Putney Mary Jo - Upadłe Anioły 05 - Okruchy tęczy.pdf - Putney Mary Jo - dorotajurkiewicz

Waleczny żołnierz, wspaniały człowiek, oddany przyjaciel...

Zalety lorda Michaela Kenyona można by wyliczać w nieskończoność. Niestety, ten

mężczyzna niemal bez skazy nie ma szczęścia w miłości.

Już po raz drugi w swym niezbyt długim życiu obdarza uczuciem mężatkę.

Na dodatek czasy - wojen napoleońskich - nie sprzyjają miłości. Czy lord Kenyon i

jego ukochana Catherine odnajdą szczęście? Czy miłość doda im sił do przezwyciężenia

piętrzących się trudności?

MARY JO PUTNEY

OKRUCHY TĘCZY

Na cześć

uzdrawiającej mocy przyjaźni,

a więc na cześć

Alice, Suzl, Merrila i Bobby'ego

PROLOG

Londyn, czerwiec 1816 roku

Potrzebowała męża i to bardzo szybko. Tłumiąc histeryczny śmiech, Catherine

Melbourne obejrzała się przez ramię na budynek, który właśnie opuściła. Widok biura

prawnego natychmiast ją otrzeźwił.

To nie był sen. W ciągu półgodziny zyskała dziadka oraz szansę na spadek. O dziadku

przedtem nie słyszała. Spadek może całkowicie odmienić jej życie. Nie będzie musiała szukać

pracy, dzięki której ledwie zdoła się utrzymać wraz z Amy. Dostanie tyle pieniędzy, że

wystarczy na wygodne życie. Mówiło się też o zabytkowym domostwie, wyspie i

dziedzictwie. Jej córkę czeka przyszłość, na jaką zasłużyła. Oczywiście na nią samą spadnie

również odpowiedzialność, ale to jest w końcu zrozumiałe. Zawsze z nią się zmagała.

Pojawił się tylko jeden problem. Musi przekonać nowo odnalezionego dziadka, że ma

męża i że oboje są godni tytułów lorda i lady Skoal. Poczuła powracający przypływ histerii,

tym razem bez śmiechu. Co ma począć?

Zacisnęła usta. Będzie kłamać, to nie ulega wątpliwości. Powinna powiedzieć panu

Harwellowi o niedawnej śmierci Colina. Jednak prawnik oznajmił bez ogródek, że jako

samotna, Catherine nie miałaby najmniejszych szans na otrzymanie spadku. Torquil Penrose,

dwudziesty siódmy dziedzic Skoal, nie dopuszczał myśli, by kobieta mogła władać jego

wyspą. Catherine musi więc znaleźć mężczyznę, który nie tylko wcieli się w rolę męża, ale

wykona to zadanie tak przekonująco, że umierający dziadek uczyni ją swoją

spadkobierczynią. Do kogo ma się zwrócić?

Odpowiedź przyszła natychmiast: lord Michael Kenyon.

Był dobrym przyjacielem. Co ważniejsze, nie kochał się w niej. Poza tym podczas

ostatniego spotkania obiecał jej, że jeśli kiedykolwiek będzie znajdowała się w potrzebie, on

jej pomoże.

Doskonale wiedziała, gdzie go szukać. Był synem księcia i bohaterem wojennym,

więc gazety zamieszczające wiadomości towarzyskie regularnie o nim wspominały. Lord

M.K. spędza sezon w mieście jako gość hrabiostwa S. Lorda M.K. widziano w parku na

przejażdżce z panną F. Lord M.K. towarzyszył uroczej pani A. w operze. Informacje te nie

mogły ujść uwagi Catherine.

Jeśli Michael nie odmówi pomocy, spędzi z nim sporo czasu. Oznacza to ścisłą

kontrolę własnych uczuć. Potrafiła nad nimi zapanować zeszłej wiosny w Brukseli. Potrafi i

tym razem.

Znacznie gorsze było to, że nie będzie mogła powiedzieć mu prawdy. Michael uważa,

że ma wobec niej wielki dług wdzięczności. Dowiedziawszy się o jej wdowieństwie i wiel-

kich kłopotach finansowych, może uznać - a nawet jest to wielce prawdopodobne - że

najlepszą formą pomocy będzie propozycja małżeństwa. Ta myśl wywołała dziwne uczucie,

kłujące gdzieś pod żebrami.

Michael nie zgodzi się przecież na takie małżeństwo, jakie wiązało ją z Colinem.

Żaden normalny mężczyzna nie mógłby na to przystać. Ona też nie będzie w stanie się

przyznać do swego potwornego upadku; już sama myśl o tym wywołuje skurcz w żołądku.

Najprościej i najbezpieczniej będzie pozwolić mu myśleć, że Colin żyje.

Znajdowała się daleko od Mayfair. Zanim tam dotrze, ułoży sobie w głowie wszystkie

kłamstwa.

Gdy po dniu pełnym niemiłych wstrząsów Michael Kenyon wszedł do Strathmore

House, lokaj podał mu wizytówkę.

- Milordzie, jakaś dama czeka na pana.

Pierwsze słowa Michaela zaliczały się do takich, które nie nadają się do druku. Potem

spojrzał na wizytówkę, pani Colin Melbourne.

Dobry Boże, Catherine. Tylko tego mu brakowało. Ona jest tutaj, pod tym dachem. Ta

myśl wywołała w nim takie zniecierpliwienie, że ledwie zdążył zapytać, gdzie czeka na niego.

Skoro tylko uzyskał odpowiedź, podążył do saloniku i otworzył drzwi na oścież.

- Catherine?

Wyglądała przez okno, ale gdy wszedł, obróciła się. Skromnie zaczesane ciemne

włosy i szara sukienka podkreślały jej urodę.

Po rozstaniu z nią modlił się, aby już nigdy nie doszło do następnego spotkania. Przez

ostatni rok wiele czasu i wysiłku poświęcił próbie wyrzucenia jej z pamięci. Jednak teraz, gdy

znalazła się w pobliżu, nie interesowało go, jaką cenę przyjdzie mu później zapłacić; widok

Catherine był niczym powiew świeżego powietrza w kopalni węgla.

- Lordzie Michaelu, przepraszam, że zawracam panu głowę - zaczęła niepewnie.

Przez moment usiłował zapanować nad sobą, potem przemaszerował przez pokój.

- Czemu tak oficjalnie, Catherine? - powiedział swobodnie.

- Dobrze, że cię widzę. Jak zawsze wyglądasz uroczo.

Putney Mary Jo - Upadłe Anioły 05 - Okruchy tęczy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: