza misja jest

niczym, nie jest nawet szpitalem funkcjonującym należycie.

Anne Scott modliła się z pełnym tego zrozumieniem. Z natury prosta i bezpośrednia,

wierzyła w Boga też po prostu. Nie uważała się za istotę silną, liczyła jednak na to, że

siła spłynie na nią w razie potrzeby. I, o dziwo, zawsze tak było.

Po pięciu minutach wstała z klęczek. Za zakrętem korytarza, biegnącego przez

skrzydło wschodnie, zobaczyła krechę nikłego światła pod drzwiami laboratorium.

Jeszcze wahając się, zapukała. Potem czekała dość długo, zanim usłyszała szorstki

głos:

- Proszę!

Doktor David Sigman siedział okrakiem na wysokim stołku przy stole

laboratoryjnym. Miał przed sobą w ramce sześć probówek z różnokolorowymi

cieczami i strzykawkę napełnioną jakimś ciemnoczerwonym płynem. Bardzo

uważnie wstrzykiwał do każdej z probówek po dwie krople tej czerwieni. Anne Scott

cierpliwie czekając przyglądała mu się.

Jego twarz szeroka, gąbczasta, wyglądała zawsze jak nie ogolona, nawet gdy się

ogolił przed chwilą. Ciemne, gęste włosy siwiały mu nad uszami i rzedły na

ciemieniu. Nosił okulary w szylkretowej oprawie. Nos miał mięsisty, wydatny. Usta

szerokie i duże zęby. Mocno zbudowany, sprawiał wrażenie brutala stworzonego do

ciężkiej pracy fizycznej, ale ręce miał piękne, palce długie, zręczne i wprawne.

Wydawało się, że całą duszę wkłada w swoje palce i w to, co nimi robi.

Po wstrzyknięciu ostatniej kropli do ostatniej probówki odłożył strzykawkę, igłę

owinął wilgotną watą. Można by myśleć, że nie zauważył wejścia pielęgniarki, a

przecież

Wpatrzona w krucyfiks odmówiła modlitwę. Była katoliczką, ale trzymała krucyfiks

dla umierających zarówno katolików jak i protestantów. Krzyż to powszechny

symbol chrześcijaństwa. Z całego serca teraz modliła się za Li Kwana, prosiła Boga,

żeby Li Kwan nie mylił się co do przyjazdu księdza. Czegoś zasadniczego brak misji

pozbawionej księdza, szczególnie misji tutaj. Chińczycy, raz nawróceni, nabierają

zaufania do wszystkiego, co misja popiera, ale gdy nie ma księdza, zaczynają wątpić.

Chociaż przyjmują, że leczenie szpitalne jest sposobem, w jaki Bóg przynosi im ulgę

w ich chorobach, lękają się szpitala. Bez księdza misja jest niczym, nie jest nawet

szpitalem funkcjonującym należycie.