KSIĄŻKI.pdf

KSIĄŻKI

Historia Zhentarimów

Niejasna jest różnica pomiędzy mieszkańcami Twierdzy Zhentil a tajną organizacją znaną jako

Czarna Sieć lub Zhentarimowie. Obie te grupy są ze sobą blisko związane i wiele osób wymienia

nazwę jednej, myśląc o drugiej. Zazwyczaj, niezależnie od tego, która z tych nazw pada, wiąże się

to z jakimiś kłopotami.

Twierdza Zhentil to niezależne, ufortyfikowane miasto na zachodnim brzegu Księżycowego Morza.

Jest to jedno z najbardziej oddanych złu miast Krain. Jest ono wrzodem trawiącym północ,

schronieniem dla bandytów, spiskowców, mrocznych religii i ohydnych rytuałów. Jego władcy

pragną podporządkować sobie okoliczne ziemie - Góry Smoczego Grzbietu, Yulash, Voonlar, i

pobliskie Doliny. Armie Twierdzy Zhentil (znane jako Zhentilarowie) spustoszyły Dolinę Teshen,

nieomal zniszczyły Dolinę Sztyletów, a ich agent przez dłuższy czas rządził Doliną Cienia.

Zhentarimowie to organizacja Złych kapłanów, magów, oraz potworów, której celem jest zdobycie

kontroli nad handlem i władcami w lądach pomiędzy Wybrzeżem Mieczy a Księżycowym

Morzem . W okolicach Księżycowego Morza ich cele są zbieżne z interesami Twierdzy Zhentil i

obie frakcje ściśle ze sobą współpracują, wiele osób należy jednocześnie od obu. Jednak wpływy

Zhentarimów są znacznie szersze, mają oni agentów na całej Północy.

Dodatkowo, Twierdza Zhentil nie jest jedyną siedzibą Czarnej Sieci. Z biegiem lat ich wpływy

rozszerzają się. Oprócz posiadania znacznych wpływów w Twierdzy Zhentil, kontrolują oni także

dwa duże zamki: Cytadelę Kruka i Ciemną Warownię. W miarę upływy czasu coraz więcej decyzji

podejmowanych jest nie w Twierdzy Zhentil , a w tych innych ośrodkach, całkowicie podległych

Zhentarimom.

W okolicach Krainy Dolin, Zhentarimowie ściśle współpracują z Twierdzą Zhentil, jednak nie

każdy z mieszkańców Twierdzy należy do Czarnej Sieci i na odwrót. Poszukiwacze przygód

powinni więc uważać na to z kim mają do czynienie i kogo obdarzają zaufaniem.

Historia Zachodniego Śródziemia

Historia zachodniego Śródziemia jest pasmem niekończących się bitew i zrównanych z ziemią

imperiów. W pradawnych czasach istniały w krainach Upadłe Królestwo Illefarn, Zapomniane

Królestwo Man, i słynne Netheril. W bliższej historii, ziemia została nakarmiona krwią i kośćmi,

gdy siły z Imperiów Piasków parły na północ, źli ludzie ze Smoczej Włóczni i Marchii Goblinów

rozdrapywali ją w walce o władzę, a kompanie najemników przemierzały w te i we w tę, w służbie

niezliczonych bezimiennych wodzów. Niedawne bitwy zrównały z ziemią Way Inn i o mało nie

doprowadziły do zniszczenia Daggerford. Nawet Czas Niepokojów nie pozostawił tych

wyludnionych krain bez skazy - Bhaal zginął na Moście Boareskyr, i woda, która go pochłonęła

pozostała do dnia dzisiejszego nie odzyskała swej czystości.

Miasta zachodniego Śródziemia są silne, niezależne i zróżnicowane. Są również mocno uzależnione

od handlu, trudniej im sypnąć złotem niż rozpocząć wojnę. Poza tym liczy się tu jeszcze jedna rzecz

- wolność i możliwości. Żaden naród nie rości sobie praw do zachodniego Śródziemia, do ziem,

których nie są w stanie kontrolować ich armie. Małe zamki i grody co jakiś pojawiają się na tym

terenie, tylko po to, aby wkrótce runąć pod ciosami najeźdźców lub też pozostać opuszczone po

jednym lub dwu pokoleniach. Zapomniane podziemia i ukryte cytadele są rozrzucone po całej

krainie, sprawiając, że to surowe pogranicze stanowi wyzwanie dla poszukiwaczy przygód.

Historia Wybrzeża Smoka

Historia Wybrzeża Smoka to opowieść o pieniądzu, a w szczególności o mrocznej stronie monety.

Mieszkańcy tej krainy - usytuowanej na głównym handlowym szlaku łączącym Morze Wewnętrzne

i Wybrzeże Mieczy - nigdy nie stworzyli jednego, spójnego narodu, jak miało to miejsce w

Cormyrze czy Sembii. Tu chciwość i potęga kupców lub piratów powoływała do życia i rujnowała

małe państwa-miasta.

Smocze Wybrzeże zawsze było siedzibą szmuglerów, piratów, wszelkich łotrów i zabójców do

wynajęcia. Tutaj trafiali ci, którym nie odpowiadały bardziej cywilizowane prawa lub którzy żyli na

ich granicy. Właśnie Smocze Wybrzeże stało się wrotami, przez które Czerwoni Magowie dotarli do

Zachodniego Śródziemia. To tu Kult Smoka zaczął pleść sieć intryg sięgających daleko na południe.

I to tutaj największą potęgę miały niezależne tajemne stowarzyszenia i gildie zabójców.

Ostatnią zorganizowaną próbą przeciwstawienia się tej tendencji były rządy Verovana, ostatniego

króla Bramy Zachodu. Władcy Bramy Zachodu długo współdziałali z różnymi handlowymi i

pirackimi organizacjami, a Verovan spróbował powstrzymać wzrost potęgi domów kupieckich i

małych lordów. Jego nagła, okryta tajemnicą śmierć w r. 1248 KD i brak spadkobiercy otworzyły

drogę dla tego, co na Smoczym Wybrzeżu było już na porządku dziennym - korupcji i zdradzie.

Warto wspomnieć, że choć wciąż wspomina się Verovana, to na Smoczym Wybrzeżu słynniejszy

jest Immurk - największy pirat Morza Wewnętrznego. Ten zuchwały i odważny łotr w r. 1164 KD

zjednoczył korsarską flotę i dowodził nią do swej śmierci, czyli do r. 1201 KD. Tak to już jest na

Smoczym Wybrzeżu: tu zapomina się o dobrych ludziach, a ceni mrocznych bohaterów.

Historia Wybrańców Mystry

Powód, dla którego Mystra, bogini magii, przekazała część swej boskiej mocy śmiertelnikom,

pozostaje nieznany. Jedna z bardziej popularnych teorii, zyskująca jeszcze większe poparcie w

świetle innych poczynań bogini w owym okresie, twierdzi, iż Mystra przewidziała nadejście Czasu

Niepokojów (i swoją śmierć z ręki Helma) i postanowiła oddać część swej mocy śmiertelnikom,

żeby jej następczyni (czarodziejka o imieniu Midnight, jak się okazało) miała pewną liczbę niemal

nieśmiertelnych sprzymierzeńców w swych zmaganiach z knowaniami bogów, którzy

zapoczątkowali Czas Niepokojów, kradnąc Tablice Przeznaczenia (martwych teraz Bane'a, Myrkula

i Bhaala). Teoria ta twierdzi dalej, że około Roku Rosnącego Płomienia (0 KD), czyli ponad 1300

lat przed Czasem Niepokojów, Mystra poinformowała Azutha, że część jej mocy musi zostać

oddana w ręce śmiertelników, którzy staną się znani jako Wybrańcy Mystry. Ta moc będzie

spoczywała uśpiona w ciałach owych śmiertelników, zaś Mystra będzie mogła z niej czerpać tylko

za ich zgodą. Da ona Wybrańcom zdolność szybkiego leczenia ran i obrażeń i obdarzy ich

długowiecznością znacznie przekraczającą okresy życia normalnych istot. Mystra przypuszczała, że

Wybrańcy mogą być zdolni do czerpania z jej własnej mocy i zyskiwania dzięki temu pewnych

specjalnych zdolności, ale że te zdolności w żadnym stopniu nie będą porównywalne ze

zdolnościami bogów.

Bogini Wszechmagii zaczęła następnie poszukiwania śmiertelników, którzy byliby odpowiedni.

Jednym z pierwszych kandydatów był młody czarownik Elminster, wybrała również obiecującego

czarodzieja o imieniu Khelben Arunsun. Obaj okazali się godnymi odbiorcami i nosicielami jej

mocy. Jednak inne z wczesnych prób Mystry zakończyły się niepowodzeniem i bogini zaczęła

zdawać sobie sprawę, że tylko niewielu śmiertelników zostało wykonanych z substancji

dostatecznie mocnej, by zawrzeć w sobie taką potęgę i nie ulec zwyrodnieniu lub unicestwieniu.

Jeśli nawet niektórzy ludzie, poza Elminsterem i Khelbenem, mogli posiadać wymaganą siłę ciała i

woli, możliwe było również, że lata przeżyte przed nawiedzeniem przez boginię wprowadziły ich

na ścieżkę, z której już nie mogli zboczyć. Bez względu jednak na przeszkody, problem musiał

zostać rozwiązany. Mystra postanowiła więc użyć siebie samej jako naczynia, z którego narodzą się

istoty szczególne, od samego początku swego życia stykające się z jej mocą i stopniowo z nią

oswajane.

Na ojca tych istot wybrała mężczyznę, łączącego w sobie najlepsze cechy rasy ludzkiej. Był to

Domal Srebrnoręki, szlachcic i były Harfiarz, który mieszkał nieopodal Neverwinter. Mystra

posiadła ciało Elue Shundar, półelfiej czarodziejki, którą Domal już od pewnego czasu obdarzał

atencją. Mystra ujawniła Elue swoją obecność i wyjawiła jej swój plan, zaś Elue szczerze i z

radością nań przystała. Pod wpływem Mystry kobieta, mimo pewnych początkowych oporów, stała

się wprawną uwodzicielką i wkrótce Domal przekonał się, że jego zaloty spotykają się z gorącym

odzewem.

Domal i Mystra/Elue pobrali się w Roku Dryfujących Gwiazd (760 KD). Pierwsza z siedmiu córek,

Anastra Sylune, przyszła na świat w czasie kończącej ten rok zimy. Później roczne przerwy

oddzielały narodziny każdej z jej sześciu sióstr. Były to kolejno: Endue Alustriel, Ambara Dove,

Ethena Astorma (która obecnie woli być nazywana krótszym imieniem "Storm"), Anamanue Laeral,

Alassra Shentrantra (znana dziś jako Simbul) oraz Er'sseae Qilue. W podaniach i legendach Krain

rodzeństwo to określane jest mianem Siedmiu Sióstr.

Domal, który przez lata był utrzymywany w nieświadomości prawdziwej natury swej żony

(zapewne dlatego, że Mystra nie chciała ryzykować utraty jego usług), już w czasie, gdy urodziła

się szósta córka był mocno rozczarowany i niemal zrozpaczony. Pragnął dzieci, ale obok córek

chciał też mieć synów. Co więcej, widział jak szybko jego żona starzeje się i marnieje. Napięcie,

związane z długoletnim współistnieniem z boginią zmieniło Elue w wyschniętą skorupę - niemal

upiora, który trzymał się przy życiu tylko dlatego, że była w nim moc Mystry.

Gdy Elue urodziła siódme dziecko, Domal poszedł po radę do kapłana, który powiedział mu, iż jego

żona została opętana przez istotę o ogromnej magicznej mocy. Chcąc oszczędzić im obojgu

dalszych cierpień, Domal postanowił zgładzić fizyczną formę swej żony, odcinając jej głowę.

Gdy tylko tego dokonał, Mystra była zmuszona mu się ujawnić i wyjaśnić plan, który realizowała

przy pomocy Elue. Tak jak się obawiała, Domal był wstrząśnięty i oburzony sposobem, w jaki on i

jego żona zostali wykorzystani przez boginię. Odwrócił się plecami do ciała żony, porzucił swoje

ziemie i swe dzieci i skrył się w dzikich ostępach Północy. Mystra nie miała do niego pretensji,

ochraniała go nawet przez te ostatnie 30 lat jego życia. Gdy Domal Srebrnoręki wreszcie doszedł do

kresu swojej drogi, wezwał imię Mystry i bogini obdarzyła go dalszym istnieniem w charakterze

swego sługi. Znany obecnie jako Strażnik i niewidzialny dla oczu zwykłych śmiertelników,

przemierza on teraz świat w ciągłej misji, mającej na celu znajdowanie kandydatów, którzy

powiększyliby szeregi Wybrańców oraz określanie możliwych zagrożeń dla Mystry i jej poddanych.

Historia Waterdeep - okres 0, Targowiska i osadnicy :

Niewiele osób zna najdawniejsze dzieje miasta, które miało swoje początki ponad tysiąc lat temu,

gdy do Północy rzeczywiście pasowała nazwa, nadal pogardliwie używana przez mieszkańców

Południa: "Dzika Północ". W owych czasach większość tych obszarów porośnięta była

przepastnymi, pierwotnymi puszczami, a zamieszkiwały je krasnoludy i gobliny (głównie północne

góry i pogórza), oraz elfy (rzadko rozsiane leśne osady). Na Wybrzeżu Mieczy osiedliło się kilka

prymitywnych, ludzkich plemion zajmujących się rybołówstwem, łowiectwem i zbieractwem oraz

handlem z kupcami przypływającymi z południa. W zamian za owoce swoich łowów dostawali oni

ozdoby, metalowe narzędzia, a czasami nawet broń. Na wiosnę statki te przypływały głównie po

drzewa do budowy statków, ponieważ tylko tam ostały się okazy odpowiednio duże.

Na jesieni zaś, przypływali ci, którzy potrzebowali drzewa na naprawy, lub którym nie poszczęściło

się i musieli zapełnić puste ładownie, choćby ładunkiem drewna. Większość spotkań odbywała się

w miejscu będącym naturalnym portem osłoniętym od morza półwyspem, czy też skalistą wysepką.

Historia Waterdeep - okres I, Wiek Wodzów :

W miarę upływu lat w wyniku wycinania drzew puszcza coraz bardziej odsuwała się od wybrzeża i

plemiona zaczęły się osiedlać i uprawiać ziemię. Bardziej zapobiegliwe wśród nich chciały

kontrolować handel drewnem, aby zapewnić sobie większy dostęp do broni i narzędzi. Takie próby

wywoływały gniew innych plemion, którym nie podobało się nagłe wzbogacenie ich sąsiadów.

Powodowało to ataki i wyżynanie słabszych plemion przez silniejsze. Najważniejszym z tych

plemion było to, przewodzone przez Nimoara. Podbiło ono znajdujące się nad zatoką osiedle,

zamieszkało tam i wzniosło ziemne umocnienia, aby bronić swojej własności. Udało im się

odeprzeć kilka ataków piratów i innych plemion, dzięki czemu mogli się rozwijać we względnym

spokoju. Swoje miasteczko nazwali oni "Miastem Głębokiej Wody" - Waterdeep.

Dalej na północ, plemiona orków rozmnożyły się tak, że nie wystarczały im już ich dawne siedziby.

Próby rozszerzenia ich podziemnych włości zostały powstrzymane przez stawiających zacięty opór

krasnoludów (orkom udało się jednak zniszczyć wiele grup gnomów), ale na powierzchni

niezliczone hordy goblinoidów wylały się z gór i atakowały wszystko, co im stanęło na drodze.

Niektórym osadom elfów udało się obronić, ale wielu innych mieszkańców północy zostało

zepchniętych na południe. Jedną z owych zepchniętych grup byli "wieczyści" (trolle), które dotarły

na niedawno oczyszczone ziemie na północny-wschód od siedziby Nimoara, na ziemie zwane teraz

Trollowymi Moczarami. Mniej więcej w tym samym czasie Nimoar umarł ze starości.

Mieszkańców Waterdeep (tak bowiem nazwali port kapitanowie statków) do walki z trollami

prowadzili młodsi wodzowie. Krwawe zmagania z potworami trwały ponad dziesięć lat, aż do

czasu kiedy osadników wsparł swoją magią Ahghairon - młody czarodziej z Północy. "Wieczyści"

zostali rozgromieni, zaś z biegiem lat wzrastały moc i umiejętności młodego maga, aż stał się

mistrzem w swym rzemiośle. Musiał on również odnaleźć zapas eliksirów młodości (lub nauczyć

się je robić), ponieważ przez wiele dziesięcioleci, które spędził w mieście cały czas wyglądał na

młodego człowieka.

W obawie przed dalszymi atakami mieszkańcy Waterdeep wznieśli wieżę obronną na zboczach

góry Waterdeep, skąd w razie niebezpieczeństwa, można by było zasypać trolle ognistymi

strzałami. Wiele plemion, które schroniły się w mieście uciekając przed atakami "wieczystych"

zdecydowało się pozostać powiększając miasto, którego mury musiały być kilkakrotnie

rozszerzane. Wodzowie zarządzali Wolnym Miastem Waterdeep, które będąc niezależnym coraz

bardziej się bogaciło.

Historia Waterdeep - okres II, początek rządów Władców :

Gdy Ahghairon maił 112 lat, doszło do ostrej kłótni pomiędzy nim, a ówczesnym Wodzem

Waterdeep - Raurlorem. Chciał on użyć bogactw i sił zbrojnych Waterdeep w celu stworzenia

imperium Północy, z stolicą w Waterdeep (i Raurlorem jako władcą). Gdy zaczął on zbierać armię

mag publicznie sprzeciwił się jego planom. Gdy Wódz rozkazał zakuć czarodzieja w łańcuch, ten za

pomocą magii odrzucił tych, którzy próbowali go spętać. Ogarnięty gniewem Raurlor sam rzucił się

z mieczem na Ahghairona. Mag uniósł się w powietrze, tuż poza zasięg miecza Wodza i gdy ten

próbował uderzyć mieczem w jego stopy, wykonał kilka gestów. Miecz Raurlora przemienił się w

jego własnej ręce w jadowitego węża i go ukąsił. Wódz umarł na skutek działania trucizny na

oczach licznie zgromadzonych ludzi. Czarodziej rozkazał zgromadzić wszystkich oficerów armii

Waterdeep i głowy rodzin miasta. W czasie gdy posłańcy gromadzili wezwanych, Ahgharion

rozpalił płomień na tronie Wodza, tak aby nikt nie mógł na nim usiąść. Gdy wszyscy się

zgromadzili mag jednym gestem zgasił płomienie i ukazał się tron, na którym nie widać było

najmniejszych śladów przypalenia. Następnie czarodziej zasiadł na tronie i ogłosił się pierwszym

Władcą Waterdeep, stwierdzając, że od tego dnia w mieście będzie rządziła nie siła, a mądrość.

Ogłosił, że potajemnie wybierze grupę ludzi, którzy będą mu równi i zamaskowani będą razem z

nim władać miastem. Ludzie ci mieli by pochodzić ze wszystkich grup społecznych miasta i

pozostawać przy władzy, jak długo by sobie tego życzyli.

Mieszkańcy miasta usłyszawszy tę propozycję zgodzili się na nią i tak przez następnych dwieście

lat Ahghairon, wspomagany przez tajemniczych Władców zarządzał Waterdeep. W tych latach

Władcy stanowili grupę pięciu, sześciu bądź siedmiu osób, które rzadko pojawiały się publicznie i

niewiele mówiły. Niektórzy z mieszkańców miasta szeptali, że Władcy są w rzeczywistości sługami

starego maga, lub nawet kontrolowanymi przez niego golemami. Jednak ponieważ prawa

Ahghairona były sprawiedliwe, sądy nieopieszałe, a straż uprzejma i równie pomocna ludzie

chwalili sobie jego rządy. Lata upływały w spokoju i dobrobycie. Północ była otwarta dla ludzi.

Drogi budowane na rozkaz czarodzieja spajały ją w jedną całość, od ruin "Dawnego Królestwa",

zniszczonego przez ataki goblinów, jeszcze gdy ludzie byli nieliczni, aż po miasta, z których

później narodził się Amn. Waterdeep stało pięć razy większe i bogatsze. Do tej "Korony Północy"

przybywali ludzie ze wszystkich zakątków Krain - wśród nich ci, którzy chcieli kraść, oszukiwać i

rabować. Gdy Ahghairon dowiedział się o pojawieniu się naciągaczy i fałszywych rzemieślników,

wezwał on do siebie najbardziej szacownych kupców i rzemieślników i zasugerował utworzenie

cechów, tak jak to było w zwyczaju na Południu. Dzięki temu mogli oni nadzorować jakość usług i

wyeliminować oszustów. Niektórzy z możnych protestowali, jednak większość dostrzegła zalety

tego rozwiązania, szczególnie jeżeli to właśnie oni mieli wszystko ustalać, a nie musieć

przyjmować mniej korzystne warunki narzucone z góry. Cechy stworzono dość szybko. Jeszcze

dwa razy musiano powiększać mury miasta, tak aby pomieścić wszystkie jego dobra i stale rosnącą

liczbę mieszkańców. Jego kupcy przemierzali cały świat, przywożąc do domu egzotyczne towary i

rozprzestrzeniając wiadomości o bogactwie miasta Na Południu wielu chciwie spoglądało na

Waterdeep, ale ponieważ stale trwały tam jakieś zamieszki, miasto rozwijało się w pokoju.

W końcu nadszedł czas, gdy Ahghairon umarł. Pochowano go podczas wielkiej ceremonii w jego

wieży, którą następnie zapieczętowano i zabezpieczono przed złodziejami. Uczniowie Starego

Maga użyli najpotężniejszej magii, aby zapewnić mu wieczny spoczynek w jego grobowcu (który,

jak sądzi wielu, nadal pozostał nienaruszony).

Historia Waterdeep - okres III, Krwawe rządy mistrzów cechów :

W czasie gdy mistrzowie cechów spierali się, kto ma rządzić miastem, panowało w nim wielkie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: