Sandra Brown - Świadek.pdf - Sandra Brown - Izzie05

Sandra Brown "Świadek"

"Nie gub mnie z występnymi

i z tymi, co czynią nieprawość,

co rozmawiają przyjaźnie z bliźnimi,

a w duszy żywią zły zamiar. "

PSALM 28:3

Prolog

Małe usteczka ssały pierś matki.

- Sprawia wrażenie szczęśliwego - zauważyła pielęgniarrka. - Zazwyczaj da się wyczuć, czy

dziecko jest zadowolone, czy nie. Powiedziałabym, że to jest.

Kendall zdobyła się na nikły uśmiech. Ledwie była zdolna logicznie myśleć, a co dopiero nawiązać

z kimś rozmowę. Jakby nie w pełni jeszcze uwierzyła, że ona i dziecko jednak przeżyli wypadek.

W szpitalnej izbie przyjęć oddzielono od korytarza zasłonami niewielkie pomieszczenie, by

zapewnić pacjentom choć miniimum prywatności. Białe metalowe gablotki, wypełnione

banndażami, strzykawkami i szynami, sąsiadowały ze zlewem z nieerdzewnej stali. Kendall

siedziała na wyściełanym krześle stoojącym pośrodku wydzielonego kącika, piastując synka w

raamionach.

- Ile on ma? - spytała pielęgniarka.

- Trzy miesiące.

- Tylko trzy miesiące? Ależ jest duży!

- Tak. Silny i zdrowy.

- Jak pani powiedziała, że ma na imię?

- Kevin.

Pielęgniarka uśmiechnęła się spoglądając na nich, a potem potrząsnęła głową i stwierdziła na poły

z niedowierzaniem, na poły ze zgrozą:

- To cud, że wy dwoje wydostaliście się z tego złomu.

Musiała pani przeżyć straszne chwile, złotko. Pewnie pani na pół oszalała ze strachu.

Wszystko jednak wydarzyło się zbyt szybko, by w ogóle uświadomiła sobie, że odczuwa strach.

Samochód wpadł na zwalone drzewo niemal w tym samym momencie, gdy je zaauważyli w

strugach ulewy. Pasażerka na przednim siedzeniu wydała ostrzegawczy krzyk, kierowca skręcił

gwałtownie i wcissnął pedał hamulca, koła straciły przyczepność na mokrej naawierzchni, wóz

obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i zjechał z szosy uderzając w miękki, wąski nasyp pobocza.

Wzniesienie okazało się niewystarczające, by ich zatrzymać.

Pamięć podsunęła Kendall odgłosy, jakie usłyszała, gdy auto zsuwało się w głąb porośniętego

bujnie roślinnością wąąwozu. Konary i gałęzie drzew zdzierające farbę, wyrywające gumowe

uszczelki i kołpaki kół. Drżenie szyb. Otoczaki waalące w podwozie. I co zadziwiające, kompletna

cisza panująca we wnętrzu wozu. Jakby milczeniem wyrażali pogodzenie się z losem.

Czekała na ostateczne, nieuniknione uderzenie w ziemię, ale samochód walnął z ogromną siłą w

masywny pień sosny, która nieoczekiwanie wyrosła na jego drodze.

Tylne koła wzniosły się w powietrze, a potem wóz opadł ciężko z powrotem, wydając głuchy łomot,

niczym walący się na ziemię śmiertelnie ranny bizon.

Przypięta na tylnym siedzeniu pasami Kendall ocalała. Zdoołała nawet, z Kevinem w ramionach,

wydostać się z balannsującego niepewnie na stromym zboczu wraka.

- To urwisty wąwóz - zauważyła pielęgniarka. - Właśściwie jakim cudem udało się pani wspiąć z

powrotem na górę?

Nie przyszło jej to łatwo.

Spodziewała się, że wydostanie się na drogę będzie trudne, ale nie przypuszczała, że będzie ją

kosztowało tyle wysiłku. Musiała w trakcie wspinaczki chronić Kevina, było jej więc podwójnie

trudno.

Pogoda zupełnie jej nie sprzyjała, podłoże składało się z mieeszaniny próchnicy i mułu, wśród

splątanego bujnego poszycia sterczały kamienie. Niesiony wiatrem deszcz zacinał niemal poziomo

i po paru minutach przemoczył ją do suchej nitki. Zdołała pokonać ledwie jedną trzecią drogi, gdy

jej ramiona, nogi i plecy zaczęły drżeć z napięcia. Nie chronioną ubraniem, chłostaną gałęziami

skórę pokryły zadrapania, skaleczenia i siniaki. Wielokrotnie nachodziły ją myśli o daremności wy

siłku i ogarniało pragnienie, by się poddać: zaprzestać wspinaczki, zasnąć, zrezygnować z walki o

życie. Ale instynkt przetrwania, silniejszy od pokusy odpoczynku, pchał ją naprzód. Chwytając się

pnączy i wykorzystując otoczaki jako podporę dla nóg, windowała się w górę, aż wreszcie dotarła

do drogi i poszła nią, szukając pomocy.

Zaczynały ją opadać majaki, gdy poprzez deszcz dostrzegła

światła reflektorów. Ulga i wyczerpanie wzięły górę· Nie poobiegła w stronę samochodu; osunęła

się na kolana na pasie wyznaczającym środek wąskiej wiejskiej szosy.

Jej wybawcą okazała się gadatliwa kobieta jadąca na wieeczorne środowe nabożeństwo.

Podwiozła Kendall do najbliżższego domu i powiadomiła władze. Ku swemu zdumieniu Kenndall

dowiedziała się później, że zdołała oddalić się od miejsca wypadku ledwie o milę, podczas gdy jej

zdawało się, że przeszła dziesięć.

Ona i Kevin zostali przewiezieni karetką do najbliższego

szpitala, gdzie ich zbadano. Kevin nie doznał żadnych obrażeń. Właśnie go karmiła, gdy samochód

zaczął się zsuwać po urwissku; instynktownie przycisnęła synka do piersi i pochyliła się do przodu,

ochraniając dziecko własnym ciałem.

Liczne zadrapania i skaleczenia na jej ciele okazały się poowierzchowne, a tkwiące w ramieniu

odłamki szkła zostały co do jednego wyciągnięte. Niezbyt przyjemny i długo trwaający zabieg, lecz

mogło być przecież znacznie gorzej. Zranienia potraktowano zasypką antyseptyczną, odmówiła

jednak przyyjęcia środka przeciwbólowego, wymawiając się, że karmi piersią·

A naprawdę dlatego, że skoro przeżyli i udzielono im już pomocy medycznej, musiała znaleźć

sposób, by się stąd wyymknąć. Otumaniona lekiem nie byłaby w stanie logicznie roozumować.

Powinna mieć świeżą głowę, jeśli ma zaplanować kolejne zniknięcie. .

- Czy zgadza się pani, żeby szeryf teraz przyszedł?

- Szeryf? - powtórzyła Kendall, wyrwana pytaniem pielęgniarki z zamyślenia.

- Czeka, aby porozmawiać, odkąd was przywieźli. Musi wypełnić swój obowiązek.

- Ależ oczywiście. Niech go pani poprosi.

Kevin spał spokojnie, nakarmiony do syta. Kendall zebrała poły szpitalnego szlafroka, w który ją

ubrano, gdy zrzuciła własne przemoczone, brudne i zakrwawione rzeczy, żeby wziąć gorący

prysznic. Pielęgniarka dała znak i w pomieszczeniu za zasłoną pojawił się przedstawiciel lokalnej

władzy. Skinął głową na powitanie.

- Jak się pani miewa? W porządku, proszę pani? - Zdjął kapelusz i popatrzył na nią z troską.

- Chyba oboje czujemy się dobrze. - Odchrząknęła i spróóbowała powtórzyć to jeszcze raz, tak by

zabrzmiało bardziej przekonująco. - Naprawdę dobrze.

- Powiedziałbym, że mieliście kupę szczęścia, żeście z tego wyszli, i to bez szwanku, proszę pani.

- Ma pan rację.

- Łatwo zgadnąć, jak do tego doszło, kiedy się zobaczy to drzewo zwalone w poprzek drogi, no i w

ogóle to wszystko. Burza je zwaliła. Złamane dokładnie tuż przy ziemi. Leje od ładnych paru dni. I

nie wygląda, żeby zamierzało przestać. Istny potop w okolicy. Nie ma co, Bingham Creek musiała

wciągnąć pani samochód do cna.

Rzeka kłębiła się nie więcej niż dziesięć jardów od pogruuchotanego wozu. Gdy Kendall

wygrzebała się z wraka, przyykucnęła w błocie i zagapiła na Bingham Creek z niedowierzaaniem i

fascynacją. Zmącone fale wznosiły się wysoko, niosąc ze sobą rumosz, i omywały drzewa,

normalnie wyznaczające linię brzegową.

Zadrżała, uświadomiwszy sobie, jaki los stałby się jej udziaałem, gdyby samochód od razu po

zderzeniu się z pniem sosny ześliznął się jeszcze parę jardów dalej.

Widziała przecież, zdjęta przerażeniem, jak auto zsuwa się po zboczu, jakby przyciągane przez

rozhukane wody. Przez jakiś czas wóz balansował na powierzchni rwącego nurtu, a potem w ciągu

paru sekund zniknął pod spienioną powierzchnią, zupełnie jakby dawał nurka. Gdyby nie świeżo

odłupane drewwno na pniu sosny i głębokie bruzdy wyryte przez opony, to miejsce wyglądałoby

tak, jakby żaden wypadek się nie zdarzył.

- Cud, żeście się w czas wydostali i nie potopili, kiedy poszedł pod wodę - zauważył szeryf.

- Nie wszyscy - sprostowała Kendall bezbarwnym toonem. - Wieźliśmy pasażerkę. Zniknęła pod

wodą razem z saamochodem.

- Pasażerka? - spytał oficjalnym tonem, marszcząc brwi. Kendall, czując się, jakby to wszystko jej

nie dotyczyło, zmarszczyła twarz w grymasie i zaczęła płakać; opóźniona reakcja na wstrząs.

- Przepraszam ...

- W porządku, skarbie. - Pielęgniarka podsunęła jej puudełko chusteczek higienicznych i poklepała

po ramieniu. - Po tym, czego pani dokonała, ma pani prawo wyrzucić to z siebie.

- Nie miałem pojęcia, że ktoś jeszcze był w samochodzie oprócz pani, dziecka i kierowcy -

powiedział cicho szeryf, jakby szukając obrony wobec jej emocjonalnej reakcji.

Kendall wydmuchała nos.

- Siedziała obok kierowcy i nie żyła już w momencie, gdy samochód zatonął. Prawdopodobnie

zginęła na miejscu.

Kiedy tylko upewniła się, że Kevin jest nietknięty, Kendall zbliżyła się do auta od strony pasażera;

drżała przeczuwając, co zobaczy, ponieważ karoseria przyjęła na siebie cały impet zderzenia

właśnie z tego boku. Drzwi były wgniecione, okno wybite.

Od razu zorientowała się, że kobieta nie żyje. Przystojna twarz była zniekształcona nie do

rozpoznania. Deska rozdziellcza i części silnika zostały wgniecione w klatkę piersiową· Głowa,

wykręcona pod nienaturalnym kątem, spoczywała na zagłówku. Próbując nie zwracać uwagi na

krew, Kendall wyyciągnęła rękę i przycisnęła palce do szyi kobiety. Nie wyczuła pulsu.

- Uważałam, że powinnam podjąć próbę uratowania nas wszystkich - wyjaśniła szeryfowi,

opisawszy mu sytuuację. - Żałuję, że nie udało mi się jej wyciągnąć, ale i tak już nie żyła ...

- W tych okolicznościach zrobiła pani, co konieczne. Raatowała żywych. Nikt pani nie może winić

za wybór, jakiego dokonała. - Pokazał ruchem głowy śpiące niemowlę· - Zroobiła pani i tak

cholernie dużo, o niebo więcej, niż ktokolwiek mógłby wymagać. A jak się pani udało wyciągnąć

kierowcę?

Gdy stwierdziła, że kobieta nie żyje, ułożyła Kevina na ziemi i osłoniła mu twarz rąbkiem koca; nie

naj wygodnie sza pozycja, ale był bezpieczny. Potykając się, obeszła samochód. Głowa kierowcy

leżała na kierownicy. Zdławiła strach i zawoołała go po imieniu, a potem dotknęła jego ramienia.

Dobrze pamiętała szok i strach, jakie odczuła, gdy ciało nagle przesuunęło się bezwładnie na

siedzeniu. Cofnęła się, zauważywszy krew sączącą się z kącika rozchylonych ust. Miał głęboko

rozciętą prawą skroń, poza tym twarz była nienaruszona. Oczy miał zamknięte, powieki

nieruchome; nie mogła stwierrdzić, czy żyje. Wyciągnęła rękę i przyłożyła do jego piersi.

Wyczuła bicie serca.

Nieoczekiwanie wóz ześliznął się kilka stóp w dół po nierówwnym zboczu, pociągając ją za sobą.

Jej ręka utkwiła we wnętrzu i omal jej sobie nie wykręciła. Auto zatrzymało się, kołysząc niepewnie.

Fale pluskały uderzając o opony i Kendall wiedziaała, że jest tylko kwestią czasu, kiedy wezbrane

wody pochłoną samochód. Rozmiękła ziemia ustępowała pod ciężarem wozu. Nie było czasu na

ocenianie sytuacji, rozważanie opcji ani myślenie o tym, jak bardzo chciałaby się od niego uwolnić.

Bała się go wprawdzie i pogardzała nim, ale nie życzyła mu śmierci. Nie, tego z pewnością nie

chciała. Warto było ratować życie, czyjekolwiek życie.

Czując przypływ adrenaliny, wygarnęła gołymi dłońmi błoto i rozerwała nieustępliwe pnącza,

blokujące drzwi. Kiedy zdołała je wreszcie otworzyć, jego bezwładny tułów osunął się w jej

ramiona, a zakrwawiona głowa spoczęła na jej ramieniu. Opaddła na kolana, przytłoczona

ciężarem. Oplótłszy rękami pierś mężczyzny, zaczęła wyciągać go zza kierownicy. Wielokrotnie jej

stopy traciły oparcie na śliskim błocie i opadała ciężko na plecy, ale gramoliła się z powrotem,

zapierała piętami i podeejmowała na nowo straszliwy wysiłek, żeby go oswobodzić. W momencie

gdy jego pięty dotknęły ziemi, samochód, jakby uwolniony z kotwicy, zsunął się do wody.

Kendall relacjonowała wydarzenia, nie dzieląc się oczywiście z szeryfem swymi myślami. Kiedy

skończyła, stał niemal na baczność i sprawiał wrażenie, jakby miał jej za chwilę zasaluutować.

- Proszę pani, dostanie pani pewnie medal albo coś w tym rodzaju.

- Szczerze wątpię - wymamrotała.

Wyjął mały kołonotatnik i długopis z kieszeni koszuli.

- Nazwisko?

- Słucham ... ? - Chcąc zyskać na czasie, udała, że nie rozumIe.

- Pani nazwisko.

Personel małego szpitala był miły i uprzejmy; przyjęto ich, nie domagając się wypełniania

kwestionariuszy. Okazano im zaufanie, omijając formalne procedury - rzecz nie do pomyśślenia w

wielkomiejskiej lecznicy. Najwyraźniej w rolniczej Georrgii współczucie ważyło więcej niż

konieczność sprawdzenia, czy pacjent jest ubezpieczony.

Teraz jednak Kendall musiała stawić czoło ponurej rzeczyywistości, a nie czuła się do tego zdolna.

Nie zdążyła jeszcze zdecydować, co i ile powie ani dokąd się stąd uda. Nie czuła żadnych

skrupułów naginając do swoich potrzeb fakty. Robiła to wielokrotnie w przeszłości. Właściwie całe

życie. Okłamyywanie policji było jednak poważną sprawą. Nie posunęła się dotąd tak daleko.

Pochyliła głowę i zaczęła pocierać palcami skronie, zastanaawiając się, czy mimo wszystko nie

poprosić o pigułkę, która by choć trochę stłumiła dudniący ból w głowie.

- Moje nazwisko? - powtórzyła, grając na zwłokę i moddląc się w duchu, by przyszedł jej do głowy

jakiś zbawienny pomysł. - Czy kobiety, która zginęła?

- Zacznijmy od pani.

Wstrzymała oddech i wreszcie powiedziała cicho:

- Kendall.

- K-e-n-d-a-l-l, czy tak? - zapytał, wpisując je do notesu.

Kiwnęła głową·

- No dobrze, pani Kendall. Czy takie samo nazwisko nosiła zmarła?

Zanim zdążyła sprostować pomyłkę, ktoś rozsunął energiczznie zasłony, aż zazgrzytały metalowe

kółka w nie naoliwionej szynie. Lekarz dyżurny dał duży krok do przodu.

Serce zamarło Kendall w piersi.

- Jak on się czuje? - spytała bez tchu.

- Żyje. Dzięki pani - uśmiechnął się lekarz.

_ Odzyskał przytomność? Powiedział coś? Co panu powiedział?

- Chciałaby pani rzucić na niego okiem?

- Ja ... no tak ...

- Ej, doktorze, niech pan weźmie na wstrzymanie! Mam parę pytań do zadania! - zaprotestował

szeryf. - Kupa papierkowej roboty, sam pan wie.

- Czy to nie może poczekać? Pani jest zdenerwowana, a ponieważ karmi, chciałbym zrobić co tylko

możliwe, żeby ją uspokoić.

Szeryf spojrzał na dziecko, potem przeniósł spojrzenie na piersi KendalI. Jego twarz przybrała

kolor dojrzałego poomidora.

- No więc ... myślę, że mogę ociupinę poczekać, ale muszę zrobić, co do mnie należy.

- Ależ oczywiście, oczywiście - zapewnił doktor.

- Znajdę jakieś łóżeczko na oddziale dziecięcym dla pani

skarba - powiedziała pielęgniarka, odbierając uśpionego Keevina z rąk KendalI. - Niech się pani o

niego nie martwi i idzie z doktorem.

- Posiedzę sobie tutaj - oświadczył szeryf, przestępując z nogi na nogę i skubiąc machinalnie brzeg

kapelusza. - A jak już pani będzie gotowa, żebyśmy tu skończyli ...

Sandra Brown - Świadek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: