Lehane Dennis - Wypijmy nim zacznie sie wojna.pdf - Lehane Dennis - ssaaggaa

Dennis Lehane

Wypijmy, nim się zacznie wojna

(A drink before the war)

Przełożyła Maria Klimek-Lewandowska

Podziękowania

Podczas pisania tej książki radą, krytyką, zachętą i wiarą, za które jestem

i zawsze będę wdzięczny bardziej, niż jestem to w stanie wyrazić, służyli mi:

John Dempsey, Mail Ellenburg, Ruth Greenstein, Tupi Konstan, Gerard Lehane,

Chris Mullen, Courtnay Pelech, Ann Riley, Ann Rittenberg, Claire Wachtel i Sterling

Watson.

Od autora

Niemal cała akcja powieści toczy się w Bostonie, ale obraz miasta i jego

instytucji zarysowany został dość swobodnie. Zabieg ten jest najzupełniej celowy.

Przedstawiony tu świat jest fikcyjny, podobnie jak postacie i wydarzenia. Wszelkie

podobieństwo do autentycznych zdarzeń i osób, żyjących i zmarłych, jest najzupełniej

przypadkowe.

Moje najwcześniejsze wspomnienia wiążą się z pożarami.

W wieczornych wiadomościach oglądałem, jak płoną Watts, Detroit i Atlanta.

Widziałem morze mangrowców i liście palm tlące się pod napalmem, gdy Cronkite

mówił spoza ekranu o dwustronnym rozbrojeniu i o wojnie, która straciła sens.

Mój ojciec, strażak, często budził mnie w nocy, żebym oglądał najnowsze

doniesienia telewizyjne o pożarach, które gasił. Czułem od niego dym i sadzę,

duszącą woń benzyny i smaru; gdy siedziałem na jego kolanach w starym fotelu, te

zapachy wydawały mi się bardzo przyjemne. Pokazywał mi siebie, jak przebiega

przed kamerą; mglisty cień podświetlony szalejącą czerwienią i migotliwą żółcią.

Czas płynął, a pożary zdawały się rosnąć razem ze mną. Gdy niedawno płonęło

Los Angieles, dzieciak we mnie zastanawiał się, co to będzie, jeśli popiół i dym ruszą

na północny wschód, zatrzymają się nad Bostonem, zatrują nasze powietrze.

Ubiegłego lata chyba to się stało. Nienawiść przyszła do nas jak tornado.

Używaliśmy różnych określeń – rasizm, pedofilia, sprawiedliwość, praworządność –

ale wszystkie te słowa były jak wstążki i ozdobny papier na pobrudzonym prezencie,

którego nikt nie chciał otworzyć.

Ubiegłego lata ginęli Indzie. Większość z nich była niewinna. Niektórzy winni,

jedni mniej, inni bardziej.

Ubiegłego lata ludzie zabijali. Nikt z nich nie był niewinny. Wiem to dobrze.

Byłem jednym z nich. Patrzyłem przed siebie nad smukłą lufą pistoletu, spoglądałem

w oczy oszalałe ze strachu i nienawiści i widziałem w nich swoje odbicie.

Pociągnąłem za spust, chcąc sprawić, by znikło.

Słyszałem echo swojego wystrzału, czułem zapach prochu i w dymie nadał

widziałem swoje odbicie; wiedziałem, że będę je widział już zawsze.

Żeby zobaczyć Ogrody Bostońskie z baru hotelowego w Ritzu-Carltonie, trzeba

mieć krawat. Podziwiałem już Ogrody Bostońskie z innych punktów obserwacyjnych,

nie mając krawata, i nie czułem, żeby mi czegoś brakowało, ale może w Ritzu wiedzą

coś, czego ja nie wiem.

Co do ubrań, preferuję dżinsy i T-shirty, ale szedłem tam służbowo, więc ten czas

należał do nich, nie do mnie. Poza tym ostatnio trochę się opuściłem w praniu i moje

dżinsy pewnie mogłyby same przejechać się metrem i spotkać się ze mną na miejscu.

Wybrałem granatowego dwurzędowego armaniego – jeden z kilku garniturów, które

dostałem od spłukanego klienta – wyszukałem odpowiednie buty, krawat i koszulę

i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zrobiłem się taki śliczny, że chciałoby się

mnie schrupać.

Przechodząc przez Arlington Street, z uznaniem przyjrzałem się swojemu odbiciu

w przydymionej szybie baru. Dziarski krok, błysk w oku i każdy włosek na swoim

miejscu. Życie jest piękne.

Młodziutki odźwierny o policzkach tak gładkich, jakby udało mu się jakimś

cudem ominąć okres dojrzewania, otworzył przede mną mosiężne drzwi, mówiąc: „Z

radością witamy w Ritzu-Carltonie”. W dodatku mówił szczerze – jego głos drżał

z dumy, że wybrałem właśnie jego urokliwy hotelik. Zamaszystym gestem wyciągnął

rękę, aby wskazać mi kierunek, na wypadek gdybym sam na to nie wpadł, i zanim

zdążyłem mu podziękować, drzwi się za mną zamknęły, a on już przywoływał

najlepszą na świecie taksówkę dla jakiegoś innego szczęściarza.

Moje buty z żołnierską sprężystością stukały o marmurową posadzkę, a ostre

kanty spodni odbijały się w mosiężnych popielniczkach. W lobby Ritza zawsze

miałem uczucie, jakbym zaraz miał zobaczyć George’a Reevesa jako Clarka Kenta

albo może Bogeya, jak pali papieroska z Raymondem Masseyem. Ritza to jeden

z hoteli niewzruszonych w swoim statecznym luksusie: przepyszne dywany

o orientalnych wzorach, recepcja i portiernia z lśniącego dębu, tętniące życiem foyer,

przystanek wygodnie rozpartych handlarzy władzą, którzy w teczkach z miękkiej

skóry taszczą ze sobą cudzą przyszłość, bostońskie arystokratki w tych swoich

futrach, z tym swoim zniecierpliwieniem, spieszące na codzienny manikiur, i legion

służby hotelowej w granatowych uniformach, z solidnymi mosiężnymi wózkami

bagażowymi, których kółka z najdelikatniejszym poszumem wyszukiwały punkty

podparcia, tocząc się po grubym, miękkim podłożu. Bez względu na to, co działo się

na zewnątrz, stojąc w tym lobby i patrząc na tych ludzi, można było odnieść

wrażenie, że na Londyn wciąż jeszcze spadają niemieckie bomby.

Ominąłem portiera przy wejściu do baru i sam sobie otworzyłem drzwi. Jeśli go

rozśmieszyłem, w żaden sposób tego nie okazał. Jeśli był żywy, w żaden sposób tego

nie okazał. Stanąłem na pluszowym dywanie; ciężkie drzwi zamknęły się cichutko

i zobaczyłem ich przy odległym stoliku z widokiem na ogrody. Trzech facetów

mających dość wpływów politycznych, by przeszmuglować nas wszystkich

w dwudziesty pierwszy wiek.

Najmłodszy z nich, Jim Vurnan, na mój widok podniósł się i przybrał miły wyraz

twarzy. To jego zawód; jest kongresmenem z mojego okręgu wyborczego.

Przemierzył dywan trzema długimi susami; szeroki uśmiech a la Jack Kennedy

podążał tuż za jego wyciągniętą dłonią. Ująłem ją.

– Cześć, Jim.

– Patrick – powitał mnie, jakby cały dzień spędził na płycie lotniska, wyczekując

mojego powrotu z obozu jenieckiego. – Patrick – powtórzył – tak się cieszę, że

mogłeś się z nami spotkać. – Dotknął mojego ramienia i obrzucił mnie wzrokiem

pełnym uznania, najwidoczniej nie pamiętając, że widzieliśmy się nie dalej jak

wczoraj. – Świetnie wyglądasz.

– Zapraszasz mnie na randkę?

Jim przyjął mój żarcik serdecznym śmiechem, o wiele serdeczniejszym, niż na to

zasługiwał. Poprowadził mnie do stolika.

– Patrick Kenzie, senator Sterling Mulkern i senator Brian Paulson.

Mówił „senator” tak, jak niektórzy mówią „Hugh Hefner” – z trwożnym

podziwem.

Sterling Mulkern był kwitnącym, rumianym, krzepkim mężczyzną, jednym

z tych, którzy obnoszą swoją wagę jak broń, nie jak ciężar. Miał grzywę siwych

włosów tak gęstą, że swobodnie mógłby na niej wylądować dc-10, i uścisk dłoni

o sile niemal paraliżującej. Był przywódcą większości rządowej w Senacie gdzieś

pewnie od zakończenia wojny domowej i nie wybierał się na emeryturę.

– Pat, chłopcze, jak miło znów cię zobaczyć – powiedział. Mówił z afektowanym

irlandzkim akcentem, którego zdołał nabyć, dorastając w południowym Bostonie.

Brian Paulson był za to chudy jak kij od szczotki, miał przylizane włosy koloru

cyny i wilgotną, hakowatą dłoń. Usiadł dopiero, gdy zrobił to Mulkern. Ciekawe, czy

spytał go o pozwolenie, zanim oblepił potem moją rękę. Na powitanie kiwnął głową

i zamrugał powiekami jak ktoś, kto tylko na chwilę wychynął z cienia. Słyszałem, że

jednak ma mózg wyostrzony przez lata wysługiwania się Mulkernowi.

Mulkern nieznacznie uniósł brwi i spojrzał na Paulsona. Paulson uniósł brwi

i spojrzał na Jima. Jim uniósł brwi, spoglądając na mnie. Odczekałem sekundę

i uniosłem brwi, spoglądając na wszystkich trzech.

– Zostałem przyjęty do klubu?

Paulson wyglądał na skonsternowanego. Jim uśmiechnął się lekko.

Lehane Dennis - Wypijmy nim zacznie sie wojna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: