Long Julie Anne- Siostry Holt 03 - Sekret uwodzenia.pdf - Long Julie Ann - marylam

Julie Anne Long

Sekret uwodzenia

Przekład Aleksandra Górska

Tytuł oryginału

The Secret to Seduction

Najcieplejszym, najwspanialszym

i najbardziej entuzjastycznym czytelnikom,

o jakich autor może marzyć.

Mam niesamowite szczęście, ciesząc się waszym oddaniem,

przyrzekam, że dołożę wszelkich starań, by nadal pisać powieści,

od których nie będziecie się mogli oderwać .

Z imą 1820 roku Sabrina Fairleigh, córka pastora w Tinbury, odkryła, że

jej szczęście spoczywa w rękach libertyna.

Nie jakiegokolwiek libertyna.

Tego Libertyna.

Tak właśnie hrabia Rawden podpisywał swoje utwory poetyckie, które

gorszyły, ale także fascynowały, sprawiając, że kobiety bez względu na

status i wiek traciły dla niego głowę. Pod tym pseudonimem znała poetę

wolnomyśliciela cała Anglia. Wieść o jego reputacji niosła się z wiatrem ni-

czym dym, aż dotarła do ustronnego miasteczka Tinbury w hrabstwie

Derby, odgrodzonego od reszty świata zielonymi wzgórzami, gdzie po-

wietrze przepełniał zapach pieczonej jagnięciny, od czasu do czasu cygara,

i gdzie życie było tak spokojne, przewidywalne i pełne czaru jak menuet.

Na straży ładu moralnego stał pastor, powstrzymując nadmierny rozkwit

lokalnych namiętności. Nikomu w Tinbury nie groziło pisanie zmysłowej

poezji.

Ale ani zielone wzgórza, ani pastor nie powstrzymały upartej Sabriny

Fairleigh przed zawarciem bliższej znajomości z przystojnym wikariuszem,

mieszkającym na plebanii i pełniącym posługę od blisko roku, panem Geo-

fireyem Gillrayem. Uwiódł ją widokiem opadającej na czoło czupryny.

Kiedy wygłaszał kazanie, odrzucał zawadiacko głowę do tyłu, co sprawia-

ło, że jego ciemne włosy były w jeszcze większym nieładzie. Sabrinę zaw-

sze korciło, by odgarnąć mu je z oczu. Już na samą myśl o tym oblewała się

rumieńcem. Żaden mężczyzna wcześniej nie wzbudził w niej podobnych

pragnień.

Kiedyś podczas modlitwy Geoffrey uniósł głowę i zobaczył, że Sabrina

się w niego wpatruje. Znowu spąsowiała, pewna, że wyczytał wszystko z

jej oczu.

Uśmiechnął się.

Później zaprosił ją na przechadzkę. Był ciepły, wiosenny dzień, powie-

trze wypełniał zapach świeżej trawy i kwitnących drzew. Mile spędzili

czas.

A nazajutrz znów zaproponował jej spacer, potem kolejny, i tak prze-

chadzki stały się ich zwyczajem. Sabrina opowiedziała mu o miniaturze

swojej matki i odległych wspomnieniach. A kiedy powierzyła mu najwięk-

sze marzenie – chciała zostać misjonarką w jakimś odległym kraju, w In-

diach czy Afryce – na nowo uwierzyła w cuda. Przystojny wikariusz, nie

kryjąc zdumienia, wyznał, że to także jego pragnienie.

Stwórca zdawał się mieć poczucie humoru. Wikariusz i hrabia Rawden

byli spokrewnieni. Geoffrey zwierzył się Sabrinie, że liczy na pomoc ma-

jętnego kuzyna w sfinansowaniu misjonarskich planów. Zamierzał się po-

jawić na przyjęciu w jego rezydencji La Montagne, najwspanialszej posia-

dłości w całej Anglii Środkowej, by porozmawiać o tym.

Nie wątpiła, że Geoffrey – nie odważyłaby się mówić wikariuszowi po

imieniu przy ojcu – z tą pociągłą twarzą o szlachetnych rysach, szczupłą

figurą i ciemnymi przenikliwymi oczyma może być spokrewniony z hrabią.

Sam powinien być hrabią – uznała, choć nie miała bladego pojęcia, jak taki

hrabia może wyglądać. W Tinbury było tylko dwu dziedziców: jeden to

małżonek lady Mary Capstraw, a drugi to ojciec Mary.

Teraz wskutek machinacji swojej przyjaciółki, lady Mary Capstraw,

która, jak wszystkie zamężne niewiasty, usiłowała wyswatać wszystkie

niezamężne, Sabrina siedziała w powozie, zmierzającym do La Montagne.

Geoffrey będzie zdziwiony, gdy ją zobaczy.

Na pomysł wpadła Mary. Jej mąż bawił z wizytą u swego stryja w Ap-

pleton, miasteczku w środkowej Anglii. La Montagne leżało niemal do-

kładnie między Tinbury a domem stryja Paula. Mary napisała do Paula,

Paul napisał do hrabiego Rawdena, a ten zaprosił Capstrawów, by spotkali

się w La Montagne, skąd mieli wyruszyć w odwiedziny do kolejnych

krewnych. Mary była bardzo towarzyska, nie potrafiła wysiedzieć w domu

dłużej niż dwa tygodnie, życie wypełniały jej niekończące się spotkania

towarzyskie, rauty u przyjaciół i rodziny, a uległy małżonek nie pro-

testował.

Mąż Mary od czasu ślubu prawie się nie odzywał. Do Sabriny powie-

dział może ze dwa słowa, porozumiewał się głównie uśmiechami i ukło-

nami. Podejrzewała, że ożenił się z Mary po to, by uwolnić się od koniecz-

ności konwersacji. Złotowłosa, niebieskooka Mary z twarzą okrągłą jak

księżyc i zawsze pogodną zamykała buzię tylko na czas snu.

Teraz też drzemała, siedząc w powozie naprzeciw Sabriny z lekko

uchylonymi ustami, i cichutko pochrapywała.

Zdaniem Sabriny przyjaciółka była bardzo sprytna i miała intuicję,

przynajmniej jeśli chodzi o sprawy sercowe. Zaprosiła Sabrinę do La Mon-

tagne, by jej towarzyszyła, no bo jaka kobieta podróżuje samotnie? Sabrinie,

w przeciwieństwie do Mary, brakowało doświadczenia i pewności siebie, w

kontaktach z mężczyznami nie czuła się swobodnie, traciła rezon, dlatego

obecność przyjaciółki dodawała jej otuchy. Nigdy jeszcze nie uczestniczyła

w przyjęciu w wiejskiej rezydencji; Mary zapewniała, że oświadczyny

podczas rautu nie należą do rzadkości.

Sabrina poinformowała ojca, że jedzie z wizytą do Mary. Naturalnie,

nie całkiem rozminęła się z prawdą, a on z pewnością by jej wybaczył – jeśli

kiedykolwiek by się dowiedział, że skłamała – pod warunkiem iż doszłoby

do zaręczyn z Geoffreyem.

Ale ten hrabia Rawden, libertyn, na litość Boga, razem z tymi swoimi

pojedynkami, metresami i poezją, która wywoływała zamęt w kobiecych

sercach... Zdumiewające. Powodują nim namiętności i nieokiełznane żądze.

To na pewno męczy. Zastanawiała się, czy rozwiązłość będzie widoczna na

jego twarzy. Rozpustne życie musiało przecież zostawić jakiś ślad. Jednak

zamiast się gorszyć albo zawstydzać, należy współczuć hrabiemu.

Wyjrzała przez okno powozu. Pani Dewberry, staruszka, nieopusz-

czająca nigdy swego domu w Tinbury, którą Sabrina odwiedzała przy-

najmniej raz na tydzień, widziałaby w pierwszym śniegu, który zaczął pa-

dać, omen. Sabrina była skłonna jej wierzyć. I nagle, gdy spojrzała na niebo,

kształt chmur, nawet śpiew ptaków wydawał jej się znakiem: tylko krok

dzieli ją od małżeństwa i nowej drogi życia.

Małe płachetki bieli zostawały na polach, porozrzucane niczym ko-

ronkowe chusteczki. Brzozy tłoczące się na poboczu po obu stronach drogi,

w jasnym świetle poranka lśniły metalicznym blaskiem – Sabrina mrużyła

oczy, kiedy powóz je mijał. Zastanawiała się, dlaczego drzewa nie okrywają

się grubym futrem zimą, jak zwierzęta, ale zrzucają liście i zostają nagie.

Uśmiechnęła się i skryła podbródek w szalu. Wyobraziła sobie minę

ojca, gdyby słyszał, co sobie myśli. Znów pogłębiłaby się bruzda na czole

pastora Fairleigha. Wyżłobiły ją tam, bez wątpienia, lata pobożnych myśli i

niekończący się strumień trosk: o parafian, o następne kazanie, o utrzyma-

nie dzieci. Za każdym razem, kiedy Sabrina wpadała na jakiś dziwaczny

pomysł i mówiła o tym, albo zbyt namiętnie oddawała się grze na fortepia-

nie, zmarszczka się pogłębiała, a w oczach pastora pojawiał się niepokój.

Jakby się obawiał, że za chwilę Sabrina niczym duszek uleci oknem.

Dlatego zachowywała takie myśli tylko dla siebie, podobnie jak skry-

wała inne skarby: mały kamień z odciskiem liścia, igłę, której używała do

Long Julie Anne- Siostry Holt 03 - Sekret uwodzenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: