Dean.Koontz Przy blasku księzyca.pdf

DEAN

KOONTZ

PRZY BLASKU

KSIĘŻYCA

(Mozolnie skanowane i poprawiane przez Kali)

Książkę tę dedykuję

Lindzie Borland i Elaine Peterson

za ich ciężką pracę,

ich dobroć

i ich niezawodność.

I oczywiście za to,

że jak zwykle raz do roku przyłapały mnie na błędzie,

który,

gdyby nie zwróciły na niego mojej uwagi,

zepsułby moją nieposzlakowaną opinię.

A także za to, że dyskretnie ukrywały przede mną

prawdziwy powód swoich wizyt:

chciały sprawić przyjemność mojej Trixie,

drapiąc ją po brzuchu.

Pilot na przodzie piastował w swym ręku cenne brzemię

żywotów ludzkich, wpatrując się pilnie przed siebie, jak

pasterz stada, oczami pełnymi księżycowego blasku.

„Nocny lot", Antoine de Saint-Exupery

(przełożyli z francuskiego Maria Czapska i Stanisław Stempowski)

Życie nie ma sensu, poza sensem odpowiedzialności .

„Wiara i historia", Reinhold Niebuhr

Weź moją dłoń i porzuć trwogę.

Dziś twej nadziei nie zawiodę,

Bo zawiódłbym swą własną duszę,

na wieczne skazał ją katusze

i w piekle zmorzył światła głodem.

Dziś twej nadziei nie zawiodę.

„Księga policzonych smutków"

1 Zanim Dylana O'Connera pozbawiono przytomności, przywiązano do

krzesła i wstrzyknięto nieznaną substancję, zanim odkrył, że świat bywa o wiele

bardziej niepojęty, niż mu się dotąd wydawało - wyszedł z pokoju motelowego i

przeciął autostradę, zmierzając do jasno oświetlonego baru fast food, żeby kupić

cheeseburgery, frytki, ciastka z nadzieniem jabłkowym i koktajl waniliowy.

Zgasły dzień leżał zagrzebany w asfalcie. Jego duch wciąż jednak trwał w

powietrzu arizońskiego wieczoru, leniwie unosząc się

gorącym oparem z każdego skrawka ziemi, jaki przemierzał Dylan.

Na końcu miasta, które służyło przede wszystkim podróżnym z pobliskiej drogi

międzystanowej, baterie kolorowych neonów walczyły o klienta. Mimo toczącej się

świetlnej bitwy, w czystym i suchym powietrzu aż po horyzont rozciągało się lśniące

i spokojne morze gwiazd. Po gwiaździstym oceanie sunął okrągły jak koło sterowe

księżyc, zmierzając wolno na zachód.

Bezkresna przestrzeń wydawała się czysta i pełna obietnic, lecz świat w dole był

zmęczony i przykurzony. Choć właściwie nie wiało, z głębi wieczoru dolatywały

pojedyncze podmuchy, z których każdy szeptał w swoim języku i przynosił własną

niepowtarzalną woń. W miarę jak Dylan zbliżał się do restauracji, zapachy

pustynnego piasku, pyłku kaktusów, spalin z diesli i rozgrzanego asfaltu zaczynały

się mieszać z gęstym aromatem długo używanego oleju, hamburgerów dymiących na

blasze i smażonej cebuli - ciężkim i zawiesistym jak chmura duszącego powietrza w

kopalni.

Gdyby Dylan nie był w nieznanym mieście zmęczony po całym dniu drogi i gdyby

jego młodszy brat, Shepherd, nie popadł w zagadkowy nastrój, poszukałby restauracji

ze zdrowym jedzeniem. W tym momencie jednak Shep nie potrafił stawić czoła

ludziom, a gdy był w takim stanie, tolerował tylko jedzenie, które lubił, z dużą

zawartością tłuszczu.

W środku restauracji było jaśniej niż na zewnątrz. Dominowały tu białe

powierzchnie i mimo przesyconego zapachem tłuszczu powietrza lokal sprawiał

wrażenie antyseptycznego.

Dylan O'Conner czuł się we współczesnej kulturze jak w niewygodnym ubraniu;

tu także okazała się przyciasna. Uważał, że knajpa, gdzie podaje się hamburgery,

powinna wyglądać jak knajpa, nie jak sala operacyjna ani przedszkole z obrazkami

klaunów i śmiesznych zwierzaków, ani jak bambusowa chata na tropikalnej wyspie,

ani jak plastikowa imitacja nieistniejącego baru z lat pięćdziesiątych. Jeśli ktoś

zamierza jeść zwęglone kawałki krowy oblane warstwą sera oraz paski ziemniaków,

które zanurzono we wrzącym oleju, aż stały się kruche jak starożytny papirus, a

potem popije wszystko stosowną ilością lodowatego piwa albo koktajlem mlecznym o

kaloryczności pieczonego prosiaka, to uczta powinna odbywać się w scenerii

wzbudzającej w biesiadniku poczucie winy czy wręcz grzechu. Powinno jej

towarzyszyć przyćmione i cieple światło. W wystroju powinny dominować ciemne

kolory - najlepiej stary mahoń, matowy mosiądz, ciemnoczerwona tapicerka.

Mięsożerca powinien słuchać uspokajającej muzyki, a nie powodujących mdłości

produkcji muzyków nafaszerowanych Prozakiem, ale melodii równie smakowitych

jak jedzenie - może wczesnego rock and rolla albo swingu, albo dobrych piosenek

country o pokusie i wyrzutach sumienia czy ukochanych pieskach.

Tak czy inaczej przeszedł po wykafelkowanej podłodze do stalowej lady i

zamówił posiłek na wynos u pulchnej, siwowłosej kobiety, która w nieskazitelnym

prążkowanym stroju wyglądała jak żona Świętego Mikołaja. Dylan spodziewał się uj-

rzeć elfa zerkającego z kieszeni jej bluzy.

W dawnych czasach w punktach sprzedaży fast foodów za ladą krzątały się głównie

nastolatki. Ostatnio jednak spora liczba młodych ludzi uznała, że nie przystoi im

zajęcie tego rodzaju, tak więc szansę dorobienia zyskali emeryci.

Żona Świętego Mikołaja zwracała się do Dylana „kochany", a podając mu dwie białe

torebki z zamówionym jedzeniem, sięgnęła ponad ladą, aby przypiąć mu do koszuli

promocyjną plakietkę. Na znaczku widniał napis „Od dziś tylko frytki jadam,

zapominam o owadach" oraz uśmiechnięty zielony pyszczek narysowanej żaby

występującej w najnowszej kampanii reklamowej firmy, w której pryszczaty płaz

zupełnie zmienia gust, przerzucając się z typowej dla swego gatunku diety na tak wy-

szukane dania jak półfuntowy cheeseburger.

Dylan kolejny raz poczuł ciasne ubranko: nie rozumiał, dlaczego decydując, co ma

jeść na kolację, miałby się kierować przychylną opinią narysowanej żaby, gwiazdy

sportu czy choćby laureata Nagrody Nobla. Co więcej, nie rozumiał, dlaczego

miałaby go zachwycić reklama przekonująca, że frytki podawane w tej restauracji są

smaczniejsze niż owady. I dobrze by było, gdyby frytki rzeczywiście smakowały

lepiej niż torebka smażonych muszek.

Powstrzymał się przed wyrażeniem swojej opinii na temat żaby także dlatego, że

zaczął sobie zdawać sprawę, iż ostatnio irytowało go coraz więcej zupełnie

nieistotnych drobiazgów. Jeżeli się nie wyluzuje, stanie się koszmarnym

zgorzkniałym zrzędą, zanim skończy trzydzieści pięć lat. Uśmiechnął się do żony

Świętego Mikołaja i podziękował jej, żeby nie popsuć sobie Bożego Narodzenia.

Maszerując w świetle pyzatego księżyca w poprzek dzielącej go od motelu

trzypasmowej autostrady i niosąc papierowe torebki pełne wonnego cholesterolu w

przeróżnych postaciach, Dylan wyliczał w myślach wiele rzeczy, za które powinien

być losowi wdzięczny. Dobre zdrowie. Ładne zęby, Wspaniale włosy. Młodość. Miał

dwadzieścia dziewięć lat, trochę talentu artystycznego i pracę, w której odnalazł sens

i radość. Mimo że bogactwo mu nie groziło, sprzedawał swoje obrazy na tyle często,

by co miesiąc zapłacić rachunki i złożyć nieco pieniędzy w banku. Nie miał

szpecących blizn na twarzy ani kłopotów z powracającą grzybicą, ani nieznośnego

brata bliźniaka; nie miał ataków amnezji, po których budził się z zakrwawionymi

rękami, ani stanów zapalnych zadartych przy paznokciach skórek.

I miał Shepherda. Swoje błogosławieństwo i przekleństwo. Bywały takie chwile,

gdy Dylan cieszył się, że żyje i Shep jest jego bratem.

Pod czerwonym neonem „Motel", gdzie przesuwający się cień Dylana malował

zupełnie czarną plamę na różowawym od blasku neonu asfalcie, ktoś go śledził a

także potem, gdy mijał niskie sagowce, kolczaste kaktusy i inną roślinność pustynną i

dalej, kiedy szedł betonowymi chodnikami między budynkami motelu, i z całą

pewnością, kiedy mijał szumiące i pobrzękujące automaty z napojami, rozmyślając o

delikatnych więzach rodzinnych - wciąż ktoś go śledził Obserwator zbliżył się niepo-

strzeżenie, jak gdyby zrównał swój krok z jego krokiem, swój oddech z jego

oddechem. Dylan stal już przed drzwiami pokoju i szukał w kieszeniach klucza,

ściskając przy tym kurczowo torebki z jedzeniem, kiedy usłyszał zdradzieckie

skrzypnięcie buta, niestety za późno. Odwrócił głowę, dojrzał nad sobą bladą w

blasku księżyca twarz i wyczuł ruch jakiegoś ciemnego kształtu, który opadł mu

prosto na czaszkę.

Dziwne, ale nie poczuł ciosu i nie zorientował się, że osuwa się na ziemię. Usłyszał

trzask pękających torebek, owionął go zapach cebuli, ciepłego sera i marynowanych

warzyw, a potem uświadomił sobie, że leży twarzą na betonie. Miał nadzieję, że nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: