Krantz Judith - Dopóki się znów nie spotkamy.pdf - Krantz Judith - ssaaggaa

Setkom pilotek z ponad tuzina krajów, tym wspaniałym kobietom, które latały w brytyjskim Pomocniczym

Transporcie Powietrznym od września 1939 aż po listopad 1945, biorąc udział w dostarczaniu samolotów

Królewskiej Marynarki i Królewskich Sił Powietrznych na lotniska rozrzucone po całych Wyspach

Brytyjskich i dowodząc tym, że kobiety mogą zręcznie, nieustraszenie i bezpiecznie latać wszystkim, co ma

skrzydła, od myśliwców począwszy a na czterosilnikowych bombowcach skończywszy

Prolog

Jak to możliwe, że nadeszły sześćdziesiąte urodziny, zastanawiała się Eve, wicehrabina Paul-Sebastian de

Lancel i największa dama w Szampanii, wszak od rana jej duch tryskał energią, radosną niczym kwitnący

sad, kołysany wiatrem na tle bezchmurnego nieba?

Przed śniadaniem, podobnie jak codziennie rano, wymknęła się popatrzeć na winnice położone najbliżej

zamku Vałmont, rodowej siedziby Lancelów. Ciepły początek kwietnia 1956 roku sprawił, że z zawiązków

wystrzeli/a niezwykła wprost liczba młodych winnych pędów. Przez całą tę żyzną okolicę, od marnych

hektarów należących do robotników rolnych po olbrzymie posiadłości producentów najwykwintniejszych

marek szampana, takich jak Lancel, Molit & Chandon lub Bollinger, określanych we Francji jako Grands

Marques, z jednego świeżo zazielenionego wzgórza na drugie niosła się wieść o urodzaju.

Znacznie później, ubierając się na uroczysty obiad urodzinowy, Eve de Lancel pomyślała, że jej szczę.~cie

nie ma nic wspólnego z perspektywą obfitych zbiorów. Te były zawsze problematyczne, obiecująca hojność

wiosny nie zapewniała bowiem jesiennego spełnienia. Dzień nadbiegl tanecznym krokiem, gdyż miała z nią

świętować w Valmont cała rodzina.

Jeszcze na chwiłę przed dwunastą IV nocy miala pięćdziesiąt dziewięć lat. W minutę później stała się

sześćdziesięciolatką. Eve stawia/a sobie w myślach pytanie, dlaczego jej wiek nie wyraża się dziś liczbą

pięćdziesiąt dziewięć z dodatkiem paru godzin? Czy czlowiek musi osiągnąć sześćdziesiąt lat, żeby wiedzieć

bez cienia wątpliwości, iż zestawienie liczby sześćdziesiąt z jego osobą jest nonsensowne, bez względu na to

jaką głupotę symbolizuje dla świata? Czyżby był to uniwersalny sekret wszystkich, którzy przekroczyli

sześćdziesiątkę jedynie po to, by stwierdzić, że wciąż czują się na ... no: choćby na trzydzieści dwa? A może

jeszcze młodziej, powiedzmy ... na dwadzieścia pięć? Tak, chyba właśnie na dwadzieścia pięć, uznała Eve,

dokonując śmiałej konfrontacji z własnym odbiciem w dobrze oświetlonym lustrze na toaletce. Szybko

policzyła. Kiedy miała dwadzieścia pięć lat, mąż praco wal jako pierwszy sekretarz ambasady francuskiej w

Australii, córeczka Delphine skończyła trzy lata, a jej młodsza siostra Freddy, według metryki Marie-

Frederique, miała zaledwie półtora roku. Takiego okresu matczynych trosk jak wtedy nie chciałaby przeżyć

nigdy więcej; stwierdziła to z uczuciem ulgi.

I Freddy, i Delphine były teraz w Valmont, obie dorosłe, z własnymi dziećmi. Przyjechały do zamku tego

rana, Delphine z Paryża a Freddy z Los Angeles, tak dokładnie obłożone mężami, potomstwem, niańkami i

bagażami, że pewnie dopiero teraz skończyły się rozpakowywać. Zięciowie Eve obiecali zatrzymać dzieci na

dworze najdłużej jak można. W tej chwili w zamku nie było innych członków rodziny Lancelów poza

kobietami i Eve poczuła przemożne pragnienie znalezienia się razem ze swymi dziewczętami. Zadzwoniła. W

drzwiach sypialni ukazała się służąca.

- Josette, czy mogłabyś poprosić moje córki, żeby przyszły do salonu, a Henriego o przyniesienie kieliszków i

szampana, oczywiście różowego, rocznik 1947.

Żadna z dziewcząt nie potrafiłaby w pełni zrozumieć, że różowy szampan z wyśmienitego rocznika jest

najrzadszym winem musują¬cym, jakie kiedykolwiek wyprodukowano na tej planecie, ale Eve była akurat w

odpowiednim nastroju, by poczęstować je bez wyjaśnień. Obiad miano podać wieczorem, o nietypowo

wczesnej porze, jako że wszystkie wnuki, które mogły już usiedzieć przy st'óle, zostały włączone do

uroczystości. Odświeżająca lampka szampana o piątej, na pół godziny przed spodziewanym hałaśliwym

powrotem mężczyzn i chłopców, była jak najbardziej na miejscu.

Eve zarzuciła na siebie luźny, bogato zdobiony falbankami peniuar z różowej tafty w specjalnej tonacji

przypominają'?!ej prawie, jeśli nie zupełnie, pióra flaminga. Materiał odbijał wiosenne promienie słońca

ukośnie wpadające przez okno i prawie przywracał jej blond włosom niezwykły odcień, jakim lśniły dawniej.

Cóż, zbliżająca się starość ... Eve doszła do wniosku, że nie może wstydliwie unikać tego drażniącego, lecz

koniecznego słowa ... starość obchodziła się z nią nadzwyczaj dobrze. Eve miała gładkie ciało, poruszała się

z dystynkcją i naturalną gracją kobiety, wyrosłej na nastolatkę w ostatnich latach panowania Edwarda VII.

Wówczas sylwetka znaczyła niemal tyle samo, co uroda. Na wspomnienie dawno minionej niewinności

miłych, choć zaprawionych goryczą dni przed pierwszą wojną światową Eve uniosla brwi, a na jej ustach !

mimvil się dyskretny, nieco kpiący uśmieszek.

- Mamo? - zabrzmiał u drzwi salonu głos Delphine.

- Wejdź, kochanie - zawołala Eve do starszej córki, szybko opuszczając sypialnię. Delphine wsunęła się do

salonu w szykownej hilllej sukni z jedwabiu, zamówionej, podobnie jak i inne jej stroje, u Diora, i z rozkoszą

zapadła się w głębokim fotelu krytym brokatem.

- Och, jak wspaniale być tutaj - westchnęła niemal tonem skargi.

- Zdaje się, kochanie, że nie najlepiej wyglądasz.

- Ach, mamo, po co mi tyle dzieci? - wykrzyknęla Delphine, wyraźnie nie oczekując odpowiedzi. - Dzięki

Bogu, bliźniaki mają już dziesięć lat i mogą się sobą zająć, ale reszta! Paul-Sebastian i Jean-Luc bili się

przez cały dzień. Żeby przynajmniej to było dziewczynką. - Z nadzieją poklepała się po brzuchu. - Czyżbym w

końcu nie zasługiwała na dziewczynkę? Przecież chyba powinno stać się zadość sprawiedliwości?

Podniosła głowę i spojrzała na matkę, jakby Eve mogła dać jej pewną odpowiedź. Zmęczenie nie naruszyło

wyjątkowej urody Delphine. Nic nie było w stanie zaćmić magnetyzmu wielkich, szeroko rozstawionych oczu,

chronionych nieruchomą tarczą wyso'kiego czoła. Nic nie spędziłoby z warg wiecznie obecnego w kącikach

ust taiemniczego uśmiechu. ani nie zdołałoby zmienić precyzyjnie wymierzonej odległości między

wierzchołkiem lekko zachodzącego na czoło trójkąta włosów, a prześlicznym małym podbródkiem. Tę twarz

w kształcie serca podziwia/y miliony. Delphine była najsławniejszą aktorką filmową we Francji .. W wieku

trzydziestu ośmiu lat znajdowała się w rozkwicie kariery, racjonalnych Francuzów kobieta Iascynuje bowiem

bardziej po skończeniu trzydziestego piątego roku życia niż w okresie niedojrzałej pierwszej młodości.

- Aż dziw bierze, że jeszcze nie masz córki - odparła Eve, delikatną pieszczotą muskając upięte na kształt

dzwonu brunatne włosy Delphine.

Henri wniósł na tacy kieliszki i szampan.

- Czy otworzyć, madame?

- Dziękuję, sama to zrobię. - Odesłała go skinieniem dłoni.

Zgodnie z tradycją, chdteleine de Valmont, inaczej mówiąc pani domu, osobiście otwierała pierwszą butelkę

i nalewała z niej, kiedy tylko zdarzała się uroczysta okazja, a ta chwila prywatności z córkami była dla Eve

bardziej uroczysta niż zbliżający się wieczorny obiad, choćby nie wiadomo jak galowy.

- Gdzie jest Freddy? - spytała Eve córkę, która rozkosznie pojękując, zażywała cudownego relaksu;

odrzuciwszy lśniącą głowę i kruche ramiona do tyłu, niedbale oparła je na stosie brokatowych poduch.

- Kąpie dzieci. Ledwie mogę uwierzyć, że Freddy wyprodukowała dwóch malutkich chłopców w niecałe dwa

lata. Z pewnością chce nadrobić stracony czas.

- Czy niania nie może ich wykąpać? - dopytywała się dalej Eve.

- Normalnie to robi - odparła Delphine rozbawionym tonem.

- Ciągnęli tę biedną kobietę z Kalifornii, prawie dziesięć tysięcy kilometrów, ale właśnie teraz Freddy za nic

nie może się odczepić od własnych latorośli.

- Kto tu wzywa mojego imienia nadaremno? - spytała Freddy, szybko wchodząc do pokoju lekko

buńczucznym krokiem, który zawsze nadawał jej chodowi sprężystość. Miala trzydzieści sześć lat i stanowiła

żeńskie wydanie Robin Hooda; podobieństwo było teraz żywsze niż kiedykolwiek. Z jej wesołych oczu

rozbójnika biła pełna werwy bezpośredniość, gotowość do podjęcia każdego wyzwania z radosną beztroską,

a uśmiech odznaczał się niefrasobliwością. Potrząsnęła szczotką do wlosów.

- Delphine, zlituj się nade mną. Zrób coś z mojąfryzurą, wszystko jedno co! Jesteś w tym dobra, a ja, jak

wiesz, nie rokuję najmniejszych nadziei.

Freddy zgrabnie opadła na jeden z foteli. Przez krótką chwilę jej nogi, odz(ane w zapryskane wodą, białe

plócienne spodnie, rysowały w powietrzu zadziwiające arabeski, unosząc się w energicznym wymachu nad

bocznym oparciem. Eve pomyślała, że z samego sposobu, w jaki Freddy się porusza, można odgadnąć w niej

urodzonego piło ta, panującego w locie nad każdą maszyną.

Rude włosy córki przypominały barwą staroświecki, dobrze wypolerowany miedziany rondel, a jaskrawością

przyciągały wszystkie spojrzenia, gdziekolwiek Freddy się pokazała. Były przy tym tak krnąbrne i

zbuntowane, iż żaden fryzjer nie potrafil ich oswoić. Przez cały okres, robionej przez Freddy wbrew

wszystkim, oszałamiającej kariery jednego z najlepszych pilotów na świecie, w ciągu chwalebnych i pełnych

brawury lat drugiej wojny światowej, jedynie kask lotniczy mógł poskromić tę nawałnicę włosów.

Eve złustrowała dwie zadziwiająco różne, lecz w równym stopniu nieokiełznane, śmiałe, zawzięte i

ekstrawaganckie córki, które czas korzystnie przemienił w kobiety.

- Wypijecie ze mną kieliszek? - spytała i pochyliła się, by szybkim skrętem szczypiec ze stępionymi

krawędziami, które zaprojektowanO specjalnie do tego celu na wiele pokoleń wcześniej, odkorkować butelkę

szampana Lancel'47. Nalała go do swojego kieliszka na wysokość kilku centymetrów, energicznie zamieszała

w kryształowym naczyniu, żeby poruszyć ustałe wino, i przyglądała się, jak z powierzchni bladoróżowego

płynu ulatuje biała piana. Eve skosztowała łyk, stwierdzila, że zgodnie z oczekiwaniami trunek jest wyborny,

zręcznie napełniła wszystkie trzy kieliszki i podała jeden Freddy, a drugi Delphine.

- Nigdy nie zapomnę smaku pierwszego szampana w moim życiu - powiedziała Freddy. - Tutaj, na tarasie,

kiedy wszyscy wróciliśmy po pierwszym pobycie w Kalifornii. Który to był rok, mamo? - Niezwykła nostalgia

przeniknęła jej spojrzenie. Oczy były tak intensywnie i niewiarygodnie niebieskie, jakby roztopiło się w nich

niebo.

- Tysiąc dziewięćset trzydziesty trzeci - odparła Eve. - Miałaś zaledwie trzynaście łat, ale twoja babka

orzekła, że dorosłaś już wystarczająco.

- Co zrobiła prababcia? - zabrzmiał głos od strony drzwi. Do pokoju wślizgnęła się Annie, czternastoletnia

córka Freddy, ubrana w dżinsy i męską koszułę z podwiniętymi rękawami. - I dłaczego nie zaproszono mnie

na to przyjęcie?

- Czy przypadkiem nie powinnaś być na dworze z innymi? - spytała Freddy, starając się powiedzieć to tonem

własnej matki.

- Czyżbym była podobna do tatusia albo do nieznośnego małego chłopca? - spytała z anielskim, bezczelnym

uśmiechem. - Jestem jedyną dziewczyną w tym pokoleniu rodziny i wolałabym zdechnąć niż pętać się w takim

tłoku. Byłam w swoim pokoju. Przespałam pół godziny i zamierzam się bawić przez całą noc, a w każdym

razie zamierzałabym, gdyby był tu do tańca ktoś poza1crewnymi. - Annie przyjrzała się z zachwytem

pozostałym obecnym. Uważała się za "decydowanie najbardziej dorosłą i najmądrzejszą ze wszystkich kobiet

w rodzinie Lancelów, w pewnym sensie nawet bardziej dojrzałą niż jej uwielbiana babka.

- Annie, w co się chcesz ubrać do obiadu? - spytała Eve.

- Nie mam co na siebie włożyć - powiedziała Annie, z goryczą kręcąc kudłatą głową.

- Przywiozłaś dwie wałizki strojów - zaśmiała się Freddy.

- Ale nic odpowiedniego akurat na tę okazję. Babciu, czy mogę zajrzeć do twojej szafy?

- Najpierw wypij kieliszek szampana - zaproponowała Eve. Nie odmówiłaby Annie niczego, choćby życzenie

było wyjątkowo niestosowne.

Annie zabrała się do wina z zaciekawieniem. Nigdy przedtem nie piła szampana, a zawsze gdy próbowała

czegoś po raz pierwszy, zgodnie z francuską tradycją wyrażała w myśłach życzenie. Annie zmarszczyła

czarujący nosek, pociągnęła duży łyk, starannie go posmakowała w sposób podpatrzony u innych i

przełknęła z wyrazem zamyśłenia.

- Hmmm. - Wyraziła milczące życzenie i skłoniwszy glowę, upiła następny łyk.

- Czy zauważyłaś coś szczegółnego? - spytała Eve.

- Tak. W ustach miałam jeden smak, a potem, kiedy przełknęłam, poczulam inny, jakby ciepło na dnie gardła.

- Coś takiego - powiedziała Eve - zdarzyło ci się tylko dzięki temu, że to jest wyśmienity szampan. Ten

posmak nazywa się Pożegnaniem.

Annie pociągnęła jeszcze jeden duży łyk, odstawiła kieliszek i znikła, kierując się ku największej szafie w

sypialni.

- To dziecko jako jedyne z was ma normalne podniebienie - podnieconym głosem oznajmiła córkom Eve. -

Żadna z was przez te wszystkie lata nie zwróciła uwagi na Pożegnanie. Freddy, co sądzisz o tym, żeby w

lecie przysłać tu Annie na początki nauki. Niech się dowie, jak robimy szampan. Przyjdzie dzień, że ktoś

będzie musiał przejąć siedzibę Lancelów.

- Myślałam, że w lecie będzie się uczyła latać, ale jeśli miałaby ochotę przyjechać tutaj, to czemu nie?

Annie wróciła z sypialni trzymając wieszak, na którym znajdowała

się czerwona szyfonowa sukienka z cienkimi ramiączkami i małym marszczonym stanikiem. Ramiączka oraz

pasek ciasno opinający smukłą talię były gęsto zdobione imitacjami diamentów, które lśniły

z niewiarygodną świeżością, jakby zatrzymano na nich punktowe światło reflektora. Dolna część sukienki

igrała w powietrzu, roztań- I czone warstwy szyfonu migotały rąbkami na różnych wysokościach. Nawet na

wieszaku sukienka wyglądala jak magiczna, zupełnie jakby wiodła własne życie, miała historię i, o dziwo,

złożoną osobo¬wość, setki jaźni.

- Babciu, popatrz na nią! Nigdy przedtem jej nie widziałam. Jest bajeczna! I zalożę się, że na mnie pasuje -

dodała Annie znacząco.

- Gdzie znalazłaś tę sukienkę? - spytała Eve poruszona.

- W najciemniejszym kącie szafy. Mrugała wprost do mnie.

- Zapomniałam ... zapomniałam, że ona tam jest. To stara sukienka, Annie. Musi mieć ... Och, ponad

czterdzieści lat.

- Wszystko mi jedno, iłe ma lat. Jest lepsza niż nowa. Na jakie okazje ją nosiłaś?

- Nie ja ją nosiłam, lecz Maddy.

Delphine i Freddy zafascynowane pochyliły się do przodu. A więc tak wyglądała sukienka Maddy, pomyślała

Delphine. Sukienka będąca częścią rodzinnego skandalu, o którym Delphine dowiedziała się dawno temu.

Nigdy jeszcze nie widziała jej na własne oczy, chociaż nasłuchała się o niej o wiele więcej, niż miałaby

ochotę. Freddy była zaintrygowana. Oczywi.§cie, wiedziała o Maddy, ale nie wyobrażała sobie, że w

sukience może być tyle życia; zupełnie jakby w pokoju towarzyszyła im jeszcze jedna osoba. Freddy sama

była przywiązana do pewnej czerwonej sukienki, której nie wyrzuciłaby za nic, ale nie przyszłoby jej do

głowy, że mama może łączyć tak wielki sentyment z sukienką Maddy.

Eve znów napełniła wszystkie kieliszki.

- Myślę, że powinnyśmy wypić za Maddy - oświadczyła z wesołym błyskiem w oczach. Na policzki wystąpił

jej lekki rumieniec. Bez względu na to, co wiedziały jej córki na temat Maddy, nie były w stanie zrozumieć,

dlaczego Eve zachowała tę sukienkę. Są rzeczy, których nigdy nie udaje się ... ani nawet nie zamierza w pełni

ujawnić przed innymi.

Panie de Lancel trzymały kieliszki wysoko w górze.

- Za Maddy! - powiedziały.

- Kimkołwiek była - dodała Annie, uniósłszy swój kieliszek.

Eve Coudert wyciągnęła pięciofrankowy banknot w kierunku kasjera. Obdarzyła go nonszalanckim

uśmiechem, płacąc za lot w balonie napełnionym ciepłym powietrzem, który spoczywał na uwięzi na

obszernym polu La Maladiere pod Dijon, gdzie trwał ostatni dzień wielkiego pokazu lotniczego 1910.

- Czy pani jest sama, mademoiselle? - spytał zaskoczony kasjer.

Rzadko zdarzało się widzieć tak młodą kobietę bez opieki, szcze¬gólnie jeśli była równie pociągająca. Z

zainteresowaniem popatrzył na nią, szybko i ze znawstwem sporządzając rejestr wdzięków. Spoglądała na

niego spod brzegu słomkowego kapelusza szarymi oczami, wystarczająco ciemnymi, by usidlić diabła. Linia

obu brwi biegła skośnie do góry niczym para skrzydeł. Włosy, których barwę zdradzał ciężki kok, miały

trudny do nazwania, lecz ekscytujący odcień, coś pośredniego między rudym i złotym; pełne, uśmiechnięte

wargi były natomiast różowe, podobnie jak policzki.

- Mój mąż ma lęk wysokości, monsieur - powiedziała, przydając uśmiechowi znaczący cień, który dawał

kasjerowi do zro¬umienia, że osoba mówiąca dobrze wie o jego nieustraszonym stosunku do wysokości i

podziwia go za odwagę.

Oho, pomyślał z przyjemnością, ta czarująca osóbka z prowincji mimo młodego wieku wcale nie jest taka

niewinna, na jaką wygląda. I śledząc Eve tęsknym spojrzeniem, lecz bez dalszych pytań, wręczył jej bilet

uprawniający do lotu. Ujął jej dłoń obciągniętą rękawiczką i szarmancko pomógł wsiąść do plecionego kosza

gondoli, mieszczącego pięć osób.

Jedną ręką Eve zebrała wąską, białą, pikowaną spódnicę, drugą kurczowo trzymała modny kapelusz z

szerokim rondem, przybrany szeleszczącymi kwiatami centyfolii z różowego jedwabiu. W oczekiwaniu na

odrzucenie licznych worków z piaskiem, które trzymały olbrzymi balon na ziemi, nerwowo stukała o dno

gondoli niskimi, sznurowanymi butami ze spiczastymi noskami. Starała się nie przyglądać współpasażerom.

Odwróciła się do nich plecami, oparła o sięgającą pasa boczną ściankę gondoli i jak naj głębiej wcisnęła

podbródek w wąski, sztywny kołnierzyk, tak że jego obszyte koronką brzegi wpiły się w jej delikatną skórę,

niemal kryjąc twarz.

Była niedziela, dwudziestego piątego sierpnia, wyjątkowo upalne popołudnie, Eve drżała jednak z tłumionej

niecierpliwości, a tymczasem robotnicy z obsługi żwawo kręcili się wokoło, pokrzykując do siebie. Nagle

olbrzymi czerwony balon wystartował z całkiem nieoczekiwaną prędkością i w zaskakującej ciszy.

Oszołomiona magicznym wrażeniem, Eve nie zwracała uwagi na miasto poniżej - piękną, starą stolicę

Burgundii, którą król Franciszek I uhonorował kiedyś okrzykiem: "Ach, cóż za piękne miasto z setką

kościelnych wież!". Spoglądała prosto ku odległemu horyzontowi, zaszokowana pierwszym przelotnym

obrazem dalekiej linii zielonych i żółtych pól, która z każdą chwilą stawała się grubsza.

Ależ ten świat jest bezkresny, pomyślała, ogarnięta tym samym dziecięcym zachwytem, co pozostali

pasażerowie. Zapominając o dotychczasowej ostrożności, nakazującej jej odsunąć się od trzech mężczyzn,

którzy także wykupili bilety, Eve obróciła się i zaczęła gapić, porwana panoramą, w cudowny sposób

obejmującą także ją.

Nieświadomie rozrzuciła ramiona, chcąc otoczyć nimi niebo. W chwili gdy uległa temu przemożnemu

impulsowi, nagły poryw wiatru pochwycił balon. Pod wpływem szarpnięcia szpilka do włosów przestała

trzymać i kapelusz pożeglował w dal.

- O nie! - wykrzyknęła Eve. Tym pełnym niedowierzania zawołaniem przyciągnęła wzrok wszystkich

mężczyzn w gondoli. lobaczyli przerażoną dziewczynę, której wjatr rozrzucił niefachowo zrobiony kok, a

włosy powiewały teraz we wszystkich kierunkach, jakie tylko może wskazać kómpas. Twarz i włosy do pasa

zdradzały jej wiek, tak samo jak kapelusz dotąd go maskował.

- Panna Coudert!

- Eve!

- Dzień dobry, panie Blondel. Dzień dobry, panie Martineaux - powiedziała Eve drżącymi wargami, usiłując

grzecznie się uśmiechnąć, tak jak zwykle gdy witała tych właśnie przyjaciół ojca przy rzadkich spotkaniach;

Eve Coudert miała zaledwie czternaście lat, toteż matka nie pozwalała jej jeszcze nawet pomagać przy

podawaniu ciasta na popołudniowych herbatkach. - Czy to nieprzerażające? - dodała, szukając uspokojenia

w najdoroślejszym tonie, na jaki umiała się zdobyć.

- Daj spokój nonsensom, Eve - wyrzucił z siebie wzburzony Blondel. - Skąd się tu wzięłaś? Gdzie jest twoja

guwernantka? Czy rodzice w ogóle mają pojęcie ... nie, oczywiście, że nie mają!

Eve pokręciła głową. Nie miało sensu wyjaśnianie, że za wszelką cenę musiała polecieć balonem, że przez

podniecające do szaleństwa pierwsze trzy dni pokazu czekała na to z coraz większym pragnieniem, że

wykorzystała chwilę, gdy ojca wezwano do pacjenta a matka ucinała zwykłą popołudniową drzemkę, i uśpiła

czujność guwernantki, panny Heleny ... Nie, jakoś nie wydawało jej się, by cokolwiek z tego nadawało się

do powiedzenia.

- Jestem tutaj - powiedziała spokojnie, wiedząc już, że trzeba będzie zapłacić nieuniknioną cenę - ponieważ

wszyscy mówią, że my, Francuzi, podbiliśmy w końcu przestworza. Chciałam to zobaczyć na własne oczy.

BIondel rozdziawił usta, pozostali dwaj mężczyźni nie usiłowali powstrzymywać śmiechu. Jedyne dziecko

doktora Didiera Couderta jest niewątpliwie bezczelną dziewuchą, pomyślał Martineaux, ale jej obecność

dodaje szczególnego czaru tej nadzwyczajnej chwili. Nie przegapił zgrabnej talii ani szczupłej kostki, które

Eve już miała, podobnie jak rysującego się dopiero, lecz niedwuznacznego konturu młodej piersi pod

krótkim, pikowanym bolerkiem i obcisłą koronkową bluzką od jej najlepszego stroju.

- BIondel - powiedział autorytatywnie Martineaux. - Panny Coudert nie może tu spotkać żadna krzywda. Po

powrocie pa

ziemię osobiście odprowadzę ją do domu. .

- Czy sądzi pan, że moglibyśmy najpierw poszukać ma ... mojego kapelusza? - spytała Eve.

- Myślę, że wciąż jeszcze leci swoją drogą, mademoiselle. Jeśli się nie mylę, szybował na południe, ku

Nuits-Saint-George. Mimo wszystko spróbujemy.

- Dziękuję panu - odparła z wdzięcźnością. Gdyby tylko udało im się znaleźć kapelusz, to może matka nie

złościłaby się tak bardzo, jak przewidywała Eve. Ale było jej w zasadzie wszystko jedno, co stanie się z nią

potem, bo nawet gdyby kapelusz miała zjeść koza, to przecież był wart, stanowczo wart poświęcenia za

szybowanie w powietrzu, za to że Eve mogła w końcu zobaczyć, jak szeroki jest świat.

Nie umiała sobie wyobrazić, jak czują się piloci, którzy przybyli do Dijon z całej Francji na wielkie zawody

lotnicze. Choćby Marcel Hanriot, który mimo ledwie szesnastu lat już zdobył większość nagród. Ten

narodowy bohater latał z większą prędkością niż kilometr na minutę. W każdym razie ... przebiegło Eve

przez myśl, gdy balon zaczął opadać, a ona spoglądała na dwadzieścia pięć tysięcy ludzi kłębiących się o

wiele niżej ... w każdym razie ona też wzniosła się w przestworza, ona też przekroczyła spojrzeniem

codzienny horyzont własnego dzieciństwa. Przynajmniej przez tych kilka niezapomnianych chwil czuła więź

ze wszystkimi podniebnymi korsarzami.

Doktor Didier Coudert, ojciec Eve, był zajętym człowiekiem. Specjalizował się w chorobach wątroby.

Dokonał w ten sposób słusznego wyboru, żył bowiem w kraju, gdzie kłopoty z wątrobą zdarzały się ludziom

czterokrotnie częściej niż jakiejkolwiek innej nacji na świecie, a to dlatego, że zawsze za używanie życia

dostaje się pewnego dnia rachunek. Choć żałował, że nie ma chłopca, kochał Eve, ale praktyka pochłaniała

go o wiele za bardzo, by poświęcał uwagę edukacji córki. Tą dziedziną zarządzała jego żona i nawet kiedy

po eskapadzie Eve w czasie pokazu lotniczego uznała ona za konieczne pohamowanie niestosownej

dziecięcej ciekawości świata, co skończyło się schowaniem pod klucz wszystkich książek z biblioteki,

doktor nie zgłosił sprzeciwu.

Rodzina Coudertów mieszkała w okazałym domu przy Rue Buffon, wytwornej ulicy w samym sercu starej

części Dijon. Doktor Coudert jako nowoczesny człowiek był właścicielem pierwszego w mieście automobilu

dion-bouton. Wciąż jednak zatrudniał stangreta i trzymał dwa piękne konie, żeby żona, Chantal, mogła

składać zwyczajowe wizyty towarzyskie, jeżdżąc w lśniącym, ciemnozielonym koczu, tak jak robiła to przez

cały czas ich małżeństwa.

Chantal Coudert, dziedziczka pokaźnej fortuny, prowadziła gospodarstwo twardą ręką. Jeszcze na długo

zanim Eve, w wieku czternastu lat, stała się tematem szokujących plotek, było nie do pomyślenia, by

dziewczynka poszła dokądkolwiek sama. Od czasu owej nieprawdo podobnej przygody guwernantka nie

pozwalała dziewczynce zniknąć z oczu przyzwoitki nawet wtedy, gdy Eve piła z przyjaciółką popołudniową

filiżankę czekolady w czasie wizyty uzgodnionej przez obie matki. Dziewczynka miała towarzystwo na

spacerach z koleżanką w parku Colombiere lub ogrodach Arquebuse. Doglądano jej ściśle, kiedy oddawała

się nieczęstej wówczas grze w tenisa. Przyzwoitka prowadziła ją również do spowiedzi w pobliskiej katedrze

pod wezwaniem świętej Benigny. Sądzono, iż wciąż zagrażają Eve wybryki jej własnej natury.

Krantz Judith - Dopóki się znów nie spotkamy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: