Michaels Leigh - Spróbujmy jeszcze raz.pdf - Leigh Micheals - sanpaj778

LEIGH MICHAELS

Spróbujmy jeszcze raz

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Promienie słoneczne wlewały się kaskadą przez wielkie okno u szczytu

wysokiej klatki schodowej, oświetlając wnętrze starego domu z pruskiego muru.

Wewnątrz panowała cisza. Dziewczęta, którym nie udało się uniknąć wykładów

o ósmej rano, już dawno wstały. Pozostałe leżały, pogrążone wciąż w słodkim

śnie. Cassidy Adams wyszła z maleńkiego, dwupokojowego apartamentu

zarezerwowanego dla opiekunki akademika i zeszła na dół do jadalni.

Siedząca przy stole studentka ostatniego roku, nienagannie ubrana i

starannie umalowana, podniosła wzrok znad talerza, na którym samotnie leżała

jedna grzanka i jęknęła.

- Przecież dziś nie poniedziałek - powiedziała Cassidy, nalewając sobie

kawy z dzbanka. - Więc skąd ta ponura mina, Heather?

- To przez ciebie.

- Czym sobie zasłużyłam na twój zły humor? Przecież dopiero wstałam -

Cassidy uśmiechnęła się, nakładając na talerz porcję sałatki owocowej i dwie

bułeczki.

- No właśnie. My tu spędzamy długie godziny przed lustrem, żeby

wyglądać jak najpiękniej, a ty załatwiasz to w pięć minut i spychasz nas

wszystkie w cień. Nie musisz układać fryzury - wystarczy, że przeczeszesz

włosy. I jak ci się to udało, że masz rude włosy i tak wspaniałe, czarne rzęsy?

- Tusz do rzęs to cudowny wynalazek – Cassidy starannie rozłożyła

serwetkę na kolanach, chroniąc turkusową spódnicę.

- A te ciuchy pewnie kupiłaś na wyprzedaży - ciągnęła Heather z

goryczą - a i tak wyglądająlepiej niż moje najbardziej wystrzałowe kreacje.

- Może humor by ci się poprawił, gdybyś zjadła przyzwoite śniadanie?

- Nie mogę - potrząsnęła głową Heather. - W ostatnim tygodniu

utyłam kilogram. Jak tak dalej pójdzie, nie zmieszczę się w żadną sukienkę. -

Odgryzła kawałek grzanki. - Co najmniej połowie tych facetów, którzy

przychodzą do akademika, chodzi o zobaczenie ciebie, a nie żadnej z nas -

dorzuciła po chwili.

- Heather, wiesz przecież, że się o to nie staram - Cassidy poczuła się

trochę nieswojo.

- Nie musisz. Zawsze wyglądasz jak oaza spokoju,bez względu na to, co

się wokół ciebie dzieje. Mężczyzn to doprowadza do szału. Jak się tego

nauczyłaś?

Cassidy uśmiechnęła się słabo.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Na schodach rozległy się kroki i do jadalni wpadła studentka w długiej

nocnej koszuli, z ręcznikiem obwiązanym wokół głowy.

- Cassidy, Melanie pożyczyła na wczorajszą randkęmój różowy sweter i

poplamiła go z przodu. Moim zdaniem to likier miętowy, a ona twierdzi, że

nigdy nie pije alkoholu.

Cassidy westchnęła. No cóż, normalny poranek w żeńskim akademiku

Alpha Chi.

- Czy pytałaś Melanie, co się stało, Lauro?

- Nie, ten leń ciągle śpi. Wróciła dopiero po zamknięciu bramy…

- Wiem, sama ją wpuszczałam - powiedziała Cassidy i dodała w myśli, że

będzie musiała z Melanie o tym porozmawiać. - I tak ładnie z jej strony, że

oddała ci sweter przed pójściem spać - popatrzyła spokojnie na dziewczynę.

Laura przestąpiła z nogi na nogę.

- Tak naprawdę, to sama go wzięłam z jej pokoju, przed chwilą -

przyznała.

- Ach tak? Uzgodniłyśmy przecież, że nie będzie grzebania w rzeczach

koleżanek - Cassidy odsunęła krzesło i wstała. - Jestem przekonana, że jakoś się

dogadacie, Lauro. Nie będziemy chyba mieszać w to samorządu?

Dochodziła już do drzwi kuchni, gdy usłyszała narzekanie Heather:

- I nie spała do późna w nocy. Ma świetną figurę, może bawić się do Bóg

wie której godziny, a rano wcale tego po niej nie widać. To nie w porządku

wobec nas.

- Na pewno kiedyś schudniesz, Heather - Laura była niezwykle szczera. -

Może dziesięć lat temu, kiedy była w twoim wieku, Cassidy wyglądała tak samo

jak ty.

Cassidy uśmiechnęła się do siebie i pchnęła drzwi do kuchni. Dziesięć lat

temu była pulchną piętnastolatką i w niczym nie przypominała wytwornej

Heather. Ale kobieta na jej stanowisku powinna udawać, że jest starsza i

mądrzejsza niż w rzeczywistości, choć nie jest to może zbyt miłe, gdy

podopieczne dodają jej kilka lat. A jeśli chodzi o to wrażenie - jak to Heather

nazwała? Ach tak, oazy spokoju - no cóż, ciężko na to zapracowała. I z całą

pewnością nie życzyłaby swoim podopiecznym podobnych doświadczeń…

W kuchni sprawdziła jadłospisy na cały tydzień i porozmawiała ze swoją

zastępczynią, która pracowała także jako kucharka. Miały pod opieką

trzydzieści dwie dziewczyny, któraś z nich musiała być zawsze na miejscu.

Dzięki Bogu za tak solidną zastępczynię - myślała Cassidy, idąc przez park do

samochodu. Czasami zastanawiała się, czy ta praca, którą na siebie wzięła, to

nie za wiele. Od czterech miesięcy, czyli odkąd wprowadziła się do akademika,

nie miała dla siebie ani jednej wolnej chwili.

Ale jeśli do nieprzyjemnej rzeczywistości podchodzi się bez goryczy i

utyskiwań, osiąga się ten wyraz spokoju, którego Heather tak jej zazdrości.

Na pierwszym czerwonym świetle przerzuciła notatnik. Miała obiecany

piętnastominutowy wywiad z burmistrzem jednej z leżących na obrzeżach

miasta dzielnic, na temat kryzysu w miejskim budżecie. Pewnie przez resztę

poranka będzie uzupełniała szczegóły i pisała reportaż. No i trzeba będzie

zakończyć rozpoczęte wczoraj wątki - skandal narkotykowy w jednym z

najbardziej eleganckich osiedli, pożar w magazynach fabryki, postęp w

rozmowach ze strajkującymi w szpitalu miejskim…

Czyli znów zapowiada się szaleńczy dzień. Dla reportera w dzienniku to

chleb powszedni i Cassidy w gruncie rzeczy bardzo to lubiła. Podobało jej się,

że zawsze było coś nowego, że nigdy nie było wiadomo, co przyniesie jutro.

Opuściła szybę w samochodzie, by wpuścić świeże powietrze. Był to

pierwszy naprawdę ciepły dzień. Przyszedł później niż zazwyczaj w Kansas

City. W poprzednich latach taka pogoda zdarzała się czasem nawet w marcu, a

tu już koniec kwietnia.

Otrząsnęła się i szybko postarała skupić myśli na czymś innym. Ale to już

nie bolało, nie tak jak w minione wiosny. Ciepły wietrzyk, jasne słońce, zapach

świeżej zieleni nie przytłaczały jej serca tak jak dawniej, chociaż czuła żał.

Przez całe życie pierwszy ciepły, wiosenny dzień będzie jej przynosić smutek.

Wywiad poszedł nadspodziewanie dobrze, choć najpierw burmistrz nie

bardzo chciał uwierzyć, że to właśnie ta młoda, brązowooka dziewczyna

napisała cykl ostrych artykułów o zanieczyszczaniu rzeki Missouri przez

miejscowy przemysł.

- C. R. Adams to pani? - zapytał z niedowierzaniem. - Ależ pani jest taka

młoda...

- I w dodatku jestem kobietą - pomogła mu Cassidy. - Niech się pan nie

przejmuje, panie burmistrzu. Sporo ludzi popełnia ten sam błąd.

Porozmawiajmy zatem o tych podatkach, które pan proponuje…

Burmistrz wciąż kręcił głową.

- Nie przywykłem do ładnych reporterów - zamruczał.

W końcu jednak Cassidy udało się wyciągnąć z niego interesujące ją

fakty. Zawsze ją bawiło, że ludzi zdumiewa jej młody wiek, płeć i zakładany z

góry brak doświadczenia. Szybko odkryła, że kontrast między bezosobowym

podpisem C. R. Adams a rzeczywistością działał na jej korzyść, ponieważ często

wytrącał rozmówcę z równowagi tak dalece, że Cassidy uzyskiwała odpowiedzi

na pytania, których inny reporter nie mógłby nawet zadać.

W drodze do redakcji układała sobie w głowie początek artykułu. Gdy

zbliżała się już do celu - dużego, parterowego budynku, który niegdyś służył

jako supermarket, a teraz mieścił redakcję "Alternative" - artykuł był niemal

gotowy. Wystarczyło siąśći napisać.

Wysiadając z samochodu zatrzymała się na moment i spojrzała na wielkie

litery pokrywające całą ścianę ceglanego budynku - "Alternative". To dziwna

nazwa dla gazety - pomyślała, gdy przyszła tu pierwszy raz, szukając pracy.

Redaktor naczelny wyjaśnił jej wówczas, że "Alternative" to nowa gazeta,

uczciwa i idealistyczna. Istniejące do tej pory dzienniki zawsze stawały po

stronie najbogatszych obywateli miasta i nie zadawały trudnych pytań.

- Brian zachowuje się jak ranny niedźwiedź. Szukacię od rana. - Młody

reporter przepchnął się międzynią a ścianką, oddzielającą pokój reporterów.

- Przecież wie, że miałam wywiad - powiedziała Cassidy na wpół do

siebie. - Sam mi kazał…

- No cóż, nie radzę ci w tej chwili wchodzić do jego biura, bo siedzi z

samym wielkim szefem. - Młody człowiek uniósł znacząco brwi. - A kiedy

wydawca przychodzi do redaktora naczelnego, to oznacza zwykle jakieś

nieprzyjemności.

Michaels Leigh - Spróbujmy jeszcze raz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: