Zniknięcie Młodego Lorda.pdf

Arthur Conan Doyle

Zniknięcie

młodego lorda

Opowiadania

Tom

Całość w tomach

Polski Związek Niewidomych

Zakład Wydawnictw i Nagrań

Warszawa 1990

Przełożyli z angielskiego:

Jan Meysztowicz,

Jerzy Regawski,

Witold Engel,

Irena Szeligowa,

Jan Stanisław Zaus

Zawarte w niniejszym tomie opowiadania pochodzą z wydanych w r. 1960 tomów pt. „Sherlock

Holmes niepokonany” i „Dr Watson opowiada”.

Tłoczono w nakładzie 20 egz.

pismem punktowym dla

niewidomych

w Drukarni PZN,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9 Pap. kart. 140 g kl. III_bą1 Całość nakładu 100 egz.

Przedruk z „Wydawnictwa

Poznańskiego”,

Poznań, 1987

Pisał J. Podstawka

Korekty dokonały

K. Kopińska

i D. Jagiełło

„Gloria Scott”

pierwsza sprawa

Sherlocka Holmesa

Pewnego zimowego wieczoru, gdy siedzieliśmy przy kominku, Sherlock Holmes zwrócił się do

mnie:

- Mam tu ciekawe papiery,

Watsonie, które z pewnością cię zainteresują. Zresztą z innego jeszcze względu powinieneś się

nimi zająć. Są to dokumenty dotyczące wypadku „Gloria Scott”. A oto zawiadomienie, którego

treść tak przeraziła sędziego Trevora, iż zaraz po jego przeczytaniu zmarł.

Wyjął z biurka niewielki, pożółkły, kartonowy rulon. Rozwiązał tasiemkę i podał mi małą

kartkę. Skreślono na niej kilka niezbyt wyraźnych zdań:

„Polowanie pod Londynem rozpoczęte. Główny łowczy Hudson zarządził chyba wszystko.

Wyraźnie już powiedział: Będzie

wielka obława. Dlatego trzeba ratować bażancich samic życie!”

Gdy w trakcie czytania tego zagadkowego zawiadomienia spojrzałem przelotnie na Holmesa,

zauważyłem, że śmieje się z wyrazu mej twarzy.

- Wyglądasz na trochę

zdziwionego - powiedział.

- Nie mogę zrozumieć, dlaczego to zawiadomienie mogło kogoś przerazić? Raczej

wygląda mi ono na groteskowe.

- Oczywiście. Niemniej pozostaje faktem, że rosły i krzepki mimo swych lat mężczyzna

po przeczytaniu tej kartki zwalił się na ziemię, jakby otrzymał cios kolbą pistoletu.

- Zaciekawiasz mnie -

odparłem. - Dlaczego jednak wspomniałeś, iż z innych powodów powinienem zainteresować się

tą sprawą?

- Ponieważ była ona pierwszą w mojej karierze.

Nieraz już próbowałem dowiedzieć się od mego przyjaciela, co skłoniło go do zajmowania

się kryminalistyką. Dotychczas nigdy jednak nie udało mi się nakłonić go do zwierzeń.

Teraz siedział w fotelu lekko pochylony do przodu i rozkładał na kolanach papiery. Po

chwili zapalił fajkę i począł je przeglądać.

- Czy wspomniałem ci kiedy o

Wiktorze Trevor? - spytał. - To mój przyjaciel z czasów dwuletniego pobytu w Kolegium.

Nigdy nie byłem zbyt towarzyski, Watsonie. Wolałem nudzić się w swoim pokoju, opracowując

własne metody myślenia, niż przebywać dłużej w gronie kolegów z mego roku.

Oprócz szermierki i boksu nie

uprawiałem intensywniej innych

rodzajów sportu. Tak samo

kierunek moich studiów

całkowicie różnił się od

zainteresowań kolegów. Nie

miałem więc z nimi żadnej

wspólnej płaszczyzny porozumienia. Trevor był jedynym człowiekiem, którego poznałem bliżej,

i to tylko dzięki przypadkowi. Pewnego ranka, gdy schodziłem do kaplicy, pies jego ugryzł mnie

w nogę w okolicy kostki. Wprawdzie to bardzo prozaiczny sposób zawarcia przyjaźni, jednak

okazał się skuteczny. Musiałem przeleżeć w łóżku dziesięć dni. Trevor zaś odwiedzał mnie,

dowiadując się o stan mego zdrowia. Te krótkie pogawędki przekształciły się z czasem w coraz

dłuższe wizyty, tak że w rezultacie pod koniec mojej choroby zostaliśmy już serdecznymi

przyjaciółmi. Wiktor był przystojnym, dobrze zbudowanym mężczyzną, pełnym energii i życia.

Pomimo że pod wielu względami stanowił on moje przeciwieństwo, to jednak na większość

spraw mieliśmy jednakowe poglądy. Podobnie jak ja nie miał on żadnych przyjaciół. I właśnie

to zadecydowało o naszej przyjaźni. Po pewnym czasie Trevor zaprosił mnie do posiadłości

swego ojca, która leżała w hrabstwie Norfolk w sąsiedztwie Donnithorpe. Przyjąłem

zaproszenie, ustalając, że przyjadę w czasie wielkich wakacji na okres miesiąca.

Starszy Trevor był zamożnym i poważnym ziemianinem.

Przysługiwał mu też tytuł: „I.

P.” Donnithorpe natomiast jest

małą wsią położoną w pobliżu

Broads w północnej stronie

Langmere. Stał tam stary

obszerny dom, zbudowany z cegieł

i drzewa dębowego. Wiodła do

niego piękna, wysadzana lipami

aleja. Okoliczne bagna i

wrzosowiska stanowiły wspaniałe

tereny do polowania na dzikie

kaczki. Ponadto można tam było

łowić ryby. Wreszcie we dworze

Trevorów znajdował się

niewielki, lecz starannie

dobrany ksiągozbiór, jak

przypuszczałem, pozostałość po poprzednich właścicielach posiadłości. Kuchnia też okazała się

całkiem niezła. Czegoż więcej potrzeba? Tak. Można tam było przyjemnie spędzić miesiąc

wakacji. Tylko człowiek wyjątkowo wybredny miałby może co do tego jakieś zastrzeżenia.

Stary Trevor był wdowcem, a mój przyjaciel jego jedynym synem. Jak słyszałem, miał on

jeszcze córkę, która jednak w czasie pobytu w Bromingham zmarła na dyfteryt. Trevor, choć

nie odznaczał się wielką kulturą i oczytaniem, to jednak uchodził za człowieka mądrego. Umysł

posiadał chłonny, a to, czego się nauczył, dobrze pamiętał. Podróżował wiele i zwiedził niemały

szmat świata. Był krępym, tęgim szatynem o cerze brązowej, spalonej słońcem i wiatrem.

Żywe, niebieskie oczy spoglądały niemal srogo. W całej okolicy słynął z uprzejmości i

filantropii. Znano go również jako łagodnego sędziego, wydającego pobłażliwe wyroki.

Któregoś wieczoru, krótko po moim przybyciu, siedzieliśmy przy poobiedniej szklance porto.

Młody Trevor skierował rozmowę na temat moich zainteresowań dotyczących obserwacji i

wnioskowania. W tym czasie zdążyłem już ująć je w pewien system, chociaż jeszcze nie

przeczuwałem, jak wielką rolę odegrają one w moim życiu. Starszy pan doszukiwał się

prawdopodobnie przesady w opowiadaniach swego syna o niektórych z moich doświadczeń.

- No, Mr. Holmes, niech pan teraz wypróbuje swoje zdolności

- powiedział uśmiechając się dobrodusznie. - Może z mojego wyglądu potrafi pan coś

wywnioskować? Stanowię podobno doskonały obiekt do dedukcji. - Obawiam się, że raczej

nie - odpowiedziałem. - Mimo to pozwolę sobie zauważyć, iż w

ciągu ostatnich dwunastu miesięcy odczuwał pan lęk przed jakąś napaścią czy atakiem.

- Uśmiech zniknął z jego twarzy. Skierował na mnie wzrok, w którym odmalowało się

zdumienie.

- W istocie, to odpowiada prawdzie. Wiesz, Wiktorze - zwrócił się do syna - ta banda

kłusowników, którą rozbiliśmy, groziła, że nas wymorduje. Sir Edward Hoby został

napadnięty. Od tej pory mam się na baczności. Ale zupełnie nie mogę zrozumieć, skąd pan

dowiedział się o tym?

- Posiada pan bardzo ładną laskę - odparłem. - Sądząc po napisie, nie może pan mieć jej

dłużej niż rok. Mimo to zadał pan sobie tyle trudu, aby rączkę jej wydrążyć i wypełnić

roztopionym ołowiem. Dzięki temu laska ta stała się groźną bronią. Z pewnością nie

przedsiębrałby pan takich ostrożności, gdyby pan nie obawiał się jakiegoś niebezpieczeństwa.

- Cóż więcej? - spytał Trevor z uśmiechem.

- Za młodu musiał pan

intensywnie uprawiać boks.

- Znowu zgadł pan. Z czego pan jednak to wywnioskował? Czy z tego, że mam trochę

skrzywiony nos?

- Nie! - odpowiedziałem. -

Pańskie uszy to zdradzają. Mają one charakterystyczne spłaszczenia i zgrubienia, które

znamionują boksera.

- I co dalej?

- Zgrubienia na pańskich dłoniach wskazują, iż długi czas pracował pan przy jakichś

pracach ziemnych, posługując się łopatą.

- Tak. Cały swój majątek zdobyłem na „polach złotodajnych”.

- Był pan w Nowej zelandii.

- Znowu trafnie pan odgadł.

- Odwiedził pan również

Japonię.

- Tak jest.

- J. A. to inicjały osoby, z którą łączyły pana bardzo zażyłe stosunki. Później starał się pan

o niej zupełnie zapomnieć.

Mr. Trevor uniósł się z wolna. W najwyższym osłupieniu utkwił we mnie swe wielkie,

niebieskie oczy. Nagle zachwiał się i upadł zemdlony twarzą na stół między łupiny od

orzechów.

Możesz sobie wyobrazić, Watsonie, jak to nas obu przeraziło, jego syna i mnie. Omdlenie

jednak nie trwało długo. Gdy rozpięliśmy mu kołnierzyk i skropili twarz wodą, westchnął raz

czy dwa razy, wreszcie oprzytomniał i usiadł.

- Ach, chłopcy! - powiedział siląc się na uśmiech. - Chyba nie bardzo was przestraszyłem?

Pozornie wyglądam na silnego, jednak mam słabe serce i niewiele potrzeba, aby mnie zwalić

z nóg. Nie mogę zrozumieć, Mr. Holmes, jak pan dochodzi do swoich wniosków. Wydaje mi

się jednak, że wszyscy detektywi jacy obecnie istnieją i jakich można sobie wyobrazić w

przyszłości, są dziećmi w porównaniu z panem. To jest pańskim powołaniem. Niech pan

wierzy słowom człowieka, który nieźle zna świat.

Sąd sędziego Trevora, chociaż przesadnie oceniający moje zdolności, stał się punktem

zwrotnym w moim życiu. Przekonał mnie on, że to, co dotychczas stanowiło jedynie

przyjemne zajęcie amatora, można przekształcić w pracę zawodową.

Wtedy jednak zbyt byłem

zaabsorbowany nagłym

zasłabnięciem mojego gospodarza, by móc myśleć o czymkolwiek innym.

- Mam nadzieję - rzekłem - że nie powiedziałem nic takiego, czym mógłbym pana urazić?

- No, niewątpliwie odkrył pan

moją tajemnicę. - Ale czy wolno spytać, skąd pan o tym wie i co pan wie?

Chociaż mówił to na wpół żartobliwie, to jednak w oczach jego czaiło się jeszcze poprzednie

przerażenie.

- To bardzo proste -

powiedziałem. - Gdy obnażył pan rękę, aby wciągnąć do łódki rybę, zauważyłem na zgięciu

łokcia wytatuowane inicjały J. A. Można je było odczytać. jednak zamazane kształty liter i

plamy na skórze wokół nich świadczą, iż starał się pan je usunąć. Nie ulega więc wątpliwości, iż

osoba posiadająca te inicjały była panu kiedyś bardzo dobrze znana. Później natomiast starał się

pan o niej zapomnieć.

- Pan jest bardzo

spostrzegawczy! - zawołał z westchnieniem ulgi. - Tak właśnie było, jak pan mówi. Ze

wszystkich złych wspomnień najgorsze są wspomnienia dawnych nieszczęśliwych miłości. No,

ale chodźmy do pokoju bilardowego na cygaro.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: