Erica.Spindler.-.Jestes.jak.ogien.(P2PNet.pl).pdf

Erica Spindler

Jesteś jak ogień

Przełożyła: Klaryssa Łowiczanka

Tytuł oryginału: Red

CZĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zakole Missisipi, 1984

Żadne miejsce na świecie nie ma takiego zapachu, jak delta Missisipi w lipcu.

Przejrzały niczym zapach owocu, który leżał zbyt długo w słońcu. Cierpki jak oddech pijaka.

Jak pot. Jak fetor brudu.

Jest suchy, odkłada się w ustach i gardle. Najczęściej jednak bywa wilgotny i przenika

wszystko, zdaje się wciskać w pory skóry. Becky Lynn Lee odgarnęła z karku włosy lepkie

od potu i kurzu wiejskiej drogi. Ludzie z Zakola nie zwracali uwagi na zapachy, ona tak.

Marzyła o miejscu przesyconym aromatem egzotycznych kwiatów i rzadkich perfum, o

pięknym świecie zamieszkanym przez ludzi przyjaźnie uśmiechniętych, życzliwych,

noszących delikatne, jedwabne szaty.

Wiedziała, że takie miejsce istnieje. Widywała je w pismach ilustrowanych, które

kupowała przy każdej okazji, narażając się na kpiny kobiet przychodzących do panny Opal i

na pełne gniewu komentarze ojca, który nie mógł zrozumieć jej manii.

Uszczypliwości te nie miały dla niej najmniejszego znaczenia. Przyrzekła sobie, że

kiedyś zamieszka w swoim wymarzonym świecie, a o świecie dzieciństwa zapomni.

Przeszła przez tory kolejowe, którymi ekspediowano z Zakola ryż, bawełnę i soję, i

które oddzielały „dobrą” część miasta od „złej”, oddzielając tym samym szacownych

mieszkańców miasteczka Bend od białej hołoty.

Becky zaliczała się do białej hołoty. Bolało ją to określenie. Zabolało bardzo, kiedy

nazwano ją tak po raz pierwszy, i ból ten powracał, ilekroć myślała o swoim położeniu. A

myślała o nim bardzo często.

Uniosła twarz ku niebu, mrużąc oczy przed mocnym słońcem. Biała hołota,

powtórzyła w duchu i skrzywiła się na te słowa. Miała trzy lata, gdy zdała sobie sprawę, że

jest inna, że ona i jej rodzina należą do gorszego gatunku ludzi. Dotąd pamiętała ten moment.

Dzień był taki jak dzisiaj, gorący, bezchmurny. Najmniejszej chmurki - tylko lejący się z góry

żar. Stała w kolejce na targu z matką i bratem, Randym. Trzymała się kurczowo brata,

patrzyła na swoje bose, brudne stopy i na twarze innych matek, w których wzroku dostrzegała

współczucie połączone z odrazą. Wtedy zdała sobie sprawę, że na świecie są inni ludzie,

którzy osądzają bliźnich. Pierwszy przebłysk samoświadomości sprawił, że poczuła się

dziwnie. Bezradna, wydana na wrogie spojrzenia, miała ochotę schować się za spódnicą

matki. Pragnęła, by matka powiedziała tamtym kobietom, żeby przestały jej się przyglądać

tak nachalnie, by odwróciły wzrok.

Musiało się to dziać jeszcze w czasach, kiedy ojciec nie był łajdakiem, a matka

wydawała się aniołem obdarzonym magiczną mocą.

Być może jednak już wówczas Becky Lynn rozumiała, że matka nie jest aniołem, że

nie ma możliwości ani siły, by zapewnić córce bezpieczeństwo, bowiem nic nie powiedziała

tamtym kobietom i nie sprawiła, żeby odwróciły wzrok. A one patrzyły na nią, jakby zrobiła

coś złego, coś naprawdę wstrętnego.

Dzisiaj nawet klientki, którym myła głowy w salonie fryzjerskim panny Opal,

traktowały ją jak powietrze. Jeśli rozmawiały z nią podczas mycia włosów, to tylko po to,

żeby upajać się dźwiękiem własnego głosu. Płaciły za to, by się wygadać i usłyszeć grzeczne

potakiwania, otrzymywały w ten sposób coś, czego nie dawali im mężowie. Kiedy spotykała

później te same kobiety na ulicy, nie dostrzegały jej. Nie wiedziała, czy udają, że jej nie

poznają, dlatego że jest córką Randalla Lee, czy też naprawdę jej nie poznawały, ponieważ

tak naprawdę nigdy jej nie zauważały.

Tak czy inaczej odpowiadało jej, że jest niewidzialna. Wolała taką sytuację. Jako

osoba niewidzialna nie czuła się takim strasznym odmieńcem. Była bezpieczna.

Zostawiwszy tory kolejowe za sobą, wciągnęła głęboko powietrze. Po tej stronie

torów wydawało się ono jakby nieco słodsze i odrobinę chłodniejsze. Przyspieszyła kroku.

Chciała dotrzeć do salonu na tyle wcześnie, żeby zdążyć jeszcze obejrzeć najnowszy numer

„Bazaaru”, który przyszedł dwa dni wcześniej.

Kilkadziesiąt metrów przed sobą zobaczyła czerwoną niby wóz strażacki furgonetkę,

która przetoczyła się przez plac w tumanach kurzu. Tommy Fisher z bandą kumpli, pomyślała

i serce zabiło jej mocniej. Prawdopodobnie jadą po jej brata. Zerknęła na pobocze, na pola

bawełny. Odruchowo szukała schronienia, chociaż wiedziała, że nie uda się jej ukryć.

Westchnęła, skrzyżowała ręce na piersi i z uniesioną hardo głową poszła dalej.

Na jej widok chłopcy podnieśli dziki wrzask.

- Hej, Becky Lynn! - zawołał jeden z wyrostków. - Może umówisz się ze mną na

randkę?

- Ładnie wyglądasz, Becky. Pies mojego ojca czuje się ostatnio bardzo samotny, co ty

na to? - dorzucił inny przy wtórze rechotów.

Becky zacisnęła dłonie, nie zatrzymała się, nie spojrzała w stronę mijającej ją bandy.

Nie chciała okazać, jak bardzo zabolały ją te zaczepki. Nawet gdyby miała paść trupem, nie

zamierzała dać chłopakom satysfakcji.

Tommy zwolnił nieco.

- Hej, laseczko, a może chciałabyś spróbować, jak to smakuje? - zapytał, a dwóch

wyrostków stojących na skrzyni furgonetki rozpięło rozporki.

- Gdybyś nie była taka paskudna, może pozwoliłbym ci go dotknąć - zakpił

największy drań w bandzie Tommy’ego, Ricky.

Becky Lynn miała ochotę rzucić się biegiem przed siebie, uciec jak najszybciej i jak

najdalej, ale zacisnęła tylko usta, żeby nie krzyknąć ze strachu i obrzydzenia.

Kiedy Ricky nachylił się, jakby chciał chwycić ją za ramię, uskoczyła na błotniste

pobocze. Tommy nacisnął na gaz i furgonetka potoczyła się dalej, wznosząc tuman kurzu.

Becky została sama, lecz w jej uszach wciąż dźwięczał sprośny rechot rozpalonych jej

widokiem chłopaków.

Zaczęła biec. Żwir drogi boleśnie ranił obute w nędzne sandały stopy, uczucie paniki

ściskało za gardło. Zatrzymała się dopiero na rynku. Tu czuła się już bezpieczna.

Zadyszana i drżąca, oparła się o ścianę narożnego sklepu. Dłonie położyła na brzuchu,

zacisnęła mocno powieki. Czuła krople potu na czole, szyi, plecach. Ciągle miała przed

oczami widok szydzących z niej, obnażonych nieprzyzwoicie wyrostków. Nigdy wcześniej

tak się nie zachowali. Owszem, nawykła do ich pokpiwań, ale to, co spotkało ją dzisiaj, nie

mieściło się jej w głowie.

Przerazili ją.

Objęła mocno ramiona dłońmi, powtarzając sobie, że jest już bezpieczna. Lato się

kończyło, chłopcy byli znudzeni, chcieli zabawić się jej kosztem, zobaczyć lęk na jej twarzy.

Jeszcze miesiąc, a wrócą do szkoły, zaczną treningi, nie będą mieli czasu ani energii, żeby jej

dokuczać.

Ale będzie ich musiała widywać w szkole.

Z trudem walczyła z napływającymi do oczu łzami oraz z ogarniającą ją rozpaczą. W

całym Bend nie miała nikogo, do kogo mogłaby się zwrócić o pomoc i ochronę. Była sama.

Zupełnie sama.

Chociaż zmęczona, bezradna i bezbronna, zacisnęła z determinacją pięści. Nie podda

się. Nie podda się, jak poddała się jej matka. Nie. Pewnego dnia pokaże Tommy’emu,

Ricky’emu i całej reszcie miasteczka, na co ją stać. Nie wiedziała wprawdzie, jak tego

dokona, była jednak pewna, że pewnego dnia wszyscy będą żałować, że nie byli dla niej

milsi.

ROZDZIAŁ DRUGI

Przez ostatni tydzień udało jej się unikać Tommy’ego Fishera i jego kompanów.

Niełatwa rzecz, bo chłopców wszędzie było pełno; krążyli po miasteczku, szukając okazji do

burdy, która rozproszyłaby ich nudę.

Becky rozejrzała się niespokojnie wokół i ruszyła szybkim krokiem w stronę salonu.

Bend, położone w zakolu Tallahatchie River, między Greenwood i Greenville, zbudowane

zostało wokół rynku stanowiącego handlowe i urzędowe centrum miasteczka, z sądem,

komisariatem policji, ratuszem oraz dwoma najlepszymi sklepami odzieżowymi w okolicy.

Najbliższe centra handlowe z eleganckimi butikami znajdowały się w Greenwood i

Greenville, chociaż wielkomiejski mail z prawdziwego zdarzenia był dopiero w Memphis.

Ocieniony drzewami magnolii i mimozy, wysadzany krzewami azalii i oleandra rynek w

Bend zdawał się jedynym miejscem choć trochę zbliżonym do tych, które Becky widywała w

ilustrowanych magazynach.

Tak, tylko trochę, pomyślała, słysząc ponownie za plecami znajome śmiechy i warkot

silnika. Zerknęła przez ramię i serce podeszło jej do gardła. Tommy Fisher postanowił

wykonać rundę wokół rynku swoją furgonetką.

Tylko kilka kroków dzieliło ją od salonu panny Opal, przebyła je więc biegiem i po

chwili była już na progu zakładu. Pchnęła drzwi z takim impetem, że mosiężny dzwonek

uderzył w szybę.

Panna Opal, stojąc przy najbliższym wejścia fotelu, kończyła właśnie układać sobie na

głowie skomplikowaną konstrukcję z platynowych włosów. Odstawiła lakier i odwróciła się

do Becky Lynn.

- Dokąd tak ci spieszno, dziecko? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła samego diabła.

Diabła w czerwonej furgonetce, dodała w myślach Becky Lynn, po czym wciągnęła

głęboko powietrze i uśmiechnęła się z przymusem.

- Nie chciałam się spóźnić, psze pani - bąknęła. Panna Opal zrewanżowała się

uśmiechem.

- Nigdy się nie spóźniasz, Becky Lynn. Wiedz, że potrafię to docenić.

Becky poczuła, że oblewa się rumieńcem. Założyła dłonie na piersi.

- Chce pani, żebym już zaczęła przygotowywać stanowiska?

- Zaczekaj. - Panna Opal przechyliła głowę i ściągnęła brwi, obserwując Becky z

zatroskaną miną. - Dobrze się czujesz, dziecko? - zapytała. - Wyglądasz mi niezdrowo.

- Dobrze, psze pani.

Panna Opal, najwyraźniej nieprzekonana tym zapewnieniem, zmierzyła ją bacznym

spojrzeniem zza fantazyjnych okularów, zatrzymując wzrok na stopach dziewczyny.

- Jadłaś śniadanie?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: