Young_Karen_Obietnica_03.pdf

KARENYOUNG

OBIETNICA

PROLOG

Savannah, Georgia - 1994 r.

Ogród różany był jednym z jej ulubionych miejsc.

O tej porze roku panowało tam istne szaleństwo barw. Było ciepło,

powietrze wypełniał silny aromat kwiatów. Kathleen zatrzymała się przy

zegarze słonecznym i stała nieruchomo, przyglądając się swym

ukochanym różom. Chłonęła ich piękno i spokój panujący w ogrodzie.

To było jej sanktuarium. Jeśli w ogóle miała jakieś hobby, była nim

hodowla róż. Z przyjemnością wybierała odmiany, sadziła je, nawoziła,

czekała, aż wyrosną i rozkwitną. Czuła wtedy cudowną harmonię

panującą w naturze.

Teraz, z lekkim uśmiechem na ustach, przyglądała się ważce, która

usiadła na tarczy zegara. Przypomniała

sobie dzień, w którym w jej ogrodzie pojawił się ten zegar. To miał· być

dar czasu - czasu, jaki mieli przed sobą. Minęło już ponad sześćdziesiąt

lat. Wyciągnęła rękę i delikatnie musnęła rzeźbiony brąz. Odniosła wra-

żenie, że spośród mgły wyłoniła się nagle inna dłoń, męska i silna, tak

dobrze jej znana i jakże droga. Wydawało się, że czuje dotknięcie

palców Patricka.

Czyż to nie dziwny zbieg okoliczności, że jej wnuczka Shannon

niedawno znalazła dziennik, który Kathleen uznała za bezpowrotnie

zagubiony? Od tego dziennika zaczęła się historia jej pechowej miłości.

Kathleen wyciągnęła starą fotografię koloru sepii, na której widać było

jej ojca w sutannie. Pod spodem było jeszcze jedno zdjęcie. Poczuła, że

zaczyna brakować jej tchu.

Patrick O'Connor, mężczyzna, którego kochała. To zdjęcie zostało

zrobione w dniu, gdy opuszczał Kilkenny w Irlandii, żeby szukać

szczęścia w Ameryce.

Tej nocy Kathleen widziała w swej sennej wizji zapowiedź jakiejś

katastrofy, ale Patrickowi nic nie groziło. Patrick, człowiek, który miał

oczy koloru jasnego nieba, pełne niebiańskiego ognia Kathleen

wystarczyło jedynie przymknąć powieki, żeby znów go zobaczyć takim,

jakim był wtedy, i przypomnieć sobie ich ostatnią, brzemienną w skutki

noc w Irlandii.

Patrząc na zdjęcie ukochanego mężczyzny, Kathleen dała się ponieść

marzeniom.

- Byłeś kimś wyjątkowym - rzekła półgłosem. Wystarczy, że zamknę

oczy, a znów cię widzę - Ameryka! Wreszcie zaoszczędziłeś dość

pieniędzy, żeby zapłacić za bilet! Och, Patrick .

- Tak, kochanie. - Patrick położył jej palec na ustach. - Jedziemy do

Ameryki - oznajmił i błysnął zębami w szerokim uśmiechu. - Mówiąc

ściśle, do Nowego Jorku, gdzie możliwości są nieograniczone. Znajdę

pracę, i to dobrą! - W głosie Patricka zabrzmiała gorzka nutka. - Tam,

gdzie zapłaty wystarczy na więcej niż nędzny obiad i gdzie traktują

człowieka z szacunkiem. Tam jest przyszłość, tam w nagrodę za pracę

można osiągnąć rzeczy, o jakich nigdy nie śmieliśmy marzyć. Wtedy

poślę po ciebie, mavourneen. Weźmiemy ślub i nikt nie będzie się

mógł temu sprzeciwić.

- Jak długo to potrwa, Patricku? - spytała, ocierając policzkiem o jego

dłoń. Gdy wyobraziła sobie wspólną przyszłość, w jej zielonych oczach

zapaliły się ogniki. - Wydaje mi się, że czekamy już wieczność.

- Tyle ile będzie konieczne, i ani dnia dłużej, kochanie. - Patrick

przyciągnął ją do siebie i pocałował w skroń. - Mam zamiar kupić ci

bilet za swoją pierwszą pensję. Potem poszukam jakiegoś mieszkania.

Będziemy mieli swój kąt.

- Och, to będzie wspaniałe, prawda?

- Tak. Bóg wie, że byliśmy cierpliwi - odrzekł, przytulając ją mocniej.

- Chciałabym ...

- Ja też, kochanie. - Patrick ujął w dłonie jej twarz i mocno, niemal

rozpaczliwie pocałował.

- Będę za tobą tęskniła - szepnęła. Czuła, że drży i że uginają się pod

nią nogi. - Patricku

- Mam coś dla ciebie - powiedział, kładąc jej palec na ustach. Drugą

ręką sięgnął do kieszeni koszuli.

- Och, Patricku! - Kathleen z radością wyciągnęła rękę, oczy miała

pełne łez. Patrick wsunął jej na palec złotą obrączkę, podniósł dłoń

dziewczyny i ucałował. - Wkładając ci tę obrączkę, biorę sobie ciebie za

żonę·

Kathleen odniosła wrażenie, że jej serce pęknie z nadmiaru emocji,

toteż skinęła jedynie głową. Wiedziała, że jeśli spróbuje coś powiedzieć,

z pewnością wybuchnie płaczem.

- Czy będziesz ją nosiła, dopóki nie będziemy znów razem,

mavourneen?

- Tak - szepnęła. - Każdego dnia i w każdej sekundzie. Założę ją na

wstążkę i będę nosiła na sercu.

- Chciałbym, żebyśmy byli już prawdziwym małżeństwem. - Patrick

nagle spochmurniał. - Boże, będę harował jak wół, żebyś jak najszybciej

mogła do mnie przyjechać. Obiecuję ci to, Kathleen.

- Wierzę ci - zapewniła, gładząc pieszczotliwie jego policzek.

Patrick pochylił głowę i czule ucałował jej palce. Przyglądał się jej

tak, jak gdyby chciał wyryć sobie w pamięci wszystkie szczegóły jej

twarzy.

- Obiecaj, że będziesz na mnie czekała.

- Nawet do śmierci, jeśli będzie trzeba.

- Też ci to obiecuję.

Stali przez chwilę nieruchomo, po prostu patrząc sobie w oczy. Oboje

myśleli o czekającym ich długim rozstaniu. Patrick wiedział, że tej nocy

nie powinien być z nią sam na sam. To zbyt ryzykowne.

- Muszę cię odprowadzić.

- Nie! - W świetle księżyca jego oczy wyglądały tak, jakby zrobione

były z rtęci. Kathleen pomyślała, że żaden mężczyzna w Irlandii nie

ma tak pięknych oczu. Nie mogła się nadziwić, że Patrick wybrał

właśnie ją! Gdyby nie był synem biednego rolnika, już dawno byliby

małżeństwem. - Nie wiem, jak wytrzymam to rozstanie, Patricku.

Pragnę cię, chcę czegoś, czego sama dobrze nie rozumiem. To takie

okrutne.

- Kathleen ...

Przysunęła się do niego bliżej. To miał być ostatni pocałunek. Gdy

wtuliła się w niego, westchnął i przyciągnął ją jeszcze bliżej.

Instynktownie zmienił pozycję, tak, aby Kathleen znalazła się między

jego nogami. Przez gruby materiał spodni czuła jego gorącą męskość.

Och, przecież nie powinni! Wiedziała o tym, a jednak ... To było takie

wspaniałe ... Przesunął dłonie w dół, na jej biodra, i przycisnął do

swoich. Ustami przylgnął do jej warg. Całowali się do utraty tchu.

- Patricku, kocham cię! - szepnęła, gdy się cofnął, aby pozwolić jej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: