Coffman Elaine - Graham 02 - Szkocki klan.pdf - Graham - Karo1510

Elaine Coffman

Twoje dzieci nie są twoimi dziećmi.

To córki i synowie życia samego,

co się samo ku sobie wychyla.

Pojawiają się za twoją sprawą, ale nie z ciebie.

Są z tobą, ale nie należą do ciebie.

Możesz dać im swoją miłość, ale już nie

swoje myśli, bo twoje dzieci myślą po swojemu.

Możesz dać dom ich ciałom, ale już nie duszom.

Ich dusze mieszkają bowiem

w domu jutra,

do którego ty nie masz wstępu,

nawet w snach.

Możesz starać się być taki jak twoje dzieci,

ale nie chciej, by one były takie jak ty.

Życie nie biegnie wspak,

dzień wczorajszy przeminął bezpowrotnie.

Jesteś łukiem, a twoje dzieci są żywymi strzałami.

Łucznik widzi znak na ścieżce

biegnącej w nieskończoność i wypuszcza strzałę,

co mknie szybko i sięga daleko.

Bądź giętkim łukiem w rękach Łucznika;

To twoja radość.

On kocha strzały mknące chyżo, ale kocha też łuk mocny.

Kahlil Gibran „On Children"

(fragment „The Prophet"), 1923

Przekład Macieja Słomczyńskiego.

Rozdział pierwszy

Zamek Lennox, wyspa Inchmurrin

jezioro Loch Lomond, Szkocja.

Roku Pańskiego 1741

Mówi się, że Szkoci są jak krajobrazy, wśród których się

rodzą.

Gdyby w to wierzyć, cztery córki Alasdaira, XVIII hra

biego Erricku i Mains, powinny być łagodne i spokojne jak

spokojne są wody Leven, która to rzeka bierze swoje imię

od gaelickiego słowa „llevyn", co znaczy „powolny".

Ani trochę.

Jeśli już przyszłoby porównywać cztery panny do oko

licznych widoków, prędzej podobne były północnym krań

com jeziora Loch Lomond, gdzie nad wodami wypiętrzały się

skalne stromizny z pędzącymi w dół wodospadami, niż jego

urokliwej południowej stronie z łagodnymi wzgórzami.

Córki Alasdaira za szczęsną uważały decyzję Dunca-

na, XIV hrabiego, który w 1390 roku, uciekając przed mo

rowym powietrzem i szukając bezpieczniejszej twierdzy,

przeniósł był rodową siedzibę z zamku Balloch do nowej

warowni na Inchmurrin. Nie miał poczciwy hrabia po

jęcia, że niemal czterysta lat później jego gładkolice pra-

prawnuczki będą mu dziękować, iż wybrał na postawienie

zamku Lennox piękną wysepkę u południowych brzegów

jeziora Lomond.

I tak to, dzięki Duncanowi, hrabiowie Erricku i Mains

mieszkali na Inchmurrin pośród sielskiej natury, w błogiej

izolacji od świata.

Poza czterema córkami, piętnastoletnią Claire, czter

nastoletnią Kenną, trzynastoletnią Greer i dziesięciolet

nią Brianą, lord Alasdair Lennox miał trzech synów, z któ

rych Breac liczył dziewiętnaście lat, Ronaln siedemnaście,

a Kendrew dwanaście. Cała ta gromadka rosła sobie bez

trosko w zamkowych murach, na cichej wysepce, otoczona

ojcowską miłością hrabiego, wodza potężnego celtyckiego

klanu Lennoksów, nie wiedząc, czym jest ludzka niegodzi-

wości, zawiść, zwady i podstępy.

Kiedy najstarsi chłopcy osiągnęli stosowny wiek, zaczęli

opuszczać wyspę. Przyszedł czas, kiedy ojciec musiał spo

sobić panicza Breaca na swego następcę, XIX hrabiego Er

ricku i Mains, a i Ronalna wprowadzić w świat.

Dziewczynki nadal żyły sobie bezpiecznie na rozkosznej

wyspie pod okiem guwernantki, panny Aggie Buchanan

i Dermota MacFarlanea, który nigdy nie spuszczał z nich

czujnego oka.

Skoro o panienkach mowa, oto przedzierają się właśnie

przez gąszcz rododendronów rosnących wokół ruin klasz

toru założonego przez patrona sąsiadującego z Glasgow

miasta Paisley, świętego Murrina, od którego imienia wy

spa wzięła swoją nazwę.

Wieje lekki wietrzyk. Przez korony drzew sączy się

światło słoneczne. Jeleń, co gasi pragnienie u strumienia,

unosi głowę, z pyska ciecze mu woda. Porusza nozdrzami,

chwyta obcy zapach, odwraca się i odchodzi. Zatrzymuje

się jeszcze na szczycie wzniesienia, znowu wietrzy, parska

głośno i nastawia poroże do ataku, jakby wyczuł jakieś za

grożenie.

Zaszeleściły liście. Trzasnęła gałązka.

Rozległ się wesoły śmiech pośród rododendronów

i z cienistych zarośli wyszły wiośniane panny, wszystkie

w jednakich zielonych pelerynkach. Zatrzymały się na

skraju lasu, zrzuciły z głów kapturki. Ich rude włosy, a każ

dy odcień inny, lśnią w słońcu.

Briana, najmłodsza, wsparła dłonie na biodrach, jak czę

sto robiła to Aggie, i zawołała:

- Claire! Claire! Ogłuchłaś?

- Włosy zaplątały mi się w rododendronie! - odkrzyknął

poirytowany głos.

- A mówiłyśmy, żebyś nie zdejmowała kapturka! - za

wołała Kenna.

- Jestem w pułapce, niczym ten rycerz, co gonił Atlan

tów, dosiadając hipogryfa - przemówiła uczenie ofiara ro

dodendronów.

W tej samej chwili rozległ się tak okrutny trzask łama

nych gałęzi, że Greer zerknęła niepewnie na siostry, po

czym zapytała:

- Nie potrzebujesz pomocy, Claire?

Coffman Elaine - Graham 02 - Szkocki klan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: