Eddings David & Leigh - Marzyciele 03 - Krysztalowa Gardziel.pdf - Eddings David - amok10

MARZYCIELE: KSIĘGA TRZECIA

Przełożyła

Agnieszka Kwiatkowska

Prószyński i S-ka

Tytuł oryginału

CRYSTAL GORGE

BOOK THREE OF THE DREAMERS

Ilustracja na okładce

Jacek Kopalski

Redakcja

Lucja Grudzińska

Redakcja techniczna

Elżbieta Urbańska

Korekta

Grażyna Nawrocka

Łamanie komputerowe

Aneta Osipiak

ISBN 978-83-7469-543-5

Fantastyka

Wydawca

Prószyński i S-ka SA

02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7

www.proszynski.pl

Druk i oprawa

Drukarnia Naukowo-Techniczna

Oddział Polskiej Agencji Prasowej SA

03-828 Warszawa, ul. Mińska 65

Przedmowa

I znów jesteśmy zdruzgotani, gdyż to, do czego doszło na ziemi zachodzącego słońca,

powtórzyło się na ziemi dłuższej pory letniej i nasza próba zyskania nowych terenów

zakończyła się porażką. Człowieki z tamtych miejsc okazały się jeszcze bardziej okrutne niż

te, z którymi starliśmy się na ziemi zachodzącego słońca, i nasza ukochana Vlagh zawodziła

w udręce, gdy zabieraliśmy ją znad wielkiej wody, rosnącej z każdym pojawieniem się tej,

która niesie światło swojemu królestwu.

Gdy człowieki z ziemi dłuższej pory letniej sprowadziły wodę i pokonały nas, tak jak

ci z ziemi zachodzącego słońca zwyciężyli nas wrzącym światłem, które wytrysnęło z

wnętrza gór, nasza ukochana Vlagh straciła jeszcze więcej sług.

A wszechpotężny mózg, który tworzymy wszyscy, zadrżał od zadanego mu ciosu,

gdyż zostało nas tak niewielu.

I smutek nasz był niezmierny.

Teraz ci spośród nas, którzy szukają wiedzy, bardzo się różnią od tych, których

jedynym zadaniem jest noszenie matki, wydającej na świat nas wszystkich, ponieważ

wkroczyliśmy daleko na ziemie człowieków i zobaczyliśmy niemało, a wiele z tego

uznaliśmy za przydatne. Ci z nas, których jedynym zadaniem jest opieka nad matką, kierują

się jedynie instynktem, podczas gdy my, poszukujący wiedzy, wyszliśmy daleko poza granice

nakreślone przez instynkt i poznaliśmy myśl. W krainie myślenia odkryliśmy niejedno i

wiernie przedstawiliśmy wszystko matce, która nas wydała na ten świat, aby wszechpotężny

mózg dowiedział się o wszystkim, o czym jej powiedzieliśmy.

Z początku ów mózg, który kieruje nami wszystkimi, był przytłoczony tym, czego się

od nas dowiedział; przerażony, że człowieki potrafią wypełniać zadania, choć żaden z nich

nie zna innej myśli poza swoją własną. Jeszcze bardziej zatrważająca okazała się inna wieść:

otóż człowieki, te prymitywne istoty, które nas pokonały raz i drugi, są jedynie

reproduktorami, nawet nie składają jaj. Najprościej rzecz ujmując, wyraźnie są rasą

podrzędną i nie powinni w ogóle istnieć, gdyż jak wiadomo, rozpłodowce żyją jedynie po to,

by zapładniać tych, którzy składają jaja, dzięki czemu zwiększa się liczba sług matki Vlagh,

która sprowadziła na świat nas wszystkich.

Jest jeszcze jedna dziwaczna cecha człowieków. Mają one zwyczaj czynić hałas, który

najwyraźniej stanowi ich sposób na przekazywanie wieści. Niektórzy z nas, spośród tych,

którzy szukają wiedzy, powtarzali te dźwięki, lecz wkrótce odkryli, że człowieki wydają

również tony nieprawdziwe. I zrozumieliśmy wówczas, że skoro człowieki wydają dźwięki

prawdziwe i nieprawdziwe, my także możemy powodować powstawanie tonów fałszywych i

w ten sposób ukrywać prawdę przed człowiekami, a to powinno nam zapewnić ogromną nad

nimi przewagę.

Jak dowiedzieliśmy się - ku zgryzocie wszechpotężnego mózgu - człowieki mają wiele

patyków z kolcami, którymi potrafią zadawać ból, a nawet śmierć sługom Vlagh, przy tym

owe kłujki nie są częścią ich ciała, lecz zupełnie odrębnymi rzeczami, które łatwo mogą

wziąć i ponieść sługi ukochanej Vlagh. Wszechpotężny mózg w swojej nieskończonej

mądrości polecił nam zebrać je z pola bitwy, gdzie zostały przy człowiekach zabitych przez

nas w walce.

Potem jeszcze zrozumiał wszechmocny mózg, iż nadal brak nam najpotężniejszej

broni, jaka nas zabijała, takiej, która migocze i kładzie się chmurą blisko ziemi albo zawisa

wysoko na niebie. A wówczas myśmy także pojęli, że ta świecąca rzecz może być najlepszą

bronią, więc gdybyśmy ją zdobyli, moglibyśmy zabić wszystkich człowieków z daleka, a

wtedy ich kłujki by nas nie dosięgły.

Lecz choć szukaliśmy wszędzie, nie znaleźliśmy tej świecącej rzeczy, która błyszczy i

tryska, więc byliśmy niepocieszeni.

Wtedy zdecydował nasz wszechpotężny mózg, że nie powinniśmy szukać światła w

górze, ale raczej chmur, które wiszą nisko nad ziemią albo podnoszą się wysoko na niebo,

gdyż te właśnie chmury są niechybnym znakiem, że rzecz, która świeci, musi być źródłem

obłoków.

Niezliczone są chmury unoszące się z gniazd człowieków, lecz nie mieliśmy śmiałości

wchodzić do tych miejsc, gdyż człowieki, które tam znajdują schronienie, mają wiele

spiczastych kłujek i gdyby dostrzegły nas w pobliżu gniazda, z pewnością by nas zabiły.

Wówczas ci spośród nas, którzy szukali wiedzy na temat człowieków w ziemi dłuższej

pory letniej, uświadomili sobie, że wrogowie wykorzystywali niskie drzewa, by trzymać nas z

daleka od ich rzeczy do jedzenia, gdyż przyziemne chmury pochodzące z tych niskich drzew

sprawiały, że ciężko nam było oddychać i przez wiele okresów światła liczni słudzy matki

Vlagh stracili życie, nie mogąc oddychać.

I tak wielu poszukiwaczy wiedzy okrążyło nową wodę, która przyniosła śmierć

rzeszom sług matki Vlagh, w poszukiwaniu niskich drzew, tworzących chmury utrudniające

oddychanie. I po długich poszukiwaniach ujrzeliśmy ciemną chmurę unoszącą się z niskiego

drzewa. Wówczas norownicy ostrożnie rozkopali grunt wokół tej rośliny, by oswobodzić jej

gałęzie zapuszczone w dół, dzięki którym pozostaje w miejscu, i przynieśliśmy je z ziemi

dłuższej pory letniej do naszego gniazda. I mamy teraz to, co świeci, ale tylko jedno.

Wówczas wszechpotężny mózg zrozumiał, że potrzebujemy znacznie więcej tych

świecących niskich drzew. Toteż wróciliśmy na ziemię dłuższej pory letniej i przynieśliśmy

ich ogromną ilość na miejsce, gdzie było jedno, z którego unosiła się chmura tak ciemna jak

ta część czasu, kiedy światło z nieba znika. I położyliśmy wiele niskich drzew na tym jednym

i zaiste! - w miejscu, gdzie przedtem było tylko jedno, mieliśmy wiele.

Potem dla wszechmózgu nastał czas niepewności, gdy ziemia zachodzącego słońca

oraz ziemia dłuższej pory letniej znalazły się poza naszym zasięgiem z powodu czerwonego

ognia wytryskującego z gór w ziemi zachodzącego słońca i wody spadającej ze zbocza w

ziemi dłuższej pory letniej. Pozostały jeszcze dwie ziemie, na które mogliśmy się przedostać:

ziemia wschodzącego słońca i ziemia krótszej pory letniej. Do ziemi wschodzącego słońca

mamy znacznie bliżej, ale bliżej są tam także człowieki, które zabity tak wiele sług matki

Vlagh. Ziemia krótszej pory letniej odległa jest od miejsca, gdzie teraz przebywamy, lecz leży

także dalej od człowieków.

Wielu poszukiwaczy wiedzy powiedziało: „Ziemia wschodzącego słońca!", a wielu

innych rzekło: „Ziemia krótszej pory letniej!". I wszechpotężny mózg długo nie umiał

rozsądzić sprawy.

Eddings David & Leigh - Marzyciele 03 - Krysztalowa Gardziel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: