Druon Maurice - krolowie przekleci 05 - Wilczyca z Francji.pdf - Druon Maurice - ssaaggaa

MAURICE DRUON

Królowie przeklęci

Tom V

Wilczyca z Francji.

”Kły rozwścieczonej Wilczycy

z Francji szarpią wnętrzności

zranionego małżonka...”

Thomas Gray

Prolog

A kary zapowiedziane przekleństwem wielkiego mistrza templariuszy,

rzuconym ze szczytu stosu, spadały nadal na Francję. Los obalał królów jak pionki na

szachownicy.

Po Filipie Pięknym rażonym śmiercią, po najstarszym jego synu Ludwiku X,

zamordowanym po półtora roku, następny syn Filip V zapowiadał długie panowanie.

Ledwie minęło pięć lat, z kolei umarł Filip V, nim osiągnął trzydziesty rok życia.

Zatrzymajmy się przez chwilę przy tych rządach, które wydają się

wytchnieniem losu wobec dramatów i klęsk, jakie po nich nastąpiły. Bezbarwny

okres - powie ten, kto roztargnionym gestem przerzuca karty historii, niewątpliwie

dlatego, że nie podnosi znad strony ręki zabarwionej krwią. A jednakże... Spójrzmy,

jaka jest osnowa dni wielkiego króla, gdy los jest dlań wrogi.

Można bowiem Filipa V Długiego zaliczyć do rzędu wielkich królów. Jeszcze

jako młodzieniec, siłą i podstępem, sprawiedliwością i zbrodnią, pochwycił koronę

wydaną na pastwę ambitnych rywali. Uwięzione konklawe, zdobyty atakiem pałac

królewski, wykoncypowana ustawa sukcesyjna, bunt na prowincji uśmierzony po

dziesięciodniowej kampanii, możny pan wtrącony do lochu, syn króla zabity w

kołysce - przynajmniej wszyscy tak sądzili - oto kamienie milowe szybkiego marszu

do tronu.

Gdy w styczniowy ranek 1317 roku wszystkie dzwony wstrząsały niebem i

drugi syn Króla z Żelaza wyszedł z katedry w Reims, miał on słuszne racje myśleć, że

zatriumfował i może podjąć wielką politykę, którą podziwiał u swego ojca. Musiała

ugiąć się przed nim wichrzycielska rodzina, zaszachowani baronowie zdali się na jego

łaskę. Parlament ulegał jego wpływom, a mieszczaństwo wiwatowało

rozentuzjazmowane, iż znalazło mocnego księcia. Małżonka została oczyszczona z

hańby, związanej z wieżą Nesle; następstwo tronu zapewniał mu świeżo narodzony

syn; na koniec koronacja przyodziała go nietykalnym majestatem. Nic nie brakowało

Filipowi V, by cieszył się względnym szczęściem królów, nawet mądrości w dążeniu

do pokoju i wiedzy, jaka jest jego cena.

W trzy tygodnie później umarł mu syn. Był to jedyny męski potomek, a

królowa Joanna, odtąd dotknięta bezpłodnością, nie obdarzyła go drugim.

W początkach lata głód pustoszył kraj, ścieląc miasta trupami.

Później wichura szaleństwa przeszła przez Francję.

Jaki ślepy i niejasny mistyczny poryw, jakie pierwotne marzenia o świętości i

przygodzie, jaki nadmiar nędzy, jaki szał zniszczenia nagle pchnęły wiejskich

chłopców i dziewczęta, pasących owce, woły i wieprze, chłopaków od warsztatów,

dziewczyny od krosna, wszystkich między piętnastym a dwudziestym rokiem życia,

by nagle opuścili rodziny i wsie tworząc wędrowne, bosonogie bandy bez pieniędzy i

jadła? Mętna idea wyprawy krzyżowej posłużyła za powód do pochodu.

W istocie obłęd narodził się w szczątkach Zakonu. Pozostało wielu byłych

templariuszy, których więzienie, procesy, zaparcie się wydarte rozpalonym żelazem,

widok braci wrzucanych w płomienie, doprowadziły do półszaleństwa. Żądza zemsty,

tęsknota za utraconą władzą i posiadanie jakichś magicznych przepisów, których

nauczyli się na Wschodzie, uczyniły z nich fanatyków, tym groźniejszych, iż kryli się

pod skromnym habitem kleryka lub kaftanem kołodzieja. Utworzywszy podziemne

bractwo, słuchali rozkazów przekazywanych przez tajnego wielkiego mistrza, który

zastąpił - spalonego.

Ci właśnie ludzie, zimą, nagle przeistoczyli się w wiejskich kaznodziei i

podobni fleciście z nadreńskich legend pociągnęli za sobą młodzież Francji. Ku Ziemi

Świętej - powiadali. Ale istotną ich wolą była zguba królestwa i ruina papiestwa.

Papież zaś i król byli równie bezsilni wobec tych oszołomionych hord, które

wędrowały drogami, wobec tych ludzkich rzek, wzbierających na każdym rozstaju,

jakby ziemie Flandrii, Normandii, Bretanii, Poitou zostały zaczarowane.

Dziesięć tysięcy, dwadzieścia tysięcy, sto tysięcy... “pastuszków” wędrowało

na tajemnicze spotkanie. Wyklęci księża, mnisi odszczepieńcy, rozbójnicy, złodzieje,

ladacznice i żebracy dołączali się do tych band. Krzyż nieśli na czele pochodów,

gdzie dziewczęta i chłopcy oddawali się najgorszej rozpuście, najgorszemu

wyuzdaniu. Sto tysięcy wędrowców w łachmanach wkraczało do miasta, by prosić o

jałmużnę i rychło poczynało rabować miasto. Zbrodnia zaś, która pierwotnie

towarzyszy kradzieży, wkrótce stała się ujściem dla zboczenia.

Przez cały rok “pastuszkowie” plądrowali Francję z pewną metodą w

pozornym bezładzie: nie oszczędzali ani kościołów, ani klasztorów. Oszalały Paryż

ujrzał, że rabusie zalewają ulice; z otwartego okna swego pałacu król Filip V

przemawiał do nich, pragnąc ich uspokoić. Zażądali, aby król stanął na ich czele.

Wzięli atakiem Chatelet, zatłukli prewota, obrabowali opactwo Saint-Germain-des-

Pres. Potem nowy rozkaz równie tajemniczy, jak ten, co ich zwołał, pchnął hordy na

drogi ku Południu. Paryżanie jeszcze drżeli, a one już zalały Orlean. Ziemia Święta

była daleko, ofiarą ich szaleństwa padły Bourges, Limoges, Saintes, Perigord,

Gaskonia, prowincje Bordelais i Agenais.

Papież Jan XXII, zaniepokojony widokiem fali zbliżającej się do Awinionu,

zagroził klątwą rzekomym krzyżowcom. Potrzebowali ofiar; znaleźli Żydów. Wtedy

miejska ludność przyklasnęła rzeziom, pobratała się z “pastuszkami”. Getta w

Lectoure, Auvillar, Castelsarrasin, Albi, Auch, Tuluzie; tu sto piętnaście trupów,

gdzie indziej sto pięćdziesiąt dwa... Nie było miasta w Langwedocji, które by nie

miało prawa do przebłagalnej rzezi. Żydzi z Verdun-sur-Garonne posłużyli się jako

pociskami własnymi dziećmi, później wzajem się wyrżnęli, aby nie wpaść w ręce

szaleńców.

Wówczas papież dał rozkaz biskupom, a król seneszalom, aby osłaniali

Żydów, bowiem ich handel był władcom nieodzowny. Hrabia de Foix, spiesząc na

pomoc seneszalowi w Carcasonne, musiał stoczyć prawdziwą, regularną bitwę, w

której “pastuszkowie” zepchnięci w bagna Aigues-Mortes marli tysiącami, zabijani,

przekłuwani, pogrążani w błoto, topieni. Ziemia Francji piła własną krew, wchłaniała

własną młodzież. Duchowieństwo i urzędnicy królewscy zjednoczyli się w pogoni za

uratowanymi. Zamykano przed nimi bramy miast, odmawiano jadła i dachu nad

głową, ścigano w przełęczach Cevennes; wszystkich, których ujęto, wieszano kupą na

gałęziach po dwudziestu i trzydziestu. Bandy błąkały się jeszcze blisko dwa lata i

rozpłynęły się aż w Italii.

Francja była chora, całe jej ciało zaniemogło. Ledwie opadła gorączka

“pastuszków”, pojawiła się gorączka trędowatych.

Czy byli winni ci nieszczęśnicy o gnijącym ciele, trupich twarzach, rękach

zmienionych w kikuty, ci pariasi zamknięci w leprozoriach, osiedlach zarazy i

smrodu, gdzie płodzili się między sobą, a mogli wyjść tylko z grzechotką w dłoni, czy

byli oni winni zanieczyszczenia wody? Bo latem 1321 roku zostały zatrute w wielu

miejscach źródła, studnie i wodotryski. A lud Francji w tym roku dyszał spragniony

nad obfitymi rzekami lub pił z bezmierną trwogą, oczekując agonii po każdym łyku.

Czy Zakon przyłożył rękę do osobliwych trucizn - sporządzonych z ludzkiej krwi,

moczu, magicznych ziół, głów jadowitych wężów, odnóży rozgniecionych ropuch,

przekłutych hostii i uwłosienia rozpustnic - które, jak zapewniano, były wrzucane do

wody? Czy pchnął do buntu lud przeklęty, podszeptując mu wolę - jak zeznawali na

mękach niektórzy trędowaci - by wyginęli wszyscy chrześcijanie albo jak i oni stali

się trędowaci?

Druon Maurice - krolowie przekleci 05 - Wilczyca z Francji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: