Maja Lidia Kossakowska - Opowiadanie - Diorama.doc

Maja Lidia Kossakowska

DIORAMA

 

Diorama- obraz namalowany na przejrzystej tkaninie, umieszczony w skrzyni. Oświetlony z różnych stron stwarza wrażenie rzeczywistości.
Malowidło połączone z makietą plastyczną i rekwizytami podobnie jak panorama.



"Już nigdy losy nieżyczliwe nie odbiorą mi tego, co dał czas miniony”

Petroniusz







- Dzień dobry, Alicjo!
Jak zwykle zjawił się niepostrzeżenie. Nigdy nie umiała powiedzieć, kiedy przyjdzie. Ani skąd.
Wsunęła ręce do kieszeni kurtki. Od morza wiał silny wiatr, przesycony wilgocią i chłodem. Kryształki soli osiadały na wargach Alicji, słonawy, srebrny błyszczyk. Dotykały jej twarzy niby badawcze rączki. Rozległa płachta morza falowała ciężkim oddechem.
Alicja nie miała ochoty odpowiadać na powitanie Szczura. Szła powoli wzdłuż samej linii wody, kapryśnie wyrysowanej wciąż w inny wzór przez ataki i ucieczki fal. Zastanawiała się, dlaczego Szczur najczęściej pojawiał się wtedy, gdy wolała być sama, natomiast nigdy, kiedy go potrzebowała. Fale przewracały się na grzbiety i ślizgały się po piasku, sięgając nóg Alicji, której buty i tak dawno już były mokre. Szczur dreptał obok niej, podobny do dużego psa z dziwacznym, łysym ogonem. Miał przemoczone futro, posklejane od soli i wilgoci.
- Narysowałaś znaki?- spytał.
-Tak.
-No i co? – w zwróconych na nią dwóch czarnych paciorkach oczu błysnęło zainteresowanie.
-Och, nic. Po prostu je narysowałam.
-Dziś jest wyjątkowo dobry dzień na znaki- powiedział poważnie Szczur.-Narysowałaś je patykiem na piasku?
-Muszlą .Czy to istotne?- wzruszyła ramionami- Fale je zmyły.
-Wszystko jest istotne- burknął Szczur.
Milczała. Była przyzwyczajona do podobnych frazesów. Szczur irytował ją. Nie lubiła przyznawać przed samą sobą, że go potrzebuje. Starała się zepchnąć głęboko w niepamięć te wstrętne kłaki przerażenia, jakie lepiły się do niej, tłuste i dławiące, kiedy przez dłuższy czas nie słyszała chrobotu łapek i cichego pochrząkiwania Szczura.
Teraz zatrzymał się i przysiadł na piasku, wobec czego Alicja, wciąż milcząca, z pięściami wbitymi w kieszenie, przystanęła także. Jednak CHCIAŁA porozmawiać. Potrzeba usłyszenia innego głosu, niż własny i wymiany jakichkolwiek uwag, choćby tylko z gryzoniem, była silniejsza niż niechęć.
Zresztą Szczur nie życzył jej źle. Tyle wiedziała na pewno.
-Alicjo ,nie złość się .Bez sensu tracisz energię. Powtarzam ci bez końca, że trzeba wierzyć. Pragnienie ,rozumiesz? Wytrwałe i zogniskowane .Jeśli nie wierzysz w możliwość zaistnienia tego, czego pragniesz, tylko rozpraszasz energię.
Spojrzał na nią ze smutkiem. Przez chwilę odniosła wrażenie, że Szczur martwi się o nią. Jego oczy były głębokie jak kosmos.
-Nie zawsze to ,co dobre objawia się w sposób, który nam odpowiada lub który... hm , zwykliśmy uważać za dobry. Nie zawsze też dobro, którego pragniemy realizuje się w sposób, jakiego oczekujemy. Ale bezsprzecznie dobrem pozostaje, nawet jeśli pozornie wygląda inaczej niż przypuszczaliśmy, a nawet drastycznie. Pamiętaj, że w końcu przynosi dokładnie to ,o co prosiliśmy. Pozostaje tylko rzecz jasna, kwestia ceny.....
- Płacę na kredyt, czy gotówką? parsknęła Alicja.
-Tu działa system przedpłat- rzekł poważnie Szczur- Jedyny, który się tu jako tako sprawdza.
-Nie wdawajmy się znowu w te jałowe dyskusje! Nie mam ochoty.
-Ja jednak sądzę, że POWINAŚ. Widziałaś coś?
Skurcz przebiegł po twarzy Alicji.
- To samo co zwykle-szepnęła- Jak długo to jeszcze potrwa ?
- Powiedz mi ,czego pragniesz, Alicjo?- spytał niespodziewanie Szczur.
Zacisnęła ze złością usta. Oczywiście! Garść frazesów i czczych obietnic. Pytania retoryczne ,parabole, stroszenie wąsów i mrużenie ślepiów.
Kopnęła leżącą u stóp muszelkę, która potoczywszy się po piasku, wpadła do wody. Plusk.
- Doskonale wiesz , czego !
- I dostaniesz to- mruknął- Tak czy inaczej.
Poczuła łzy napływające do oczu. Natarczywe, mokre paluszki drapały jej zamknięte powieki, chrobotały w gardle. Płakała bezgłośnie. Nie chciała żeby to widział ,więc niemal biegiem ruszyła przed siebie, rozchlapując wodę ,jak niezgrabna tancerka uczepiona drgającej liny kreślonej przez fale. Wiatr pachnący solą i morzem rozwiewał jej włosy.
Szczur odprowadzał ją wzrokiem. Po chwili westchnął głęboko i odszedł w przeciwną stronę.



Brzdęk, brzdęk. Słowa mają czasem blaszane brzmienie. Ciężkie bryły metalu padają na podłogę w obłoku opiłków.
-Ty draniu! Parszywy bezduszny skurwielu! Nienawidzę cię!
Trzy głębokie bruzdy w podłodze tuż obok czubków jego butów. W nich zaryte trzy ciężkie kowadła.
- Jesteś jak zaraza! Zatruwasz wszystko, czego się tkniesz! Niczego, słyszysz, niczego w tobie nie ma! Jesteś trupem! Niszczysz siebie? Diabli z tym! Ale oprócz tego niszczysz też mnie!
Kilka poszarpanych kawałków blachy, coś niby nożyce i toporek do mięsa. Wszystko to leży wokół niego- ciężkie ostre słowa.
-Ty mnie zabijasz! Tyle razy ci wybaczałam! Wszystko dla ciebie poświęcałam, ale teraz już koniec! Rozumiesz?! Nigdy więcej!!! Jak cię można kochać, szmato? Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała cię trzeźwego! Zdychaj beze mnie. Nie ma cię, koniec. Nie ma tych zmarnowanych lat. Wymazuję cię z życia, ze świadomości, z pamięci! Nie pozwolę ci mnie zniszczyć!

Bardzo dużo odłamków. Zardzewiałe, poskręcane blachy bez kształtu, o ostrych kantach. Wszystkie wbijały się głęboko w podłogę dokoła niego. Tak. Tylko najpierw się o niego obijały. Niektóre przechodziły na wylot i znaczyły swój ślad z tyłu, za jego plecami. Nie sposób było odmówić Laurze celności. Nigdy. Teraz płakała. Miotała się po domu w przypływie nienawiści i rozpaczy. Wszędzie na podłodze i meblach leżały jej porozrzucane rzeczy. Wszędzie na podłodze i meblach leżały zakrwawione słowa. Tam, gdzie stał, kałuża krwi była tak duża, że bał się żeby Laura się na niej nie pośliznęła. Obserwował jak nieporadnie wpycha ubrania do walizek ,porzuca nagle jedną torbę, żeby gorączkowo szamotać się z inną ,zapłakana i rozdygotana.
Przymknął oczy. Żeby tylko nie pośliznęła się na krwi. Laura w tym obłędnym tańcu z tysiącami różnych mulet i on, zdychający Minotaur .
Znieruchomiała naraz pośrodku pokoju, potoczyła rozgorączkowanym wzrokiem wokoło. Jej oczy zatrzymały się na jego twarzy. Nagły błysk, jakby dopiero teraz go poznała.
- Czemu tak stoisz?!- krzyknęła wysokim, histerycznym głosem. Wydawało mu się, że boi się jego bezruchu. A on był tak słaby, że po prostu nie mógł się poruszyć.
-Odezwij się! Zdobądź się na cokolwiek! Znowu jesteś tak nawalony, że nic do ciebie nie dociera?! Rzucam cię, rozumiesz? Odchodzę!
Nawet nie zauważył kiedy znalazła się obok niego. Chciał jej powiedzieć, żeby uważała na kałużę, ale jakoś nie mógł zebrać myśli w zdanie. Trzymała go za koszulę na piersi i szarpała. Nie miała szansy nim potrząsnąć, był więcej niż o głowę wyższy. Sięgała mu zaledwie do ramion. Jej palce zaciskały się i rozluźniały spazmatycznie. Czuł jak jej paznokcie wbijają mu się w skórę. Patrzyła na niego oczami pełnymi lęku ,jakby przestraszona własną agresją. Wydawało się, że wisi na nim, szukając oparcia, tylko jej drgające paznokcie zostawiały brzydkie, czerwone smugi na jego piersi.
-Rozumiesz ,co do ciebie mówię?- szepnęła- Czy cokolwiek z tego do ciebie dociera?
Powoli skinął głową.
-Tak. Odchodzisz.
Wtedy jej twarz się skurczyła. Puściła koszulę i z całej siły uderzyła go pięścią w usta .Nie poruszył się, nawet nie poczuł bólu. A potem ogromna fala ciepłej wilgoci wezbrała gdzieś w środku, załaskotała w gardle i bluznęła gwałtownym krwotokiem przez nos. Dotknął rękami twarzy, całej umazanej krwią, bezradny i wciąż nieruchomy.
Prawdziwe, czerwone krople padały teraz na podłogę, podczas gdy Laura płakała, skulona obok leżącej na tapczanie torby, z której niby kolorowe wnętrzności wysypywały się jej ubrania.
Zamknął oczy. Miał nadzieję, że krwotok po prostu ustanie. Przed sobą widział duży ,ciemny tunel, zupełnie pusty o ścianach wyłożonych purpurową satyną , od których odbijało się echem coraz cichsze szlochanie Laury.



Alicja obudziła się z krzykiem, który zamarł, gdy tylko zdała sobie sprawę ,że już nie śpi. Zaczerpnęła głęboko powietrza. W całym domu dzwoniła cisza, wysokim drażniącym wibrowaniem. Wydawała się jej przerażająca. Usiadła na łóżku. Oddychała z trudem. Szeroko otwarte oczy wlepiła w ciemność. Ogarniało ją coraz większe przerażenie. Żeby chociaż Szczur tu był! Tak bardzo pragnęła usłyszeć jak jego spokojny głos tłumaczy, że sen, który przed chwilą śniła , wynika z jej lęków i niewiary i jest niepotrzebnym trwonieniem energii.
-Nic złego się nie stało- powiedziała na głos- To tylko moja skłonność do zamartwiania się. Upiory wyobraźni , nic więcej.
Ale w głębi duszy ,tam gdzie pulsowało źródło mdłego przerażenia, wiedziała doskonale, że śniła obraz rzeczywistych wydarzeń. Żadna z rzeczy w około nie była w połowie tak realna, jak jej sny.
Zacisnęła powieki, zakryła dłońmi twarz. Szept popłynął przez ciemność, łamiąc kryształową strukturę ciszy, niby litania potępionego na krawędzi otchłani.
- Nie, nie rób tego... Nie możesz. Nie rób tego!
Szczur wychynął z kłębu ciemności w rogu pokoju.
-Biedne dziecko- powiedział cicho- powinnaś raczej mówić „tak”.
Ale Alicja tego nie słyszała.


Miarowe kapanie, całe mile ciszy stąd. Laura znowu nie dokręciła kranu w łazience . Drobiny kurzu tańczyły w świetle, podobne strzępom rozgoryczenia, które pozostawiła po sobie, gdy bańka nienawiści wreszcie pękła. Wisiały na meblach, unosiły się w powietrzu. Wydawało mu się, że wdycha je wraz z tlenem, lekko chropowate, cierpkie. Nie czuł bólu, choć zdawał sobie sprawę, że wszystko to krąży w nim, niby żrący kwas. W ogóle nic nie czuł.
Słyszał monotonne kapnięcia i tykanie zegara. Te dźwięki wyznaczały niezbędny rytm, według którego jego organizm funkcjonował. Kap –kap, tyk - tyk, wdech- wydech. Był pewien, że gdyby zabrakło jednego z nich, dryfujący we wnętrzu kwas przeżarłby mu mózg.
Błogosławione niech będą zegary i krany!
Położył głowę na blacie stołu. Z tej perspektywy zaczął obserwować kilka niewiadomego pochodzenia okruchów i eteryczną smugę popiołu z papierosa, widoczną na lakierowanej powierzchni drewna. Okruchy przybierały fantazyjne formy, a popielata smużka zdawała się pełznąć. Przypominała dżdżownicę. Wiosną, w deszczowe dni, całe mrowie tych stworzeń pojawia się na chodnikach i w ogródkach. Kiedyś, jako dziecko ,widział jak zagłębiona w ziemi łopata rozcięła dżdżownicę na pół. Jedna jej część ,zwijając się w spazmatycznych skurczach zagrzebała się z powrotem, ale druga pozostała nieruchoma i martwa. Coś się uwalnia, coś umiera. Tym razem nie było inaczej. Laura odeszła, co prawda obolała, lecz bez specjalnych okaleczeń, a jemu została rola ogona dżdżownicy. Zadrżał. Coś nieuchronnie zbliżało się ku niemu, coś zimnego i całkiem wypranego z emocji. Jakaś straszna rzecz, przed którą musi bezwzględnie się uchronić. Nagle, w przebłysku olśnienia zrozumiał. To nadchodziła przyszłość. Czas do przeżycia, który trzeba zabić, stępić, oszukać. Rozszerzonymi źrenicami wpatrywał się w swoją przyszłość, gdy za nim jak brudny, bury cień czaiła się przeszłość. Życie z Laurą, które niemal od początku zamieniło się w koszmar, życie bez Laury, życie z innymi kobietami i bez kobiet...Ale nad tym unosiło się niby duch wspomnienie małego, roześmianego chłopczyka, który był kiedyś jego synem. Już prawie pięć lat mija od katastrofy samolotu który....Jak to możliwe? W jaki sposób udało mu się przeżyć tak długo, podczas gdy Danny....
Dosyć. Nie ma na co czekać. Cudu nie będzie. Zmartwychwstanie miało miejsce tylko raz i to nie jego syn tego dokonał.
Pozostawało tylko znaleźć pewny sposób, żeby przenieść się do raju dla niekompletnych dżdżownic.
Kolorowe pigułki, białe pigułki, biały proszek, brązowy proszek- to przypominało zakazaną zabawę lekarstwami z domowej apteczki. Ale szybko poczuł niedosyt. Ma popełnić samobójstwo faszerując się prochami jak histeryczna stara panna? Nie, to nie w jego stylu. Zupełnie do , do niego nie pasuje. Mroczny facet, mroczny artysta musi dbać o swoja reputację. Zwłaszcza w takiej chwili. Uśmiechnął się z goryczą. Nie może dać takiej plamy na koniec. Co by na to powiedział jego agent?
Poszedł do łazienki, odkręcił kran i zaczął nalewać gorącej wody do wanny. Kiedy sięgał po żyletkę, leżącą na półce pod lustrem, spojrzał na własne odbicie. Zdziwiło go ,że oczy ma zupełnie spokojne. Przez dłuższy czas przyglądał się swojej twarzy, ale wydawała mu się jakaś odległa i obca. Woda ze śpiewnym poszumem wypełniała wannę. Poczekał, aż naleje się do pełna i zakręcił kran. Obrócił lewą dłoń wnętrzem ku górze. Żyły na chudym nadgarstku były niebieskie i bardzo wyraźne. Naciął je kilkakrotnie, ostrożnie, żeby nie uszkodzić ścięgien. Wolał jednak poruszać rękami, na wypadek gdyby chciał zapalić albo napić się czegoś. Krew popłynęła natychmiast. Ciekła po palcach ,
Plamiła koszulę. Schylił się i włożył rękę do wanny. Zabolało. Zobaczył eksplozję szkarłatu. W mgnieniu oka woda zmieniła barwę na czerwoną. Zamieniam wodę w krew, pomyślał. Taki drobny, pożegnalny cud. Wyjął rękę z wanny i niezbyt zgrabnie, ale staranie ponacinał drugi nadgarstek.
Przyszedł czas na pożegnalny toast, powiedział do siebie. Wrócił do pokoju, sięgnął po butelkę i usiadł w fotelu. Nieco nieporadnie odkręcił korek. Palce, śliskie od krwi, zginały się dziwnie sztywno. Pociągnął długi łyk. Ciepły alkohol zapiekł w gardle. Żeby się rozgrzać- powiedział do siebie. Utrata krwi powoduje szybki spadek ciepłoty ciała. Oprócz wszystkiego mogę jeszcze umrzeć z zimna. Zamknął oczy. Na koszuli i spodniach pojawiły się już ciemne, wilgotne plamy. Dopiero teraz poczuł jak bardzo jest zmęczony i połamany. Dziwne, że przy szybszych ruchach kawałki, które kiedyś były nim nie wysypują się grzechocząc na podłogę. Może tam będzie lepiej, przeszło mu przez myśl ,ale rozsądek natychmiast odrzucił tę ewentualność. Śmierć to takie samo bagno jak wszystko inne. Rozmawiał z nią, więc wie.
Z nie dokręconego kranu w łazience zaczęła kapać woda.

Alicja ocknęła się z odrętwienia. Nie potrafiła powiedzieć, czy spała, czy raczej straciła przytomność. W domu panowała ciemność i cisza. Noc widocznie jeszcze się nie skończyła.
Zamiast rozpaczy czuła tylko męczący niepokój. Z podniecenia pociły się jej ręce i sztywniały palce. Cicho zawołała Szczura, ale, oczywiście, nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Niepokój z każdą chwilą narastał. Czuła wewnętrzny, naglący zew, żeby natychmiast wyjść z domu. Muszę iść nad morze, myślała. Na plażę. Teraz.
Wstała z łóżka, narzuciła kurtkę na nocną koszulę i prawie wybiegła w ciemność. Wiatr niósł ostry, przenikliwy chłód. Piasek był zimny i wilgotny. Jasny księżyc stał wysoko na niebie. Jego blask odcinał wyraźne, kanciaste cienie.
Alicja biegła wzdłuż linii wody, w stronę miejsca , gdzie rano spotkała Szczura.
Przyspieszyła, gdy tylko dojrzała duży ciemny kształt leżący na piasku. Serce waliło jej jak szalone, a w głowie nie mogła znaleźć żadnej myśli, jakby uciekały zbyt szybko. Jednak ,mimo wszystko, wiedziała co oznacza pojawienie się tego dziwnego kształtu, którego kontury z trudem rozróżniała w ciemności. Przypadła do niego zdyszana, otwartymi ustami chwytając powietrze. Dotknęła go i poczuła nikłe ciepło. Przemarzł, ale zdecydowanie był ciepły. Żyje, myślała ,żyje. Nic więcej nie miało w tej chwili znaczenia. Drżącymi rękami próbowała przekręcić go na wznak, rozpiąć koszulę i posłuchać, czy serce bije. Szarpała się z bezwładnym ciałem, z wolna popadając w histerie.
-Alicjo!- zawołał przybyły znikąd Szczur – Zatamuj krwotok!
-Co? –szepnęła i zamarła z dłońmi opartymi o pierś mężczyzny.
-Przewiąż mu nadgarstki!- wysapał Szczur, który wreszcie znalazł się przy niej- Podrzyj jego koszulę , albo cokolwiek innego.....
- O Boże- jęknęła. Uniosła rękę nieprzytomnego mężczyzny i w słabym świetle księżyca usiłowała obejrzeć przegub.
- Pośpiesz się!- syknął Szczur.
- Już!- zawołała. Poderwała się z klęczek i zaczęła szamotać z brzegiem nocnej koszuli, próbując go oderwać. Szarpała paznokciami ,skulona w niewygodnej pozycji, ale materiał nie chciał ustąpić. Nagle coś sobie przypomniała.
Porzuciwszy walkę z oporną koszulą sięgnęła do kieszeni kurtki i wyciągnęła z niej dużą chustkę w kolorowe wzory. Wystarczyło jedno silne szarpnięcie zębami, żeby materiał rozerwał się z trzaskiem. Alicja znów padła na kolana. Pochyliła się nad leżącym, dysząc z wysiłku. Z przerażenia i zimna dygotały jej ręce.
-Jak mam to zrobić?- spytała z rozpaczą.
-Po prostu mocno zaciśnij- zawyrokował Szczur- o resztę będziemy się martwić potem.
W gorączkowym pośpiechu zacisnęła tak mocno, aż mężczyzna jęknął. Był cały mokry, oblepiony piachem, zalany krwią i brudny. Jego twarz nabrała koloru starej kości. Alicja delikatnie dotknęła jego policzka.
-Nie dam rady go podnieść- powiedziała do Szczura- Ledwo udało mi się przekręcić go na plecy .Nie mogę go tu zostawić.
-To każ mu wstać- rzekł sucho Szczur.
-Przecież jest nieprzytomny!
-Jeśli się nie ocknie, umrze. Nie masz się co łudzić.
Alicja uderzyła pięścią w piasek w przypływie bezsilnej wściekłości.
-Nie!
Pochyliła się nad mężczyzną, spróbowała unieść go do pozycji siedzącej, ale był zdecydowanie za ciężki.
-Proszę cię-szepnęła- Błagam, wstań.
Jego powieki zadrgały.
-Proszę! Musisz!
Poruszył się. Powoli otworzył oczy.
-Chodź- powiedziała, pociągając go z całej siły- Musisz iść ze mną .Proszę, zrób to!
Popatrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem, ale zaczął się poruszać, niezwykle wolno. Uniósł się wreszcie na łokciach, a potem usiadł. Chwyciła go za ramiona i szarpnęła w górę. Jego ciało było niemal zupełnie bezwładne. Poruszał się jak chora, połamana kukła. Alicja czuła jak nieprawdopodobny wysiłek wkłada w każdy ruch. Słyszała chrapliwy, świszczący oddech, który rzęził mu w piersi. W końcu dźwignął się na nogi, opierając się o nią. Właściwie wisiał na niej ,zgięty wpół .Drżała z wysiłku, przygnieciona jego ciężarem. Przez mokrą koszulę czuła pod palcami sterczące żebra .Jak taki chudy facet może być aż tak ciężki?
-Chodź- dyszała z trudem- Chodź, rusz się. Musisz iść.
Obejmował ją ramionami. Zgięty w pasie wspierał skroń o głowę dziewczyny. Zimne ,zlepione strąki ciemnych włosów przykleiły się do jej twarzy. Alicja spróbowała postąpić krok do przodu i pociągnąć go za sobą. Miała wrażenie, że za chwilę pęknie jej kręgosłup.
-No już! To łatwe! Spróbuj!
Nie drgnął nawet. Szarpnęła go.
-No dalej! Ruszaj się, ty sukinsynu!- jęknęła.
Zrobił jeden chwiejny krok. A potem drugi. I następny. Szedł, czepiając się jej z całej siły .Przez ten czas modliła się ,żeby się tylko nie potknąć. Razem wyglądali jak groteskowy, okaleczony skorupiak, bez sensu gmerający się w piasku. A jednak ich wędrówka miała cel. Alicja wlokła półprzytomnego mężczyznę w kierunku domu, niezmordowanie, z determinacją i rozpaczą. Nie można pozwolić marzeniom umrzeć, kiedy są tak blisko.
-Widzisz- mruknął Szczur w ślad za odchodzącymi- Masz dokładnie to, czego chciałaś. A potem pobiegł truchtem do domu, wyprzedzając gigantycznego skorupiaka na jego morderczej drodze.



Bo...li....li....li... Jednakowy sygnał alarmowy napływał ze wszystkich stron do udręczonego mózgu. Alfabet Morse’a dla ślepych ,głuchych i nieprzytomnych. Ból przepływał wraz z krwią do każdej komórki ciała, pulsował w rytm uderzeń serca. Cały organizm podlegał potwornemu procesowi jednoczesnego rozdzierania się na coraz drobniejsze fragmenty i natychmiastowego zrastania w coś, co znowu podlegało rozpadowi, tak jakby stał się żywym obrazem kubistycznym w stadium równoczesnej analizy i syntezy. Te nieustanne transformacje sprawiały mu ból i były obrzydliwe. Nic nie widział, wokół panowała wszechwładna czerwień. Coś krępowało go, uniemożliwiając każdy ruch .Jedyne ,co mógł robić , to leżeć, słuchając jak jego ciało krzyczy.


-Boże Święty, co mu jest?- jęknęła Alicja.
-Ma potwornie zatruty organizm- burknął Szczur- Walczy z tym. Nic więcej nie umiem ci powiedzieć.
Spojrzał na dygoczącego pod kocami mężczyznę .Bez wątpienia był ciężko chory. Strużki potu spływały po ściągniętej , bladej jak wapno twarzy. Szczur przypatrywał mu się uważnie.
-Myślę, że nie umrze- powiedział- Przynieś jakieś bandaże i porządnie opatrz mu ręce. Chustka już przesiąkła. Mężczyzna zadrżał. Jego palce zacisnęły się na kocu. Po twarzy przebiegł mu skurcz bólu.
-Czy nie można dać mu jakiegoś środka.... zaczęła Alicja i urwała. Głos jej się załamał.
-To nic nie da, tylko pogorszy sprawę. On jest nafaszerowany jak indyk na Boże Narodzenie.
Przygryzła wargę. Szczur spojrzał na nią. Jej oczy przypominały dwie martwe dziury.
-Wyjdzie z tego- powiedział- Nic u się nie stanie. A właściwie jak on ma na imię? Usta Alicji drgnęły ledwo dosłyszalnie.
-Luke.
Wyciągnęła rękę i odgarnęła kilka wilgotnych, brudnych kosmyków z czoła leżącego.
-Ma straszną gorączkę.
-To normalne – parsknął Szczur.- lepiej idź po te bandaże.
-Tak- zgodziła się potulnie Alicja.


Słońce przesuwało się mozolnie po niebie. Jego blask wpadał przez okna, lśniącą polewą pokrywał fragmenty podłogi, łóżka, ścian. Precyzyjnie wycinał z cienia nieruchomy profil kobiecej twarzy, niby sylwetkę z czarnego kartonu. Czasem cień poruszał się ,wydłużał, powiększał, ale nigdy nie znikał ze ściany pokoju .Zachód rozchlapał na wszystko czerwoną farbę, podbarwił plamy światła na różowo.
Cień czuwającej Alicji wyostrzył się, odrealnił i stał się podobny do opiekuńczego ducha, strzegącego obojga ,kobiety i nieprzytomnego mężczyzny, zamkniętych we wnętrzu szkarłatnego klejnotu.


Z gęstej mgły powoli zaczęły wyłaniać się kontury czegoś, co mogło być światem. Doznania przypływały i odpływały ,łagodne fale zupełnie nieczytelnych bodźców.
Głęboko tliła się jednak jakaś iskierka, coś w rodzaju szarego światełka, świtu, który nie może zdecydować się nadejść. Wrażenia, w miarę jak ulegały wyostrzeniu, stawały się coraz bardziej nieprzyjemne. Powróciła świadoma zdolność odczuwania bólu, który zrobił się teraz ciężki i otępiający. W obolałej głowie cos kołatało. Luke słyszał własny oddech jak obcy, pozbawiony sensu dźwięk. Miał popękane i spieczone usta. Spróbował oblizać je dziwnie zdrętwiałym językiem ,ale niewiele mu to pomogło.
Kiedy zdecydował się otworzyć oczy, światło uderzyło o jego źrenice z siłą rozpędzonego auta. Biało niebieskie szpile wbiły się w mózg, eksplodując wewnątrz. Szybko zacisnął powieki. Ostrożnie uniósł je ponownie ,starając się skupić wzrok na jasnej plamie przed sobą. Skrzywił się ,oczy zaczęły mu łzawić, ale plama powoli zamieniała się w zmartwioną i pełną napięcia twarz młodej kobiety. Wydawała mu się znajoma, mimo, że widział ją chyba pierwszy raz w życiu. Spróbował się do niej uśmiechnąć.
-Pamiętasz mnie?- spytała cichutko Alicja.
-Nie wiem-szepnął .Wciąż wyglądał fatalnie. Patrząc na ciemne sińce pod oczami i popielatą bladość twarzy, rozświetlonej powitalnym uśmiechem, Alicja poczuła w sercu ukłucie bólu. Luke wydawał się taki chory i jakoś...postarzały?
-Pamiętasz co się stało?- zapytała.
Oczywiście, że pamiętał. Wszystkie fakty powróciły z nagłą ostrością .
Przymknął oczy.
- Tak. Nie mogłem dłużej... to znaczy chciałem ... hm , skończyć z tym.
Przypatrywał jej się uważnie ,i nagle spytał niepewnie:
- Jesteś aniołem?
Potrząsnęła przecząco głową i niespodziewanie rozpłakała się. Zakryła dłońmi twarz, ale łzy przeciekały przez palce, płynęły po rękach w dół, kapiąc na podłogę, na łóżko, na jego pierś.
To przeze mnie, pomyślał zmieszany. Powiedziałem albo zrobiłem coś nie tak. Nie chciał sprawić jej przykrości. Nie chciał, żeby płakała. Spróbował dźwignąć się na łokciach, ale nie dał rady. Poczuł tylko przenikliwy ból w poranionych nadgarstkach.
- Przepraszam. Nie miałem niczego złego na myśli...Zapytałem, bo tylko to przyszło mi do głowy – plątał się, jeszcze niezupełnie przytomny.
- Tak się bałam, że możesz umrzeć – szlochała Alicja – Zaraz mi przejdzie.
Prze...praszam.




- Poszłaś kiedykolwiek tak daleko, żeby zobaczyć co jest za lasem? – spytał Luke.
- Nie. Za każdym razem gubię się między drzewami. W końcu trafiam na ścieżkę, która prowadzi z powrotem do domu. Myślę, że dalej po prostu nic nie ma.
Blask słońca wpadał przez okna, zalewał kuchnię jasnym światłem późnego poranka. To był pierwszy dzień, kiedy Luke poczuł się na tyle dobrze, żeby Alicja pozwoliła mu wstać. Smażyła właśnie jajka na śniadanie, mocno przejęta tą trudną i nie do końca przez nią opanowaną sztuką.
- Jak dużo miejsca nam przydzielono?
- Sporo. Po lesie można krążyć nawet kilka dni.
Luke zapalił papierosa.
- To nie będzie specjalnie błyskotliwe pytanie – powiedział – Zastanawiałaś się dlaczego tu jesteśmy?
- O tak. Milion razy. Na początku. Ale nie potrafiłam znaleźć żadnej sensownej odpowiedzi, więc przestałam, żeby nie zwariować.
Odwrócona do niego plecami kroiła plastry bekonu na ciemnym drewnianym blacie. Kuchnia, tak jak cały dom, była ogromna, staroświecka i odrobinę mroczna. Nawet teraz, w pełnym świetle poranka cień chował się wśród galeryjek ciężkiego kredensu, pomiędzy nogami potężnego, dębowego stołu i w szparach podłogi, zrobionej z grubych desek pomalowanych na kolor dojrzałej wiśni.
- Szczur zamiast królika – mruknął Luke.
- Raczej zamiast Gadającego Świerszcza – uśmiechnęła się niewesoło.
- Nastrój pasuje bardziej do Krainy Czarów w której Królika zastąpił Szczur.
- W dodatku dosadny i nieuprzejmy. Kiedy zdążyłeś go poznać?
- Dziś rano. Popatrzył na mnie ponuro i nie raczył się nawet odezwać. A potem wszedł do szafy.
- Tej dużej, na lwich nóżkach? – spojrzała na Luka przez ramię.
Skinął głową, strzepując popiół na lekko wyszczerbiony talerzyk w różyczki.
- Przedtem był w niej tylko stary parasol i puste pudła na kapelusze- powiedziała Alicja - od tamtej nocy, kiedy się zjawiłeś, pełno w niej twoich rzeczy. Koszule, spodnie, swetry, garnitury, nawet płaszcz. Przyda ci się. Zimą bywa tutaj paskudnie.
Starała się mówić lekko, ale przy ostatnim zdaniu głos się jej trochę załamał. Luke ostrożnie położył rękę na stole. Nadgarstki miał grubo poowijane bandażem.
- Przeżyłaś już zimę tutaj, prawda? – spytał łagodnie.
Plastry boczku, gwałtownie rzucone na patelnię, zaskwierczały.
- Dwie – szepnęła Alicja- Na początku myślałam, że oszaleję. Chyba niewiele do tego brakowało. Wiesz, raz nawet zabiłam Szczura. Rzuciłam w niego mosiężnym świecznikiem. Ogromnym. Szczur upadł całkiem martwy, jestem tego pewna. Rozwaliłam mu głowę. Wpadłam potem w histerię. Ciągnęłam trupa za ogon, płacząc. Wyobrażałam sobie, jak latami błąkam się po tym ogromnym, pustym domu, coraz starsza i coraz bardziej przerażona. Zostawiłam go na plaży. Potem przeżyłam jedną z najgorszych nocy w życiu. A rano Szczur zjawił się, jakby nigdy nic. Powiedział tylko: „Staraj się panować nad emocjami, bardzo cię proszę”. Nigdy więcej do tego nie wracał. Wiesz, co jest naprawdę zabawne? W końcu doszłam do siebie i zrobiłam się głodna. Otworzyłam lodówkę. Była pełna marchwi. Soków, przecierów, sałatek, potrawek, mrożonek, wszystko z gotowanej marchwi. Pozostałe jedzenie po prostu znikło. Jadłam to świństwo przez tydzień. Najgorsze, że czułam się jak dziecko, które ktoś skarcił. Od tamtej pory przestałam walczyć ze Szczurem.
Luke słuchał uważnie. Wiedziała, że posiada rzadki dar prawdziwego słuchania rozmówcy. Palił kolejnego papierosa, głęboko zaciągając się dymem. Siedział nieco pochylony na krześle, długie nogi, skrzyżowane w kostkach sięgały daleko pod stół. Uśmiechnął się do niej , mrużąc oczy , w których pojawił się dziwny błysk.
-Opowiem ci historyjkę, chcesz? Żeby ci nie było smutno z powodu marchwi.
Wracałem kiedyś nocą do domu, pieszo. Na ulicy słychać było tylko moje kroki. Niebo zrobiło się blaszane, a domy spały jak wielkie, skulone zwierzęta.
Podobała mi się moja samotność pod gwiazdami. Szedłem zakosami od rynsztoka do rynsztoka, własne myśli wydawały mi się słuszne i głębokie ,a oscylowały między rozczarowaniem stagnacją życia, przekonaniem o tandetnym blichtrze cywilizacji, pragnieniem prawdziwej miłości i kurwa pieprzę ten cały interes, co oznaczało, że naprałem się na smutno. Nagle usłyszałem cieniutki, żałosny głosik. Nie spodziewałem się, że jakiekolwiek stworzenie może dawać wyraz takiej rezygnacji i smutkowi. W obecnym nastroju nie potrafiłem przejść obojętnie wobec cierpień tego czegoś, cokolwiek to było. Za załomem muru znalazłem malutkiego burego kotka, który płakał na parapecie zamkniętego piwnicznego okna. Wydłubałem go z kąta, gdzie próbował się schować. Nawet się nie bronił, tylko sflaczał w ostatniej rozpaczy. Dawno nie widziałem czegoś równie nędznego. Był lepki od brudu i sparszywiały, chudy, jeszcze bardziej niż ja, miał kaprawe, zaropiałe oczka, a poza tym wciąż się trząsł. Mieścił się cały na jednej dłoni. Nie mogłem go tam zostawić. Wpakowałem zwierzaka pod marynarkę i zaniosłem do domu. Laura, kiedy go zobaczyła, zapytała czy następnym razem, jak mnie weźmie litość, przyprowadzę z ulicy dziwkę, bo taka biedna i ma rzeżączkę.
- Zawsze tak było?- spytała cicho Alicja.
Luke spochmurniał.
Nie, nie zawsze. Ale wystarczająco często. Rzecz w tym, że powinniśmy się rozstać wtedy, kiedy przestaliśmy się rozumieć, a nie wtedy, kiedy zaczęliśmy się naprawdę nienawidzić. W każdym razie kot został. Moja siostra go wzięła. Jest teraz wielkim , grubym kocurem w domu pełnym dzieciaków. I tu dochodzimy do morału. Czasami wybawiony trafia lepiej niż wybawca.
Alicjo, czy ty pamiętasz jak się tu znalazłaś?
Przymknęła oczy.
-To okropnie banalne. Potrącił mnie samochód. W dodatku na zielonym świetle. Przechodziłam przez jezdnię, a tamta kobieta po prostu na mnie wpadła. Pamiętam jej zdziwioną twarz. Nie mam pojęcia jak mogła nie zauważyć, że światło się zmieniło. Gdybym chociaż przechodziła na czerwonym byłoby w tym więcej sensu. A potem ocknęłam się tutaj, na plaży. Nie czułam się źle, tylko przez pierwsze dni miałam zawroty głowy i mdłości. Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam Szczura. Czekał na mnie.
- Myślisz, że on jest czymś w rodzaju anioła stróża?
Alicja zastanawiała się przez moment.
- Nie wiem. Nigdy przedtem nie przyszło mi to do głowy.
- Anielski gryzoń – mruknął Luke- Kto wymyślił coś podobnego?
Patrzył na nią spod lekko zmrużonych powiek. Wiedziała, że nie najlepiej widzi bez okularów, które nosi tylko czasami. Za to miał najpiękniejsze oczy, jakie potrafiła sobie wyobrazić.
- Znam cię od zawsze- powiedział – Nie rozumiem jak to możliwe. Ty wiedziałaś o mnie wcześniej, prawda?
Uśmiechnęła się.
- Pewnie że tak. Odkąd się tu pojawiłam.
- Czyli niemal dwa lata.
Dziewczyna drgnęła.
- Wiesz – zaczęła cicho – Jesteśmy tu tylko we dwoje. A jeśli będziemy musieli zostać na zawsze?
Wpatrywała się w niego z napięciem. Zdusił niedopałek.
- Nawet jeśli tak się stanie, to nie wiem co mogłoby mi się przytrafić lepszego.
- Naprawdę? – szepnęła.
- Tak. Naprawdę.
Spojrzała mu w twarz i zobaczyła, że się uśmiecha.
- Czujesz dym? – spytał.
I wtedy Alicja poczuła. W kuchni zrobiło się szaro.
- O rany! – jęknęła – Jajka się spaliły!




Luke spoglądał na dom. Dziwaczny w kształcie i pociemniały ze starości, wznosił się na niskiej skarpie nad samym morzem. Bódł niebo stromym dachem i ostrymi hełmami półokrągłych wieżyczek. W nieregularną bryłę ktoś wkomponował mnóstwo balkonów , okien, załamanych nisz i kolumienek, oplecionych dzikim winem i powojem o ogromnych, słodko pachnących kwiatach. Całość wyglądała tak nierealnie, jakby zrodziła się podczas snu szalonego symbolisty, ale jednocześnie emanowała nastrojem tajemniczego uroku. Luke natychmiast polubił ten dom. Otoczenie też mu się podobało. Wzdłuż brzegu morza ciągnęła się w obie strony płowa wstęga plaży pokrytej gruboziarnistym piaskiem. Fale wyrzucały na brzeg różne fantastyczne dziwactwa, ogryzione kości gałęzi, drobne muszle i wodorosty. Wiatr pachniał słono i rześko. Woda była chłodna , a jej tafla przybierała tysiączne odcienie, od intensywnego błękitu, przez granat i stalową szarość aż do perłowych, bladych srebrzystości.
Z tyłu za domem rosło sporo rozłożystych ,zdziczałych drzew owocowych, pozostałość zaniedbanego od lat sadu. Luke podszedł do wielkiej, pokrzywionej jabłoni, która pewnie od dawna już nie rodziła owoców. Dotknąwszy dłonią chropawej kory starał się wyobrazić sobie cierpki smak jabłek.
Może miałyby posmak soli?
Za drzewami rozciągały się łąki, rozległe, porośnięte wysoką trawą. Im bliżej morza, tym trawa stawała się ostrzejsza i bledsza, wyrastała rozwichrzonymi kępami. Dalej do brzegu stawała się miększa, jej zieleń ciemniała, długie źdźbła zaczynały przeplatać się z wesołymi pyszczkami margerytek i fioletowymi czuprynami koniczyny.
Krajobraz był urzekający, ale zupełnie nierzeczywisty. Lukowi przywodził na myśl sceny ze średniowiecznych arrasów, walki ze smokami i polowania na jednorożce. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że ktoś utkał czy wyhaftował obraz we wnętrzu którego znaleźli się oboje z Alicją. Głęboko , niewidoczny nawet kątem oka czaił się za tym wszystkim niepokój, tajemnica zasnuwająca widnokrąg bladą mgiełką. Luke z łatwością potrafił uwierzyć, że za ściana lasu na horyzoncie zaczyna się nicość. Mimo to nigdy nie czuł się tak mocno związany z jakimś miejscem, tak bardzo gdzieś przynależny. Wydawało mu się, że powrócił do domu z jakiejś długiej i nieprzyjemnej podróży.
Ten powrót przyniósł mu radość i ukojenie. Nie bał się samotności z Alicją. Był całkowicie przekonany ,że nie grozi im znużenie sobą nawzajem. Powoli zaczynał rozumieć jakimi oczami patrzyli na świat Adam i Ewa.


Noc była długa i nieprzyjemna. Męczyły go paskudne sny. Leżał na łóżku w niemile sterylnej sali. Jedyny dźwięk ,jaki potrafił uchwycić sprowadzał się do poszumu, świergotania i pikania różnych rozstawionych wokoło urządzeń. Ich ostre żądła wbijały się w jego skórę. Miał wrażenie, że maszyny powolutku wysysają z niego życie, niby wielkie pająki ukryte w metalowych i plastikowych osłonach, wampiry, którym udało się do perfekcji opanować zdolność mimikry.
Obserwował samego siebie z góry, jak gdyby unosił się gdzieś pod sufitem. Jego ciało wyglądało na bardzo chore. Mizerna twarz o zapadniętych policzkach, sterczące obojczyki, chude ręce poznaczone sinymi śladami i chciwe żądła igieł spijające krew bezpośrednio z żył. Niemal o tym zapomniał, ale tak właśnie wyglądała rzeczywistość. Z nagłą jasnością zdał sobie sprawę, co widzi. I wtedy się obudził. Zadrżał. Alicja spała skulona w drugiej części ogromnego łóżka. Wyglądała na tak krucha , aż niematerialną .Wystarczy pstryknięcie palcami i rozwieje się w powietrzu.
Nikt mi już niczego nie zabierze!- pomyślał, ale w środku zagnieździło się nagle tępe, bezradne przerażenie, bo zrozumiał, gdzie się znaleźli.
-Diorama- szepnął niemal bezdźwięcznie- jesteśmy w terrarium Boga.
...