Higgins Jack - Czas w piekle.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

tytuł: "Czas w piekle"

autor: Jack Higgins

Rozdział pierwszy

Tuż po czwartej, gdy pierwszy brzask

przesączył się proz bambusowe

pręty nad jego głową, deszcz znowu zaczął

padać. Najpierw powoli,

potem coraz silniej, aż wreszcie pruszedł w

potężną ulewę, przed którą

nie było ucieczki.

Stan Egan skulił się w kącie. Dłonie wsunął pod

pachy, przycisnął

ramiona do ciała, starając się zmniejszyć do

minimum straty ciepła;

choć

po czterech dniach właściwie niewiele już było

do stracenia. J&~na

miała

cztery stopy kwadratowe powierzchni i nawet

gdyby chciał, nie

mógłby

się ~Vsniej położyć. Przypomniała mu się

proczytana gdzieś informacja;

że śpośród zwierząt jedynie goryle kładą się bez

opórów we własnych

odchodach. Wprawdzie jeszcze nie osiągnął tego

stanu, ale już od

dawna

przywykł do smrodu.

Był na bosaka, ale pozostawiono mu jego

~ii~śltującą bluzę i spodnie.

Okręcona wokół głowy chusta'koloru

khalc~~l~~zyła turban, podobny

do tych, jakie nosi się na pustyni. Pod

napiętą"skórą jego

wymiarowanej

twarzy widać było wyraźnie wydatne kości

policzkowe. Jtgo

bladoniebies-

kie oczy były zupełnie bez wyrazu, gdy siedział

na deszczu padającym

proz bambusowe pręty znajduj~ce sżę

dwanaście stóp nad jego głową.

Od czasu do czasu od mokrych, glinianych ścian

odrywały się grudy

ziemi i spadały do wody, która pokrywała już

dno jamy trry- albo

czterocalową warstwą.

Cukał; obojętny na wszystko, aż wreszcie

`usłyszał odgłos kroków

i stłumione przez deszcz pogwizdywanie.

Mężczyzna, który pojawił się

nad nim, miał na sobie przypominający jego

mundur: strój maskujący,

ale

o nieco innym wzorze ochronnego nadruku

wprowadzonym proz wojska

radzieckie w czasie okupacji Afganistanu. Na

kołnierzu miał

dystynkcje

sierżanta, a nad daszkiem jego czapki widniała

czerwona gwiazda

armii

radzieckiej i odznaka 81 pułku powietrzno-

desantowego.

Egan rozpoznał wszystkie szczegóły, gdyż na

tym polegało jego

zadanie. Patrzył do góry i czekał w milczeniu.

Sierżant trzymał w

jednej

ręce karabinek automatyczny AKM, a w drugiej

wojskową rację

żywnościową uwiązaną na kawałku szpagatu.

- Ciągle z nami? - zapytał wesoło po angielsku i

odstawił AKM

. na bok. - Mokro pewnie tam u ciebie na dole,

co? - Egan nic

nie

odpowiedział. - I wciąż nie masz ochoty

rozmawiać? No cóż, jeszcze

zechcesz, przyjacielu. W końcu wszyscy

zaczynają mówić. - Sierżant

opuścił puszkę przez bambusową kratę. -

Śniadanie. Dzisiaj tylko

kawa, ale nie chcemy, żebyś zbyt nabrał sił.

Egan wziął puszkę i otworzył ją. Rzeczywiście,

była w niej kawa,

nieoczekiwanie gorąca, parująca, w wilgotnym

powietrzu. Opanował

mdłości, o które przyprawiał go sam jej zapach.

W żaden sposób nie był

w stanie tego wypić i ci, co go tu trzymali,

doskonale o tym

wiedzieli.

- Ale ty, oczywiście - roześmiał się sierżant -

pijasz tylko herbatę.

Jaka szkoda. - Rozpiął guziki spodni i odlał się

w dół, przez pręty.

-'-

Więc może napijesz się tego, dla odmiany? i

Egan nie mógł się uchylić. Po prostu siedział w

kucki w kącie i

patrz,Ir~

bez .słowa w górę. Sierżant podniósł AKM. - Za

pięć minut j~itq

z powrotem i spodziewam się, że zobaczę puszkę

czyściutką. .. Bą

grzeczny i wypij, bo cię ukarzę.

Odszedł, a, Egan wciąż czekał z malującym się

na twarzy wyrazem

napięcia. Kiedy odgłos krpków sierżanta ucichł,

podniósł się. Pięć rmnut:

tego jedyna szansa. Zerwał z głowy chustę i

okazało się, że w ca.łodxs

pozostała tylko jej widoczna część. Reszta, w

ciągu nocy podarta ną

pa8ki i starannie spleciona, została powiązana w

prymitywną linę.

Szybko umocował ją pod ramionami, nałożył na

szyję pętlę, a swobo

tiy; ~COniec liny chwycił zębami. Oparł się

plecami o jedną ściankę

jamy,

stopami o drugą i zaczął wspinać do miejsca, z

którego mógł sięgnąć ręką

bambusowych prętów. Wyjął koniec liny

spomiędzy zaciśniętych zębów,

owinął wokół dwóch prętów i zawiązał mocno.

. Tylko szum pa;dająoego deszczu zakłócał ciszę.

Nadchodzącego

sierżanta

~ dużej odległośa. Odczekał jeszcze kilka

sekund, potem podkurczył

dogi, odrywając je od ścianki i wydając głośny

okrzyk, spadł na dół.

Bambus nad jego głową wygiął się, a ciało

zakołysało mocno,

,` .pygując w górę i w dół. Pochylił głowę na bok

tak, by widać było

pętlę wokół karku i przymknął oczy.

Podtrzymująca go lina wpijała mu się

pod ramionami.

Wyczuł, że sierżant znalazł się tuż nad nim.

Usłyszał okrzyk przera-

żenia. Żołetierz przyklęknął, zza cholewy buta

wyciągnął spadochroniarski

nóż, wsunął go przez pręty i przeciął linę. Egan

spadł bezwładnie,

odbijając się od ścian i zwalił w zgromadzone na

dnie wodę i

nieczystości.

Higgins Jack - Czas w piekle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: