Higgins Jack - Gniazdo zła.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

Dla Hannah, by coś uczcić

Rozdział pierwszy

Czas zabijania

Pierwszy pocisk rozerwał prawy naramiennik mojej myśliwskiej kurtki; drugi

wyrzucił termos dwa metry w powietrze; trzeci uderzył w ziemię, tuż przy mej pięcie,

ale wtedy błyskawicznie skoczyłem głową do przodu, licząc na osłonę trzcin po

drugiej stronie grobli.

Wynurzyłem się z cuchnącej, głębokiej na metr wody; moje stopy zapadały się w

czarny szlam pokrywający dno. Fetor był przeraźliwy — jakby cały świat zaczął

nagle gnić. Wstrzymując oddech, przykucnąłem, by zorientować się w sytuacji.

Błota ożyły: kaczki wyfruwały w popłochu z trzcin, nawołując się gniewnie, a

dalej, na brzegu za wydmami, kilka tysięcy flamingów wzbiło się jednocześnie w

górę, wypełniając powietrze łoskotem skrzydeł.

Czekałem, ale mój nieznajomy wielbiciel nie odezwał się więcej i po chwili

wszystko wróciło do normy.

Z podziurawionego termosu, leżącego jakiś metr ode mnie na skraju grobli, ciekła

kawa — poza tym wszystko zdawało się być w jak najlepszym porządku. Widziałem

otwarty koszyk, czyste białe płótno rozpostarte na ziemi, sałatę, kanapki, kurczaka na

zimno (raczej sporego), butelkę wina, którą właśnie zamierzałem otworzyć, i sztalugi

Simone z nie dokończoną akwarelą.

A także, co ciekawe i ze względu na sytuację szczególnie cenne — dwulufową

strzelbę Curtis Brown kaliber szesnaście. Leżała na kocu, obok pudełka z farbami

Simone, pięć do siedmiu metrów

ode mnie. Ponieważ spodziewałem się jedynie kilku kaczek, nie była naładowana na

grubego zwierza.

Spojrzałem na nią z przygnębieniem, rozważając możliwość wykonania szybkiego

skoku i ukrycia się w trzcinach po drugiej stronie grobli. Wiedziałem, że przeciwnik

wyprzedza mnie o jeden ruch, ale takie posunięcie dyktowała logika. Ostrożnie

rozsunąłem szuwary i zrobiłem krok do przodu. W tym samym momencie rozległ się

strzał i w kolbie mojej dubeltówki pojawiła się okrągła dziura.

Wojskowy karabin Mark I Lee Enfield No. 4 kaliber 303 służył brytyjskiej

piechocie w czasie drugiej wojny światowej, a ostatnio znalazł się na wyposażeniu

angielskich snajperów w Ulsterze. W rękach dobrego strzelca ta niszczycielska broń

może być celna nawet do tysiąca metrów, co wyjaśnia jej popularność wśród

członków Irlandzkiej Armii Republikańskiej. Raz słyszana w akcji, nie daje się już

zapomnieć, a ja słyszałem ją w swoim życiu kilka razy.

Egzemplarz, który teraz dawał mi się we znaki, z całą pewnością znajdował się w

rękach profesjonalisty. Wycofałem się w szuwary i czekałem na następny ruch

prześladowcy. Z wodoszczelnej kieszeni kurtki wyciągnąłem papierosy i zapałki.

Zapaliłem. Wokół panował całkowity bezruch; nawet flamingi powróciły na mielizny

po drugiej stronie wydm. Klucz dzikich gęsi przeciął niebo nad moją głową, gęgając

nieśmiało. Poza tym słychać było jedynie cichy szept wiatru poruszającego trzciny.

Gdzieś w oddali przetoczył się grzmot. Było parno, a szare, pochmurne niebo od

rana groziło deszczem.

Jakieś pięćdziesiąt metrów na prawo ode mnie, po tej samej stronie grobli, rozległ

się nagły trzask i dziki łabędź, nawołując gniewnie, wzbił się w powietrze. A więc

mój przeciwnik był bliżej, niż myślałem. Piekielnie blisko. Podniosłem ostrożnie

głowę i do mych uszu dotarł warkot silnika.

Odwróciłem się. Dwieście metrów dalej prowadzony przez Simone landrover

przecinał zalaną wodą szosę i wjeżdżał na groblę.

Jako oficer i dżentelmen wiedziałem, że muszę zaryzykować. Wypadłem z trzcin,

chwyciłem strzelbę i machając rękami, pomknąłem grzbietem grobli w kierunku

samochodu, w każdej chwili oczekując strzału między łopatki.

To było naprawdę interesujące. Jeden pocisk uderzył w ziemię na lewo ode mnie,

drugi na prawo. Kompletnie zaskoczona Simone

zahamowała gwałtownie, a wówczas trzecia kula wybiła dziurę w szybie, kilkanaście

centymetrów od jej głowy.

Wyskoczyła na zewnątrz, blada ze strachu. Kolejny pocisk utkwił w drzwiach

samochodu. Złapałem ją za rękę i pociągnąłem w dół, na drugą stronę grobli, w

trzciny. Zniknęła pod wodą, ale po chwili wynurzyła się, dysząc ciężko. Następny

pocisk trafił w landrovera.

Simone w ślepej panice chwyciła mnie za klapy kurtki:

— O co chodzi? Co się tu dzieje?

Wziąłem ją za rękę, odwróciłem się i rozgarniając szuwary, poprowadziłem do

mojej poprzedniej kryjówki. Kolejny strzał huknął nad naszymi głowami i Simone

zanurkowała instynktownie, ale zaraz wyłoniła się, z włosami pokrytymi szlamem.

Sięgnąłem do kieszeni, wyciągnąłem kilka odpornych na wodę ładunków i nabiłem

strzelbę.

 Jest niezły, co? — rzuciłem.

 Na miłość boską, Oliver — odparła Simone — o co tu chodzi? Kto to jest?

 Żebym to ja wiedział! Z pewnością jest zawodowcem, ale zachowuje się dość

szczególnie. Widzisz, mam nieodparte wrażenie, że mógł mnie już zabić

przynajmniej z dziesięć razy, lecz nie zrobił tego. Dlaczego?

Otworzyła usta, a jej oczy, szeroko otwarte nad wystającymi kośćmi

policzkowymi, rozwarły się jeszcze szerzej:

 Bawisz się tym — stwierdziła chrapliwym głosem.

 Cóż, musisz przyznać, że nasz nieznajomy przyjaciel wniósł trochę ożywienia

w to raczej nudne popołudnie.

Kolejny pocisk roztrzaskał prawą nóżkę sztalug, wskutek czego przechyliły się i

runęły do wody.

— Oby oślepł — mruknąłem. — Lubiłem ten obraz. Bardzo

ładnie ci wyszedł. Szczególnie podobały mi się błękity w tle.

Simone odwróciła się, z twarzą wykrzywioną strachem. Wyglądała, jakby za

chwilę miała stracić nad sobą kontrolę:

— Oliver, błagam, zrób coś! Nie zniosę tego dłużej!

Butelka wina eksplodowała niczym niewielka bomba, pokrywając wszystko

dokoła odłamkami szkła i barwiąc szkarłatem białe płótno.

— Tym razem mnie zdenerwował — oświadczyłem. — Lafite,

rocznik tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt jeden. Naprawdę wyjątkowe

wino. Chciałem ci zrobić niespodziankę. Potrzymaj — rzekłem, podając jej strzelbę i

zdejmując kurtkę.

— Co zamierzasz zrobić? — zapytała nerwowo.

Zacząłem jej wyjaśniać, a kiedy skończyłem, wyglądała już odrobinę spokojniej,

chociaż nadal była bardzo przerażona. Pocałowałem ją lekko w policzek.

 Dasz sobie radę? — upewniłem się. Pokiwała wolno

głową.

 Myślę, że tak — odparła.

Zaczepiłem kurtkę na lufie dubeltówki i wysunąłem ją ponad trzciny. Natychmiast

padł strzał, kurtka poleciała w bok, a ja wrzasnąłem w udawanej agonii.

Odwróciłem się do Simone, która blada, do pasa zanurzona w cuchnącej wodzie,

czekała na mój sygnał.

— Teraz! — wyszeptałem.

Krzyknęła głośno, wdrapała się na groblę i zaczęła biec w kierunku landrovera.

Nasz prześladowca strzelił jeszcze raz, rozłupując kamień kilka metrów przed nią. To

wystarczyło. Simone wydała okrzyk strachu, zatrzymała się gwałtownie i stała tak,

czekając na przeznaczoną dla niej kulę. Coś poruszyło się w trzcinach na prawo ode

mnie, po czym na żwirze grobli zachrzęściły buty.

—Co się stało? — zawołał po francusku męski głos.

Jego właściciel ruszył w stronę Simone. Kiedy mnie mijał, ujrzałem młodego

mężczyznę o ziemistej twarzy, z włosami do ramion i postrzępioną brodą, ubranego

w dwurzędową marynarkę i wysokie kalosze, z lee enfieldem u biodra.

Najstarszy trik na świecie, a on dał się na niego nabrać! — pomyślałem.

Wysunąłem się z szuwarów i zacząłem powoli iść do przodu. Nie wiem, czy

sprawił to wyraz twarzy Simone, czy — co bardziej prawdopodobne — podwójny

szczęk zamka mojej strzelby, dość, że mężczyzna zamarł nagle.

—Połóż to na ziemi jak grzeczny chłopiec i spleć ręce na

karku! — nakazałem po francusku.

Po sposobie, w jaki zaczęło się unosić jego prawe biodro, poznałem, co chce zrobić.

Szkoda, bo nie zostawił mi wyboru. Odwrócił się, przyklękając, by strzelić z biodra.

Simone krzyk-

nęła. Będąc w sytuacji przymusowej, wypaliłem z obu luf prosto w jego twarz. Siła

rażenia uniosła go do góry, po czym rzuciła w trzciny po drugiej stronie grobli.

Błota znów ożyły. Zaalarmowane ptaki wylatywały z szuwarów, nawołując się i

kołując niestrudzenie. Simone stała bez ruchu, z białą jak papier twarzą i patrzyła na

ciało. Jego większa część znajdowała się pod wodą; nad powierzchnię wystawały

tylko nogi obute w długie kalosze.

Następna czynność też nie należała do przyjemnych, ale była konieczna.

 Na twoim miejscu wróciłbym do landrovera — zaproponowałem Simone. —

To nie będzie nic ciekawego.

 Wolę zostać z tobą — wyszeptała cicho, potrząsając uparcie głową.

 Jak chcesz.

Podałem jej strzelbę, ukląkłem, chwyciłem trupa mocno za kolana i wyciągnąłem

na groblę.

Simone jęknęła bezwiednie. Nie dziwiłem się jej, widząc jego twarz, a raczej to,

co z niej zostało.

—Bądź miłą dziewczynką i przynieś mi koc — poprosiłem,

chcąc zostać sam.

Kiedy odeszła chwiejnym krokiem, rozpiąłem marynarkę zabitego i przeszukałem

ją, gwiżdżąc cicho przez zęby. Nie zajęło mi to wiele czasu, przede wszystkim

dlatego, że nic nie znalazłem. Przykucnąłem na piętach i zapaliłem papierosa. Po

chwili wróciła Simone. W jednej ręce nadal ściskała strzelbę, w drugiej trzymała koc.

Podała mi go bez słowa.

Owijając go wokół głowy i ramion trupa, rzekłem:

— Coraz ciekawsze. Puste kieszenie, żadnych znaków firmowych

na ubraniu. — Uniosłem jego dłoń. — Ślad po obrączce na

serdecznym palcu, ale samej obrączki brak.

Profesjonalista, to było jasne. Przygotowany do akcji, tak żeby w razie

niepowodzenia nie można było wyśledzić ani jego, ani jego mocodawców. Nie

powiedziałem tego Simone, widząc jej płonące oczy i dygocące dłonie. Zacisnęła ręce

na strzelbie, jakby chciała się jej przytrzymać.

 Kim on był, Oliverze?

 Nie mam pojęcia, aniele.

 Czego chciał? — Z trudem powstrzymywała gniew. Zdawało się, że za chwilę

wybuchnie.

 Przykro mi — odparłem miękko — ale nie potrafię ci pomóc. Wiem tyle co i

ty.

 Nie wierzę ci — oznajmiła. Gniew wymknął się jej spod kontroli. Uchodziły z

niej teraz napięcie i strach ostatnich piętnastu minut. — Nie bałeś się, kiedy tam

byłeś, nawet przez chwilę! Dokładnie wiedziałeś, co robić, tak jakbyś przez całe

życie nie zajmował się niczym innym. I byłeś za dobry, za dobry z tym! —

potrząsnęła gwałtownie dubeltówką.

 To interesujący punkt widzenia — odrzekłem spokojnie, po czym ukląkłem,

zarzuciłem sobie trupa na ramię i wstałem.

 Co chcesz zrobić? — zapytała pośpiesznie. — Wezwać policję?

— Policję? — zaśmiałem się głośno. — Chyba żartujesz.

Nachyliłem się, podniosłem z ziemi lee enfielda i ruszyłem

groblą w stronę landrovera. Przy trzcinach na prawo rozciągało się niewielkie

trzęsawisko: czarne, lepkie błoto może głębokie na dwa metry, a może bezdenne.

Czarna maź natychmiast zamknęła się nad ciałem. Pokazało się kilka pęcherzyków

powietrza i rozszedł się zapach metanu. Rzuciłem karabin w to samo miejsce i

odwróciłem się.

Simone obserwowała mnie, wciąż ściskając dubeltówkę, z wyrazem niemego

przerażenia na twarzy. Ponownie rozległ się grzmot, niczym uderzenie w bęben, tym

razem prosto nad naszymi głowami, po czym lunął z łoskotem deszcz, na który

zanosiło się od rana.

Musiało to mieć jakąś symboliczną wymowę, gdyż w tym samym momencie

Simone nagłym gestem cisnęła moją strzelbę w szuwary i rozpłakała się gorzko.

Objąłem jej drżące ramiona.

— Wszystko będzie dobrze — rzekłem miękko. — Nic się nie

stało. Zabiorę cię teraz do domu.

I poprowadziłem ją groblą ku landroverowi.

Napełniłem wysoką szklankę do połowy lodem, wlałem podwójną miarkę

irlandzkiego dżinu i dopełniłem całość tomkiem. Potem włączyłem radio i

poszukałem Madrytu. Miałem ochotę na odrobinę flamenco, ale musiałem się

zadowolić starym nagraniem Night and Day Glena Millera.

Pchnąłem szklane drzwi i wyszedłem na taras. Krople deszczu spływały po

markizach, a w powietrzu unosił się zapach mimozy, ciężki i lepki.

Willa zbudowana była w tradycyjnym mauretańskim stylu. Stała w zupełnym

odosobnieniu — co było głównym powodem, dla którego ją kupiłem — na szczycie

trzydziestometrowej skały wznoszącej się ponad niewielką zatoczką w kształcie

podkowy, jakieś sześćdziesiąt kilometrów na południowy wschód od Almerii w

kierunku Capa de Gata.

Chociaż mieszkałem tu już prawie rok, widok nigdy mnie nie nudził, nawet w ten

deszczowy wieczór. Na wodach zatoczki, niezbyt daleko, tam gdzie miejscowi

rybacy zarzucali sieci, widać było światła, a w ciemnościach, pięć czy sześć mil dalej,

płynął pasażerski liniowiec. Za nim była już Afryka.

Wszystko to napełniało mnie niejasnym, irracjonalnym podnieceniem, choć może

był to tylko skutek popołudniowych wydarzeń. Ciężkie krople deszczu ściekały po

drzwiach i w szybie pojawiło się niewyraźne odbicie Simone.

Czarne włosy opadały jej na ramiona. Miała na sobie długą, prostą płócienną

tunikę, sięgającą do bosych stóp. Tunika była oryginalna, farbowana naturalnymi

barwnikami w jakimś ciasnym pomieszczeniu na bazarze w Delhi tak długo, aż

przybrała ten niezwykły szkarłatny odcień, sprawiający, że zdawała się płonąć

żywym ogniem, nawet w półmroku pokoju.

Odwróciłem się i uniosłem szklankę w toaście.

 Umiesz też gotować — pochwaliłem. — Kolacja była wspaniała.

 Zrobię ci jeszcze drinka — odparła grobowym głosem i przeszła do barku w

rogu.

 Świetny pomysł — odrzekłem, siadając na wysokim wyplatanym stołku i

popychając swoją szklankę przez blat.

Sięgnęła po butelkę dżinu.

 W ogóle nie wiedziałam, że istnieje coś takiego jak irlandzki dżin, dopóki cię

nie spotkałam — oznajmiła.

 Jeśli dobrze pamiętam, był to całkiem ciekawy wieczór.

 Ciekawy? Cóż za skromność! — powiedziała wesoło, wrzucając lód do mojej

szklanki.

Rzeczywiście. Spotkałem ją w Almerii, na przyjęciu wydanym

przez włoskiego reżysera kręcącego western — czy może nędzną podróbkę westernu

— w górach Sierra Mądre. Znalazłem się tam zupełnie przypadkowo, zaciągnięty

przez napotkanego w barze nad morzem scenarzystę; kogoś, kogo znałem ledwie na

tyle, by wypić z nim drinka.

Przyjęcie było raczej ponure. Większość obecnych stanowili mężczyźni w

średnim wieku, którzy z jakiegoś powodu uznali za stosowne nosić przeciwsłoneczne

okulary nawet późno w nocy. Dziewczęta, z gatunku początkujących aktorek, gotowe

były spełnić każde życzenie, które mogło je wprowadzić na złotą ścieżkę sławv.

Mój przyjaciel scenarzysta zostawił mnie samego i w bojowym nastroju. Nie

podobała mi się ani atmosfera, ani towarzystwo, a to — w połączeniu z wypitym

alkoholem — stanowiło niebezpieczną kombinację. Przepchnąłem się do baru,

obsługiwanego przez młodego mężczyznę w śnieżnobiałym garniturze, ż blond

włosami do ramion. Jego twarz wydawała mi się znajoma. Skrzyżowanie mężczyzny

z kobietą, tak obecnie modne. Coś pomiędzy reklamą wody po goleniu a

drugorzędnym filmem, który zapomina się w ciągu sekundy.

 Dżin z tonikiem — powiedziałem. — Irlandzki.

 Żartujesz, dziadziu — rzekł głośno młodzian sztucznym angielskim ze szkoły

podstawowej, uśmiechając się do pół tuzina dziewcząt spijających każde jego słowo

na drugim końcu baru. — Czy ktoś w ogóle słyszał o czymś takim jak irlandzki dżin?

 Może go nie być w twoim słowniku, złotko — odparłem — ale z całą

pewnością figuruje w moim.

Zapadła raczej sztywna cisza i młodzieniec przestał się uśmiechać. Czyjś palec

wbił mi się boleśnie pod łopatkę i usłyszałem chrapliwy, z amerykańska brzmiący

głos:

— Hej, przyjacielu. Jeżeli pan Langley mówi, że nie ma czegoś

takiego jak irlandzki dżin, to znaczy, że nie ma.

Obejrzałem się przez ramię. Bóg wie, skąd wytrzasnęli taki okaz. Późny Primo

Camera, z twarzą po co najmniej pięćdziesięciu walkach, w większości zapewne

przegranych.

— Na pewno świetnie ci szło, tam, w Madison Square Gar

den — powiedziałem. — Sprzedawanie programów...

Na moment faceta zamurowało, po czym uniósł pięść. I wtedy odezwał się po

francusku dość przyjemny głos:

Higgins Jack - Gniazdo zła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: