Gerritsen Tess - Młodość dla wybranych.pdf - Gerritsen Tess - ssaaggaa

Tess Gerritsen

Młodość dla wybranych

(Life Suport)

Przełożył Jan Krasko

Rozdział 1

Skalpel to piękna rzecz. Doktor Stanley Mackie nigdy dotąd nie zwrócił na to

uwagi, ale stojąc teraz z pochyloną głową pod lampami sali operacyjnej, nagle

stwierdził, że brylantowe refleksy światła na ostrzu wprost go zadziwiają. Ta lunula

z nierdzewnej stali była prawdziwym dziełem sztuki. Dziełem tak pięknym, że nie

śmiał wziąć go do ręki w obawie, iż dotykiem zbezcześci jego magiczną

nieskazitelność. Na powierzchni migotliwego półksiężyca widział tęczę kolorów,

widział światło rozszczepione na najczystsze składniki, widział...

– Panie doktorze? Czy coś się stało?

Uniósł wzrok i zobaczył, że instrumentariuszka marszczy czoło, patrząc na niego

znad maski chirurgicznej. Miała niezwykłe zielone oczy, nigdy dotąd tego nie

zauważył. Nie zauważył ani tego, ani wielu innych rzeczy, które widział, ale tak

naprawdę zobaczył dopiero teraz. Ot, choćby jej kremową cerę. Żyłkę wijącą się na

skroni. Pieprzyk tuż nad brwią...

Pieprzyk? Przerażony, wytężył wzrok. Pieprzyk się poruszał, pełznął w stronę

oka niczym wielonożny insekt...

Z odrętwienia wyrwał go głos doktora Rudmana, anestezjologa.

– Stan? Dobrze się czujesz?

Mackie skinął głową. Insekt zniknął. Znowu był tylko pieprzykiem, maleńką

plamką czarnego pigmentu na bladej skórze pielęgniarki. Mackie nabrał powietrza,

wziął skalpel z tacy i spojrzał na kobietę leżącą na stole.

Światło lampy skupiało się na jej podbrzuszu, na prostokącie nagiej skóry

obramowanej niebieskim prześcieradłem. Miała ładny, płaski, opalony brzuch –

zaskakujący widok w porze bladych twarzy i śnieżnych zamieci. Jaka szkoda, że musi

to dziewicze podbrzusze rozciąć. Blizna po usunięciu wyrostka robaczkowego na

pewno zeszpeci przyszłe karaibskie opalenizny.

Przytknął czubek ostrza do skóry w punkcie McBurneya, w połowie linii między

pępkiem a prawym kolcem biodrowym. Wyrostek robaczkowy znajdował się mniej

więcej w tym miejscu. Mackie już miał zrobić nacięcie, gdy wtem...

Ręka. Drżała mu ręka.

Nie mógł tego zrozumieć. Zdarzyło mu się to pierwszy raz w życiu. Stanley

Mackie słynął z pewnej ręki. A teraz z wielkim trudem utrzymywał skalpel w dłoni.

Przełknął ślinę i odsunął ostrze od skóry. Spokojnie. Weź kilka głębokich oddechów.

To przejdzie.

– Stan?

Doktor Rudman patrzył na niego ze zmarszczonymi brwiami. Pielęgniarki też.

Mackie widział w ich oczach nieme pytanie, to samo pytanie, które zadawano

szeptem od wielu tygodni. Czy stary Mackie nadaje się jeszcze do pracy? Ma

siedemdziesiąt cztery lata, czy nadal może operować? Czy powinno się mu na to

pozwalać? Zignorował ich spojrzenia. Przecież wybronił się przed Komitetem

Jakości, wyjaśnił okoliczności śmierci swojego ostatniego pacjenta. W końcu każdy

zabieg chirurgiczny łączy się z pewnym ryzykiem. Jeśli w jamie brzusznej zbierze się

za dużo krwi, łatwo stracić orientację i zrobić nacięcie w nieodpowiednim miejscu.

Członkowie komitetu w swej mądrości oczyścili go z wszelkich zarzutów.

Mimo to od tamtego czasu w umysłach personelu szpitalnego kiełkowało

ziarenko wątpliwości. Widział to w wyrazie twarzy instrumentariuszek,

w zmarszczeniu brwi doktora Rudmana. Patrzyli na niego, nie spuszczali go z oka.

I nagle wyczuł, że patrzą na niego nie tylko ich oczy. Zerknął w bok i zobaczył, że

w powietrzu unoszą się dziesiątki gałek ocznych, że wszystkie uważnie go obserwują.

Szybko zamrugał i straszliwa wizja zniknęła.

Okulary – pomyślał. Muszę pójść do okulisty.

Po policzku spływała mu kropla potu. Zacisnął palce na rękojeści skalpela.

Przecież to tylko wycięcie wyrostka robaczkowego, prosty zabieg nawet dla

najmłodszego stażysty. On, Stanley Mackie, poradzi sobie, mając nawet roztrzęsione

ręce. Skupił wzrok na łonie pacjentki, na jej płaskim, złotawym brzuchu. Jennifer

Halsey, lat trzydzieści sześć. Przyjechała do Bostonu z innego stanu, a tego ranka

obudziła się w motelu z bólem w prawej pachwinie. Ponieważ ból się nasilał, wsiadła

do samochodu i, nie zważając na szalejącą śnieżycę, przyjechała do izby przyjęć

szpitala Wicklin, gdzie zajął się nią dyżurujący pod telefonem Stanley Mackie. Nic

nie wiedziała o plotkach na temat jego kondycji, o kłamstwach i pogłoskach z wolna

niszczących jego karierę. Była po prostu cierpiącą kobietą, pacjentką z zapaleniem

wyrostka robaczkowego.

Mackie przytknął skalpel do skóry. Ręka przestała drżeć. Da sobie radę.

Oczywiście, że da radę. Zrobił nacięcie, gładkie i czyste. Instrumentariuszka wytarła

gazikiem krew i podała mu kleszczyki hemostatyczne. Mackie zaczął rozcinać

warstwę żółtawego tłuszczu podskórnego, co chwila tamując krwawienie. Nie ma

sprawy. Wszystko będzie dobrze. Dostanie się do jamy brzusznej, usunie wyrostek

i już. A potem pojedzie do domu. Może potrzebuje odpoczynku, może krótki

odpoczynek rozjaśni mu umysł.

Rozciął lśniącą otrzewną. Jama brzuszna była otwarta.

– Haki – rzucił.

Instrumentariuszka wzięła z tacy retraktory i delikatnie rozchyliła brzegi rany.

Mackie wsunął tam dłoń i poczuł, jak owijają się wokół niej śliskie, ciepłe jelita.

Utkwić w kokonie ludzkiego ciepła – cóż to za cudowne uczucie. Jakby trafić

z powrotem do matczynego łona. Odsłonił wyrostek. Jeden rzut oka na zaogniony,

obrzękły organ potwierdził jego diagnozę: trzeba ciąć. Sięgnął po skalpel...

Ale gdy znowu przeniósł wzrok na otwartą ranę, stwierdził, że coś tu nie gra.

W jamie brzusznej kłębiło się za dużo jelit, było ich dwa razy tyle, ile być

powinno. Po co jej tyle jelit? Coś z tym trzeba zrobić. Chwycił jeden ze zwojów

i pociągnął, czując, jak ciepłe i wilgotne jelito ślizga mu się w dłoni. Wyciął

skalpelem jego nadmiar i, ociekający krwią, położył na tacy. No – pomyślał – teraz

wygląda to znacznie lepiej.

Instrumentariuszka wybałuszyła oczy.

– Co pan robi?! – krzyknęła.

– Ma za dużo jelit – wyjaśnił spokojnie. – Trzeba je skrócić. Sięgnął do jamy

brzusznej po następny zwój. Po co ten nadmiar tkanki? Tylko przeszkadza.

– Doktorze, nie!

Błysnął skalpel. Z przeciętego jelita trysnęła fontanna gorącej krwi.

Instrumentariuszka chwyciła go za rękę. Mackie szarpnął się, rozwścieczony, że

byle pielęgniarka śmie przeszkadzać mu w operacji.

– Dajcie mi inną instrumentariuszkę – zażądał. – I ssak. Trzeba odessać tę krew.

– Powstrzymajcie go! Pomóżcie mi go...

Wolną ręką Mackie chwycił cewnik ssaka i wepchnął go do jamy brzusznej.

W rurce zabulgotało, do zbiornika popłynęła krew.

Ktoś szarpnął go za rękę, ktoś odciągnął go od stołu. To Rudman. Mackie

próbował się wyrwać, lecz anestezjolog trzymał mocno.

– Odłóż skalpel, Stan.

– Trzeba to usunąć, ona ma za dużo jelit...

– Odłóż skalpel!

Mackie szarpnął się i gwałtownie obrócił, nie pamiętając, że wciąż ściska w ręku

skalpel. Ostrze rozpłatało Rudmanowi szyję.

Anestezjolog przeraźliwie krzyknął i chwycił się za gardło.

Mackie zrobił krok do tyłu, gapiąc się na krew cieknącą spomiędzy palców

kolegi.

– To nie moja wina – wychrypiał. – To nie moja wina!

– Ochrona! – wrzasnęła pielęgniarka do interkomu. – Przyślijcie strażników!

Natychmiast! On zwariował!

Mackie zatoczył się do tyłu, wdeptując w śliską kałużę krwi Rudmana. Krwi

Jennifer Hasley. W rozlewające się jezioro krwi. Nagle odwrócił się i wypadł z sali.

Ścigali go.

Ogarnięty paniką, uciekał na oślep korytarzem – jednym, drugim. Uciekał

zagmatwanym labiryntem korytarzy. Gdzie jest? Dlaczego nie rozpoznaje tych

miejsc? I raptem dokładnie przed sobą zobaczył okno, a za nim wirujące płatki

śniegu. Śnieg. Zimna, biała koronka śniegu oczyści go, zmyje mu krew z rąk.

Za plecami słyszał coraz głośniejszy tupot nóg.

– Stój!

Trzy długie susy i Mackie skoczył w stronę świetlistego prostokąta.

Szkło roztrzaskało się na miliony brylantów, usłyszał świst zimnego powietrza.

Wszędzie było biało. Wszędzie widział piękną, krystaliczną biel.

I spadał, spadał.

Gerritsen Tess - Młodość dla wybranych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: