W.E.B. Griffin - Korpus 10 - Odwrót, do cholery.pdf - Griffin W.E.B - izebel

W.E.B. Griffin

Odwrót, do cholery!

Z cyklu Korvus

Retreat, Hell!

Tłumaczył Jerzy Łoziński

Cykl Korpus dedykuję pamięci:

Podporucznika Drew Jamesa Barretta III

z kompanii K 3. batalionu 26. pułku piechoty morskiej USA,

urodzonego 3 stycznia 1945 roku w Denver, stan Kolorado,

a poległego 27 lutego 1969 w Wietnamie Południowym

w prowincji Quang Nam;

Majora Alfreda Lee Butlera III,

ze sztabu Samodzielnej Jednostki Desantowej 22. pułku piechoty

morskiej USA,

urodzonego 4 września 1950 roku w Waszyngtonie,

a poległego 8 lutego 1984 roku w Bejrucie,

oraz

Donalda L. Schompa,

pilota myśliwskiego piechoty morskiej,

legendarnego mistrza amerykańskiego lotnictwa wojskowego,

zmarłego 9 kwietnia 1989.

SEMPERFI!

P ROLOG

Aż do sierpnia 1945 roku, kiedy w Waszyngtonie z niejakim pośpiechem naszkicowano rozkaz

kwitujący kapitulację i okupację Japonii, 38 równoleżnik przecinający Półwysep Koreański był

tylko linią na mapie.

II wojna światowa dobiegała końca. Nagasaki i Hiroszima zostały spustoszone przez bomby

atomowe; Japonia była gotowa się poddać. Związek Sowiecki z pewnym opóźnieniem

wypowiedział wojnę Cesarstwu Japonii, a jego wojska zaczęły wkraczać do „protektoratów”

japońskich w Mandżurii i Korei.

Prezydent Truman, który nauczył się już nie ufać Związkowi Sowieckiemu, zrozumiał, że aby

nie pozwolić Armii Czerwonej na okupację całej Korei, trzeba ustanowić granicę — „linię

demarkacyjną” między północną i południową częścią Korei.

Jeśli 38 równoleżnik podzieli ją niemal dokładnie na pół, pod kontrolą Stanów Zjednoczonych

pozostaną Seul, stolica kraju, oraz główne porty: Inchon (leżące nieopodal Seulu) oraz Pusan, na

południowym cyplu półwyspu.

Sowieci nie zgłaszali żadnych obiekcji, gdy zaproponowano 38 równoleżnik jako linię

demarkacyjną. W ten sposób rzucono zasiew pod późniejsze: Koreańską Republikę Ludowo —

Demokratyczną i Republikę Korei Południowej.

Cztery lata i jedenaście miesięcy później Inmun Gun — szkolona przez Sowietów armia

północnokoreańska — przekraczając linię 38 równoleżnika, zaatakowała Koreę Południową, w

intencji — jak to obwieszczono — „zjednoczenia kraju”.

Zarówno oficjalnie, jak i faktycznie atak ten był dla Stanów Zjednoczonych „kompletnym

zaskoczeniem”. Amerykańskie agencje wywiadowcze wszystkich szczebli nie dopełniły swych

obowiązków, nie ostrzegły swego rządu ani rządów państw sojuszniczych o nadciągającym ataku.

I wtedy, i teraz — ponad pół wieku później — trudno zrozumieć, jak mogliśmy tego nie

wiedzieć.

Natychmiast po zakończeniu II wojny Stalinowi udało się ustanowić marionetkowe rządy w

Niemczech Wschodnich, Polsce, na Węgrzech, w Czechosłowacji — i w Korei Północnej.

5 marca 1946 roku, występując w Fulton w stanie Missouri, brytyjski premier z czasów wojny,

Winston S. Churchill powiedział: „Od Szczecina nad Bałtykiem po Triest nad Adriatykiem nad

całym kontynentem rozpięła się żelazna kurtyna”.

Prezydent Harry S. Truman bardzo podejrzliwie podchodził do sowieckich intencji, jeszcze

zanim kazał użyć broni atomowej, i starał sieje na najróżniejsze sposoby torpedować.

Na przykład nie wahał się wysłać amerykańskich doradców — stanowiących w istocie pierwsze

oddziały specjalne na długo przedtem, zanim ktokolwiek w ogóle pomyślał o zielonym berecie —

do Grecji, gdzie skutecznie zapobiegli oni sowieckim próbom przechwycenia władzy w kolebce

demokracji.

A kiedy Sowieci usiłowali wypchnąć Amerykanów, Francuzów i Anglików z Berlina, Truman

kazał utworzyć most powietrzny: transportowce sił powietrznych USA przez całą dobę lądowały

co minutę, aby zaopatrywać mieszkańców Berlina Zachodniego, a także obecne tam siły

sojusznicze.

Dzisiaj wielu historyków uważa, iż Stalin kazał satelickiej armii północnokoreańskiej

zaatakować południowych sąsiadów tylko dlatego, że same Stany Zjednoczone zasugerowały mu,

iż nie będą w takiej sytuacji protestować.

12 stycznia 1950 roku sekretarz stanu Dean Acheson, występując w National Press Club w

Waszyngtonie, przedstawił główne linie azjatyckiej polityki Trumana. Acheson wyliczył kraje, z

którymi wiążą się istotne interesy USA, co każdy rozumiał jako eufemizm oznaczający, iż Stany

Zjednoczone gotowe są podjąć wojnę w ich obronie.

Acheson umieścił Japonię, Okinawę i Filipiny w granicach amerykańskiej rubieży obronnej,

natomiast słowem nie wspomniał o Tajwanie i Korei.

Pięć miesięcy później Stany Zjednoczone były „kompletnie zaskoczone”, gdy 25 czerwca 1950

roku wojska Korei Północnej przekroczyły 38 równoleżnik.

Gdyby jednak ostrzeżenie przyszło dwadzieścia cztery godziny — czy dziesięć dni, a nawet

sześć miesięcy — wcześniej, niewiele by to zmieniło. Inmun Gun była dobrze wyszkolona,

zdyscyplinowana i uzbrojona. W przeciwieństwie do armii Korei Południowej.

Ta, na przykład, pozbawiona była ciężkiej artylerii, gdyż niektórzy z doradców Trumana

obawiali się, że może przy jej użyciu zaatakować Koreę Północną. Z tej samej przyczyny wojsko

Korei

Południowej nie miało nowoczesnych samolotów, czołgów i innych rodzajów broni. Nie była to

jedyna przyczyna. Drugą była oszczędność.

Owego niedzielnego poranka w Korei Południowej było tylko kilkuset żołnierzy

amerykańskich przydzielonych do Koreańskiej Grupy Doradców Wojskowych (KMAG — Korean

Military Advisory Group), a do dyspozycji mieli tylko broń osobistą.

8. armia Stanów Zjednoczonych, rozrzucona po wyspach japońskich, nie była gotowa do wojny.

Ktoś ponosił za to odpowiedzialność.

Zgodnie z Konstytucją USA prezydent jest wodzem naczelnym sił zbrojnych. Autorom

konstytucji bardzo zależało na tym, aby siły zbrojne znalazły się pod cywilną kontrolą, i tę zlecili

prezydentowi.

Z tą władzą wiąże się — oczywiście — odpowiedzialność. Obowiązkiem prezydenta jest

zadbać o to, aby siły zbrojne były gotowe do wojny, gdy do niej dojdzie. W praktyce znaczy to, że

dba o to, aby oficerowie dowodzący siłami zbrojnymi zapewnili gotowość podległych im

oddziałów, aby zatem zatroszczyli się o ich odpowiednie wyszkolenie i uzbrojenie.

Dzisiaj nie ulega już wątpliwości, że najwyższy amerykański dowódca na Pacyfiku, generał

armii Douglas MacArthur, nie dopełnił swych obowiązków i nie zadbał o to, aby podległa mu 8.

armia była odpowiednio wyszkolona i uzbrojona. Nie była taka 25 czerwca 1950 roku.

Niedostatki w wyszkoleniu są wyłączną winą MacArthura, aby jednak wyjaśnić rozpaczliwe

wręcz braki w ekwipunku 8. armii, trzeba przyjrzeć się strukturze najwyższych szczebli

dowodzenia.

Amerykańskie siły zbrojne na Dalekim Wschodzie podlegały Połączonemu Komitetowi

Szefów Sztabów. MacArthur wielokrotnie informował o znacznych brakach sprzętowych i

domagał się niezbędnych dostaw.

Przewodniczący Komitetu — których było w tym czasie kilku — nieustannie monitowali u

swego przełożonego, sekretarza obrony, że amerykańskie siły zbrojne na całym świecie (nie tylko

oddziały MacArthura w Japonii) trzeba zaopatrzyć w odpowiedni sprzęt.

Tymczasem sekretarz obrony za czasów Trumana, Louis Johnson, szczycił się tym, że wydatki

wojskowe okroił do kości, a nawet jeszcze bardziej.

Tak więc odpowiedzialność za kiepskie uzbrojenie 8. armii trzeba by złożyć na samego

prezydenta Harry’ ego S. Trumana, chociaż były też pewne okoliczności łagodzące.

Po pierwsze, nastroje w Kongresie nie sprzyjały zatwierdzeniu wydatków w wysokości

miliardów dolarów, a takie trzeba byłoby ponieść, aby siłom zbrojnym przywrócić gotowość, jaką

miały pięć lat wcześniej, gdy 2 września 1945 roku na pokładzie „USS Missouri” Mac Arthur

przyjmował w porcie tokijskim bezwarunkową kapitulację Cesarstwa Japonii.

Po drugie, na liście problemów, którymi na co dzień musiał się zajmować prezydent Truman,

Korea znajdowała się na szarym końcu, albowiem zaprzątały go kwestie wiążące się z

udaremnieniem zakusów sowieckich w Europie, na Bliskim Wschodzie, a nawet w Afryce.

ZSRR o wiele gorzej wiodło się na Dalekim Wschodzie, co było niewątpliwą zasługą Douglasa

MacArthura, który po prostu nie pozwolił Sowietom uczestniczyć w okupacji Japonii.

Co więcej, MacArthurowi udało się zaszczepić w umysłach Japończyków ideę rządów

demokratycznych, a także ożywić i zdynamizować gospodarkę japońską, na której ogromnie

zaciążyły wydatki wojenne.

Zastanawiając się nad przyczynami marnego stanu 8. armii, trzeba pamiętać także i o tym, że

wojsko jest organizacją bardzo wrażliwą na subtelności hierarchiczne.

Generał armii Douglas MacArthur nie tylko był najwyższym rangą dowódcą w służbie czynnej,

ale także pełnił funkcję szefa sztabu wojsk lądowych wówczas, gdy najwyżsi w roku 1950

oficerowie Pentagonu byli ledwie kapitanami i majorami. Co więcej, kiedy podczas II wojny

MacArthur dowodził teatrem wojennym, miał pod swoją komendą więcej żołnierzy, niż

podówczas było w całych siłach zbrojnych USA.

W armii co roku odbywają się na wszystkich szczeblach inspekcje kończone odprawą, na której

inspektorzy wskazują dowódcy, gdzie robi coś, czego nie powinien robić, albo robi coś, czego

powinien zaniechać.

Nietrudno zrozumieć, że nawet jeśli oficer ma cały gwiazdozbiór na swych pagonach, niełatwo

mu zwrócić uwagę generałowi armii Douglasowi MacArthurowi, Głównodowodzącemu Sił

Sojuszniczych w Japonii i FECOM — najwyższemu dowódcy sił zbrojnych USA na Dalekim

Wschodzie, że coś robi nie tak albo zaniedbał jakieś działania.

I w istocie nikt tego nie czynił.

* * *

Z powodu różnicy czasu, kiedy w Korei jest niedziela, w Nowym Jorku i Waszyngtonie jest

sobota. Pierwsza informacja o inwazji dotarła do Pentagonu o ósmej wieczorem w sobotę i mniej

więcej w tym samym czasie udało się członkom Komisji ONZ w Korei skontaktować z

Sekretarzem Generalnym Trygve’em Lie, który przebywał w swym gabinecie na Long Island.

Trygve Lie wybuchnął: „To atak na ONZ”.

Prezydent został powiadomiony o agresji Korei Północnej w niedzielę rano, a znajdował się

wtedy w swym domu w Independence w stanie Missouri. Natychmiast wsiadł na pokład samolotu

„Independence” i odleciał do Waszyngtonu.

Lie zwołał na czternastą nadzwyczajne posiedzenie Rady Bezpieczeństwa. W jej zebraniach

konsekwentnie nie uczestniczył Związek Sowiecki, w ten bowiem sposób chciał wymusić

zastąpienie w Radzie przedstawiciela Republiki Chińskiej reprezentantem Chińskiej Republiki

Ludowo–Demokratycznej.

Był to błąd. Gdyby przedstawiciel ZSRR uczestniczył w tym posiedzeniu, mógłby zawetować

uchwaloną rezolucję, która oskarżała Koreę Północną o naruszenie pokoju i nakazywała

natychmiastowe przerwanie działań zbrojnych, a także wycofanie wojsk na północ od 38

równoleżnika. Co więcej, rezolucja ta wzywała wszystkich członków ONZ, aby „przy użyciu

wszelkich środków pomogli w realizacji tych postanowień”.

W.E.B. Griffin - Korpus 10 - Odwrót, do cholery.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: