Higgins Jack - Zimny Port.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

JACK HIGGINS

ZIMNY PORT

Cold Harbour

przełożył: Piotr Maksymowicz

Rozdział 1

W świetle księżyca widać było ciała, niektóre w kamizelkach ratunkowych,

inne bez. W oddali morze stało w płomieniach palącej się ropy. Gdy Martin

Hare uniósł się na grzbiecie fali, ujrzał to, co pozostało z niszczyciela, którego

dziób był już pod wodą. Rozległa się głucha eksplozja, rufa uniosła się i okręt

zaczął tonąć. Pozostając na powierzchni dzięki swojej kamizelce, Hare

spłynął po drugiej stronie fali, a gdy nadpłynęła następna, niemal zemdlał

krztusząc się, próbując zaczerpnąć powietrza i czując potworny ból od

szrapnela tkwiącego w piersi.

W cieśninie między wyspami morze płynęło bardzo szybko, co najmniej sześć

lub siedem węzłów. Wydawało się, że całkiem go ogarnęło, unosząc z

niewiarygodną prędkością, zostawiając w tyle krzyki umierających. Ponownie

fala uniosła go wyżej, skąd po chwili runął w dół i, oślepiony solą, z dużą siłą

wyrżnął w tratwę ratunkową.

Chwycił za jeden z linowych uchwytów i spojrzał w górę.

Siedział tam w kucki mężczyzna, japoński oficer w mundurze. Hare zauważył,

że jego stopy .były bose. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie i Hare

spróbował podciągnąć się. Ale nie miał w sobie dość siły.

Bez słowa Japończyk podczołgał się, złapał go za kamizelkę i wciągnął na

tratwę. W tej samej chwili tratwa pochwycona przez wir zakręciła się

gwałtownie i Japończyk wpadł głową do morza. Po kilku sekundach jego

widoczna w świetle księżyca twarz była już oddalona o dziesięć metrów.

Zaczął płynąć w kierunku tratwy, gdy nagle Hare ujrzał płetwę rekina tnącą

białą pianę fal. Japończyk nie wydał nawet krzyku, po prostu wyrzucił ramiona

w górę i zniknął. Za to Hare wrzasnął przeraźliwie, gdy, tak jak zawsze potem,

usiadł gwałtownie na łóżku. Dyżur pełniła siostra McPherson, twarda,

rzeczowa, pięćdziesięcioletnia wdowa, której dwaj synowie służący w marines

walczyli w rejonie wysp. Weszła do środka i stała z rękami na biodrach

patrząc na niego. - Znowu zły sen?

Hare spuścił nogi na podłogę i sięgnął po szlafrok.

- Tak. Który lekarz jest dzisiaj?

- Komandor Lawrence, ale on panu nie pomoże. Następne

dwie tabletki i pośpi pan jeszcze tak, jak pan już przespał całe popołudnie. -

Która godzina?

- Siódma. Niech pan weźmie prysznic, a ja przygotuję panu ten ładny nowy

mundur. Może pan zejść na kolację. Dobrze to panu zrobi. - Nie wydaje mi

się.

Spojrzał w lustro i przebiegł palcami po niesfornych włosach przyprószonych

siwizną, która u czterdziestosześciolatka nie jest już niczym niezwykłym.

Twarz była dość przystojna, tylko blada po miesiącach hospitalizacji. I jedynie

z pozbawionych wszelkiego wyrazu oczu emanował upadek nadziei. Otworzył

szufladę w szafce przy łóżku, odszukał zapalniczkę oraz paczkę papierosów i

zapalił. Kaszlał już, gdy podchodził do otwartego okna i spojrzał przez balkon

na ogród. - Wspaniale - powiedziała. - Zostało tylko jedno dobre

płuco, więc próbuje pan dokończyć to, co zaczęli Japończycy. - Przy łóżku

stał termos z kawą. Nalała trochę do filiżanki i podała mu. - Czas zacząć

znowu żyć, komandorze. Jak to mówią w filmach z Hollywood, dla pana wojna

skończyła

się. Nie powinien pan był w ogóle zaczynać. To zabawa dla młodych. - Więc

co mam robić? - Pociągnął łyk kawy.

- Niech pan wraca do Harvardu, profesorze - uśmiechnęła

się. - Studenci będą pana uwielbiać. Wszystkie te medale. "Niech pan nie

zapomni włożyć munduru pierwszego dnia. Uśmiechnął się wbrew sobie, ale

tylko na moment.

- Z Bożą pomocą, Maddie, ale myślę, że nie mógłbym wrócić. Wiem, że nie

zapomnę tej wojny. - I wojna nie zapomni pana, kochany.

- Wiem, że nie zapomnę tej wojny.

- Wiem. Ta rzeźnia przy Tugulu wykończyła mnie. Wydaje

się, że odebrała mi chęć do wszystkiego.

- Cóż, jest pan dorosłym człowiekiem. Jeśli chce pan przesiadywać w tym

pokoju i powoli umierać, to pańska sprawa. -Podeszła do drzwi, otworzyła je i

odwróciła się. - Radzę tylko, żeby pan się uczesał i doprowadził do porządku.

Ma pan gościa. - Gościa? - Uniósł brwi.

- Tak. Teraz jest z nim komandor Lawrence. Nie wiedziałam, że ma pan jakieś

związki z Brytyjczykami. - O czym pani mówi? - spytał zdumiony.

- O pańskim gościu. Najwyższa klasa. Generał brygady

Munro z Armii Brytyjskiej, chociaż nikt by nie pomyślał. Nie nosi nawet

munduru. Wyszła zamykając drzwi. Hare stał tak przez chwilę, po czym

popędził do łazienki i odkręcił prysznic. Generał brygady Dougal Munro miał

sześćdziesiąt pięć lat

i białe włosy, był ujmująco brzydki w źle leżącym garniturze z donegalskiego

tweedu. Nosił okulary w stalowej oprawce, zupełnie nie licujące z jego rangą

w Armii Brytyjskiej. - Ale muszę wiedzieć, doktorze, czy jest w pełni sił? -

odezwał się Munro. Lawrence miał na mundurze biały, chirurgiczny kitel.

- Ma pan na myśli fizycznie? - Otworzył leżącą przed nim

teczkę. - Ma czterdzieści sześć lat, generale. Złapał trzy odłamki w lewe płuco

i spędził sześć dni na tratwie. To cud, że jest wśród nas. - Tak, rozumiem -

powiedział Munro.

- Oto człowiek, który był profesorem w Haryardzie. Wszyscy wiedzieli, że jest

oficerem rezerwy marynarki wojennej, a ponieważ był znanym żeglarzem

mającym kontakty we właściwych miejscach, dostał się na kutry torpedowe w

wieku czterdziestu sześciu lat, gdy zaczęła się wojna. - Przejrzał kilka stron. -

Każdy akwen wojenny na Pacyfiku. Komandor porucznik, i te medale. -

Wzruszył ramionami. - Jest tu wszystko, z dwoma Krzyżami Marynarki

Wojennej włącznie, a potem ta ostatnia historia w Tugulu. Japoński

niszczyciel niemal zmiótł jego łajbę z powierzchni morza, więc staranował go i

odpalił ładunek wybuchowy. Powinien był umrzeć. - Jak słyszałem, prawie

wszyscy zginęli - zauważył Munro. Lawrence zamknął teczkę. - Wie pan,

dlaczego nie dostał Medalu Honorowego? Bo

polecił go generał MacArthur, a marynarka nie lubi ingerencji armii lądowej. -

Rozumiem, że pan nie jest zawodowym oficerem marynarki? - spytał Munro. -

Prędzej służyłbym diabłu.

- To dobrze. Ja też nie jestem z regularnej armii lądowej, więc bez owijania w

bawełnę. Czy jest zdrowy? - Fizycznie, tak. Chociaż sądzę, że to ujęło mu

dziesięć lat życia. Komisja lekarska zaleciła, by nie wracał do służby na

morzu. Ze względu na wiek i stan zdrowia ma teraz możliwość powrotu do

cywila. - Rozumiem. - Munro postukał się w czoło. - A tutaj?

- W głowie? - Lawrence wzruszył ramionami. - Któż to

wie. Z pewnością cierpiał na reaktywną depresję, ale to mija. Sypia źle,

rzadko opuszcza swój pokój i sprawia wrażenie, jakby nie wiedział, co ze

sobą począć. - Czy jest w stanie opuścić szpital?

- Oczywiście. Już od paru tygodni. Naturalnie na podstawie odpowiedniego

upoważnienia. - Mam takie.

Munro wyciągnął z kieszeni list, rozłożył go i podał. Lawrence przeczytał i

cicho gwizdnął. - Jezu, to aż tak ważne?

- Zgadza się. - Munro schował list do kieszeni, podniósł

swój płaszcz i parasol.

- Na Boga, wy chcecie wysłać go z powrotem - powiedział Lawrence. Munro

uśmiechnął się łagodnie i otworzył drzwi. - Jeśli można, chciałbym się z nim

teraz zobaczyć, komandorze. Munro spoglądał z balkonu przez ogród na

światła miasta w zapadającym zmroku. - Waszyngton jest bardzo ładny o tej

porze roku. - Odwrócił się i wyciągnął rękę. - Munro. Dougal Munro. - Generał

brygady? - spytał Hare.

- Tak jest. Hare miał na sobie luźne spodnie i koszulę z wycięciem na szyi,

jego twarz była jeszcze wilgotna po natrysku. - Proszę mi wybaczyć,

generale, ale jest pan najbardziej niewojskowie wyglądającym człowiekiem,

jakiego kiedykolwiek widziałem. - Bogu niech będą dzięki - powiedział Munro.

- Do 1939 roku byłem egiptologiem w Oksfordzie, członkiem College of Ali

Souls. Mój stopień miał dać mi, powiedzmy, pełnomocnictwa w pewnych

departamentach. Hare zmarszczył czoło. - Chwileczkę. Czy to nie pachnie

wywiadem?

- Oczywiście, tak. Czy słyszał pan o DOS, komandorze?

- Dowództwo Operacji Specjalnych - powiedział Hare. Czy wy nie wysyłacie

agentów do okupowanej Francji i tym podobne? - Zgadza się. Byliśmy

poprzednikami waszego DSS i miło mi oznajmić, że teraz ściśle ze sobą

współpracujemy. Ja jestem szefem Wydziału D w DOS, lepiej znanego jako

wydział od brudnej roboty. - A czego, u licha, chcielibyście ode mnie? -

zapytał Hare. - Pan był profesorem literatury niemieckiej w Harvardzie, czy

mam rację? - I co z tego?

- Pańska matka była Niemką. Jako chłopiec spędził pan wiele czasu z jej

rodzicami w tamtym kraju. Zrobił pan nawet dyplom na Uniwersytecie

Drezdeńskim. - Więc?

- Więc mówi pan płynnie tym językiem, przynajmniej tak poinformował mnie

wywiad waszej marynarki, nieźle zna pan także francuski. Hare uniósł brwi. -

Co też próbuje mi pan powiedzieć? Chce mnie pan zwerbować jako szpiega,

czy co? - Bynajmniej - odpowiedział Munro. - Widzi pan, komandorze, jest

pan naprawdę dość wyjątkowy. Nie chodzi tylko o pańską znajomość

niemieckiego. Co czyni pana interesującym, to fakt, że jest pan oficerem

marynarki z dużym doświadczeniem na łodziach torpedowych, który do tego

płynnie mówi po niemiecku. - Niech pan mi lepiej wszystko wyjaśni.

- Dobrze. - Munro usiadł. - Służył pan na kutrach torpedowych w Drugiej

Eskadrze na Wyspach Salomona, prawda? - Tak.

- Cóż, to tajna informacja, ale mogę panu powiedzieć, że na pilne wezwanie

Departamentu Służb Strategicznych wasi ludzie mają być przerzuceni w rejon

kanału La Manche w celu lądowania i zabrania agentów z wybrzeża Francji. -

I potrzebujecie mnie do tego? - zdumiał się Hare. Zwariowaliście. Ja osiadłem

już na stałym lądzie. Chryste, oni chcą przecież, żebym wycofał się ze służby

ze względu na stan zdrowia. - Proszę mnie wysłuchać - powiedział Munro. -

W kanale La Manche brytyjskie kutry torpedowe mają ciężkie życie ze swoimi

niemieckimi odpowiednikami. - To, co Niemcy nazywają Schnellboot -

powiedział Hare. - Szybki kuter. To właściwa nazwa. - Tak. My z innej

przyczyny nazywamy je kutrami E. Tak jak pan mówi są szybkie, cholernie

szybkie. Od początku wojny próbowaliśmy zdobyć jeden z nich i z radością

mogę powiedzieć, że w końcu w zeszłym miesiącu odnieśliśmy sukces. - Pan

żartuje - powiedział zdumiony Hare.

- Przekona się pan, że nigdy tego nie robię, komandorze - odpowiedział

Munro. - To jeden z serii S.80. W czasie nocnego patrolu w pobliżu Devon

miał problem z silnikiem. Gdy o świcie pojawił się jeden z naszych

niszczycieli, załoga opuściła pokład. Oczywiście przed zejściem kapitan

nastawił ładunek wybuchowy, aby wyrwać dziurę w dnie. Niestety dla niego

ładunek okazał się niewypałem. Przesłuchanie operatora radiostacji wykazało,

iż w swoim ostatnim meldunku do bazy w Cherbourgu podali, że zatapiają

kuter. To znaczy, że mamy ich kuter, a Kriegsmarine o tym nie wie. -

Uśmiechnął się. - Rozumie pan, co mam na myśli? - Nie jestem pewien.

- Komandorze Hare, jest w Kornwalii mała rybacka wioska o nazwie Cold

Harbour. Dwadzieścia czy trzydzieści chatek i dworek. Znajduje się w strefie

obronnej, więc mieszkańcy wyprowadzili się dawno temu. Mój wydział używa

jej do, powiedzmy, celów specjalnych. Operuję stamtąd dwoma samolotami,

niemieckimi samolotami. Stork i bombowiec nocny Ju-88S. Ciągle mają znaki

rozpoznawcze Luftwaffe, a człowiek, który na nich lata, chociaż jest dzielnym

pilotem RAFu, nosi mundur Luftwafe. - I pan chce zrobić to samo z tym

kutrem E? - spytał Hare. - Właśnie. I w tym miejscu zaczyna się pańska rola.

Przecież łódź Kriegsmarine potrzebuje załogi kriegsmarine. - Co jest

sprzeczne z regułami wojny w wystarczającym stopniu, aby taką schwytaną

załogę postawić przed plutonem egzekucyjnym - zauważył Hare. - Wiem. Tak

jak raz powiedział wasz generał Sherman, wojna jest piekłem. - Munro wstał,

trąc dłonie. - Boże, możliwości są nieograniczone. Powiem panu, i to także

jest tajne, że wszystkie informacje przekazywane przez wojskowy i morski

wywiad niemiecki są kodowane na maszynach Enigma, urządzeniu, które

Niemcy uważają za nie do złamania. Niestety dla nich, mamy program zwany

Ultra, któremu udało się rozpracować ten system. Niech pan pomyśli o

informacjach, jakie można uzyskać od Kriegsmarine. Sygnały rozpoznawcze,

kody na dany dzień dające wstęp do portów. - To szaleństwo - powiedział

Hare. - Potrzebowalibyście załogi. - S.80 ma zwykle szesnastu ludzi na

pokładzie. Moi przyjaciele w Administracji uważają, że można by dać radę w

dziesięciu, łącznie z panem. Ponieważ jest to wspólne przedsięwzięcie, wasi i

nasi poszukują odpowiedniego personelu. Mam już dla was doskonałego

mechanika. Niemiecki Żyd, uciekinier, który pracował w fabryce

DaimleraBenza. Tam produkują silniki do tych kutrów. Nastąpiło krótkie

milczenie. Hare odwrócił się i spojrzał ponad ogrodem na miasto. Było już

zupełnie ciemno i zadrżał, bez żadnej przyczyny przypominając sobie Tugulu.

Trzęsącą się ręką sięgnął po papierosa. Odwrócił się i wyciągnął ją w stronę

Munro. - Niech pan patrzy. Wie pan dlaczego? Bo się boję.

- Tak jak i ja, gdy leciałem tu tym cholernym bombowcem - powiedział Munro.

- To samo będzie w czasie powrotu dziś wieczorem, chociaż tym razem dają

nam Latającą Fortecę. Wydaje mi się, że jest tam trochę więcej miejsca. - Nie

Higgins Jack - Zimny Port.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: