Janko Anna - Dziewczyna z zapałkami.pdf - !!! romanse nowe - serwis24-24

Wtedy dopiero warto brać się za pisanie, jeśli

mamy odwagę napisać to, czego nie mielibyśmy

odwagi powiedzieć w oczy.

Emil Cioran

Anna Janko

Dziewczyna z zapałkami

Wyszłam za mąż jak na wolność, a już o czwartej nad ranem gonił

mnie stukot moich własnych obcasów na pustej ciemnej ulicy. Jakieś pięć

metrów przede mną, w mętnym świetle latarń, szedł szybko prawie

biegnąc ten obcy facet, który był moim mężem i co minutę wściekłym

głosem rzucał za siebie: Prędzej! prędzej! prędzej!

Noc poślubna była krótka i bez znaczenia, ponieważ o 4.45

odchodził ekspres do Warszawy i trzeba było zdążyć na dworzec.

Autobusy miejskie drzemały w zajezdni, a my, nowo poślubieni, nie-

wyspani i pełni wzajemnych pretensji, pędziliśmy w ciemnościach

przedświtu, oblani potem, w ciężkich kożuchach (na wszelki wypadek,

gdyby wróciła zima...), z torbami podróżnymi, które co chwila, z

gwałtownym szarpnięciem, zjeżdżały z ramienia w dół.

Oczywiście, gdyby to ode mnie zależało, wstalibyśmy trzy

kwadranse wcześniej. Ale co zależeć miało ode mnie, a co nie, tego

jeszcze nie wiedziałam, tymczasem cały swój świat, wraz z czasem i

przestrzenią, złożyłam w ręce Pawła, który jak dotąd robił wrażenie

człowieka zorganizowanego i odpowiedzialnego.

Kiedy wpadliśmy do przedziału, poobracaliśmy się w wąskim

przejściu upychając torby na półkach, zrzucając niewygodne, buchające

żarem okrycia, kiedy wreszcie opadliśmy na siedzenia naprzeciwko siebie

cali mokrzy i zziajani, spojrzałam na dużą świecącą twarz mego

dwudziestojednoletniego męża i jęknęłam w duszy: A więc to TEN? Jak ja

go wytrzymam...!

On zaś rozjaśnił się i klepnąwszy mnie w udo, powiedział wesołym

głosem: No to jedziemy, Hanuś!

Rozczochrani, bez tchu, zakochani, potworni. Są to słowa Wiktora

Hugo, który ponoć pierwszej nocy posiadł swą żonę dziewięciokrotnie.

Z mojej podróży poślubnej pamiętam późne śniadania w wiejskim

pensjonacie, do którego dotarliśmy autobusem z Warszawy.

Przedpołudniami Paw (zdrobnienie imienia Paweł) przygotowywał

się do egzaminu z prawa jazdy. Ja siedziałam wsparta na wysokich

poduchach i czytałam Mdłości Sartrea. Potem szliśmy na spacer brzegiem

rzeki, pośród gnijących przedwiosennych badyli.

Płowa ścieżka pod butami, niebo szare, od czasu do czasu w

gałęziach wysokich drzew błysk, jakby błękitnej chusteczki, wyszarpniętej

przez wiatr spomiędzy chmur.

Atłasowa kołdra w wielkim łożu była chłodna, śliska i - różowa.

Musiałam (to oczywiste) być naga, więc było mi zimno. Wolałabym

spać, spać całą noc, ale musiałam być przytomna, bo to przecież była

nasza podróż poślubna! Przez siedem kolejnych wieczorów spędzonych w

pensjonacie przedłużałam kolacje, aby skrócić noce. Skupiałam się na

dokładnym żuciu chleba z szynką, następnie z żółtym serem, i wreszcie z

dżemem, który rezerwowo podawano tym, którzy nie mogli się nasycić

daniem głównym. Potem, już w pokoju, z ochotą grałam w „refleks" kulką

ugniecioną ze srebrnego staniolu. Byłam w tym lepsza od Pawia,

wybuchałam szczerym śmiechem za każdym razem, gdy jego łapa, wielka

jak pysk psa dużej rasy, zamykała się o ułamek sekundy za późno, a

srebrna kulka z cichym cyknięciem spadała na parkiet.

Bywało, że bawiliśmy się tak nawet godzinę, jak dzieci.

Potem już - trudno... W czarnych oczach Pawia ukazywało się drugie

dno, czarniejsze i gorętsze niż smoła topniejąca w upał. Było mi od tego

nieswojo i słodko zarazem. Bo to przecież z mojego powodu, przeze mnie

i dla mnie.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie było... niedobrze. Za szybko, za

mocno i jakby - niedokładnie. Po każdym kolejnym akcie moje ciało

błyskawicznie stygło pod tą lodowatą kołdrą, a ja miałam wrażenie, że

ono, umęczone i rozczarowane, w ogóle nie było potrzebne w tej bitwie,

choć wiadomo, że bez niego nie mogłoby dojść do żadnego starcia.

Pamiętne pierwsze lato w Sopocie. Słodki i gęsty sierpień, moje

osiemnaste urodziny. Oto właśnie przeprowadziliśmy się całą rodziną z

Wrocławia nad morze. Czekała mnie tutaj matura, studia, a następnie cała

reszta życia. Uwielbiam zaczynać wszystko od nowa, w nieznanym

miejscu, z innymi ludźmi, od nowego roku, od poniedziałku, od jutra...

Chodzę po deptaku sopockim nazwanym imieniem Bohaterów

Monte Cassino w upalny dzień i usiłuję skojarzyć tę barwną rzekę ludzi,

rozprażony tłum sunący jednocześnie w dół i w górę, ku molo i z

powrotem, trący o siebie przeciwbieżnie, lecz przyjemnie, słodko -

usiłuję skojarzyć tę ulicę, tak nazwaną, z czerwonymi makami na Monte

Cassino, co „zamiast rosy piły polską krew".

Czy wtenczas we Włoszech też tak prażyło słońce i był upał, gdy

tamci chłopcy, spoceni, biegli po trawie z metalowymi rozgrzanymi

narzędziami do zabijania w rękach? Czy ich podkoszulki pod mundurem

Janko Anna - Dziewczyna z zapałkami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: