Huberath Marek - Miasta pod skala.pdf - Huberath Marek S - ssaaggaa

Marek S. Huberath

Miasta Pod Skałą

Strażnikowi Mostu

Tom pierwszy

Silvestere

Na zwiedzenie Muzeów Watykańskich zawsze braknie czasu, nawet jeśli wędruje

się po nich od godziny otwarcia do chwili zamknięcia. Opuszczając zamykany

labirynt sal w poczuciu niedosytu, za jego bramą należy nie skręcać w lewo, lecz

pójść w prawo, tłocząc się w strumieniu wychodzących turystów. A jeżeli ktoś

przypadkiem skręcił w lewo, to powinien zawrócić, nim dojdzie do przystanku

autobusu numer 49 – tego przed ostrogą muru watykańskiego wybiegającą ku Via

Vittorio Pisani – a już koniecznie zanim w litej linii muru Leona przypadkiem

zauważy od dawna nie używane, zapadające się w ziemi drzwiczki o pękniętym

nadprożu. Wiedzie do nich ścieżka wytarta w trawniku, a wokół niej walają się

papiery i puste plastikowe opakowania. Mowa tu nie o miejscu przy następnym

przystanku linii 49, gdzie w murze jest niewielka nisza skrywająca rzeźbę; ani nie

o tym na tyłach Watykanu, gdzie odchodzi Via Parusio; ani też nie o tym, gdzie

kończy się wyjazd, na którego przedłużeniu odbiega Via Stazione San Pietro; a już

zupełnie nie chodzi o jedno z wejść od strony frontowej Watykanu. O żadne z nich.

Należy unikać tylko furtki w murze między Muzeami Watykańskimi a Via V Pisani.

Stypendysta uniwersytetu La Sapienza, profesor Humphrey Adams Jr., skręcił

w przeciwną stronę niż tłum turystów wylewający się z Muzeów. Chciał uspokoić

oczy, przytłoczone całodziennym oglądaniem nadmiaru, chwilami aż mrowiących,

barw; odpocząć od tłumu zwiedzających, utrudniającego obcowanie z pięknem plam

i brył. Turyści byli jak szum zaciemniający przekaz. Dlatego właśnie Adams poszedł

inaczej niż wszyscy.

Zaciekawiła go luka w nieprzerwanej linii grubych murów, ruszył więc ku

zaniedbanej, niewielkiej bramie, omijając stertę śmieci. Jej nadproże ozdobiono

godłem prawie rozłożonym przez rzymskie spaliny: pszczoły Barberinich?, nie, raczej

herb Leona. Klucz tkwił w zamku, choć zardzewiałych drzwiczek od dawna nie

używano, a deszcze otoczyły je warstwą burego mułu. Stara, pogryziona rdzą, nigdy

nie lakierowana blacha; okucia niestarannej roboty. Gdyby przyjrzał się uważniej,

zauważyłby nierówno wykuty napis, biegnący wokół klamki: „silvestere”.

Klucz nie bronił się – ledwie zaprotestował chrobotem, mocniej naciśnięta

klamka ustąpiła, a skrzydło wrotek odepchnęło spiętrzoną warstwę osadu. Wewnątrz

mała, zupełnie pusta salka, ani śladu plastikowych butelek czy puszek po piwie.

Surowy, nie licowany cegłą mur z kamieni polnych. Ani kosarzy rozciągniętych na

kamieniach, ani mchu czy porostów na zaprawie, nic, nawet zapachu stęchlizny.

Jasno dzięki blaskowi dnia sączącemu się przez niewidoczne otwory pod sufitem. Na

posadzce, częściowo skryta pod warstewką mułu, mozaika ułożona z drobnych

białych i czarnych kamyków, przedstawiająca niezdarnie odrobioną ludzką czaszkę

lub raczej łeb tygrysa czy kozła.

„Schyłek imperium”, ocenił Adams.

Na prawo i lewo, niesymetrycznie względem wejścia, umieszczono dwoje

obitych blachą drzwi. Przed wtargnięciem powstrzymywał fakt, że michałaniołowi

przebierańcy to przecież sprawni komandosi, rozchwytywani po odbyciu służby przez

firmy ochroniarskie. Ci kolorowi faceci, uzbrojeni w ozdobne szpikulce, nie mieliby

żadnego kłopotu z unieszkodliwieniem samotnego intruza, który wtargnął przez

niezabezpieczone drzwi.

„Przynajmniej warto obejrzeć te furtki”, pomyślał.

Obie ujęto w pozbawione ozdób portale z białego kamienia. Prawą furtkę

cudacznie zapieczętowano: w portalu tkwił zardzewiały gwóźdź, do którego

papierowym sznurkiem przywiązano plakietkę. Sznurek zbutwiał, ale trwał na

posterunku, wystarczająco silnie wsparty girlandą kurzu, by dźwigać kawałek

plastiku lub stearyny.

Adams zajął się lewymi drzwiczkami. Trzeba je było mocno nacisnąć, by uległy

z jękiem zawiasów i zepchnęły solidną warstwę ilastego, szarego mułu, który i tutaj

się zgromadził. Za nimi ciągnął się korytarzyk. Również tu docierało nieco światła,

chociaż korytarz obniżał się, a naniesiony przez wodę muł wkrótce sięgał stropu.

Tego zbadać się nie da, bo jak po rozkopaniu namułu wytłumaczyć uciążliwym

Szwajcarom, że jest się tylko zabłąkanym przechodniem?

Wrócił do salki i zamknął za sobą drzwiczki.

Prawe zapieczętowano, jednak marny sznureczek mógł już w każdej chwili

zbutwieć do reszty...

Adams złapał za wiszącą plakietkę i lekko pociągnął: raz, drugi. Sznurek

wreszcie się zerwał. Na kawałku nawoskowanej tektury odciśnięto bulwę otoczoną

wieńcem listeczków i wyraźnym napisem: „silvestere”.

Schował ją do kieszeni.

Huberath Marek - Miasta pod skala.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: